รับได้ทุกอย่าง

เนื้อเรื่อง

*เรื่องสั้นเรื่องนี้เราเอามาจากการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่เคยอ่านตอนเด็กแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เราก็พอจะนึกเนื้อเรื่องออกได้คร่าวๆก็เลยลองเอามาแต่งเป็นเรื่องสั้นๆดูน่ะ บางส่วนที่ผมนึกไม่ออกก็ทดแทนด้วยส่วนที่ผมแต่ขึ้นเอง
                ผมชื่อ  ทาคุโร่  มาซารุ  อายุ  16  ปี  ผมมีความลับอย่างหนึ่งที่ต้องปิดบังคนอื่นๆ  ซึ่งความลับนั้นก็คือ  ผมเป็นมนุษย์หมาป่า  ผมจะแปลงร่างได้ก็ต่อเมื่อได้อาบแสงจันทร์ในคืนวันเพ็ญ  ในอดีตผมเคยแปลงร่างให้คนอื่นดู  พวกเขาต่างกันแตกตื่นและหวาดกลัวผม  จนผมทนอยู่ที่นั่นไม่ได้  ผมต้องย้ายบ้านออกไป
    
                และในตอนนี้ผมก็ได้อยู่บ้านใหม่  โรงเรียนใหม่  และเพื่อนใหม่  ในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นของผมนั้น  มีอยู่คนหนึ่งที่ผมแอบชอบอยู่  เธอชื่อ  ซาโอโตเมะ  ซายากะ  เธอเป็นคนที่สวยที่สุดในโรงเรียน  จึงเป็นที่หมายปองของคนหลายๆคน  และเธอก็เป็นผู้จัดการชมรมบาส  จึงมีคนหลายคนสมัครเข้าเป็นสมาชิกของชมรมบาส  ทุกคนต่างกันหมายปองเธอ  ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้น  แต่จนแล้วจนรอดผมก็ได้แต่แอบมองเธอห่างๆเท่านั้น
    
                อยู่มาวันหนึ่ง  มีพวกอันธพาลประจำโรงเรียนเข้ามาคุยกับซายะกะ  ซึ่งทาคุโร่เดินผ่านมาพอดี
    
                “เฮ้น้องสาว  น่ารักจังมาเป็นแฟนพี่ดีกว่า”  อันธพาลคนหนึ่งพูด
    
                \"ไม่….”  ซายะกะพูด
    
                “อ้าว…ได้ข่าวว่าตอนนี้ยังไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ  งั้นมาคบกับพี่ดีกว่า”
    
                “มีสิ…แค่แฟนเอง”
    
                “แล้วไหนล่ะแฟนเธอ”
    
                “เอ่อ….”  ซายะกะเริ่มวิตกที่ตอบไปอย่างนั้นเพราะตอนนี้เธอยังไม่มีแฟน  แต่เธอดันไปตอบอันธพาลว่ามี
    
                ทาคุโร่ที่แอบมองเหตุการณ์อยู่ไกลๆ  ก็เห็นซายากะเริ่มมีทีท่าวิตก  ทาคุโร่กลัวว่าพวกมันจะทำมิดีมิร้ายกับเธอ  จึงวิ่งเข้าไปหาเธอโดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอพูดอะไรกับพวกมัน
    
                “ปล่อยเธอนะเจ้าพวกวายร้าย”
    
                “เฮ้ย…คนนอกอย่ามายุ่ง”
    
                “กะ…เกี่ยวสิ”  ทันใดนั้นก็มีบางสิ่งแว้บขึ้นมา  ทำให้เธอพอไปอย่างไม่รู้ตัว
    
                “ก็ตอนนี้…ฉันคบกับเขาอยู่”
    
                แล้วกลุ่มอันธพาลก็นิ่งไปชั่วขณะ  รวมถึงทาคุโร่ที่ยืนงงอยู่ตรงนั้น  ซายากะฉวยโอกาสนี้ดึงทาคุโร่ออกจากกลุ่มอันธพาล
    
                “หลังจากเหตุการณ์นั้น  ทำให้ข่าวลือกระจายไปทั่วโรงเรียน  ว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน  แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าความจริงเราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกัน  แต่แล้วโอกาสของผมก็มาถึง  ชมรมบาสของผมจัดการเข้าค่ายที่ๆแห่งหนึ่ง  เป็นเวลา  3  คืน  4  วัน  พวกเราพักกันที่โรงเรียนกลางเขาแห่งหนึ่ง  ซึ่งที่เขาแห่งนี้มีตำนานเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับ  ความรัก  พวกชาวบ้านเล่ากันว่า
    
                “ถ้าคู่รักใดได้อาบแสงสีขาวจากสิ่งๆหนึ่งบนฟ้า  ซึ่งสิ่งๆนั้นจะปรากฏในคืนวันเพ็ญเท่านั้น  คู่นั้นจะมีชีวิตรักที่ยืนยาว”
    
                แต่ความจริงไม่ได้เป็นเหมือนอย่างในฝัน  ทุกๆวันผมต้องโดนบังคับให้ซ้อมบาสทุกวัน  ไม่มีเวลาที่จะคุยกับเธอเป็นเรื่องเป็นราว
    
                วันเวลาผ่านไปจนถึงคืนวันที่  3  ซึ่งเป็นคืนสุดท้ายของการพักแรม  พวกเราชมรมบาสได้จัดปาร์ตี้บาร์บีคิวส่งท้ายก่อนกลับ  พวกเราฉลองกันอย่างสนุกสนานจนลืมเวลา  ทาคุโร่ที่อยู่ในงานพยายามมองหาซายะกะ  ซึ่งจนแล้วจนรอดเขาก็มองหาซายากะไม่เจอ
    
                ซายากะได้เดินออกจากงานเลี้ยงไปสูดอากาสบริสุทธ์  ที่เนินเขาที่อยู่ห่างจากงานเลี้ยงพอสมควร  โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีเงากลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ซายากะเรื่อยๆ
    
                “ช่วยด้วย……”
    
                 ทาคุโร่ได้ยิงเสียงซายากะที่ดังออกจากป่า  จึงรีบวิ่งไปตามเสียงเข้าไปในป่า  (เนื่องจากทาคุโร่เป็นมนุษย์หมาป่าจึงมีหูที่มีประสาทสำผัสที่หูดีกว่าคนธรรมดาทั่วไป)  ในขณะเดียวกันเมฆที่ปกคลุมแสงจันทร์ก็ได้ถูกเปิดออก  แสงจันได้ถูกส่องมาที่ทาคุโร่  ทาคุโร่จึงแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่า  โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัวเลย
    
                 “อย่านะ…อย่าเข้ามา”  
  
                 ซายากะเดินถอยหลังเพื่อที่หนีคนกลุ่มหนึ่ง  ที่จ้องจะทำร้ายเธอ  เธอเดินถอยหลังไปเรื่อยๆจนถึงเหวที่เบี้องล่างที่แม่น้ำไหลผ่าน
    
                 “กลัวอะไรน้อง  กลางป่ากลางเขาอย่างนี้ไม่มีใครเขามาช่วยเธอหรอก”
              
                 “ชะ…ช่วยด้วย”  ซายะกะตะโกนสุดเสียง

                 “หยุดเดี๋ยวนี้”  ทาคุโร่ในร่างมนุษย์หมาป่าเข้ามาช่วย

                 “อะไรกันนี่เจ้านี่  มาจากไหนเนี่ย”

                 “นั่นสิลูกพี่  สวมหน้ากากหมาป่ามาด้วย  เท่ไม่เบาเลย”

                 “พวกแกรออะไรไปจัดการมันซะสิ”

                 “คะ…ครับลูกพี่”  

                 แล้วพวกอันธพาลก็พุ่งเข้ามาจัดการทาคุโร่  ทาคุโร่โดนพวกมันรุมอัดจนล้มหลายครั้ง  พวกอันธพาลรุมอัดทาคุโร่จนเรื่อมที่จะเหนื่อย  แต่ในขณะเดียวกันทาคุโร่รู้สึกเหมือนแค่โดนยุงกัดเท่านั้น  อันธพาลคนหนึ่งหยิบมีดขึ้นมาแทงที่หลังของทาคุโร่  

                 “อ๊ากกกกกกก”  ทาคุโร่ร้องด้วยความเจ็บปวด

                 ทาคุโร่เริ่มระงับความโกรธไม่ไหวจึ่งจับอันธพาลคนหนึ่งขึ้นแล้วเหวี่ยงชนกับต้นไม้  พวกมันเริ่มหวาดกลัวทาคุโร่จึงรีบวิ่งหนีไป
หลังจากที่พวกอันธพาลวิ่งหายไปทาคุโร่ก็หันมามองซายากะที่กำลังยืนนิ่งอยู่  ในขณะเดียวกันแสงจันทร์ก็ถูกเมฆบัง  ทำให้ทาคุโร่ในร่างหมาป่า  กลับมาเป็นทาคุโร่ตัวจริง

                “ขอโทษนะที่ปิดบังเธอมาตลอด  ก็อย่างที่เห็น  ฉันเป็นมนุษย์หมาป่า”

                ทาคุโร่เดินเข้ามาหาซายากะที่กำลังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

                “อย่า…อย่าเข้ามานะ”

                ซายากะเริ่มเดินถอยหลังอีกครั้ง  โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธออยู่ขอบเหวแล้ว  แล้วเหตุการณ์ที่น่ากลัวก็เกิดขึ้น  ซายากะลื่นไถลร่างของเธอในตอนนี้ได้พร้อมที่จะจมดิ่งสู่เหวแล้ว

                “กรี๊ดดดดดดดดด”

                ทาคุโร่พุ่งเข้ามาคว้ามือเธอได้ทัน  ทาคุโร่พยายามดึงซายากะขึ้นมาแต่เนื่องจากทาคุโร่ในร่างคนนั้นไม่มีแรง  มิหนำซ้ำยังมีบาดแผลอยู่ที่หลังอีกด้วย

               “ไม่เป็นไรนะ  เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง”

               \"ไม่…เธอปล่อยฉันไปเถอะไม่อย่างนั้นเธอจะตกไปด้วย”

               “ไม่…ถ้าเธอไม่อยู่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไมในโลกที่ไม่มีเธอ”ซายากะที่ได้ยินทาคุโร่พูดอย่างนั้นหัวใจเธอเริ่มที่จะอยู่ไม่สุข

               “อึ๊ก..”  แผลที่หลังของทาคุโร่เริ่มทำพิษ  มีเลือดออกจากแผลไหลผ่านแขนของทาคุโร่  และหยดลงหน้าของซายากะ

               “พอเถอะ……พอซะที____”

               และเมฆที่บังแสงจันทร์ก็จางหายไป  แสงจันทร์ส่องมาที่ทาคุโร่  ทำให้ทาคุโร่แปลงร่างอีกครั้ง  ในตอนนี้ทาคุโร่ได้กลับมามีพลังอีกครั้ง  เขาดึงซายากะขึ้นมาจากขอบเหวและเขาก็นั่งมองซายากะอีกครั้ง

               “ในตอนนี้ฉันไม่มีข้อแก้ตัว”

               “ฉันขอโทษที่หลอกเธอมาตลอด  นับจากนี้…ฉันจะไม่ปรากฏตัวให้เธอเห็นอีกเป็นครั้งที่ 2”

               แล้วทาคุโร่ก็ลุกขึ้นหันหลังเดินออกไป

               “ทา…คุ…โร่”  ซายากะวิ่งเข้ามากอดหลังของทาคุโร่

               “ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร  แต่เธอก็คือเธอ  ฉันรักเธอที่เป็นแบบนี้  เธออย่าจากฉันไปเลยนะฉันขอร้อง”

               “ซา..ซายากะ”

               แล้วทาคุโร่ก็หันหลังจับซายากะกอดในอ้อมอกของเขา  แล้วทั้งคู่ก็จูบกันท่ามกลางแสงดาวที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้า

*****************************************************************************************

เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องที่ 2 ขอผมคุณสามารถเข้าชมเรื่องสั้นเรื่องแรกของผมได้ที่
http://www.dekdee.com/entertain/viewshort.php?id=3147
ขอบคุณที่คุณอ่านจนจบครับ