แสบใส ใจบอมม์ จอมเฮี๊ยว

เนื้อเรื่อง

“ เอาล่ะนะ?”
         “ อืม…….”
         “  พร้อมยัง?”
         “ อืม…….”
         “ นายพูดเป็นคำเดียวหรอ?”
         “ อืม…….”
                5……….4……….3……….2……….1……….ศูนย์    วี๊ด……………………
            บึ้ม   บึ้ม!!!!!!!!!????   เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงฝีเท้า 2 คู่   ที่วิ่งไปอย่างรวดเร็ว  เจ้าของฝีเท้าแรกใส่รองเท้าไนกี้สีดำ   รูปร่างเล็ก  ใส่แว่นหนาเตอะ  ท่าทางเอาเป็นเอาตาย   ตาสีดำสนิทดูลึกลับ  นามว่า  โทเบียส   ชาห์น   อีกฝีเท้าที่ตามหลัง  แค่เสียงฝีเท้าก็ทำให้รู้ว่า  เขาพยายามวิ่งตามโทเบียสอย่าง ไม่คิดชีวิต
        “ เฮ้! โทเบียส รอด้วยดิฟะ ” เสียงนั้นฟังดูหอบและหมดกำลัง
           ปึก!!!    
        “นายทำอะไรอ่ะโทเบียสหยุดวิ่งทำไม”  เขาพูดเต็มไปด้วยความฉงน
        “ก็นายให้ฉันหยุดรอไม่ใช่หรอเฮนรี”  
        “โธ่! โทเบียสวิ่ง โว้ย ย ย ย  ย ย ย ย ย ย…..”
  เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง    แต่ครั้งนี้ รองเท้านิวบาลานซ์ สีน้ำเงิน กลับวิ่งนำหน้าโทเบียส  เขาสูงประมาณ 2 เท่าของโทเบียส นัยน์ตาสีน้ำเงินที่ดูสดใส  นามว่า  เฮนรี  นัททอล
      “เฮ้อ? นึกว่าจะโดนจับแล้วซะอีก” เฮนรีพูดขึ้น
      “นี่ ไม่ต้องพูด นายเกือบทำให้ฉันตายก่อนอายุครบ 14” โทเบียสสวนกลับ
      “ อ้าวๆไหงเป็นนั้นล่ะ  นายเป็นคนสร้างระเบิดบ้าๆนั่นนะ”
      “มันชื่อว่าระเบิดรอรักหรอก ไม่ใช่ระเบิด บ้าๆ”
      “อูแหวะ  ถ้าอย่างนั้น วันมะรืนนี้เป็นวันเกิด ของยัย ไนติงเกล  นายจะส่งระเบิดให้แฟนนายรึงัย?” เฮนรีแซว
       “นายรู้ได้ไงเนี่ย!! ฉันยังไม่เคยบอกใครเลยนะ ยังไง ก็ช่วยเก็บเป็นความลับ ด้วยล่ะ”  โทเบียสพูด  เขาสะใจที่ได้เห็นสีหน้าเอ๋อๆ ของเฮนรี  แต่พวกเขาคุยกันได้สักพักก็เพลียอย่างรุนแรง  จึงแยกย้ายกันไปนอน ในสถานที่ที่เรียกว่าโรงเรียน ………โรงเรียนโอเล่  
    8 E 8 8  (เอ้กทจ์ อี  เอ๊กทจ์ เอ็กทจ์ )-พอดี ไก่ กระแดะนิดหน่อย
     “เฮ้ย!!พวกเราข่าวใหญ่ๆเมื่อวานนี้นะมีคนไปวางระเบิดห้องผู้อำนวยการมาล่ะ  รู้ป่ะ” เด็กหนุ่มผมสีทอง (ตัวประกอบ)พูดขึ้น
       “หา! ห้องของท่านวิลเลียมน่ะเหรอ?  ทำไมกล้าๆ” จบเสียงนี้อีกหลายเสียงก็วิ่งกรู กันเข้ามา พูดอยู่แต่ประเด็นเดียว ใครทำ  เว้นแต่  2  พระเอกที่กำลังหัวเราะงองุ้มอยู่ที่หลังห้อง
     “ท่านวิลเลียม เสด็จ แย้ว ว ว ว ว ว …ทั้งหมด..แท้วต๋ง”
ไม่ถึงเสี้ยววินาที นักเรียนทั้งหมดก็เรียงแท้วโอ๊ะ!แถว หน้ากระดานกัน
    “ถังหมด  ร้องเพล๋ง ประจ๋ำห้อง ง ง ง ง ” เสียงที่ก้องกังวาลฟังดูพิลึก  แต่ยิ่งแย่ไปกว่านั้น …..เพลงเริ่ม……
   “โอ้วิลเลียมของเรา  ช่างรูปหล่อเหลาเอาการ ร ร ร  งานก็ดี  กีฬาก็เก่ง แต่ก็หล่อเอาการ  โอ้ๆๆๆหล่อๆๆ ไม่มีใครเทียบเทียมได้  หล่อเหมือนนายแบบ
แบรต    พิตต์  ช่างรูปงาม หล่อมาก  โว้ๆๆๆ หล่ออย่างแรง ง ง ง”
นักเรียนทุกคนร้องเพลง ตะโกน  น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประชดประชัน   สีหน้าเหมือนจะฆ่าคนได้ตลอดเวลา    เฮนรีต้องรีบหยิบกระโถนสาธารณะ ที่เขาต้องใช้เมื่อเจอหน้ากับ ผ.อ. คนนี้ออกมาอ๊วก  โดยมีโทเบียสยืนบังให้ และขอ
อ๊วกต่อ……
    
“เอาล่ะทุกๆคนฉันขอขอบใจพวกนายมากๆ  ที่ร้องเพลงสรรเสริญบุรุษที่รูปงามที่สุด แห่งศตวรรษอย่างฉันเนี่ย” วิลเลียมพูดผิดกับความจริงไปมากทีเดียว   ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเด็กอายุ 13 ขวบ แต่มีศักดิ์เป็นถึง ผ.อ. โรงเรียน(โอเล่) แต่ความจริง  เขาคือ หมูตอนตัวน้อยๆ  เตี้ยม่อต้อ  หูกาง  สิวขึ้นเต็มหน้า  ปากหนาเตอะ (เฮนรีคิดว่าถ้าวิลเลียมทาลิปสติกคงหมดไป 12 โหลแน่ๆ)
       “เข้าประเด็นนะ  เมื่อวานนี้มีคนวางระเบิดห้อง ชั้น แต่ ช่างมันเห๊อะ  เพราะฉันคือสุภาพชนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตา และโอบอ้อมอารี อย่างแรง  ” เขายิ้มปากห้อยมาถึงคาง
      “ท่านครับไม่ใช่ประเด็นนี้” ตัวประกอบขัด
      “รู้น่า  ฉันเป็นใคร”
      “สุดหล่อครับท่าน”
      “ใช่….เอ้อ คือว่า วันพรุ่งนี้ จะมีการประกวด หนุ่ม HOT ที่สุดของโรงเรียน อ้อ…มีประกวดสาวHIT ด้วยนะจ๊ะ สาวๆทั้งหลาย   ฉันอยากให้ไอ้พวกที่มันขี้เหร่กว่าฉันประกวด  ส่วนสาวๆ ขอสวยๆขายาวๆ แค่นี้เป็นใช้ได้ โดยเฉพาะเธอนะ” วิลเลียมหันไปมองไนติงเกล โดยไม่สังเกตุสีหน้าของเด็กสาวว่า  ขยะแขยงสุดฤทธิ์  “5 โมงเย็นเริ่มเปิดรับสมัคร”
      “ถังหมดร้องเพล๋งลา า า า า ” เหมือนฝันร้ายที่นักเรียนทุกคนได้ยิน  เมื่อเพลงเริ่มขึ้น
      “ไม่อยากให้เจ้าชายไปเล้ย ย ย ย ย  สุดหล่อของพวกเรา  พอท่านไปในโลกคงไม่มีใครหล่อกว่านี้อีกแย้ว ว ว ว  โว้ๆๆๆๆ  กินอะไรนะ ถึงได้ล่ำบึ๊ก   หล่อเหลา   อย่าไปเลยนะวิลเลียม  จากกันขอให้หล่อกว่าเดิมพันเท่า…….”
    “ขอให้เน่าตลอดกาลเถอะ” ทั้งห้องพร้อมใจกันตะโกนเมื่อวิลเลียมออกไป    “ฉันว่ามีคนสมัครทั่ว ร.ร. แน่เลยว่ะ ใครจะไปขี้เหร่เท่าไอ้ตือนั่น” โทเบียสว่า
เฮนรีเห็นด้วยสุดๆ
                        
             ต๊าก  กะ  ตั๊ก กะ ตัก  กะตัก ต๊ากกกก  (ออดร.ร.โอเล่)
    17:30
   “นายว่าเราจะไปทันการสมัครมั๊ยเนี่ย” เฮนรีถามขณะที่วิ่งมาอย่างเหน็ดเหนื่อย  
   “รับรอง ถ้าไม่ได้สมัครฉันจะเอาระเบิดรอรักยัดปากไอ้ตือนั่น”
   “แต่ฉันว่า จับมันเฉือนเลยโทเบียส”
   “เออ!ดี บังอาจมายุ่งกะไนติงเกล ยอกรักของข้า” โทเบียสพูดนัยน์ตาหยาดเยิ้ม
   “แหม! เหมือนพี่แผน กับ อีสะเดาในหนังไทยเลยเนาะ”
           เอี๊ยด…..!!!! ทั้งคู่มาหยุดหน้าไอ้ตือ เอ้ย! ผ.อ. สุดหล่อ
       “จะไปไหนกันนาย 2 คนนั้นน่ะ”
      วิลเลียมนั่งอยู่บนก้าวอี้ ในมือมีใบสมัคร 2 แผ่น  มีคนต่อแถวอยู่ 4 คน  เพื่อรับใบสมัครนี้  ทางเดียวที่พวกเขาจะได้ครอบครอง….
       “คือว่าพวกกระผมมาขอใบสมัครเข้าร่วมการประกวดน่ะครับ”เฮนรียิ้ม
อย่างบริสุทธิ์สดใส ใบหน้าอินโนเซ้นต์
      “ครับ  พวกเราคิดว่า ท่านคือผู้ที่หล่อสุดในโรงเรียน ไม่ใช่สิ  เป็นเหมือนดังเทพบุตรมาจุติยังโลกมนุษย์  ทำให้พวกกระผมชื่นชอบ และอยากมีหน้าตาที่หล่อเหลา เหมือนอย่างท่านบ้าง” โทเบียสเบือนหน้าไปอีกทางทำปาก แหวะ!
วิลเลียมนั่งดีดนิ้วเป็นสัญญานให้พวกเขา 2 คนพูดต่อไป
      “ใช่ๆครับ พวกกระผมคิดว่า หากได้ใกล้ชิดกับท่าน อาจจะมีเชื้อความหล่อติดตัวมาบ้าง  หรืออาจทำให้ท่านดูดีมีสง่าราศีมากขึ้น  จนเป็นที่คลั่งไคล้ของพวกสาวๆโดยเฉพาะไนติงเกล ” คำพูดของเฮนรี ให้อารมณ์กับ วิลเลียมและ โทเบียส เกินคาด  วิลเลียมยื่นใบสมัคร ให้ เขาอย่างรวดเร็ว  ส่วนโทเบียส ทำท่าจะฆ่าหมกยัดส้วมเฮนรีให้ได้ยังไง ยังนั้น……….
        


การประกวดจะเริ่มต้นขึ้นใน 3 วินาที  3…..2…..1……
  “ขอต้อนรับทุกท่าน เข้าสุ่การประกวด หนุ่มHOT สาว HIT ประจำปีนี้นะคะ  ทั้งนี้ ผู้ชนะจะได้รับถ้วยบ๊วยเค็ม  มีมูลค่า…หาค่ามิได้หรอกนะคะ  มันผสมกันเยอะ  ทั้งเศษเหล็ก ไม้ เลื่อย อู้ย! เยอะแยะ และขนมไหว้พระจันทร์ อีก 2 ชิ้น  แค่เห็นของรางวัลก็ทึ่งแล้วใช่มั๊ยล่ะคะ  ตัวเก็งครั้งนี้ ก็คือ…..”
    “ท่านวิลเลียม  หล่อสุดๆ บรมหล่อมากค่ะ….  เอาล่ะค่ะ ขอเชิญทุกท่านพบกับการเดินแบบครั้งยิ่งใหญ่ของปีได้เลยค่ะ”
       “โฉมเอย โฉมงาม อร่ามแท้ แลตะลึง ได้ชมครั้งหนึ่ง เสน่ห์ซึ้งตรึงใจ……”นั่นเป็นเพลงที่ DJ กลั้นใจเปิด เมื่อวิลเลียมเดินออกมา  ในชุดของทักซิโด้สีชมพู  หูกระต่ายสีแดงแปร๊ด  ทุกคนที่ อยู่ข้างล่างต่าง เงียบ เงียบ และเงียบ
“เฮ้อ อนาถ”หนึ่งในคำสบถ เมื่อวิลเลียมเดินเข้าไปหลังจากที่โบกไม้โบกมืออยู่นาน   คนต่อไป  คนต่อไป  ……..มาถึงเฮนรี เขาทำได้เจ๋ง เฮนรีเต้น B-BOY กลางเวที  ทุกคนโห่ร้องลั่น  DJ เปิดเพลง แร๊พ ได้อย่างเมามันส์ นักเรียนทุกคนต่างพากันเต้นตาม  คอหักตายไปก็หลายคน  แต่…เสียอยู่อย่างเดียว เป้ากางเกงเฮนรีขาดตอนจบ……คนต่อไป  คนต่อไป   มาถึงโทเบียส  เขาเดินออกมาอย่างเงียบขรึม  ไม่ได้ใส่แว่น และตัวสูงกว่าเฮนรีด้วย(เฮนรีอยากรู้ว่าโทเบียสไปกินนมมาจากฟาร์มไหน)  โทเบียสใส่สูทสีน้ำเงินเข้ม เขาดูดีมากๆ ในชุดนี้
      “ผมอยากบอกว่า ผมไม่มีความสามารถอะไรเลย แต่ที่ผมรู้แน่ๆผมก็มีข้อดี ตรงที่ว่า หน้าตาผม ดีกว่า ไอ้วิลเลียม ในตอนนี้ ดูไปดูมา ถ้าจะให้เทียบกันตรงๆก็ เปรียบได้กับ ไอ้ตือหวานเจี๊ยบ กับเจ้าชายที่หล่อเหลากว่า ล้านเท่า แบร้”  โทเบียสแลบลิ้นใส่วิลเลียม เขาตกเก้าอี้ และมองมาที่โทเบียสอย่างโกรธแค้น  ทุกคนต่างเงียบกริบ ยกเว้นเสียงกระทืบเท้าของผ.อ.และ…..
     “ยอดเยี่ยมเลยเพื่อน ฮิ้วๆ ใส่ไปเลยวู้ๆให้ไอ้ตือหน้าหงายไปเลย” เฮนรีตะโกนทั้งกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
    
  “ได้เล้ย ย ย  ไอ้เพลงเน่าๆที่นายแต่งน่ะ ไม่มีใครอยากร้องหรอกโว้ย วิลเลียม แค่คิดก็ปวดท้อง(เสีย) สิบตลบละ ไม่รู้ว่าส้วมที่บ้าน ฉันเต็มรึยัง  อยากไปสูบหน่อยมะ ปากอย่างนายน่ะ กลืนรวดเดียว พนักงานดูดส้วมก็ตกงานแล้ว”
       เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!?? เสียงนักเรียนโห่ร้องอย่างสะใจ
  “และ ผมมีอะไรจะให้ทุกคน”โทเบียสหยิบก้อนกลมๆ สีเดียวกับหูกระต่ายของวิลเลียมออกมา จากกระเป๋ากางเกง
   “เฮ้ย!!!! ระเบิดรอรักนี่หว่า” เฮนรี พูออย่างแปลกใจ
   “ยกตัวอย่างเช่น………จัดการเลยเฮนรี”โทเบียสหันไปมองหน้าเฮนรีแล้วพยักหน้าให้???
   “เอาไปฝากป๊ะป๋าหน่อยเป็นไงไอ้ตือ…..” เฮนรีขว้างระเบิดใส่วิลเลียม  ณ จุดนัน้ทุกคนรู้ได้ทันทีว่า ใครวางระเบิด ห้อง ผ.อ.
วี๊ด……………บึ้ม บึ้ม   บัดนี้ วิลเลียมที่เห็นก็ไม่ต่างอะไรกับหมูย่าง ที่ ขายตามสะพานลอย ผมเกรียมส่งกลิ่นเหม็นไหม้ไปทั่ว
    “ทุกคนเอาไปเลยๆ  เฮ้ย! ไม่ต้องแย่งกันของมีเยอะ  นี่ๆ  อย่าเบียดอย่าเบียด  อ้าว ไนติงเกล เธอนี่นา อ๊ะ ฉันให้ HAPPY  BIRTHDAYนะ  นี่จะแย่งกันทำไม เฮ่ย! จะตกเวทีแล้ว  บอกว่าอย่าเบียด อย่า!!!!……….. ”
     โครมมมมมมมม!!!!!!!   เอ๋งๆ
“เฮ้ยเป็นไรรึป่าว โทเบียส?”  ทุกคนต่างพากันมุงดูศพ แล้ว ความจริง ก็ปรากฏ
“โห! คอนแทคเลนส์หล่นเต็มเลยวุ้ย ส้นตึก ก็ปาไปโดนหัวหมาตายคาที่” เฮนรีพูดอย่างตกใจ “ไอ้เราก็นึกว่ามันไปกินนมวัวพันธุ์ไหน”
    “หยุด เฮนรี ..เอาล่ะทุกคนไหนๆก็แล้ว..นะระเบิดโรงเรียน เผากันให้ดังกระหึ่มแข่งกับอเมริกาเลยเป็นไงลุยเลยย ย ย ย ย ย ย ย ย ”
       แคร้ง โครม บึ้ม บึ้ม  เฟี้ยว ตุบๆ เอ๋งๆ เจี๊ยก  ว๊ากกก  ย้ากกกกก  ปึก บึ้ม
ในที่สุดโรงเรียนโอเล่ก็กระจุย – หลังจากงานศพเสร็จ โทเบียสกับเฮนรีก็สถาปานาตัวเองเป็น ผ.อ.คนใหม่ สัญลักษณ์ โรงเรียน คือ  ระเบิดรอรัก