ไม่มีใครรู้หรอกว่า ความรักจะบังเกิดขึ้นกับเราเมื่อใด มีคนมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนับร้อยนับพัน  แต่ทำไม คนที่เราถูกใจจึงมีแค่เธอเพียงคนเดียว  ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเวลาเพียงไม่กี่ข้ามคืน จะทำให้ที่ที่เคยว่างเปล่ากลับกลายเป็นสิ่งที่มีมาแทนที่  ฉันรู้...ฉันสายเกินไป ฉันเดินเข้ามาในชีวิตเธอช้าเกินไป ฉันเสียใจจริงๆ
  วันนี้เป็นเหมือนดังเช่นเคย ฉันยังคอยเฝ้าดูเขาอยู่เสมอ แต่ยิ่งอยากจะพบ เขายิ่งไม่มาปรากฏตัวให้ฉันเห็นเลย วันนี้ฉันเลยรู้สึกเหนื่อยล้าเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ฉันจึงเดินเรื่อยๆมาตามทางกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง และมาแวะนั่งพักที่มุมสวน เวลาผ่านไปไม่นานก็มีเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาท่าทางกระหอบกระหายแล้วพูดว่า \" นั่นๆ เขาอยู่นั่นรีบไปสิ \" ฉันได้ยินเพียงเท่านั้นฉันก็ไม่ได้ฉุกคิดใดๆเลย ฉันจับมือเพื่อนอีกคนลากวิ่งไปตามทางเพื่อหวังจะไปดูหน้าเขาเพียงแค่ 5 นาทีต่อวันก็ยังดี ไม่มีใครรู้หรอกว่าใจฉันคิดอย่างไร ถึงแม้ว่าตอนที่วิ่งตามไปฉันจะเหนื่อยสุดแทบขาดใด  แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามีอะไรดันฉันไปข้างหน้า เมื่อวิ่งได้ทันพอเห็นหน้า ก็เหมือนมีอะไรมาฉุดแรงอันมากมายของฉัน นั่นคือ ความท้อถอย ฉันเห็นเขาหยุดคุยกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ แฟนของเขานั่นเอง ไปหน้าที่ชุ่มด้วยเหงื่อก็พลันมีสายน้ำเล็กๆไหล  มาจากตา 
--------------------------------------  ( ติดตามตอนต่อไป )
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น