อากาเนะ  สาวน้อยวัย  17  ปี  กำลังนั่งพึมพำถึงเรื่องความรักของตัวเอง  เพราะเธอเพิ่งจะเลิกกับ ทาเครุแฟนหนุ่มรุ่นพี่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา    ทั้งๆที่เธอออกจะเป็นคนที่น่ารักก็ตาม  แต่ทำไมเธอต้องถูกแย่งแฟนทุกทีเลย  ( สงสัยคนที่มาแย่งแฟนของอากาเนะคงจะน่ารักกว่าอากาเนะล่ะมั้ง )
“พ่อขา
ช่วยหาอะไรให้ลูกสาวคนนี้ทำหน่อยสิ  เซ็งชีวิตจะแย่อยู่แล้ว” อากาเนะออดอ้อนพ่อ
“ถูกบอกเลิกทีไร  พ่อมีความหมายขึ้นมาทุกทีเลยนะ” พ่อประชด
“พ่ออ่ะ อย่าช้ำเติมกันดิ” อากาเนะทำหน้าหงอยๆ
“เออใช่  เอางี้ตอนนี้พ่อต้องดูแลนักร้องใหม่ของทางค่าย  รู้สึกจะรุ่นเดียวกับเราพอดีเป็น  BOY  BAND มีกัน  5  คน  เราช่วยไปดูเเลเรื่องชีวิตความเป็นอยู่เจ้าพวกนั้นหน่อยสิ  ไหนๆก็ปิดเทอมแล้ว  ช่วยหน่อยแล้วกัน”  เข้าทางพ่อพอดี  ( พ่อของอากาเนะทำงานอยู่ค่ายเพลง )
“โห่   เหนื่อยแน่เลย” อากาเนะบ่น
“แต่เจ้าพวกนั้นหล่อนะ” พ่อรีบพูดพอเห็นอากาเนะอิดออด
“O.K. เริ่มวันไหนอ่ะ” อากาเนะทำท่าตื่นเต้น
“พรุ่งนี้” พ่อส่ายหน้าเมื่อเห็นท่าทางของลูกสาว
----- วันรุ่งขึ้น -----
“เอ้า ถึงแล้วบ้านที่ลูกจะต้องมาอยู่ตลอดช่วงที่จะมาดูแลเจ้าพวกนั้น” พ่อบอกพร้อมยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าให้อากาเนะ
“อะไรนะ  หมายความว่าไง” อากาเนะตกใจเมื่อรู้ว่าจะต้องมาอยู่ที่นี่เลย
“เอาน่า....พ่อรู้ว่าเจ้าพวกนั้นไม่ทำอะไรลูกหรอก  แต่ลูกอย่าไปทำมิดีมิร้ายเจ้าพวกนั้นนะ” พ่อบอก
“ก็ได้” อากาเนะตอบแบบงอนๆ
    พออากาเนะเข้ามาภายในบ้าน  เธอมองไปรอบๆ  แล้วก็ต้องถอนหายใจ  เพราะว่าข้าวของภายในบ้านกระจัดกระจายไปหมด
“รกจัง” อากาเนะพึมพำ
“คนหล่อมากตื่นแล้ว
. พวกหล่อน้อยตื่นกันรึยัง”  ชายคนนึงกำลังพูดขณะเดินลงมาจากบันได
“นายคือ” อากาเนะพึมพำ
“เฮ้ย..ยัยตาโตเธอเป็นใคร” ชายคนเดิมโวยวาย
“คาซึมะ  นายจะโวยวายอะไรกันแต่เช้าเลย” เสียงชายคนนึงดังมาจากข้างบน 
“นายชื่อ คาซึมะ เหรอ” อากาเนะถาม
“ใช่  แล้วเธอคือใคร” คาซึมะถามมั่ง
“นี่ๆ คาซึมะนายคุยกับใครน่ะ” เสียงถามมาจากข้างบนอีกครั้ง
“ไม่รู้  เป็นผู้หญิงตาโตๆ คนนึงน่ะ” คาซึมะตอบพวกข้างบน
“ผู้หญิง” สิ้นเสียงชายหนุ่มทั้ง 4 คน ที่อยู่ข้างบนก็วิ่งแข่งกันลงมา
-+**+- ตอนนี้ชายหนุ่มทั้ง 5 คนกำลังยืนเรียงกันตรงหน้าอากาเนะ -+**+-
“เอ่อ..ชั้นคือ” อากาเนะจะแนะนำตัว
“ไม่ต้องแนะนำหรอก เธอคืออากาเนะที่จะมาดูแลพวกเราใช่มั๊ย  พ่อเธอโทรมาบอกชั้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ชายคนนึงพูด
“ทำไมไม่บอกชั้นมั่งล่ะ  มิวะ” คาซึมะโวยแล้วก็มองหน้าเพื่อนๆทุกคนเป็นเชิงถามว่ารู้มั๊ย  ทุกคนเลยพร้อมใจกันตอบว่ารู้แล้ว
“เอางี้แล้วกันพวกเรารู้จักเธอกันแล้วพวกเราจะแนะนำตัวเองแล้วกัน  เริ่มที่ชั้น
มิวะ  อายุ 20 ปี อายุมากที่สุดในวง  นิสัยดีมาก  แล้วก็หล่อด้วย” มิวะแนะนำตัวเอง
“ผมขอมั่ง  ผมชื่อฮิซาชิครับ อายุ 15 ปี เป็นน้องเล็กสุด  มักจะโดนพวกนี้รังแกครับช่วยดูแลผมเป็นพิเศษหน่อยนะครับ  ที่สำคัญผมจีบอากาเนะได้มั๊ยครับ”  ฮิซาชิแนะนำตัวเอง
“อากาเนะจัง  อย่าไปสนใจไอ้ฮิซาชิมันเลยจีบเค้าไปเรื่อยแหละ  ผมอากิระ  อายุ 18 ปี  นิสัยง่ายๆ  แล้วก็ที่สำคัญคือผมหล่อนะ” อากิระแนะนำตัวเอง
“ผมคร๊าบผม  ผมชื่อริวอิจิ  อายุ 17 ปี เป็นคนเฮฮา  สนุกสนานครับ  ผมไม่หล่อนะ แต่ผมน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆด้วย” ริวอิจิแนะนำตัวเอง
“ชื่อ คาซึมะ อายุ 18  เป็นคนหน้าตาหล่อที่สุด นิสัยก็ปกติเหมือนคน” คาซึมะตอบแบบไม่เต็มใจเพราะยังโมโหที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว
“คาซึมะ  นายแนะนำตัวไม่ครบนี่” มิวะแย้ง
“ทำไมเหรอ” คาซึมะสงสัย
“ลืมบอกว่าเป็นขาโวยประจำบ้านไง” ฮิซาชิพูดจนทุกคนหัวเราะ
“ฮิซา
..ชิ  นา
.ย” คาซึมะมองหน้าฮิซาชิ  จนฮิซาชิต้องวิ่งไปหลบข้างหลังอากาเนะ
“อากาเนะจัง  ประเดิมงานแรกเลยนะคือผมหิวแล้วอ่ะ  หาอะไรให้ผมกินหน่อยสิ”ฮิซาชิบอก
อากาเนะจึงไปทำอาหารมาให้ทุกคน ระหว่างทำอากาเนะก็คิดในใจว่า “นายคาซึมะนี่น่าสนใจดีนะ แต่เราน่าจะพอซะทีดีกว่า  ขี้เกียจอกหักอีก”
-+**+-2 วันต่อมา-+**+-
“ทุกคน อาทิตย์ หน้าไปปีนเขากัน  ชั้นได้ตั๋วฟรีมา 6 คนพอดีเลย O.K. นะ อากาเนะก็ต้องไปนะ”ริวอิจิบอก
อากาเนะหน้าเสียพอได้ยินคำว่า  ปีนเขา  เพราะว่าเธอเป็นคนกลัวความสูง  แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นนอกจากคาซึมะ  แล้วคาซึมะก็ขึ้นไปบนห้องตัวเอง
“คาซึมะ คาซึมะ  หายไปไหนนะ”อากิระร้องเรียก
“เห็นขึ้นไปคุยโทรศัพท์ อยู่ข้างบนน่ะ สงสัยจะมีแฟนอีกแล้วล่ะมั้ง  เจ้านี้มันPOPจะตาย  คนจีบมันเต็มเลยหมั่นไส้มันจัง” มิวะพูด  คำพูดของมิวะที่บอกว่าคาซึมะคงจะมีแฟน  ทำให้อากาเนะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
-+**+-ห้องของคาซึมะ-+**+-
คาซึมะกำลังคุยกับผู้หญิงคนนึงอยู่แต่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน  ผู้หญิงคนนั้นคือ  เรโกะ  เพื่อนสนิทของอากาเนะเอง  คาซึมะกับเรโกะรู้จักกันนานแล้ว  พอคาซึมะรู้ว่าเรโกะเป็นเพื่อนสนิทของอากาเนะ  เขาจึงโทรไปหาเรโกะ เพื่อที่จะคุยเรื่องของอากาเนะ  เพราะเขาเริ่มจะรู้สึกชอบอากาเนะขึ้นมา  จากการคุยกับ เรโกะ ทำให้คาซึมะ  ได้รู้เรื่องที่  อากาเนะกลัวความสูง  แล้วก็เรื่องความรักที่มักจะผิดหวังของอากาเนะด้วย 
  -+**+-ถึงวันที่จะต้องไปเที่ยว-+**+-
พอไปถึงที่เขา ทุกตื่นเต้นกันมาก จะมีแต่ อากาเนะและคาซึมะที่อยู่เฉยๆไม่รู้สึกอะไร
“อากาเนะ  มานี่เร็วพรุ่งนี้เราปีนเขากันนะ”อากิระพูด
“เหรอ” อากาเนะตอบแบบแค่รับรู้
“นี่  ทุกคนเอาของไปเก็บที่ห้องพักตัวเองได้แล้ว  มีห้อง  6 ห้อง นอนกันคนละห้องนะ” ริวอิจิบอกทุกคน
บ้านพักมี  3  หลังใหญ่    เป็นบ้านชั้นเดียว    แต่จะแบ่งครึ่งกัน เป็น 2 ห้อง  ฮิซาชิขออยู่ใกล้กับมิวะ  ริวอิจิขออยู่หลังเดียวกับอากิระ  พอทุกคนเลือกเสร็จเลยทำให้คาซึมะกับอากาเนะต้องอยู่หลังเดียวกัน  พอค่ำลงมิวะก็ชวนทุกคนออกไปเดินเล่น  แต่คาซึมะยังจัดของไม่เสร็จเลยไม่ไป  ส่วนอากาเนะก็เพลียจนหลับไปมิวะเลยไม่กล้าปลุก  มิวะเลยไปบอกคาซึมะว่าถ้าจัดของเสร็จให้ช่วยไปปลุกอากาเนะด้วย  แล้วตามไปที่สระว่ายน้ำ  พอคาซึมะจัดของเสร็จก็เลยไปปลุกอากาเนะแต่ประตูห้องไม่ได้ล็อค  คาซึมะจึงเปิดเข้าไป  อากาเนะกำลังเพ้อด้วยความเหนื่อ  แล้วอากาเนะก็เพ้อเรื่องที่เพิ่งเลิกกับรุ่นพี่มา  คาซึมะได้ยินจึงคิดว่าอากาเนะคงจะลืมผู้ชายคนนั้นไม่ได้  คาซึมะไม่รู้จะทำยังไงจึงตัดสินใจเล่าเรื่องอากาเนะให้เพื่อนๆฟัง  มิวะบอกคาซึมะให้ไปบอกกับอากาเนะตรงๆ  แล้วทุกคนก็เห็นด้วย  ส่วนฮิซาชิก็บอกว่าจะช่วยแบบสุดๆ ถ้าคาซึมะเลี้ยงขนม  คำพูดของฮิซาชิทำให้คาซึมะยิ้มได้บ้าง  คาซึมะจึงตัดสินใจไปปลุกอากาเนะเพื่อที่จะคุยกัน
“อากาเนะ  ตื่นทีสิมีเรื่องจะคุยด้วย” คาซึมะเรียก
“มีอะไรเหรอ” อากาเนะถาม
“คือจะถามเรื่องแฟนเก่าเธอหน่ะ” คาซึมะพูด
“นายกลับห้องนายไปเลยนะ ไป” อากาเนะไล่ด้วยความโมโหเพราะเธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก
คาซึมะรีบออกจากห้องของอากาเนะเพราะเขารู้ว่าตอนนี้อากาเนะกำลังโมโหมากพูดยังไงก็คงไม่ฟัง
“เป็นไงบ้าง” อากิระถาม
คาซึมะได้แต่ส่ายหน้าอย่างเศร้าๆแล้วก็กลับเข้าห้องตัวเอง
-+**+-ดึกแล้วทุกคนหลับกันหมด-+**+-
พรึ่บ!     ไฟดับลง
กรี๊ดดดดด
.. อากาเนะร้องด้วยความตกใจและกลัวเพราะว่าสิ่งที่อากาเนะไม่ชอบอีกสิ่งก็คือความมืดนี่เอง
คาซึมะกำลังคุยโทรศัพท์กับ เรโกะ อยู่พอไฟดับลงเขาก็ได้ยินเสียงอากาเนะร้อง  เรโกะ ก็ได้ยินจึงรีบบอกกับคาซึมะว่าอากาเนะกลัวความมืด  พอคาซึมะได้ยินก็รีบกดวางโทรศัพท์  แล้ววิ่งไปเคาะห้องอากาเนะ
“อากาเนะ ชั้นเองคาซึมะเป็นอะไรรึเปล่าเปิดประตูหน่อย” ตอนนี้คาซึมะเป็นห่วงอากาเนะมาก
“คาซึมะ คาซึมะ”  อากาเนะเข้าไปกอดคาซึมะที่เข้าไปในห้องของเธอด้วยอาการตัวสั่นเพราะความกลัว
“เป็นอะไรมั๊ย” คาซึมะถามอากาเนะพร้อมกับลูบผมอากาเนะด้วยความเป็นห่วง
“ทำอะไรอยู่ ยังไม่หลับเหรอ” อากาเนะถาม
“ยังไม่หลับคุยโทรศัพท์กับ
.เพื่อนอยู่” คาซึมะบอกแบบติดๆขัดๆ
“คุยกับแฟนล่ะสิ” อากาเนะย้อยแต่ตอนนี้น้ำตาเธอกำลังไหลอาบแก้มแล้ว
“ไปคุยกันต่อเหอะ เดี๋ยวแฟนโกรธหรอก”อากาเนะพูดต่อ
“เฮ้ย  ไม่ใช่แฟนคือ
.เค้าคือ” คาซึมะพูดไม่ออกส่วนอากาเนะก็ได้แต่ใช่แรงที่แทบจะไม่มีผลักคาซึมะออกจากห้อง
“นี่  จะให้ไปได้ยังไงเธอหน่ะน่าเป็นห่วงจะตาย  กลัวความมืดแล้วยังจะไล่ไม่ให้ชั้นอยู่ด้วยอีก  คนเค้าเป็นห่วงรู้บ้างมั๊ย  แล้วฟังไว้ด้วยว่าชั้นไม่ได้คุยกับแฟน  แต่กำลังคุยกับเรโกะเพื่อนเธอแล้วก็คุยกันเรื่องเธอด้วย ใช่สิ  คนที่เธออยากให้อยู่ด้วยคงจะเป็นรุ่นพี่ทาเครุแฟนเก่าใช่มั๊ยล่ะ  ดีเหมือนกันชั้นจะได้รู้ไว้  จะได้ไม่ต้องคิดอะไรกับเธอมากกว่านี้” คาซึมะพูดออกไปด้วยความเสียใจแล้วก็เดินออกจากห้องของอากาเนะไป
“ใช่    ชั้นคิดถึง
.พี่ทาเครุ” อากาเนะตะโกนประชดคาซึมะทั้งน้ำตา
คาซึมะเข้าห้องไปด้วยความเสียใจที่ได้ยินประโยคที่อากาเนะตะโกนใส่เขา
-+**+- เช้าวันรุ่งขึ้น -+**+-
“ทุกคนไปปีนเขากัน” ริวอิจิร้องเรียก
“เป็นยังไงบ้าง” ฮิซาชิถามคาซึมะ
“ช่างมันเถอะ” คาซึมะตอบพร้อมหันไปมองหน้าอากาเนะ
“คาซึมะ!
.” อากาเนะเรียกคาซึมะไว้เพราะเธอต้องการที่จะคุยกับคาซึมะเรื่องทาเครุ
“มีอะไรอีก” คาซึมะถามแต่เขาไม่หันมามองอากาเนะเลยแม้แต่น้อยแถมยังเดินต่อไปเรื่อยๆ
“หยุดเดินก่อนได้มั๊ย” อากาเนะบอก เพราะเธอขี้เกียจเดินตามแล้ว
“คาซึมะ  ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ทาเครุแล้ว  และชั้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้าแล้วด้วย  เพราะว่าตอบนี้คนที่ชั้นชอบคือ
นาย” อากาเนะตะโกนใส่คาซึมะที่ยังเดินไปเรื่อยๆ  แล้วก็ได้ผล  เพราะว่าคาซึมะหยุดเดินทันที แต่คาซึมะก็ยังไม่หันมามองอากาเนะ
“แต่ชั้นไม่อยากรู้สึกอะไรกับนายมากไปกว่านี้  เพราะว่าชั้นกลัวว่าตัวเองจะถูกทิ้งอีก  ชั้นไม่อยากเสียใจอีกแล้ว” อากาเนะพูดทั้งน้ำตา
“ลองดู  ไม่ได้เหรอ” คาซึมะถามอากาเนะกวนๆ  ทำให้อากาเนะยิ้มได้
“ลอง
.ลองอะไร” อากาเนะถามด้วยความงง
“ลองคบกับชั้นไง  ยัยเบ๊อะ  ตาโต  ปัญญานิ่ม” คาซึมะโวยวายใส่อากาเนะที่เข้าใจอะไรยาก
“เฮ้ยๆ  .
ขอผู้หญิงคบด้วยวิธีโวยวายมันจะได้ผลเหรอ” อากิระพูด  แล้วทุกคนที่เดินตามมาต่างหัวเราะคาซึมะที่เอะอะก็โวยวายจนเป็นนิสัย
“ก็
ยัยนี่  เออใช่
.แล้วเธอจะยอมคบกับชั้นมั๊ยเนี่ย” คาซึมะถามอากาเนะแบบกวนๆ
“แล้วนายจะทิ้งชั้นรึเปล่าล่ะ”อากาเนะถามคาซึมะ
“ไม่หรอก  เพราะว่าชั้นชอบของแปลก  แล้วชั้นก็คิดว่าคงไม่มีใครทำให้ชั้นชอบมากกว่าเธอหรอก  เพราะว่าแปลกกว่าเธอ  บนโลกนี้คงไม่มีแล้ว” คาซึมะตอบ  ถึงจะตลกแต่เขาก็จริงใจ
“งั้น
คบก็ได้” อากาเนะตอบคาซึมะ  ทำให้ฮิซาชิดีใจจนเว่อร์
“แบบนี้ต้องฉลอง  มนุษย์จอมโวยวายมีแฟนแล้วจ้า” ฮิซาชิตะโกน
“นายว่าใครจอมโวยวาย” คาซึมะมองฮิซาชิด้วยสายตาอาฆาตเล็กน้อย
“อากาเนะจังจ๋า  คาซึมะจะแกล้งผม  ช่วยผมด้วยน๊า” ฮิซาชิไปหลบข้างๆอากาเนะ
คาซึมะเดินตรงมาที่ฮิซาชิและอากาเนะ  แต่เขากลับไม่ทำอะไรฮิซาชิแต่มาหอมแก้มอากาเนะแทน  ทำให้ทุกคนแซวคาซึมะกันใหญ่
“หิวข้าวแล้วอ่ะ” อากิระบ่น
“ใช่แล้ว  หิวๆๆๆๆๆๆ” ฮิซาชิร้องเป็นเด็ก
“ไปกัน  ไปหาข้าวกินกันเถอะ” มิวะบอก
-+**+- ขณะที่เดินกลับกัน -+**+-
“ จะเป็นยังไงต่อนะ  ชีวิตชั้น  จะถูกทิ้งอีกมั๊ยน๊า” อากาเนะพึมพำ จนคาซึมะหันมามอง
“ รักครั้งนี้ของชั้นคงจะไปรอดแหละเน๊อะ” อากาเนะหันไปถามคาซึมะ
“ยัยบ๊องส์” คาซึมะลูบผมอากาเนะอย่างเอ็นดู
“เลิกหวานกันได้แล้ว  ชั้นหิวมีใครเข้าใจชั้นบ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”อากิระโวยวาย
-+**+- หลังจากนั้นอากาเนะกับคาซึมะก็ยังคบกันต่อจนเวลาผ่านไปตั้ง  2 ปีแล้ว -+**+-
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น