"แนน ๆ ใล้วันวาเลนไทน์ละนะ"อยเพื่อนร่วมานอแนนหันมาุย
ะแนนำลั่วนอยู่ับารทำานหน้าอมฯ
"อืม...วาเลนไทน์อีแล้วสินะ"แนนเยหน้าึ้นสบาอยพลายิ้มพูเบาๆ
วาเลนไทน์...14ุมภาพันธ์ วันทีุ่หลาบทั่วโลบานพร้อมัน
วันที่วามรัอามไ้เร็วว่าทุวัน และเป็นวันที่ามเทพแผศร
ให้หลายๆู่ไ้สมหวัแ่..ไม่ใ่แนน..เธอนนี้แน่นอน
ท่ามลาวามสับสนวุ่นวาย
วามแออัแสูในเมือหลว..มีหมู่บ้านัสรรเล็ๆำลั่อัวึ้น
่อัวึ้นพร้อมๆับวามรั วามรัอเาและเธอ
"เธอๆ มาเล่น่ออทราย้วยันมั้ย"
เ็ผู้ายัวเล็ๆหน้าามอมแมมำลันั่เล่นบนอทรายสูท่วมหัว
"เธอื่ออะไร เราื่อเอ"เ็ผู้ายแนะนำัวเอ่อน
พลาระโลาอทราย
"ันื่อแนน"เ็ผู้หิแนะนำัวเอบ้าพลา่อยๆนั่ล
ทัู้่่อยๆ่ออทรายัน แนนวิ่ไปเอาน้ำมารให้ทรายเปียุ่ม
เอ่อยๆเอาเศษไม้มาเลี่ยให้ินทราย่อยๆ่อัวเป็นรูปเป็นร่า
นไ้เ้าโรอปราสาททรายที่้อาร
"เอ เี๋ยวแนนประับปราสาททรายเอนะ"
เ็ผู้หิวิ่มาพร้อมับ้อนหินที่มีสีสวยในำมือ
วาล้าๆปราสาททรายที่ำลัะอวโมออมาเป็นรูปเป็นร่า
"แนนรนี้เป็นห้ออแนนนะ ห้ออเ้าหิไ ส่วนรนี้เป็นห้ออเอ...อันนี้เป็นห้อประุมนะ"
เอพูพลาี้มือไปามปราสาททรายเรื่อยๆ......อทรายแห่วามฝัน
"เอ้อทำสวนอไม้้วยนะ เ้าหิ้อมีสวนอไม้นะ"
แนนพูพลาี้ไปยั้านหน้าปราสาททราย
"แนนอยาไ้สวนอะไรละ....อยาไ้อไม้อะไร"เอพูพลาเยหน้ามอแนนอย่าใใ่อ
"เอาออะไรีละ..เอ่วยิหน่อยสิ"แนนมอหน้าเอ้วยแววาใสื่อ
เ็ัวเล็ๆสอนำลัสวมบทเป็นเ้าหิและเ้าายันอยู่
"อืม...เ้าหิ้อเหมาะับอุหลาบน่ะสิ"เอพูพลาิ
"ลๆสวนอุหลาบนะ เราะทำสวนอุหลาบที่ลานหน้าปราสาทเรา"
แนนพูพลายิ้ม ่อยๆเลี่ยให้เรียบเพื่อทำเป็นลาน..
ทัู้่สร้าปราสาททรายันอยู่นาน...นานนระทั่
"เอไปไ้แล้วลู พ่อเสร็านแล้ว"เ้าอโรารบ้านัสรรเินมาสะิลูายัวเอเบาๆ
"พ่อให้เอเล่นอีแปบนะ"ลูายอออ้อนพ่อ
"หน่า ไปไ้แล้วเี๋ยวพรุ่นี้มาเล่นใหม่็ไ้"พ่อพูพลาลูบหัวเอ
"ลรับ เี๋ยวให้เอไปบอแนน่อนนะ"เาพูพลาวิ่ไปหาเพื่อนอเา
"แนน เี๋ยวพรุ่นี้เอมาใหม่นะ พรุ่นี้เอะเอาอุหลาบมา มาทำสวนุหลาบให้แนนนะ"เอพูพลาี้นิ้วไปที่ลานหน้าปราสาททราย
"ลพรุ่นี้เอันนะ"แนนยิ้มพูพลาพยัหน้า เ็สอนเล่มัน่าูน่ารัเสียนี่ระไร
ทุวันเอและแนนะมานั่เล่น่ออทราย้วยัน อสร้าวามหวับนมิรภาพและวามรัระหว่าลูายเ้าอโรารบ้านัสรรับ
ลูสาวนาย่าให่
"แนนๆเมื่อวานแม่เราสอนให้เราเียนหนัสือ้วยนะ"เอเยหน้ามอแนนะที่ำลัรน้ำลบนทราย
"ไหนๆ แม่เอสอนเียนำว่าอะไร"แนนถาม้วยสีหน้าื่นเ้น
"แม่เอสอนเอั้หลายำแ่เอำไ้ำเียว"เอทำหน้าเศร้า เพราะเออยาำทุำมาเียนให้แนนู
"เอำำไหนไ้เียนให้แนนูหน่อยสิ"แนนพู แล้วเอ็่อยๆนั่ล้าๆอทรายหยิบไม้มาวัเียนลบนผืนทรายที่เพิ่ผ่านฝนที่เปียุ่ม
เมื่อืน สัรู่็ปราเป็นัวอัษรเสนลายบิพลิ้ว ำว่า รั
เ็สอนมอ้วยวามื่นเ้น
"เอ อ่านว่าอะไรหรอ" แนนพู้วยสีหน้าื่นเ้นและแปลใ
"อ่านว่า รั "เอพูระิบ้าๆหูแนนเบาๆ
"หรออ่านว่ารัหรอ...สอนแนนเียนบ้าสิ นะนะนะนะ"แนนพูพลาอแนอออ้อนเอ
"มานี่เอะสอน"เอพูพลาหยิบเศษไม้มาให้แนนับไว้
มือเอและมือแนนประสานันแล้ววัเป็นลายอัษร
"นี่ัยแนนเียนไ้แล้ว เย้ ีใัเลย"แนนพู้วยวามีใ
"เอ๋….เอ…..แ่มันแปลว่าอะไรหรอ"แนนยัสสัยไม่หายในวามหมายอมัน
"เอ็ไม่รู้เหมือนันแ่แม่บอว่ามันมีวามหมายมานะ มานอธิบายไม่ไ้"
ใ่สิ..วามหมายอมันมามายเินว่าเ็ 5 วบะรู้ หรือแม้แ่นบ้านใ้ีวิทั้ีวิ็ไม่อารู้วามหมายอำว่ารัที่แท้ริือ
อะไร......
"สัวันเราะรู้วามหมายอมันแม่บอ"
รุ่เ้าที่ร.ร.
แนนมัะโนเพื่อนผู้ายแล้โนารึผมเปีย
"โอย..เ็บนะ"แนนร้อ้วยวามเ็บที่ผมอเธอ
"5555"เ็ผู้ายลุ่มหนึ่หัวเราะอบใ นเอทนไม่ไหว
"แล้ผู้หิหรอ"เอว่าเ็ลุ่มนั้น
"แล้วะทำไม"ผู้ายหนึ่ในลุ่มลุึ้นมาับเอไว้
"ไม่เอาหน่าเอนะ"แนนห้ามเอไ้เอ็ไม่ฟัเสียแล้ว
โรม!!!!!!!!!!!!!!
ทั้ห้อระุยระาย้วยารที่เ็ลุ่มนั้นถีบเ้าอี้และโ๊ะมาใส่เอนเอ้อล้มล
แ่ทั้หม็ไ้ยุิลเมื่อ "หยุนะพวเธอทำอะไรัน"เสียรูประำั้นนั่นเอ
แล้วแนน็พาเอไปห้อพยาบาล"เอเป็นอะไรมารึปล่าว" แนนถาม้วยวามเป็นห่ว
"ไม่เป็นไรมาหรอหน่า"เออบท่าทารำา แ่ที่ิเ้าลัวเสียฟอร์ม่อหน้าแนน
ทุนที่แล้แนนเอะยืออรับปป้อแนนเสมอ แม้ะ้อเ็บัวหรืออยู่ภาวะเป็นรอ็ามที
"แนนๆแฮบปี้ วาเลนไทน์นะ"ายหนุ่มวัยรุ่นแ่ัวมีภูมิานพูห้วนๆพลายื่นุหลาบแให้หิสาว
"อีาบ๊ออย่ามาทำหวานใส่ันหน่า"แนนพูวนๆพลายิ้ม เอไ้แ่ยืนอยู่้วยวามอาย
"อ้าว ็วันนี้วันวาเลนไทน์ะทำหวานใส่เ้าหิหน่อยเป็นรัยไป"เอพูพลายิ้ม ทำไมหนุ่มวัยรุ่นเวลาอายนีู่ลีแฮะ
"หวานะเ้า็เป็น้วยหรอ เี๋ยวนี้พันาึ้นนะ"แนนพูพลายื่นมือไปหยิมู้วยวามเิน
"เอรัแนนนะ"เอพูพลาหยิบมือแนนแล้วเียนรูปหัวใไว้บนฝ่ามือ อนนี้แนนเริ่มหน้าแึ้นบ้าแล้วแ่พยายามลบเลื่อนหน้าัวเอ
"หรอเียนำว่ารัรนีู้ไม่ึ้เลย"แนนพยายามเบี่ยเบนไม่เลิแหย่เอ
"เี๋ยวสัวันเอะเียนเอาไว้รหัวใแนนเลยนะ"เอพูประหม่า มอแนนพลาึแนนเ้าไปโอบอไว้แน่น....สัวันเอะเียนำว่ารัไว้
ในหัวใแนนเลย
ใ้้นไม้ให่ บบรยาาศร่มรื่นอมหาลัย นัศึษาับลุ่มุยัน อ่านหนัสือัน หยอล้อัน
"เอ เย็นนี้แนนไปทำวิทยานิพนธ์ับเพื่อนนะ"แนนพูพลาเ็บหนัสือ
“ไปทำวิทยานิพนธ์ับัย”เอเยหน้าึ้นมอแนนทันที
“ไปับิ๊ฟ/ฝนหนะ นะนะนะนะ”แนนพูพลาเินไปนั่้าๆเอเย่าแนเหมือนอ้อนวอนผู้ให่
“ให้เอไปส่มั้ย เอว่านะ”เอพูพลายิ้มลูบผมแนนเบาๆ
“ไม่้อหรอเี๋ยวฝนเอารถมา”แนนพูพลาบหน้าลบนบ่าอเอ
“นี่แล้วิน้าวเสร็แล้วอย่าลืมินยาละ ลับมาบ้านเสร็แล้วโทรมาบอ้วย”เอพูพลา้อหน้าแนน้วยสี
หน้าิั
“่ะ หัวหน้าสั่ิๆเลย”แนนพูพลายิ้มเอามือบิมูเอ้วยวามเิน
“ิ๊ฟแฟนแเป็นัยบ้า”ฝนเอ่ยะที่นับรถอยู่
“ปวหัวสุๆเ้าู้เป็นบ้าเลย”ิ๊ฟพู้วยวามไม่พอใในแฟนัวเอนั
“แล้วแนนละ…แหมเ้าายเธอเอาใเธอีนะ”ฝนพูพลามอแนนึ่นั่อยู่้าๆ
“โอย..รายนั้นั้ี่ปีแล้วยัับไม่ไ้ว่ามีิ๊เ็บอยู่ที่ไหน”แนนพูพลายิ้มหันไปมอฝน
“แปลไ้2อย่า…ถ้าแฟนเธอไม่รัเธอนเียวเ้า็เ่มาที่หลอเธอมานานหลายปี”เสียหัวเราะัึ้นแทบ
ะพร้อมันทั่วรถ
“เอี๊ย…..”เสียเบรลาล้อัยาวา้าน้าัวรถ นทั้รถหันไปมอพร้อมัน รถบรรทุฝ่าไฟแพุ่
เ้านรถเ๋อฝนอย่าั แรระแททำให้ระทุบานและเอีย ที่นั่โยสารฝั่้านับยุบเ้ามา
อย่าเห็นไ้ัร่าไร้สิอแนนนอนหมสิในรถเ๋นาสออน มัุรายุวิาอเธอออาร่า
ไ้ทุเมื่อ
“แนนๆ” เสียระิบเบาๆั้าหู ทำให้แนน่อยๆเปิเปลือาึ้น
“อยู่ไหน……..โอยเ็บ”แนน่อยๆอ้าปาพูแ่ไม่ันั เฝือาวถูแ่แ้มบนร่าายแนน ล้ายเรื่อ
ประับ
“ใเย็นๆแนนเธอสลบไปั้2เือนนะ” สอเือน สอเือน…..แนนแทบไม่เื่อหูัวเอ ฝน่อยๆอธิบายทุ
อย่าให้แนนฟั
“แล้วสรุปว่าันเ็บนเียวใ่มั้ย”แนนพยายามพูเสียพูอแนนแทบะไม่ไ้ยิน
“อืม”ฝนพยัหน้า้าๆ ำมือแนนไว้นิ่ๆ
“เอล่ะ…เออยู่ไหน”แนนเพิ่นึึ้นไ้แฟนเธออยู่ไหน
“เอมาหาเธอแ่รั้เียว วันแรที่โนรถน แล้วหายไปเลย”ฝนพูพลาปลอบใแนน
“ไม่เป็นรัยนะไม่มีเอ เรา็อยู่ไ้ิมั้ยเพื่อน”ฝนพยายามพูปลอบใแนน
“อืม…….”น้ำาอแนน่อยๆลั่นัวหยลมา ำพูอฝนในรถเป็นวามิเาเ่มาิๆที่หลอแนน
มาไ้หลายปี เ่มาที่หลอว่ามีแนนนเียว…ทำไมผู้ายถึไ้เป็นอย่านี้ันหมเลย เสียายเวลาที่อยู่้วย
ัน เสียายวามรัที่มอบให้…..เสีบาย เสียาย เสียาย
“ุแนน ่อยๆ ้าวนะรับ ้าๆ”บุรุษพยาบาลพยายามพยุแนนึ้นเิน
แนนยัไม่หายเ็บี ยั้อทำายภาพบำบัอี
“ระวันะรับ ับผมไว้ีๆ”บุรุษพยาบาลเิน้าๆเพื่อให้แนนเาะแนเินามมา้าๆ…….ทำไมนะบุรุษ
พยาบาลถึไม่ใ่เอนะ ทำไม ทำไม ทำไม
“ุบุรุษพยาบาละ ันสลบไปนานน้อทำายภาพบำบัเลยหรอะ”แนนถาม้วยวามสสัย
“ุไม่ไ้เินสามเือนนี่ับ มันนานนะรับ ”บุรุษพยาบาลอบ้วยวามสุภาพ
“ะว่าอะไรมั้ยถ้าันะถามื่อเล่นุ เรมาเรียบุรุษพยาบาลมันะยาวไป”แนนพูพลายิ้ม
“ผมื่ออล์ฟรับ”บุรุษพยาบาลอบ้วยสีหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียเรียบๆ
นับาวันนั้นทัู้่็เริ่มสนิทัน ไม่นานนัแนน็สามารถลับมาเินไ้อีและออาร.พ.ในที่สุ
“ุแนนะ น้ำื่มะ”พยาบาลุาวเินมาพร้อมถือแ้วน้ำมาวา้าๆเธอ ะที่เธอนั่รออล์ฟที่หน้าล็อบ
บี้เธอไ้แ่ยิ้มให้
“อล์ฟไปิน้าวัน”แนนพูทันทีที่เห็นอล์ฟเินมา
“ไปสิรับ”อล์ฟพูพลา้ม้อมัวลพร้อมผายมือไปที่ห้ออาหารอร.พ.
ูอล์ฟสุภาพและให้เียริแนนมามานน่าแปลใ
ท่าทาร.พ.นี้ะเ้มวับพยาบาลมา
แนนและอล์ฟสนิทันึ้นเรื่อยๆนบารั้็อยาให้อล์ฟมาแทนที่เอ
บ่อยรั้ที่แนน ิถึเอ แ่เอ็ไม่โทรมา
บ่อยรั้ที่แนนอยาุยับเอ เอ็ไม่ิ่อมา
บ่อยรั้ที่แนนนั่เหา อยาให้เอนั่เป็นเพื่อน แ่เอ็ไม่ปราัว
เอ….เอ….เอ….เอหายไปไหน
ไหนละ หัวใที่เอบอว่าะให้แนน ไหนละหัวใที่เอเยเียนไว้บนฝ่ามือแนน
มันหายไปแล้ว……หายไปพร้อมับเอ
หายไปพร้อมับผู้ายโห…ผู้ายเ้าู้
ทำไมผู้ายเหมือนันทั้โล…….ทำไม ทำไม ทำไม
ใล้วาเลนไทน์แล้วปีนี้ไม่เหมือนับปี่อนๆ
ไม่ใเออยใหุ้หลาบแ ไม่มีอีาบ๊อยืนทำท่าเินอายใหู้
“แนนๆ วาเลนไทน์ปีนี้ว่าหรือเปล่ารับ”อล์ฟถามทาโทรศัพท์
“ว่าะ ทำไมหรอะ”แนนอบ้วยน้ำเสียราบเรียบ
“พอีผมมีอที่อยาะให้แนนนะรับ เี๋ยววันวาเลนไทน์เอันที่สยาม บ่ายสามโมนะรับ”อล์ฟเสนอ
วามเห็น
“ละ”แนนพูพลาวาสาย สีหน้าแววาเ็มไป้วยวามหวั หวัว่าอล์ฟะมาแทนที่เอไ้เสียที
วันวาเลนไทน์วันทีุ่หลาบแทั่วโลบานสะพรั่พร้อมัน
“อโทษะ มาสาย”แนนพูพลายิ้ม่อนึเ้าอี้ออมานั่
“ไม่เป็นรัยรับ”อล์ฟพูพลายิ้ม
“อืม….ว่าแ่มีอะไระให้แนนหรอ”แนนพูพลา้อาอล์ฟ….หาอล์ฟมีพิรุธแนนะับไ้ทันที
“อันนี้แนนนะรับ”อุหลาบสีแ ถูึออมาาถุอย่า้าๆ วาลบนโ๊ะอย่านิ่มนวล
“หมายวามว่ายััยะ ะอหัวใแนนหรอ”แนนพูิลพลายิ้ม เธอิว่าเธออ่านเทส์ออหม
“ผมไม่ล้าอหัวใแนนหรอ”อล์ฟพูแล้วยิ้ม แ่ลับทำให้แนน
“อ้าว…..แล้วุหลาบแนี่….”ไม่ทันที่แนนะพูบ่อน อล์ฟ็พูึ้นแทร
“ผมไม่ล้าอหัวใแนนหรอรับ เพราะหัวใอแนน ไม่ใ่อแนน” ปั้….เหมือนมีแผ่นเหล็มาลลา
ศีรษะ แนนเริ่มับวามหมายออล์ฟ ……มันแปลว่าอะไร ? ?
“หัวใอุือเ้าอุหลาบอนี้”อล์ฟพู่อ……แนนทำทาๆไม่เ้าใวามหมายแ่เพียนิเียว
“อนุประสบอุบัิเหุเ้ามาที่ร.พ.ุเสียเลือมา..หัวใุเ้นอ่อนนแทบะล้มเหลว พวผมและ
หมอ พยายามเยียวยานถึที่สุ”อล์ฟเริ่มอธิบายเรื่อที่เิึ้น ….. ที่แนนไม่เยรู้
“มีผู้ายนนึวิ่มาบอว่าเป็นแฟนุ เ้าบอให้่วยุให้ไ้เสียเินเท่าไหร่ไม่ว่า…..เ้ายอม่ายไม่อั้นไม่
ว่าทาเราะออะไร เาะัหาให้หม…..ำพูอเาทำให้ผมประทับใมา”อล์ฟหยุพู แนนรู้ทันทีว่า
หมายถึ เอ
“ผมยอมแลทุอย่าับีวิ เธอ เายอมแลทุอย่าับีวิุ”อล์ฟพูพลา้อหน้าแนนนิ่แ่แนนยั
ทำหน้าอยู่
“เายอมทุอย่าิๆ ทีแรหมอบอว่าหาเลือไม่พอใหุ้ เาวิ่ไปทั่วร.พ.เพื่อะหาเลือใหุ้ แ่ไม่พบว่า
มีถุเลือไหนรับุเลย”อล์ฟพูน้ำเสียปริ สายามออย่าไรุ้หมาย
“สุท้ายเรารวเลืออเาพบว่ารับุพอี เาบอให้ทาเราเอาไปเอาไปใหุ้…ไม่้อห่วว่าเา
ะเป็นยััย อแุ่ปลอภัย็พอ” อล์ฟหยุั่วะหนึ่พยายามลั้นน้ำา….แ่นัยน์าแนนเริ่มเิ่นอ
ไป้วยน้ำใสๆ “่อมาพวผมถ่ายเลือใหุ้ หัวใอุเ้นอ่อนลเรื่อยๆ นหมอ้อออไปบอให้เาทำ
ใ…ทำใว่าะ้อเสียุ”อล์ฟพยายามเล่า่อไปเรื่อยๆ้วยน้ำเสียปรินัยน์แนนเริ่มแ่ำ
“เาถามหมอว่าเธอ้อารอะไร…..”ใ่เอถามหมอว่าแนน้อารอะไร
“เธอ้อารหัวใรับ หัวใเธอเ้นไม่ปริ ารสูบีล้มเหลว เราหาเลือให้เธอ้าไป เพราะะนั้นสิ่ที่เธอ
้อารือ หัวใ”หมอหวัว่าเอะเลิหวัในัวแนน…….หยุเล่นเมส์ับมัุราสัที
“ลผมหาให้-เาอบสั้นๆโยไม่ลัเลเลย”ลผมหาให้ เอะหาหัวใให้แนน
ทั้ที่็รู้ว่าเป็นไปไม่ไ้….เาไม่ลัเลเลยแม้แ่เสียววินาทีที่ะทำให้เธอ
“ุรู้มั้ย ำพูอเาทำให้พวผมและหมออึ้ันหม ร.พ.ยัหาหัวใใหุ้ไม่ไ้ เาะมีปัาที่ไหนหา
หัวใใหุ้ไ้”อล์ฟพูพยายามหลบสายาแนน…อนนี้อล์ฟเริ่มลั้นน้ำาไม่อยู่แล้ว
“เาถามเลบัีอร.พ.ับหมอ….เาไม่ไ้โอนเินมาื้อหัวใเทียมใหุ้ แ่เาโอนมาั้มูลนิธิารุศล
ให้ร.พ. มูลนิธิ่วยเหลือผู้ป่วย้านหัวใเทียม -นานา- ุูีๆ ำว่า แนน และ เอ ถ้าเียนิันมันือ นานา
( nan + a = nana )นี่ือวามปรารถนาสุท้ายอเา เาอยาให้ัวเาเอเป็นนสุท้ายที่ไม่ไ้อยู่ ับนที่เารั เพราะไม่มีหัวใเทียมสำรอ”
แนนสะิ่อมวามำเ็มเปา..เธอเยเห็นป้ายมูลนิธิที่ ร.พ.แ่เธอไม่เลียวใสันิ มิน่าทำไมหมอและ
พยาบาล้อให้เียริเธอนานี้ทั้ที่เธอไม่มีส่วนไ้เสียับ ร.พ.แม้แ่บาทเียว
“ทันทีที่มีารยืนยันารโอนเินเ้าร.พ.เา็ยิัวายที่ห้อน้ำร.พ.รับ ทิ้โน๊ให้ว่า มอบหัวใให้เธอ เามอบ
หัวใอเาใหุ้”ทันทีที่อล์ฟพูบแนนปล่อยโฮออมาเหมือนไม่มีใรอยู่้าๆ โ๊ะ้าๆหันมามอแนน
เป็นาเียว เอ ือ เ้าอหัวใ หัวใที่อยู่ในร่าแนน
เายอมแลทุอย่าับุิๆ”อล์ฟพูพลาวาอทั้หมที่เอเยฝาไว้ับทาร.พ.ืนให้ับแนน มีทั้
เรื่อเล่นเทป ม้วนเทป หมาย…….
“ผมไม่ล้าอหัวใุหรอ หัวใุเป็นอเา หัวใเาเป็นอุ”ใ่หัวใเอเป็นอแนน เป็นอ
แนนิๆ……อนนี้หัวใแนนายไปเรียบร้อยแล้วายไปพร้อมับเอ ายไปพร้อมับผู้ายที่ยอมทุอย่าเพื่อ
เธอ
“ุหลาบอนี้ เาบอผม่อนไปเ้าห้อน้ำว่า…วาเลนไทน์ที่ะถึนี้รบวนื้อุหลาบสีแใหุ้สัอ อ
แ่อเียว็พอ..เป็นำอรั้สุท้ายอเา”อล์ฟพูพลาเ็น้ำา นั่นิ่ๆสัพั่อนลุาโ๊ะไป…..
ทิ้แนนนั่นิ่อยู่ามลำพั
“เอรัแนนนะ” ”เอรัแนนนะ” ”เอรัแนนนะ”
ำพู้ำๆัมาาเรื่อเล่นเทปที่มีำพูเียวันที่พู้ำ โยไม่มีารั่อทั้เทป…..
เทป120นาที โยมีเพลประอบเบาๆ แนน่อยๆลี่หมายอออ่าน…….
หมายมีเนื้อหาเพียบรรทัเียว “หัวใเอ…..เียนำว่ารัไว้ เียนไว้ให้แนนนเียว”
ะแนนำลั่วนอยู่ับารทำานหน้าอมฯ
"อืม...วาเลนไทน์อีแล้วสินะ"แนนเยหน้าึ้นสบาอยพลายิ้มพูเบาๆ
วาเลนไทน์...14ุมภาพันธ์ วันทีุ่หลาบทั่วโลบานพร้อมัน
วันที่วามรัอามไ้เร็วว่าทุวัน และเป็นวันที่ามเทพแผศร
ให้หลายๆู่ไ้สมหวัแ่..ไม่ใ่แนน..เธอนนี้แน่นอน
ท่ามลาวามสับสนวุ่นวาย
วามแออัแสูในเมือหลว..มีหมู่บ้านัสรรเล็ๆำลั่อัวึ้น
่อัวึ้นพร้อมๆับวามรั วามรัอเาและเธอ
"เธอๆ มาเล่น่ออทราย้วยันมั้ย"
เ็ผู้ายัวเล็ๆหน้าามอมแมมำลันั่เล่นบนอทรายสูท่วมหัว
"เธอื่ออะไร เราื่อเอ"เ็ผู้ายแนะนำัวเอ่อน
พลาระโลาอทราย
"ันื่อแนน"เ็ผู้หิแนะนำัวเอบ้าพลา่อยๆนั่ล
ทัู้่่อยๆ่ออทรายัน แนนวิ่ไปเอาน้ำมารให้ทรายเปียุ่ม
เอ่อยๆเอาเศษไม้มาเลี่ยให้ินทราย่อยๆ่อัวเป็นรูปเป็นร่า
นไ้เ้าโรอปราสาททรายที่้อาร
"เอ เี๋ยวแนนประับปราสาททรายเอนะ"
เ็ผู้หิวิ่มาพร้อมับ้อนหินที่มีสีสวยในำมือ
วาล้าๆปราสาททรายที่ำลัะอวโมออมาเป็นรูปเป็นร่า
"แนนรนี้เป็นห้ออแนนนะ ห้ออเ้าหิไ ส่วนรนี้เป็นห้ออเอ...อันนี้เป็นห้อประุมนะ"
เอพูพลาี้มือไปามปราสาททรายเรื่อยๆ......อทรายแห่วามฝัน
"เอ้อทำสวนอไม้้วยนะ เ้าหิ้อมีสวนอไม้นะ"
แนนพูพลาี้ไปยั้านหน้าปราสาททราย
"แนนอยาไ้สวนอะไรละ....อยาไ้อไม้อะไร"เอพูพลาเยหน้ามอแนนอย่าใใ่อ
"เอาออะไรีละ..เอ่วยิหน่อยสิ"แนนมอหน้าเอ้วยแววาใสื่อ
เ็ัวเล็ๆสอนำลัสวมบทเป็นเ้าหิและเ้าายันอยู่
"อืม...เ้าหิ้อเหมาะับอุหลาบน่ะสิ"เอพูพลาิ
"ลๆสวนอุหลาบนะ เราะทำสวนอุหลาบที่ลานหน้าปราสาทเรา"
แนนพูพลายิ้ม ่อยๆเลี่ยให้เรียบเพื่อทำเป็นลาน..
ทัู้่สร้าปราสาททรายันอยู่นาน...นานนระทั่
"เอไปไ้แล้วลู พ่อเสร็านแล้ว"เ้าอโรารบ้านัสรรเินมาสะิลูายัวเอเบาๆ
"พ่อให้เอเล่นอีแปบนะ"ลูายอออ้อนพ่อ
"หน่า ไปไ้แล้วเี๋ยวพรุ่นี้มาเล่นใหม่็ไ้"พ่อพูพลาลูบหัวเอ
"ลรับ เี๋ยวให้เอไปบอแนน่อนนะ"เาพูพลาวิ่ไปหาเพื่อนอเา
"แนน เี๋ยวพรุ่นี้เอมาใหม่นะ พรุ่นี้เอะเอาอุหลาบมา มาทำสวนุหลาบให้แนนนะ"เอพูพลาี้นิ้วไปที่ลานหน้าปราสาททราย
"ลพรุ่นี้เอันนะ"แนนยิ้มพูพลาพยัหน้า เ็สอนเล่มัน่าูน่ารัเสียนี่ระไร
ทุวันเอและแนนะมานั่เล่น่ออทราย้วยัน อสร้าวามหวับนมิรภาพและวามรัระหว่าลูายเ้าอโรารบ้านัสรรับ
ลูสาวนาย่าให่
"แนนๆเมื่อวานแม่เราสอนให้เราเียนหนัสือ้วยนะ"เอเยหน้ามอแนนะที่ำลัรน้ำลบนทราย
"ไหนๆ แม่เอสอนเียนำว่าอะไร"แนนถาม้วยสีหน้าื่นเ้น
"แม่เอสอนเอั้หลายำแ่เอำไ้ำเียว"เอทำหน้าเศร้า เพราะเออยาำทุำมาเียนให้แนนู
"เอำำไหนไ้เียนให้แนนูหน่อยสิ"แนนพู แล้วเอ็่อยๆนั่ล้าๆอทรายหยิบไม้มาวัเียนลบนผืนทรายที่เพิ่ผ่านฝนที่เปียุ่ม
เมื่อืน สัรู่็ปราเป็นัวอัษรเสนลายบิพลิ้ว ำว่า รั
เ็สอนมอ้วยวามื่นเ้น
"เอ อ่านว่าอะไรหรอ" แนนพู้วยสีหน้าื่นเ้นและแปลใ
"อ่านว่า รั "เอพูระิบ้าๆหูแนนเบาๆ
"หรออ่านว่ารัหรอ...สอนแนนเียนบ้าสิ นะนะนะนะ"แนนพูพลาอแนอออ้อนเอ
"มานี่เอะสอน"เอพูพลาหยิบเศษไม้มาให้แนนับไว้
มือเอและมือแนนประสานันแล้ววัเป็นลายอัษร
"นี่ัยแนนเียนไ้แล้ว เย้ ีใัเลย"แนนพู้วยวามีใ
"เอ๋….เอ…..แ่มันแปลว่าอะไรหรอ"แนนยัสสัยไม่หายในวามหมายอมัน
"เอ็ไม่รู้เหมือนันแ่แม่บอว่ามันมีวามหมายมานะ มานอธิบายไม่ไ้"
ใ่สิ..วามหมายอมันมามายเินว่าเ็ 5 วบะรู้ หรือแม้แ่นบ้านใ้ีวิทั้ีวิ็ไม่อารู้วามหมายอำว่ารัที่แท้ริือ
อะไร......
"สัวันเราะรู้วามหมายอมันแม่บอ"
รุ่เ้าที่ร.ร.
แนนมัะโนเพื่อนผู้ายแล้โนารึผมเปีย
"โอย..เ็บนะ"แนนร้อ้วยวามเ็บที่ผมอเธอ
"5555"เ็ผู้ายลุ่มหนึ่หัวเราะอบใ นเอทนไม่ไหว
"แล้ผู้หิหรอ"เอว่าเ็ลุ่มนั้น
"แล้วะทำไม"ผู้ายหนึ่ในลุ่มลุึ้นมาับเอไว้
"ไม่เอาหน่าเอนะ"แนนห้ามเอไ้เอ็ไม่ฟัเสียแล้ว
โรม!!!!!!!!!!!!!!
ทั้ห้อระุยระาย้วยารที่เ็ลุ่มนั้นถีบเ้าอี้และโ๊ะมาใส่เอนเอ้อล้มล
แ่ทั้หม็ไ้ยุิลเมื่อ "หยุนะพวเธอทำอะไรัน"เสียรูประำั้นนั่นเอ
แล้วแนน็พาเอไปห้อพยาบาล"เอเป็นอะไรมารึปล่าว" แนนถาม้วยวามเป็นห่ว
"ไม่เป็นไรมาหรอหน่า"เออบท่าทารำา แ่ที่ิเ้าลัวเสียฟอร์ม่อหน้าแนน
ทุนที่แล้แนนเอะยืออรับปป้อแนนเสมอ แม้ะ้อเ็บัวหรืออยู่ภาวะเป็นรอ็ามที
"แนนๆแฮบปี้ วาเลนไทน์นะ"ายหนุ่มวัยรุ่นแ่ัวมีภูมิานพูห้วนๆพลายื่นุหลาบแให้หิสาว
"อีาบ๊ออย่ามาทำหวานใส่ันหน่า"แนนพูวนๆพลายิ้ม เอไ้แ่ยืนอยู่้วยวามอาย
"อ้าว ็วันนี้วันวาเลนไทน์ะทำหวานใส่เ้าหิหน่อยเป็นรัยไป"เอพูพลายิ้ม ทำไมหนุ่มวัยรุ่นเวลาอายนีู่ลีแฮะ
"หวานะเ้า็เป็น้วยหรอ เี๋ยวนี้พันาึ้นนะ"แนนพูพลายื่นมือไปหยิมู้วยวามเิน
"เอรัแนนนะ"เอพูพลาหยิบมือแนนแล้วเียนรูปหัวใไว้บนฝ่ามือ อนนี้แนนเริ่มหน้าแึ้นบ้าแล้วแ่พยายามลบเลื่อนหน้าัวเอ
"หรอเียนำว่ารัรนีู้ไม่ึ้เลย"แนนพยายามเบี่ยเบนไม่เลิแหย่เอ
"เี๋ยวสัวันเอะเียนเอาไว้รหัวใแนนเลยนะ"เอพูประหม่า มอแนนพลาึแนนเ้าไปโอบอไว้แน่น....สัวันเอะเียนำว่ารัไว้
ในหัวใแนนเลย
ใ้้นไม้ให่ บบรยาาศร่มรื่นอมหาลัย นัศึษาับลุ่มุยัน อ่านหนัสือัน หยอล้อัน
"เอ เย็นนี้แนนไปทำวิทยานิพนธ์ับเพื่อนนะ"แนนพูพลาเ็บหนัสือ
“ไปทำวิทยานิพนธ์ับัย”เอเยหน้าึ้นมอแนนทันที
“ไปับิ๊ฟ/ฝนหนะ นะนะนะนะ”แนนพูพลาเินไปนั่้าๆเอเย่าแนเหมือนอ้อนวอนผู้ให่
“ให้เอไปส่มั้ย เอว่านะ”เอพูพลายิ้มลูบผมแนนเบาๆ
“ไม่้อหรอเี๋ยวฝนเอารถมา”แนนพูพลาบหน้าลบนบ่าอเอ
“นี่แล้วิน้าวเสร็แล้วอย่าลืมินยาละ ลับมาบ้านเสร็แล้วโทรมาบอ้วย”เอพูพลา้อหน้าแนน้วยสี
หน้าิั
“่ะ หัวหน้าสั่ิๆเลย”แนนพูพลายิ้มเอามือบิมูเอ้วยวามเิน
“ิ๊ฟแฟนแเป็นัยบ้า”ฝนเอ่ยะที่นับรถอยู่
“ปวหัวสุๆเ้าู้เป็นบ้าเลย”ิ๊ฟพู้วยวามไม่พอใในแฟนัวเอนั
“แล้วแนนละ…แหมเ้าายเธอเอาใเธอีนะ”ฝนพูพลามอแนนึ่นั่อยู่้าๆ
“โอย..รายนั้นั้ี่ปีแล้วยัับไม่ไ้ว่ามีิ๊เ็บอยู่ที่ไหน”แนนพูพลายิ้มหันไปมอฝน
“แปลไ้2อย่า…ถ้าแฟนเธอไม่รัเธอนเียวเ้า็เ่มาที่หลอเธอมานานหลายปี”เสียหัวเราะัึ้นแทบ
ะพร้อมันทั่วรถ
“เอี๊ย…..”เสียเบรลาล้อัยาวา้าน้าัวรถ นทั้รถหันไปมอพร้อมัน รถบรรทุฝ่าไฟแพุ่
เ้านรถเ๋อฝนอย่าั แรระแททำให้ระทุบานและเอีย ที่นั่โยสารฝั่้านับยุบเ้ามา
อย่าเห็นไ้ัร่าไร้สิอแนนนอนหมสิในรถเ๋นาสออน มัุรายุวิาอเธอออาร่า
ไ้ทุเมื่อ
“แนนๆ” เสียระิบเบาๆั้าหู ทำให้แนน่อยๆเปิเปลือาึ้น
“อยู่ไหน……..โอยเ็บ”แนน่อยๆอ้าปาพูแ่ไม่ันั เฝือาวถูแ่แ้มบนร่าายแนน ล้ายเรื่อ
ประับ
“ใเย็นๆแนนเธอสลบไปั้2เือนนะ” สอเือน สอเือน…..แนนแทบไม่เื่อหูัวเอ ฝน่อยๆอธิบายทุ
อย่าให้แนนฟั
“แล้วสรุปว่าันเ็บนเียวใ่มั้ย”แนนพยายามพูเสียพูอแนนแทบะไม่ไ้ยิน
“อืม”ฝนพยัหน้า้าๆ ำมือแนนไว้นิ่ๆ
“เอล่ะ…เออยู่ไหน”แนนเพิ่นึึ้นไ้แฟนเธออยู่ไหน
“เอมาหาเธอแ่รั้เียว วันแรที่โนรถน แล้วหายไปเลย”ฝนพูพลาปลอบใแนน
“ไม่เป็นรัยนะไม่มีเอ เรา็อยู่ไ้ิมั้ยเพื่อน”ฝนพยายามพูปลอบใแนน
“อืม…….”น้ำาอแนน่อยๆลั่นัวหยลมา ำพูอฝนในรถเป็นวามิเาเ่มาิๆที่หลอแนน
มาไ้หลายปี เ่มาที่หลอว่ามีแนนนเียว…ทำไมผู้ายถึไ้เป็นอย่านี้ันหมเลย เสียายเวลาที่อยู่้วย
ัน เสียายวามรัที่มอบให้…..เสีบาย เสียาย เสียาย
“ุแนน ่อยๆ ้าวนะรับ ้าๆ”บุรุษพยาบาลพยายามพยุแนนึ้นเิน
แนนยัไม่หายเ็บี ยั้อทำายภาพบำบัอี
“ระวันะรับ ับผมไว้ีๆ”บุรุษพยาบาลเิน้าๆเพื่อให้แนนเาะแนเินามมา้าๆ…….ทำไมนะบุรุษ
พยาบาลถึไม่ใ่เอนะ ทำไม ทำไม ทำไม
“ุบุรุษพยาบาละ ันสลบไปนานน้อทำายภาพบำบัเลยหรอะ”แนนถาม้วยวามสสัย
“ุไม่ไ้เินสามเือนนี่ับ มันนานนะรับ ”บุรุษพยาบาลอบ้วยวามสุภาพ
“ะว่าอะไรมั้ยถ้าันะถามื่อเล่นุ เรมาเรียบุรุษพยาบาลมันะยาวไป”แนนพูพลายิ้ม
“ผมื่ออล์ฟรับ”บุรุษพยาบาลอบ้วยสีหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียเรียบๆ
นับาวันนั้นทัู้่็เริ่มสนิทัน ไม่นานนัแนน็สามารถลับมาเินไ้อีและออาร.พ.ในที่สุ
“ุแนนะ น้ำื่มะ”พยาบาลุาวเินมาพร้อมถือแ้วน้ำมาวา้าๆเธอ ะที่เธอนั่รออล์ฟที่หน้าล็อบ
บี้เธอไ้แ่ยิ้มให้
“อล์ฟไปิน้าวัน”แนนพูทันทีที่เห็นอล์ฟเินมา
“ไปสิรับ”อล์ฟพูพลา้ม้อมัวลพร้อมผายมือไปที่ห้ออาหารอร.พ.
ูอล์ฟสุภาพและให้เียริแนนมามานน่าแปลใ
ท่าทาร.พ.นี้ะเ้มวับพยาบาลมา
แนนและอล์ฟสนิทันึ้นเรื่อยๆนบารั้็อยาให้อล์ฟมาแทนที่เอ
บ่อยรั้ที่แนน ิถึเอ แ่เอ็ไม่โทรมา
บ่อยรั้ที่แนนอยาุยับเอ เอ็ไม่ิ่อมา
บ่อยรั้ที่แนนนั่เหา อยาให้เอนั่เป็นเพื่อน แ่เอ็ไม่ปราัว
เอ….เอ….เอ….เอหายไปไหน
ไหนละ หัวใที่เอบอว่าะให้แนน ไหนละหัวใที่เอเยเียนไว้บนฝ่ามือแนน
มันหายไปแล้ว……หายไปพร้อมับเอ
หายไปพร้อมับผู้ายโห…ผู้ายเ้าู้
ทำไมผู้ายเหมือนันทั้โล…….ทำไม ทำไม ทำไม
ใล้วาเลนไทน์แล้วปีนี้ไม่เหมือนับปี่อนๆ
ไม่ใเออยใหุ้หลาบแ ไม่มีอีาบ๊อยืนทำท่าเินอายใหู้
“แนนๆ วาเลนไทน์ปีนี้ว่าหรือเปล่ารับ”อล์ฟถามทาโทรศัพท์
“ว่าะ ทำไมหรอะ”แนนอบ้วยน้ำเสียราบเรียบ
“พอีผมมีอที่อยาะให้แนนนะรับ เี๋ยววันวาเลนไทน์เอันที่สยาม บ่ายสามโมนะรับ”อล์ฟเสนอ
วามเห็น
“ละ”แนนพูพลาวาสาย สีหน้าแววาเ็มไป้วยวามหวั หวัว่าอล์ฟะมาแทนที่เอไ้เสียที
วันวาเลนไทน์วันทีุ่หลาบแทั่วโลบานสะพรั่พร้อมัน
“อโทษะ มาสาย”แนนพูพลายิ้ม่อนึเ้าอี้ออมานั่
“ไม่เป็นรัยรับ”อล์ฟพูพลายิ้ม
“อืม….ว่าแ่มีอะไระให้แนนหรอ”แนนพูพลา้อาอล์ฟ….หาอล์ฟมีพิรุธแนนะับไ้ทันที
“อันนี้แนนนะรับ”อุหลาบสีแ ถูึออมาาถุอย่า้าๆ วาลบนโ๊ะอย่านิ่มนวล
“หมายวามว่ายััยะ ะอหัวใแนนหรอ”แนนพูิลพลายิ้ม เธอิว่าเธออ่านเทส์ออหม
“ผมไม่ล้าอหัวใแนนหรอ”อล์ฟพูแล้วยิ้ม แ่ลับทำให้แนน
“อ้าว…..แล้วุหลาบแนี่….”ไม่ทันที่แนนะพูบ่อน อล์ฟ็พูึ้นแทร
“ผมไม่ล้าอหัวใแนนหรอรับ เพราะหัวใอแนน ไม่ใ่อแนน” ปั้….เหมือนมีแผ่นเหล็มาลลา
ศีรษะ แนนเริ่มับวามหมายออล์ฟ ……มันแปลว่าอะไร ? ?
“หัวใอุือเ้าอุหลาบอนี้”อล์ฟพู่อ……แนนทำทาๆไม่เ้าใวามหมายแ่เพียนิเียว
“อนุประสบอุบัิเหุเ้ามาที่ร.พ.ุเสียเลือมา..หัวใุเ้นอ่อนนแทบะล้มเหลว พวผมและ
หมอ พยายามเยียวยานถึที่สุ”อล์ฟเริ่มอธิบายเรื่อที่เิึ้น ….. ที่แนนไม่เยรู้
“มีผู้ายนนึวิ่มาบอว่าเป็นแฟนุ เ้าบอให้่วยุให้ไ้เสียเินเท่าไหร่ไม่ว่า…..เ้ายอม่ายไม่อั้นไม่
ว่าทาเราะออะไร เาะัหาให้หม…..ำพูอเาทำให้ผมประทับใมา”อล์ฟหยุพู แนนรู้ทันทีว่า
หมายถึ เอ
“ผมยอมแลทุอย่าับีวิ เธอ เายอมแลทุอย่าับีวิุ”อล์ฟพูพลา้อหน้าแนนนิ่แ่แนนยั
ทำหน้าอยู่
“เายอมทุอย่าิๆ ทีแรหมอบอว่าหาเลือไม่พอใหุ้ เาวิ่ไปทั่วร.พ.เพื่อะหาเลือใหุ้ แ่ไม่พบว่า
มีถุเลือไหนรับุเลย”อล์ฟพูน้ำเสียปริ สายามออย่าไรุ้หมาย
“สุท้ายเรารวเลืออเาพบว่ารับุพอี เาบอให้ทาเราเอาไปเอาไปใหุ้…ไม่้อห่วว่าเา
ะเป็นยััย อแุ่ปลอภัย็พอ” อล์ฟหยุั่วะหนึ่พยายามลั้นน้ำา….แ่นัยน์าแนนเริ่มเิ่นอ
ไป้วยน้ำใสๆ “่อมาพวผมถ่ายเลือใหุ้ หัวใอุเ้นอ่อนลเรื่อยๆ นหมอ้อออไปบอให้เาทำ
ใ…ทำใว่าะ้อเสียุ”อล์ฟพยายามเล่า่อไปเรื่อยๆ้วยน้ำเสียปรินัยน์แนนเริ่มแ่ำ
“เาถามหมอว่าเธอ้อารอะไร…..”ใ่เอถามหมอว่าแนน้อารอะไร
“เธอ้อารหัวใรับ หัวใเธอเ้นไม่ปริ ารสูบีล้มเหลว เราหาเลือให้เธอ้าไป เพราะะนั้นสิ่ที่เธอ
้อารือ หัวใ”หมอหวัว่าเอะเลิหวัในัวแนน…….หยุเล่นเมส์ับมัุราสัที
“ลผมหาให้-เาอบสั้นๆโยไม่ลัเลเลย”ลผมหาให้ เอะหาหัวใให้แนน
ทั้ที่็รู้ว่าเป็นไปไม่ไ้….เาไม่ลัเลเลยแม้แ่เสียววินาทีที่ะทำให้เธอ
“ุรู้มั้ย ำพูอเาทำให้พวผมและหมออึ้ันหม ร.พ.ยัหาหัวใใหุ้ไม่ไ้ เาะมีปัาที่ไหนหา
หัวใใหุ้ไ้”อล์ฟพูพยายามหลบสายาแนน…อนนี้อล์ฟเริ่มลั้นน้ำาไม่อยู่แล้ว
“เาถามเลบัีอร.พ.ับหมอ….เาไม่ไ้โอนเินมาื้อหัวใเทียมใหุ้ แ่เาโอนมาั้มูลนิธิารุศล
ให้ร.พ. มูลนิธิ่วยเหลือผู้ป่วย้านหัวใเทียม -นานา- ุูีๆ ำว่า แนน และ เอ ถ้าเียนิันมันือ นานา
( nan + a = nana )นี่ือวามปรารถนาสุท้ายอเา เาอยาให้ัวเาเอเป็นนสุท้ายที่ไม่ไ้อยู่ ับนที่เารั เพราะไม่มีหัวใเทียมสำรอ”
แนนสะิ่อมวามำเ็มเปา..เธอเยเห็นป้ายมูลนิธิที่ ร.พ.แ่เธอไม่เลียวใสันิ มิน่าทำไมหมอและ
พยาบาล้อให้เียริเธอนานี้ทั้ที่เธอไม่มีส่วนไ้เสียับ ร.พ.แม้แ่บาทเียว
“ทันทีที่มีารยืนยันารโอนเินเ้าร.พ.เา็ยิัวายที่ห้อน้ำร.พ.รับ ทิ้โน๊ให้ว่า มอบหัวใให้เธอ เามอบ
หัวใอเาใหุ้”ทันทีที่อล์ฟพูบแนนปล่อยโฮออมาเหมือนไม่มีใรอยู่้าๆ โ๊ะ้าๆหันมามอแนน
เป็นาเียว เอ ือ เ้าอหัวใ หัวใที่อยู่ในร่าแนน
เายอมแลทุอย่าับุิๆ”อล์ฟพูพลาวาอทั้หมที่เอเยฝาไว้ับทาร.พ.ืนให้ับแนน มีทั้
เรื่อเล่นเทป ม้วนเทป หมาย…….
“ผมไม่ล้าอหัวใุหรอ หัวใุเป็นอเา หัวใเาเป็นอุ”ใ่หัวใเอเป็นอแนน เป็นอ
แนนิๆ……อนนี้หัวใแนนายไปเรียบร้อยแล้วายไปพร้อมับเอ ายไปพร้อมับผู้ายที่ยอมทุอย่าเพื่อ
เธอ
“ุหลาบอนี้ เาบอผม่อนไปเ้าห้อน้ำว่า…วาเลนไทน์ที่ะถึนี้รบวนื้อุหลาบสีแใหุ้สัอ อ
แ่อเียว็พอ..เป็นำอรั้สุท้ายอเา”อล์ฟพูพลาเ็น้ำา นั่นิ่ๆสัพั่อนลุาโ๊ะไป…..
ทิ้แนนนั่นิ่อยู่ามลำพั
“เอรัแนนนะ” ”เอรัแนนนะ” ”เอรัแนนนะ”
ำพู้ำๆัมาาเรื่อเล่นเทปที่มีำพูเียวันที่พู้ำ โยไม่มีารั่อทั้เทป…..
เทป120นาที โยมีเพลประอบเบาๆ แนน่อยๆลี่หมายอออ่าน…….
หมายมีเนื้อหาเพียบรรทัเียว “หัวใเอ…..เียนำว่ารัไว้ เียนไว้ให้แนนนเียว”
