ผมขอสัญญาอีกครั้ง..เพื่อคุณ

เนื้อเรื่อง

ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่เงียบสงัด

“สัญญาได้มั้ย ! ว่า…จะกลับมาหาผมอีก”  เสียงเล็กๆของเด็กชายตัวน้อยวัย 5 ขวบพูดกับใครบางคน

“อื้อ…ยังไงฉันก็ต้องกลับมาหาเธออยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก !”  เด็กสาวอายุสูงกว่ากล่าวตอบ

“ออม !! ไปได้แล้วลูก”  เสียงสาววัยกลางคนร้องเรียก

“ค่ะแม่”  เธอลุกขึ้นแล้วหันไปพูดกับเด็กชาย

“ฉันต้องไปแล้วนะ…” เธอพูดพร้อมกับน้ำใสๆจากตาเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม สองมือของเธอพยายามปาดน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมามากกว่านี้

“ฉันไม่ไป..นาน.หรอก..ฮึก..ฮึก..เดี๋ยว..เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว”  เธอพูดพร้อมทั้งน้ำตา

“ผมรู้…อย่าลืมที่สัญญากันไว้นะ…อย่าลืมกลับมาหาผมนะ” เด็กชายพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาเหมือนเด็กสาว

      ออมเดินจากเด็กชายไปอย่างช้าๆ ภาพที่เด็กทั้งสองเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนานระดมเข้ามาในหัวของเด็กทั้งสอง ทำไมเวลาถึงรวดเร็วเช่นนี้ เพียงไม่นานพวกเขาก็ต้องจากกันแล้ว

“อย่าลืมผมนะ กลับมาหาผมเร็วๆด้วย” เด็กชายตะโกนตามหลังไปน้ำตาของลูกผู้ชายที่กลั้นเอาไว้ตอนนี้มันได้ไหลลงมาอาบสองแก้มแล้ว

    ออมและแบงค์มีความผูกพันธ์กันลึกซึ้งมาก  ทุกๆวันตั้งแต่เช้าทั้งคู่จะมาเล่นกัน  จนถึงบ่ายก็ทานอาหารด้วยกัน ตกเย็นยังนอนหลับข้างๆกันอีก ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจเสียเหลือเกิน แม่ของสองบ้านนี้ต่างต้องมาอุ้มลูกของตนกลับเข้าไปนอนในห้องของพวกเขา พวกเขาทำอย่างนี้เป็นเวลาหลายปี จนกระทั่งวันหนึ่ง พ่อของออมจำเป็นต้องเข้าไปทำงานในเมือง ครั้นจะทิ้งสองแม่ลูกให้อยู่ที่นี่ก็กลัวจะลำบาก จึงต้องย้ายบ้านไปทั้งครอบครัว

    วันเวลาผ่านไป 10 ปี ตอนนี้แบงค์อายุได้ 15 ปีแล้ว เขารอคอยออมมาตลอด แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของเธอเลย จนบางครั้งแบงค์ก็อดคิดไม่ได้ว่าออมคงลืมสัญญาไปแล้ว สัญญาของเด็กจะมีความสำคัญแค่ไหนกันเชียว ถ้าออมจะลืมมันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ถึงอย่างไรส่วนลึกของหัวใจก็ยังคงมีความเชื่อมั่น เชื่อว่าสักวันเขาคงได้เจอออมอย่างแน่นอน

“รักษาตัวด้วยนะลูก ในเมืองน่ะไม่เหมือนบ้านเราหรอกนะ ถ้าไม่ไหวก็กลับมาหาแม่ กลับมาบ้านเรานะลูก” แม่ของแบงค์พูดกับลูกชาย

“โธ่ ! แม่..ผมไปเรียนนะครับ เดี๋ยวพอปิดเทอมก็กลับมาหาแม่แล้ว”

“ไม่รู้ล่ะก็แม่ห่วงของแม่นี่ ถ้าลูกมีปัญหาก็กลับบ้านเราด่วนเลย รู้มั้ย!” แม่ย้ำ

“ครับ”

“เอ้า ร่ำลากันอยู่ได้ เฮ้อ ! สองแม่ลูกนี่จริงๆเล้ย จะไปรึยังเจ้าแบงค์ เดี๋ยวก็ตกรถไฟหรอก ไปเร็ว ! เดี๋ยวพ่อไปส่ง”

“ผมไปแล้วนะครับแม่” เขาบอกกับแม่พร้อมสวมกอดแม่อันเป็นที่รักยิ่งของเขา

    เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่แบงค์นั่งรถไฟ ตอนนี้เขามาถึงในเมืองแล้ว เมืองที่ผู้คนต่างชิงดีชิงเด่นกัน เมืองที่เขาไม่รู้จัก “กรุงเทพ” นั่นเอง แบงค์เป็นคนหัวดี สามารถสอบเข้ามัธยมปลายของโรงเรียนชื่อดังได้ โดยในใจของเขาคิดถึงอยู่สองเรื่อง สองเรื่องเท่านั้น เรื่องแรก เจาต้องเรียนให้ดีที่สุด เขาจะนำความภูมิใจกลับไปให้พ่อแม่ของเขาได้เชยชม ส่วนเรื่องที่สอง เรื่องที่เหมือนกับถูกฝังเข้าไปในจิตสำนึก เขามีความหวัง…ความหวังที่ว่า เขาอาจจะได้พบกับคนที่เขารอคอยมาตลอดก็เป็นได้

“โธ่ๆๆๆๆ เพื่อนฉัน แหม ชอบเขาก็บอกเขาไปเลยสิจ๊ะ เขินอารัยอยู่มิทราบ” เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มหยอกล้อกับเพื่อนของหล่อน

“แหม! ออมก็ ไปแกล้งมันอยู่ได้ มันน่ะเด็กติ๋มนะ เธอก็รู้อยู่ ยังจะไปแกล้งมันอัก” เพื่อนอีกคนสมทบ

“โอ๊ะโอ โทดทีน้าาา ไม่ได้ตั้งใจ…แกล้งเด็กติ๋มหรอก ฮึ..ฮึ..ฮึ”

กลุ่มเด็กสาว ม.ปลาย ที่หยอกล้อกันเดินผ่านหน้าโรงเรียน เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเหลือบไปเห็นหนุ่มน้อย

“เฮ้ย ! พวกแก ดูนั่นดิ หล่อดีเนอะ” เพื่อนของออมพูดพร้อมเดินเข้าไปทัก

“ดูมันดิ หลงผู้ชายจริงๆเล้ย” ออมกระซิบกระซาบอยู่กับเพื่อนหญิงอีกคนหนึ่ง

“น้องจ๋า น้องชื่ออะไรเนี่ย? พี่ไม่เคยเห็นหน้าเลยนะ เพิ่งเข้ามาโรงเรียนนี้หรอ”

“ถามผมหรอครับ?”

“เอ๊..ก็ใช่น่ะสิ แถวนี้มีหนุ่มน้อยอยู่คนเดียวน่ะแหละ นอกนั้น..ฮึ..แก่กันหมดแล้ว”หล่อนพูดพลางหันไปมองกลุ่มเพื่อนชายของหล่อนที่กำลังเดินเข้ามา
“ผมเพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่ครับ ผมชื่อ…” แบงค์ตอบตามประสาคนซื่อ( สุดๆ )

“เฮ้ย ! ไอ้เพนท์แกจะยุ่งกะน้องเขาทำไม แฟนแกก็มีแล้ว เราเห็นแล้วสงสารน้องเค้าอ่ะ” ออมเดินมาพูดขัดจังหวะ

“ออม แกเงียบไปเลย มันเรื่องของชั้น แกน้องเค้าหล่อนี่หว่า ตรงกับสเป็คเราเลย”

“แล้วแฟนแกล่ะ? เอาไง”

“เอาไง? ถามได้ ก็ช่างสิ ทีเค้ายังมีผู้หญิงตั้งหลายคน..” เธอพูดแสดงถึงความน้อยใจ

    ขณะนี้แบงค์ที่ยืนฟังอยู่สามารถจับความได้เพียงคำเดียวเท่านั้น ออม ! ออม ! ออม ! ชื่อนี้ช่างสะดุดหูเสียจริง

    หลังจากเหตุการณ์วันนั้นแบงค์ก็ไม่ได้พบกับกลุ่มของเด็กสาวอีกเลย แต่..เขายังสงสัยอยู่ว่าออมที่เขาได้ยินนั้นเป็นคนๆเดียวกับที่เขาหวังไว้หรือไม่

หน้าโรงเรียน เด็กหนุ่มยืนถือกระเป๋าเป้ทำท่าทางเหมือนกำลังรอใครอยู่

“เดี๋ยวครับ! พี่เพนท์วันนี้ผมมีเรื่องจะปรึกษาพี่หน่อยครับ”

“พี่เพนท์? เฮ้ยออม..แกห้ามล้อว่าเราจับเด็กนะ น้องเค้ามาทักเราเอง ดูซะ”เพนท์บอก

“เอ้อ…จะปรึกษาเรื่องอะไรล่ะ วันนี้พี่ไม่ว่างซะด้วยสิ”

“เหรอครับ” แบงค์พูดสีหน้าผิดหวังนิดๆ

“โธ่ พ่อหนุ่มน้อย ไม่ต้องผิดหวังหรอกจ้า เอาตัวแทนพี่ไปละกัน มันรู้เรื่องพี่ทุกเรื่องเลยแหละ” เพนท์พูดพลางเหลือบไปมองออมเป็นสัณญาณให้รู้ว่าคนที่เขาจะให้ไปแทนน่ะเป็นใคร

“ออมจ๋า ช่วยน้องเค้าหน่อยนะ วันนี้แฟนนัดอ่ะ ถือซะว่าช่วยเพื่อนตาดำๆละกันนะจ๊ะ” เพนท์อ้อน

“…เฮ้อ..ก็ได้ ยังไงซะวันนี้ฉันก็ไม่มีธุระอยู่แล้วนี่” ออมคิดสักพักแล้วบอกออกไป

ที่ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่ง ย่านซอยอารีย์

“พี่ทานอะไรดีครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงพี่เอง” แบงค์ออกตัวเป็นเจ้ามือ

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็ไปแล้ว แล้วเธอมีปัญหาอะไรจะปรึกษากับพี่หรอ” ออมพูดตรงประเด็น

“ผม…ผม…”เขาพูดติดอ่างเมื่อเจ้าหล่อนถาม

“ถามในสิ่งที่อยากจะถามนั่นแหละ”

“ครับ ! พี่เคยสัญญาอะไรกับใครไว้ตอนเด็กๆมั้ยครับ”

“สัญญา?”

“ไม่นี่ ไม่มี ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมตามหาคนๆนึงอยู่ ชื่อออมเหมือนกับพี่นี่แหละครับ ตอนแรกผมก็ไม่กล้าถามพี่หรอกว่าพี่ใช่เค้าหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกว่าพี่หน้าคล้ายๆกับเค้า” เขาพูดพร้อมกับหยิบรูปของออมออกมาให้ดู

“รูปนี้ ! ออม !?” หล่อนหยิบรูปที่หล่อนมีออกมาให้ดู มันเป็นรูปเดียวกับที่แบงค์มี

“ทำไม พี่ถึงมีรูปอย่างนี้ล่ะครับ”

“ออมเป็นเพื่อนของพี่ตั้งแต่ ม.ต้น พวกเรารักกันมาก” ออมเล่าเรื่องของเขากับออมเพื่อนของเขาไปเรื่อยๆ

“แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนครับ ผมอยากเจอ”

“เขา…”เธอพูดแล้วเงียบไป น้ำตาคลอ

“เขาอยู่ที่ไหนครับ” แบงค์ถามเสียงดังขึ้น

“เขา..จากเราไป..ตลอดกาลแล้ว” น้ำตาของเพื่อนไหลออกมาทันทีที่พูดคำๆนี้

“หมายความว่า….” แบงค์นิ่งอึ้ง

“เขาถูกรถชนเมื่อปีที่แล้ว ก่อนที่เขาจะจากไปเขาเรียกชื่อของคนบางคน “แบงค์ ฉันผิดสัญญากับเธอแล้ว” เขาพูดคำนี้ย้ำไปย้ำมาแล้วก็จากพวกเราไป” น้ำตาของเด็กหนุ่มที่ไม่ได้ไหลออกมาร่วม 10 ปี ตอนนี้มันเริ่มมันบทบาทอีกครั้ง

    หลังจากวันนั้นแบงค์ก็จากไปจากกรุงเทพ ความหวังที่เขาหวังไว้ไม่เหลือแล้ว ความหวังที่จะเรียนก็หมดแล้ว เพราะเรื่องเพียงเรื่องเดียว “ออมจากเขาไปแล้ว” มันทำให้ทุกอย่างในเมืองกรุงจบหมด จบทุกอย่าง เขาเดินทางกลับบ้าน ระหว่างที่นั่งรถไฟ เขามองรูปของออมที่เป็นที่รักของเขา

“ผมสัญญาผมจะเก็บคุณไว้ในใจผมตลอดไป ถึงแม้ว่าคุณจะไม่สามารถเคียงข้างผมได้ก็ตาม”

“ฉันเชื่อจ้ะ สักวันพวกเราคงได้พบกันแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นที่ใดก็ตาม” เสียงเล็กๆของผู้หญิงดังขึ้นจากที่ใดสักแห่ง... ที่ๆแบงค์สามารถได้ยินแต่เพียงผู้เดียว

….ในฝันของเขา เขาสามารถได้ยินเสียงนี้ และสามารถเจอกับออมที่เขารักได้ทุกเมื่อ….

***************************************************************************************