วันนั้น คนนั้น หลังจากนั้น

เนื้อเรื่อง

วันนั้น คนนั้น หลังจากนั้น
ธอง
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

                พระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว  อากาศเริ่มเย็นลงทุกที เสียงนกกระจอกร้องกันโหวกเหวก พวกมันคงกำลังจะกลับบ้านไปหาลูกของมันแล้วสินะ  แต่ในที่แห่งนี้ผู้คนยังคงพลุกพล่านกันอยู่ บางคนเพิ่งมา บางคนกำลังจะกลับบ้านเหมือนกับพวกนก ส่วนฉัน ฉันเพิ่งจะมาถึงที่นี่ มาเป็นที่แรกในรอบสองเดือนที่ผ่านมา
    ที่นี่เป็นสวนสาธารณะกลางใจเมือง ฉันยืนมองน้ำพุ มันกระจายเป็นสายน้ำกระเซ็นไปทั่ว เหมือนกับน้ำตาของฉันในตอนนี้ที่มันเอ่อล้นจนท่วมออกมา โดยที่ฉันไม่รู้ตัว มันทำให้ฉันนึกถึงวันนั้น วันที่ฉันมาที่นี่กับธีร์
    ยามเย็นวันนั้นช่างแตกต่างจากวันนี้โดยสิ้นเชิง เมฆลอยครึ้มอยู่เต็มฟ้า สายฝนร่วงหล่นลงมาเพียงแค่ให้ฉันและธีร์ได้ชื่นฉ่ำเท่านั้น ธีร์กุมมือฉันไว้
    “ฟ้า .. ธีร์รักฟ้านะ” คำพูดของธีร์ที่ฉันไม่เคยลืมเลือน มันยังก้องอยู่ในหูฉันตลอดเวลา
    หลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่ได้พบกับธีร์อีกเลย
                .........................................

    พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ฉันเดินกลับบ้านมาด้วยคราบน้ำตา ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้มันจะจางลงไหม
    เช้าพรุ่งนี้ แม่บอกให้ฉันไปเที่ยวกับคนที่แม่สั่งให้ฉันเรียกเค้าว่า พี่เชนทร์
                แม่บอกว่าเค้าคือคู่หมั้นของฉัน
                แต่ว่า “ฉันรักธีร์”

               พี่เชนทร์มารับฉันแต่เช้า วันนี้เค้าจะพาฉันไปดูหนัง
    “พี่เชนทร์ รอฟ้าด้วยค่ะ”
    “ว่าอะไรนะ” พี่เชนทร์ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของฉันเลย เค้ายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆเพื่อซื้อตั๋วหนัง
    อีก ครึ่งชั่วโมงหนังถึงจะเริ่มฉาย เราเดินไปนั่งรอกันที่  เก้าอี้สีแดงตัวเล็ก แถวๆนั้น เก้าอี้ตัวนี้ฉันเคยมานั่งกับธีร์
    
                ธีร์เข้ามาวนเวียนในสมองของฉันอีกแล้ว ไม่ใช่แต่เพียงหัวใจของฉันที่คิดถึงเขา แต่ยังมีภาพของสถานที่เดิมๆ บรรยากาศเดิมๆ เหมือนกับวันที่ฉันนั่งอยู่ข้างๆธีร์บนเก้าอี้ตัวนี้
                 เราคุยกันในทุกเรื่อง ฉันฟังเรื่องเขา เขารับฟังฉันเสมอ ธีร์เป็นคนสุภาพอ่อนโยน เขาเป็นศิลปิน ธีร์วาดรูปเก่งมาก เขาอยากเรียนต่อด้านศิลปะ และฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้เขาเสมอ
    ฉันเคยดูสมุดสเกตภาพของธีร์ ในนั้นมีรูปผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ฉันพยายามเข้าข้างตัวเองว่า รูปนั้นคล้ายฉันเหลือเกิน
    “นี่รูปใครเหรอ ธีร์”
    “ไม่รู้สิ” ธีร์มองเมินหน้าไป
    “อ้าว แล้วธีร์วาดได้ยังไงล่ะ” ธีร์ไม่ได้ตอบ เขายิ้มให้ฉัน ฉันอยากให้มันเป็นรูปฉัน อยากให้เขาวาดรูปฉัน แต่ฉันก็ไม่มีความกล้าพอที่จะบอกกับธีร์ จนถึงตอนนี้

                คำถามมันรุมเร้าหัวใจฉันอยู่ทุกวันว่า ธีร์อยู่ที่ไหน ฉันพยายามตามหาธีร์ แต่ฉันก็หาไม่เจอ เวลานี้ธีร์อยู่ที่ไหนกัน เมื่อใดที่เกิดคำถามนี้ เมื่อนั้นน้ำตาก็จะอาบแก้มฉันทุกที
                “เดี๋ยวพี่มานะ” เสียงพี่เชนทร์ทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากความหลัง  หยุดความคิดของฉันลง แต่มันก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาของฉันได้
                “ฟ้ากลับก่อนนะคะ” ฉันวิ่งจากพี่เชนทร์มา
                ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ที่นี่มีแต่ภาพของธีร์ แต่....ไม่มีตัวตนของธีร์
                 .........................................
                 .........................................

               คืนนี้ ฉันนอนไม่หลับเช่นเคย ฉันยังหาคำตอบไม่เจอ

               มีหลายคน รวมทั้งธีร์ด้วย พวกเขาเคยถามฉันว่า รักธีร์เพราะอะไร ทั้งๆที่ธีร์ก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ฉันตอบไม่ได้ฉันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกดีดีที่ฉันมี ให้เป็นคำพูดเพื่อบอกกับทุกคน
              ฉันตอบได้เพียงว่าฉันรักที่ธีร์เป็นธีร์
               ธีร์เป็นคนอ่อนโยน เขาโรแมนติกมาก วันเกิดปีที่แล้วของฉัน มีผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเดินถือเค้กช็อกโกแลตมาให้ฉัน เขาร้องเพลงให้ฉัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเสียงเพลงที่แผ่วเบา ขนมเค้กก้อนเล็กๆ เทียนเพียงไม่กี่เล่ม แต่มันก็ทำให้หัวใจฉันพองโตเลยทีเดียว
               ธีร์อยู่ที่ใดกัน ฉันอยากได้ยินเสียงเขา อยากเห็นใบหน้าของเขา ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเมื่อได้อยู่กับธีร์ ฉันพยายามหาใครสักคนมาแทนที่เขา แต่ไม่มีใครให้ฉันได้เหมือนกับธีร์ สัมผัสอันอ่อนโยนของธีร์ ฉันยังจำได้เสมอ

               ธีร์เดินเข้ามาสวมกอดฉันไว้ เราเปิดหัวใจกันด้วยสายตา ธีร์ประทับรอยจูบไว้บนหน้าผากของฉัน เขายื่นกล่องใบเล็กๆให้ฉัน ในนั้นมีข้อความสั้นๆแค่เพียงว่า

               “surprise  my dear” ดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอก และช็อกโกแลตสีขาวอีกหนึ่งอัน
    “แฮปปี้วาเลนไทน์นะครับ”   ธีร์ยิ้มอย่างอ่อนโยนเช่นเคย
- - - - - - - - -
    
                “ธีร์อยู่ที่ไหน ฟ้ารอธีร์อยู่นะ”  ฉันพูดผ่านหน้าต่างออกไปทุกวัน หวังว่าสายลมจะช่วยพัดพามันไปให้ธีร์ได้รับรู้ และกลับมา
    วันนี้อากาศเย็นกว่าทุกวัน ฝนตกพรำๆ ตั้งแต่เช้าแล้ว ร่างกายของฉันดูเหมือนจะอ่อนแรงลงทุกทีๆ ข้างในมันเจ็บปวดมาก ลมหายใจของฉันแผ่วเบาลง ตาพร่ามัว ขาทั้งสองข้างไม่อาจพยุงร่างกายไว้ได้แล้ว ปวดหัวเหลือเกิน ฉันหายใจไม่ออก!
    ..............................
    ..............................
    ...............................
                ..............................
                เช้าวันนี้ ตัวฉันเปลี่ยนมาอยู่ที่ใหม่ ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านอย่างแน่นอน ....ฉันพอจะจำได้แล้ว ฉันเคยมาที่นี่ครั้งนึง และฉันก็เพิ่งจากที่นี่ไปไม่กี่วัน วันนี้ฉันต้องกลับมาอีกหรือนี่ ฉันเบื่อ!!
               ที่นี่มีแต่คนใส่เสื้อผ้าสีขาว ทั้งผู้ชายและผู้หญิง รวมถึงตัวของฉันเองก็ใส่ชุดสีขาว นอนบนเตียงสีขาว ในห้องสีขาว ข้างๆกายของฉันมีกล่องอะไรก็ไม่รู้ มันมีเส้นกราฟขึ้นตลอด พร้อมกับเสียง ตึ้ดตึ้ด ที่ถี่ขึ้นทุกทีๆ ฉันรำคาญมันเหลือเกิน
                สายระโยงระยางเต็มตัวไปหมดแล้วก็ยังมีขวดแขวนอยู่รอบตัวฉันมากมาย ฉันหนักมากแต่คงไม่มีใครรู้

                วันนี้มีคนแวะเวียนมาหาฉันที่นี่มากกว่าครั้งก่อนๆ ฉันไม่อยากที่จะพูดกับใครเลย พวกเขาเอาแต่ร้องไห้
                เขากำลังคิดถึงธีร์เหมือนกับฉันรึเปล่า  
                ตอนนี้กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ เพราะในห้องนี้ไม่มีหน้าต่างเลย หน้ากากพลาสติกอันใหญ่ที่ปิดครอบปากและจมูกของฉัน มันเกะกะสายตาของฉันมาก ฉันมองนาฬิกาไม่เห็นเลย


                 วันนี้ฉันยังรอธีร์อยู่เช่นเดิม

                 “ธีร์ไม่อยู่แล้ว เขาไม่มีวันกลับมาหรอก” เพื่อนสนิทของธีร์ย้ำให้ฉันฟัง เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่ฉันไม่เชื่อหรอก ธีร์รักฉัน เขาต้องกลับมา...............นั่นไง! ธีร์อยู่ตรงนั้น ฉันเห็นเขาแล้ว

                 “ธีร์!” ฉันลุกขึ้นวิ่งไปหาเขา พันธนาการต่างๆหลุดออกไปจากฉัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกัน
ฉันวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าธีร์
                 “ธีร์ไปไหนมา ฟ้ารอธีร์อยู่นะ ธีร์โกรธอะไรฟ้าเหรอจ๊ะ”
                 มีอีกมากที่ฉันอยากเล่า อยากจะถามเค้า แต่ทว่าเขาไม่ตอบฉันสักคำ ธีร์ยิ้มให้ฉัน  
                 “ฟ้ารักธีร์นะ” คำสารภาพจากใจจริงของฉัน
                 “ธีร์มารับฟ้า”
                 “ไปสิ ฟ้าจะไปกับธีร์”
                 “แต่ฟ้าจะไม่ได้อยู่กับแม่ กับเพื่อนแล้วนะ”
     “ไม่เป็นไร ฟ้าอยู่กับธีร์คนเดียวก็พอ”
    ธีร์กุมมือฉันไว้ เขาโอบกอดฉัน สัมผัสของเขายังอบอุ่นเหมือนเคย ฉันเห็นแม่ พี่เชนทร์ และเพื่อนๆร้องไห้ เขาคงร้องไห้ให้ฉัน ฉันกำลังจะไปกับธีร์ ชายคนที่ฉันรัก ...............เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปชั่วนิรันดร์ ..........




                “ความรัก” คือการหลอกลวงหรือความจริง
                                  ขึ้นอยู่กับผู้มีรักจะบรรจงสร้างสรรค์มันอย่างไร
                                  กระทำด้วยหัวใจหรือว่าเพียงร่างกายเท่านั้น
              
                เมื่อเธอมีรัก จงเก็บรักษามันไว้ให้ดีที่สุด อย่าให้ต้องเสียใจภายหลัง
                แต่ถ้าเมื่อใดที่เธอสูญเสียรัก จงยอมรับมันให้ได้ อย่างน้อยเธอก็ได้เรียนรู้ในความรู้สึกของความรักแล้วล่ะ

                เรื่องสั้นนี้ แต่งเพราะรักและยึดมั่นในรัก เพื่อสรรเสริญความรัก..............ธอง