ความเปลี่ยนแปลง

เนื้อเรื่อง

วันนั้นขณะที่ฉันกำลังกินข้าวที่โรงอาหาร อิ้วเพื่อนฉันก็ได้มาชวนไปงานวันเกิดของเพื่อนคนหนึ่งซึ่งฉันไม่รู้จัก  \"ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยนะผิงเราไม่มีเพื่อนไป\" อิ้วคะยั้นคะยอให้ฉันไป  ฉันซึ่งตอนนั้นขัดเพื่อนไม่ได้ จึงรับปากที่จะไป  เออ! แล้วต้องซื้อของขวัญไหมเนี่ย  ฉันถาม   ไม่ต้องหรอกผิงของเราซื้อแล้ว  เดี๋ยวก็เอาไปให้อันเดียวกันเนี่ยแหละ  งั้นเจอกัน 5 โมงเย็นแล้วกันนะผิง  เดี๋ยวอิ้วไปหาที่บ้านจะได้ไปพร้อมๆกัน  
        และในเย็นวันนั้นเองที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง  เขาเป็นเจ้าของวันเกิดเป็นเพื่อนของอิ้วเขาชื่อว่าจิว ฉันกับจิวคุยกันถูกคอมากเหมือนว่าเรารู้จักกันมานานทั้งๆที่เพิ่งรู้จักแค่พักเดียว คืนวันนั้นหลังงานวันเกิดเลิกทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน จิวอาสามาส่งฉันทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกัน  เราคุยกันมาตลอดทาง  จนเกือบจะถึงบ้านฉันเขาเอ่ยปากขอเบอร์โทรศัพท์ฉัน  ซึ่งฉันไม่ได้ปฎิเสธ  แต่กลับดีใจด้วยซ้ำ ที่เขาขอเบอร์ฉัน
        หลังจากวันนั้นเราก็คุยโทรศัพท์กันตลอดจนจบม.3  ซึ่งทุกคนต้องแยกย้ายไปเรียนที่อื่น  ฉันจึงได้เริ่มรู้ตัวเองว่า ฉันชอบจิวเข้าแล้ว  แต่พอมารู้สึกตอนนี้ก็สายไปแล้ว  จิวย้ายโรงเรียนไปแล้วและย้ายบ้านด้วย  ซึ่งช่วงนั้นเราต่างตั้งใจสอบเข้าจึงไม่ค่อยได้คุย  เลยต่างคนต่างห่าง
        ฉันสอบไม่ติดรัฐบาลจึงต้องมาเรียนโรงเรียนเอกชน ฉันพยายามทำปกติ และพยายามจะลืมจิว จนฉันขึ้นปี2 เพื่อนๆชวนฉันไปเดินห้างกัน  ตอนที่เดินอยู่นั้นฉันสังเกตเห็นเด็กช่างกลุ่มหนึ่ง มองแล้วชี้มาทางฉัน เพื่อนๆ ฉันแซวว่า สงสัยมีคนมาชอบมั้ง หรือไม่ก็มีคนอยากรู้จัก  แต่ฉันไม่สนใจ จนกระทั่งมีเด็กช่างคนหนึ่งเดินเข้ามาหน้า คุ้นมากๆ แล้วถามฉันว่าใช่ผิงไหม?  ฉันบอกว่าใช่  เราเคยรู้จักกันเหรอ  เขาบอกจำเขาไม่ได้หรือไง จิวไง  ฉันอึ้งกับคำพูดของเขาแป๊บนึง แล้วจึงถามว่าจิวจริงๆเหรอ เขาตอบว่าใช่ หลังขากนั้นเราก็คุยกันถึงเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมา
       หลังจากนั้นเราก็โทรคุยกันจนฉันตัดสินใจว่า ควรจะบอกรักจิวดีไหม  กลัวว่าเขาจะจากไปอีก  ฉันจึงบอกออกไปว่า ผิง(b)รัก(b)จิวนะ
จิว(b)รัก(b)ผิงไหม?  แล้วความเงียบก็ปกคลุม จิวนิ่งเงียบไปนานมาก จนฉันกลัวคำตอบที่จะได้รับ  แต่จิวตอบมาว่า จิวก็รักผิงมานานแล้ว แต่จิวไม่กล้าบอกผิง ได้ฟังอย่างนั้นฉันดีใจมาก
        แล้วเราก็เริ่มคบกัน เขามารับฉันทุกวัน โทรคุยตลอด เขาดีกับฉันมาก จนฉันได้ไปบ้านเขาและได้พบแม่เขา แม่เขาดีมากต้อนรับฉันอย่างดี  พอคบกันผ่านไปได้ 3 ปี จิวขอมีอะไรกับฉัน ซึ่งทำให้ฉันหนักใจมาก  แต่ในที่สุดฉันก็มีอะไรกับจิว  เพราะด้วยความที่ฉันรักเขามาก
หลังจากนั้นเขาก็ดีกับฉันเสมอต้นเสมอปลายตลอดจนกระทั่ง
        วันนั้นฉันไปเที่ยวกับเพื่อน ฉันเห็นจิวเดินกับผู้หญิงอื่น แต่ฉันก็ทำใจว่าอาจจะเป็นแค่เพื่อนของจิวก็ได้  หลังจากนั้นฉันก็เห็นอีกหลายครั้ง จนฉันเอ่ยปากถามจิวว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร  จิวตอบด้วยสีหน้าเรียบๆว่า ก็แฟนจิวไง  ฉันอึ้งกับคำตอบ  แล้วผิงล่ะจิว   ผิงก็เป็นแฟน
จิวเหมือนกันไง  ฉันเสียใจกับคำตอบของจิว  แล้วฉันจึงถามจิวว่า ตกลงจิวจะเอายังไงจะเลือกฉันหรือผู้หญิงคนนั้น จิวไม่ตอบ  เอาแต่เงียบ
ฉันจึงตัดสินใจ   บอกเลิกจิว
         ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก็ไม่เคยเจอจิวอีกเลย  ผ่านมาครึ่งปีแล้วที่ฉันพยายามที่จะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เกิดขิ้น เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นนั้นสอนให้ฉันเห็นโลกต่างๆมากมาย  แต่ในใจฉันก็ยังไม่ลืมจิวเลย แม้แต่นิดเดียว  แล้วสิ่งที่ไม่น่าเกิดก็เกิดขิ้นอีก
         จิวมาขอคืนดีกับฉัน  เพราะผู้หญิงคนนั้นทิ้งเขาไป   ฉันใจอ่อนยอมคบเขา  เพราะในใจยังรักเขาอยู่  เขาทุ่มให้ฉันสารพัด จนฉันคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขายังรักฉันเหมือนเดิม ปล่าวเลย  เขาแค่เห็นฉันเป็นของเล่นของเขาเท่านั้น ทั้งๆที่รู้แต่ฉันก็ทน  ทำไงได้รักเขาแล้วนี่
          แต่ความอดทนมีขีดจำกัด ฉันจึงตัดสินใจเดินออกจากชีวิตจิวอีกครั้ง  ฉันสัญญากับตัวเองว่า จะไม่กลับไปให้เขาหลอกอีกแล้ว
จนถึงตอนนี้ฉันทำใจได้แล้วและยอมรับสิ่งต่างๆที่ผ่านไป โดยดี แล้วฉันก็รู้สบายใจในตอนนี้ที่ทำใจได้  ถึงตอนแรกๆจะไม่ร้อยเปอร์เซนต์ก็ตาม เพราะชีวิตคนเรามันต้องเดินต่อไป ไม่ใช่จะหยุดกับคนคนเดียว และนั่นก็คือ ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชิวิตฉัน