หนุ่ม สาว กับป้ายรถ

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้น  หัวข้อ หนุ่ม สาว กับป้ายรถ

ในความมืดมิดอันเงียบสงัด ผมมักจะยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย
ในความมืดของราตรีที่มีเพียงแสงไฟนีออนสลัวทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผมกลับแจ่มชัด  
ทุกคืนค่ำผมอบยืนอยู่ที่นี่เพื่อรอคอยคนที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่
ผมยืนอยู่ที่นี่นานแค่ไหนกันแล้วนะ ?
รอบตัวผม เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆตามวันเวลา
ถังขยะบุบเบี้ยวสีเขียวของเทศบาล ล้นเต็มส่งกลิ่นเหม็น แต่ทุกเช้ามันก็จะว่างเปล่าเพราะรถคันใหญ่มาขนขย่ะออกไป
ป้ายรถเมลย์ สีถลอกสนิมเขรอะ เอียงกระเท่เร่เล็กน้อย ดูเก่าโทรมผุพัง ที่ตรงกลางของเสาสีขาวสลับดำ มีสภาพยุบย่นจากการกระแทกอย่างรุนแรงเมื่อนานมาแล้ว
ใช่แล้ว มันพอดีกับไหล่ผมเลย
เวลาผมยืนพึง มุมหักงอของเสาเข้ากับรูปหลังของผม สบายอย่าบอกใคร
สายลมโชยพัด ท้องถนน เงียบสงัด
หากแต่นานๆครั้งก็จะมีรถวิ่งผ่านไปมา เสียงของเครื่องยนต์และแสงไฟที่สาดวาดสร้างความรำคาญและรบกวนห้วงคำนึงอันแสนสงบของผมบ้างเป็นครั้งคราว
แน่นอน.. !
การถูกรบกวนเป็นสิ่งที่ผมแสนจะเกลียด และสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดก็คือการที่มีคนมายุ่มย่ามกับผม
ไม่บ่อยครั้งนักนี่เขาจะมา แต่วันนี้เขาก็มา !
ที่เบื่องหน้าผมปรากฏชายกลางคนในชุดดำ ผมหงอกประปรายสีดอกเลาบ่งบอกถึงอายุ
แต่ใบหน้าที่ซีดขาวและเรียบเฉยนั้นกลับทำให้รู้สึกกระด้างเย็นชาพอๆกับดูลึกลับ
\" สวัสดีพ่อหนุ่ม คืนนี้อากาศดีนะ \"
เขาทักผมขึ้นมาก่อนตามเคย
มันยากนะและไม่ควรเลยที่จะทำเฉยเมยกับคนที่ทักเราก่อนอย่างสุภาพ
\" สวัสดีลุง \"
ผมทักตอบแน่ละถึงผมจะไม่ค่อยชอบเขาแต่ผมก็ไม่ถึงกับเกลียดอะไรมากมาย
\" ยังจะรอใครอยู่ที่นี่อยู่อีกหรือ \"
ทุกครั้งที่เขามาเขาก็มักจะถามคำถามนี้
\" ครับและผมยังจะรอต่อไปอยู่ดีแหละ \"
ผมตอบคำถามเดิมๆกับลุง
\" ทำไม เธอไม่คิดมั่งล่ะ ว่าป่านนี้เขาคงจะไม่มาแล้ว \"
ลุงเอ่ยเป็นคำรบสองซึ่งผมจะไม่ทนอีกต่อแล้ว
\" พอทีลุง ! ก็ผมบอกแล้วไง ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมรอคนอยู่ \"
\" ทุกวันคืนเธอมารอคนอยู่ตรงนี้ เธอบอกได้ไหมว่าเธอรอใคร ? \"
ชายกลางคนเอ่ยด้วยเสียงอ่อนลง
ทำไมน้า...คนหน้าตาเย็นชาถึงมีน้ำเสียงที่อ่อนโยนได้ขนาดนี้
\" ผม..เอ่อ..ผม ก็จำไม่ได้แล้วว่ารอใคร \"
ผมตอบออกมาได้ยังไง คำตอบโง่ๆ แบบนี้
แต่ผมนึกไม่ออกจริงๆนี่นา ในหัวผมว่างเปล่าไปหมด
ใคร..ผมรอใคร.. !?!?
แล้วแสงไฟกับเสียงเครื่องยนต์ ก็ดังขึ้นที่เบื่องหลังของผม
แสงสว่างจากไฟหน้ารถฉายมาเป็นเรื่องปรกติสามัญ หากแต่ครั้งนี้มันกลับแปลกออกไป
เอี๊ยดดด...!! โครมม..!!
เสียงเบรค และเสียงโลหะกระแทกครูดกับพื้นถนนดังสนั่น
ทั้งผมและลุงมองตามสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างใจหาย
เศษกระจกกระจายไปทั่วทั้งท้องถนน รถมอเตอร์ไซด์ผู้หญิงสีขาวตะแคงเค้เก่สงบนิ่งควันกรุ่นอยู่ที่ขอบทางเท้าไม่ไกลจากที่เราสองคนยืนอยู่นัก
\" อุบัติเหตุ \"
ลุงเอ่ยขึ้นเบาๆเหมือนไม่แปลกใจอะไร
\" รีบไปดูเถอะ คนขับไม่รู้เป็นไงมั่ง ! \"
ผมร้องขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับออกวิ่งไปที่จุดเกิดเหตุ
ไม่รู้เพราะอะไร ภาพเหตุการเมื่อครู่ถึงทำให้หัวใจของผมหวั่นไหว
หัวใจของผมเต้นระรัวเร็ว ราวกับมีใครมาเอามันมาใช้แทนกลองหนัง แล้วหวดกระหน่ำอย่างมันมือ
ทุกฝีก้าวของผมหนักอึ้งขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
ช่วงหน้าของรถมอเตอร์ไซด์แหลกยับเยิน ไฟหน้าและกระจกมองหลังแตกระเอียด
รูปทรงของล้อและล้อหน้าเปลี่ยนรูปไปเพราะแรงกระแทก
แล้วผมก็เห็น..
ผู้หญิงสาวในชุดนักศึกษา เธอหมอบฟุบอยู่ไม่ไกลจากรถของเธอมากนัก  
ถุงพลาสติกและข้าวของจุกจิกกระจายไปบนพื้นถนน แขนขาของเธอแน่นิ่ง จนผมรู้สึกใจหาย
\" คุณๆ เป็นอะไรหรือเปล่า !?! \"
ผมอยากเขย่าตัวเธอแต่ไม่กล้า
อย่างช้าๆ หญิงสาวผู้ผู้ประสบเคราะห์ ค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย หมวกกันน๊อคสีขาว ปรากฏรอยถลอกจนสีหายไปกระปิใหญ่
โอ้...ผมเห็นใบหน้าซีกหนึ่งของเธอย้อมด้วยสีแดงฉานของเลือด
\" อูย..\"
เป็นเสียงของเธอ
\" เป็นยังไงบ้างครับ ? \"
ผมถามซ้ำอีกครั้ง
เธอไม่ตอบผม หลังจากพยายามพลิกตัวช้าๆจนนอนหงายได้ หล่อนก็กระพริบตาถี่ๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นพรวดพลาดจนผมสะดุ้งโหยง
\" บ้า เอ้ย !! สายเบลค รถฉันมันขาด ไอ้ช่างเฮงซวยซ่อมยังไงของมันเนี่ยะ !! \"
ตามด้วย เสียงเธอ กรี๊ดๆโวยวายจนฟังไม่ได้ศัพท์
เจอสาวดุเข้าซะแล้วแฮะ...
\" เอ่อ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ? \"
\" ไม่เลย สงสัยจะชา แต่เลือดนี่มัน อี๋...!!  \"
แล้วเธอก็ทำท่าเหมือนอยากจะลุกขึ้นยืน
ผมยื่นมือไปให้เธอยึดเกาะตามมารยาท
ระหว่างนั้นที่เบื่องหลังของผม ลุงชุดดำก็เดินตามมาสมทบ
ผมรู้สึกเคืองขุ่นเล็กน้อยกับท่าทีเฉยเมยของลุง แต่ก็นั่นแหละ ผมกำลังกังวลสนใจกับเธอคนนี้มากกว่า
\" แล้วนี่เป็นไงมาไงถึงได้มารถล้มแถวนี้ได้ล่ะครับ ? \"
ผมถามออกไปก่อน
\" เอ่อ..ฉันพึ่งเอารถไปซ่อมเมื่อวานค่ะ ท่าทางช่างจะชุย เบลคเลยเอาไม่อยู่ ดีนะกระดูกไม่ออกนอกเนื้อ \"
\" เธอขับรถเร็ว \"
เสียงห้วนๆของลุงเหมือนจะตำหนิ จนเธอหน้าเจื้อย ตามด้วย
\" เธอไม่ควรจะขับเร็วแบบนี้นะแม่หนู \"
หางเสียงครั้งนี้อ่อนลง อย่างผู้ใหญ่ว่ากล่าวเด็ก
\" โชคดีที่เธอสวมหมวกกันน๊อค นะ \"
ผมพยายามหันเหการสนธนา พร้อมกับมองสำรวจเธออย่างถนัดชัด
เธอเป็นคนสวยแฮะ ผิวขาวผมยาว ถึงตาจะดุไปหน่อย ริมฝีปากเชิดๆแบบคนเอาเรื่องไม่ยอมคน
เสื้อกับกระโปรงนักศึกษาของเธอยับและเปื่อน แต่ก็นั่นแหละ รูปร่างของเธอเข้ารูปกับชุดแและดูดีมากๆเลย
\" นี่นาย..!!\"
เสียงเธอตวัดมาพร้อมกับตาดุๆ อย่างถือตัว ผมเลยชักรู้ตัวว่ามองจนเสียมารยาทไปหน่อย
\" ฉันไม่เป็นไรหรอก ขอบใจ \"
เธอเอ่ยพร้อมกับถอดหมวกกันน๊อค
หน้าสวยที่อาบเลือดไปครึ่งซีกทำเอาผมใจสั่นเพราะผมรู้สึกเหมือนกำลังมองแก้วเจียรนัยสวยๆมีรอยบิ่นร้าว
ลุงชุดดำเดินมาช่วยเธอยกรถขึ้นตั้งแล้วสำรวจสภาพความเสียหาย
\" พวกคุณมาทำอะไรแถวนี้เอาดึกป่านนี้ล่ะ ? \"
เธอพูดพร้อมกับล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดที่หน้าผาก
\" เอ่อ..มารอคนครับ \"
ผมตอบโดยไม่ต้องคิดเลย
\" ส่วนฉันมารับคน \"
ลุงตอบพร้อมกับส่งอันสายตาเรียบเฉยมาที่ผมอย่างเงียบๆ
นี่เป็นครั้งแรกนะที่ผมรู้ว่าลุงชุดดำที่โผล่มากวนใจผมทุกคืนมาอยู่แถวนี้เพื่ออะไร แน่ล่ะผมไม่คยใส่ใจจะถามเขาหรอก
\" แถวนี้มืดก็มืดเปลี่ยวก็เปลี่ยว นายมายืนรอคนแถวนี้บ้าหรือเปล่า  ? \"
เธอพูดเหมือนต่อว่าผม..
\" แล้วตกลงนายรอใครที่นี่ล่ะ แฟนเหรอ ? คงไม่ใช่หรอกมั้ง มารอที่มืดๆแบบนี้ ถ้านายไม่เพี้ยนคนที่นัดนายก็ไม่เต็มเต็ง \"
เธอร่ายยืดยาวพร้อมกับก้มลงสำรวจสภาพรถ
\" แตกกระจุยเลยนะนั่น \"
ผมหันเหเปลี่ยนเรื่องเป็นอาการของไฟหน้ารถของเธอ แต่มันไม่จบ
\" ถามจริงๆ นายรอใคร ? \"
เธอถามพร้อมกับหันมามองหน้าผม
สายตาเธอมองตรงมาที่ใบหน้าของผม
น่าประหลาดผมเดาไม่ออกว่าเธอคิดอะไร แต่ทำไมผมถึงอุปทานไปว่าว่าเธอรู้ว่าผมคิดอะไรอยู๋
\" เอ่อ..ผมก็ไม่รู้ว่าผมรอใคร แต่ผมมารอทุกวัน..จริงๆนะ \"
มันเป็นคำตอบที่งี่เง่า ซึ่งผมก็รู้ว่ามันฟังดูโง่ๆ แต่ผมก็สารภาพออกไปตามตรง
คิ้วของเธอขมวดกับคำตอบของผม แต่เธอก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แจมชัดว่า
\" นายรอคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครที่นี่ทุกคืน โดยไม่รู้ว่าเขาจะมาหานายเมื่อไหร่เหรอ ? \"
\" ครับ \"
สิ้นเสียงตอบครับที่เบาเหมือนเสียงกระซิบของผม ความเงียบและสายลมเย็นของรัตติดาลก็เข้ามาแทนที่ทุกสิ่ง
ระหว่างผมและเธอกั้นด้วยรถมอเตอร์ไซที่เอียงเพราะขาตั้งเกจากแรงกระแทกตอนล้ม
ลุงชุดดำยืนอยู่ตรงหว่างกลางตำแหน่งเดียวกับรถมอเตอร์ไซด์ ใบหน้าลุงเรียบเฉย เพียงส่งสายตาสลับไปมาระหว่างผมและเธอ
แล้วเธอก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาว่า
\" ฉันว่า เขาคงไม่มาแล้วล่ะ \"
\" เอ๋ !?! \"
ผมอุทาน
\" นายรอเขามานานเท่าไหร่กี่วันกี่คืนฉันไม่รู้นะ แต่คนที่ไม่ยอมรับว่าเขาจะไม่มีวันมาคือตัวนาย จริงหรือไม่ !?! \"
เสียงห้วนๆของเธอยามนี้ฟังดูระคายหูผมมาก
มันยากที่สุดเลยตอนนี้ที่ผมจะพยายามบังคับให้ใบหน้าไม่บึ้งตึง
\" เธอจะไปรู้อะไรล่ะ !! \"
เสียงผมดังขึ้น
\" นั่นไง นายไม่ยอมรับ \"
\" เธอ..!! \"
ก่อนที่ผมจะทันได้เอ่ยคำต่อไปเธอก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า
\" นายรู้อยู่เต็มอกใช่ไหมว่านายรอเก้อ แต่นายก็จะรอ เพราะนายไม่ยอมรับความจริง ไม่สินายยอมรับมันไม่ได้ต่างหาก \"
แล้วปากเชิดๆของเธอก็เอ่ยต่อไปอีกว่า
\" ใช่ผมรอ !!..ผม..จะ..รอ  \"
เสียงของผมเริ่มสั่นเครือ
ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ ทำไมผมต้องมาทะเลาะกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ที่พึ่งเคยเจอกันครั้งแรก
แต่คำพูดของเธอมันจี้ใจดำจนผมรู้สึกว่าหัวใจของผมกำลังจะพังทะลายลงซะเดี๋ยวนี้
\" นายทำแบบนี้นายทำร้ายตัวเองนะ ด้วยการรอคอยคนที่ไม่มีวันจะมาแบบเนี้ยะน่ะ ฉันไม่รู้ว่าตกลงเรื่องราวมันเป็นยังไงและไม่อยากรู้ด้วย แต่นายคงไม่รู้จักการให้อภัยตัวเองล่ะสิ \"
น้ำเสียงของเธออ่อนแรงลง
\" นายควรเข้าใจซะใหม่นะ เปลี่ยนมุมมอง เลิกหมกมุ่นกับอดีตและปลดปล่อยตัวเองจากสิ่งเหล่านั้นให้ตัวเองมีความสุขหรือให้โอกาศกับตัวเองมั่ง \"
เหมือนความมืดมิดในใจผมค่อยๆสว่างเรืองขึ้น
เธอเป็นใครทำไมมาพูดกับผมอย่างนี้ เธอไม่รู้ไรเกี่ยวกับตัวผมเลย
แต่..คำพูดของเธอกินใจผม
\" แล้วนายยังจะรอคนที่ไม่รู้จักกับไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่อีกไหมล่ะ ? \"
เธอถามยิ้มๆ เมือเห็นสีหน้าของผมผ่อนคลายลง
\" ไม่แล้ว ผมไม่ต้องรอก็ได้ เธอพูดถูก ผมยึดติดกับอดีต ผมควรให้อภัย ให้โอกาศกับตัวเอง \"
น้ำเสียงผมตอนนี้มั่นคงจนผมแปลกใจ
อะไรบางอย่างซาบซ่านวาบลึกอยู่ในอก บางทีผมอาจจะรอให้ใครซักคนมาพูดแบบนี้กับผมนานแล้วก็ได้
แล้วเธอ ก็สบัดศรีษะไปมาเบาๆก่อนจะเอ่ยเสียงสั่นๆว่า
\" ฉันมึนหัวจังเลย แต่แปลกนะมันชาๆไม่เจ็บ \"
ไม่ทันสิ้นประโยค เธอก็ทรุดลงที่ข้างๆรถมอเตอร์ไซด์ของเธอ
\" ผม..เอ่อ ผมควรจะทำไงดี !?! \"
ผมเอ่ยขึ้นกับลมกับแล้ง
แต่คนที่ให้คำตอบกลับเป็นลุงชุดดำ
\" เธอจะไม่เป็นไรหรอก ดูนั่น พวกนั้นจะช่วยเธอ \"
ลุงพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปในทิศทางหนึ่ง
แสงไฟของรถยนต์ค่อยๆไกล้เข้ามา ซึ่งมันอาจจะหมายถึงความช่วยเหลือ
\" หมดเรื่องแล้ว พ่อหนุ่มจะทำอะไรต่อไปล่ะ เธอไม่ต้องรอใครแล้วนี่ \"
ลุงชุดดำเผยยิ้มจางๆขึ้นอย่างมีเลศนัย ใช่ ผมพึ่งเคยเห็นลุงยิ้ม
\" ผมควรจะทำยังไงดีครับ ? \"
ผมถามขึ้นอย่างเลื่อนลอย
\" เธอจะต้องไปกับลุง ที่จริงแล้วลุงมารอรับเธอนั่นแหละ \"
\" เราจะไปไหนกันหรือครับ ? \"
ผมถาม
\" ที่ๆเธอควรจะไปตั้งนานแล้ว คนที่เธอรอน่ะเขาไปที่นั่นก่อนหน้าเธอนานแล้ว \"
ลุงตอบพร้อมกับตบไหล่ผมเบาๆ
แสงไฟจากรถยนต์มาหยุดลงเพราะคนขับสังเกตเห็นสิ่งผิดปรกติที่กลางถนน
รถมอเตอร์ไซด์ล้มตะแคงเค้เก่และเศษกระจกเกลื่อนกลาดบ่งบอกถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้น
ร่างของหญิงสาวในชุดนิสิตยังคงแน่นิ่งสงบอยู่ริมบาทวิถี หมวกันน๊อคสีขาวนั้นยังคงสวมอยู่กับศรีษะของเธอ
คนขับซึ่งเป็นชายกลางคนรูปร่างท้วมเล็กน้อยเดินลงไปตรวจดูเธออย่างร้อนรนก่อนจะตะโกนให้ภรรยาที่อยู่ในรถโทรเรียกรถพยาบาลฉุกเฉิน
ไม่นานนักเสียงไซเรนและแสงไฟก็มาถึง
แล้ว...หญิงสาวก็ได้รับการช่วยเหลือ...
สติอันเลือนลางของเธอจดจำเหตุการก่อนและหลังเกิดอุบัติเหตุได้อย่างแจ่มชัด หากแต่อาการมึนงงและเวียนหัวทำให้เธออ่อนแรงจนไม่สามารถขยับเขยื่อนเคลื่อนไหวได้
ภาพของชายหนุ่มและลุงชุดดำพล่าเลือนเหมือนเงาบนผืวน้ำในมโนสำนึกของเธอ
\" ที่ตรงนี้เคยเกิดอุบัติเหตุเมื่อปีที่แล้ว ดูสิ ตรงป้ายรถนั่นไง ยังมีรอยยุบอยู่เลย \"
\" รู้สึกคนที่ถูกชนจะเป็นชายหนุ่มนะ เขายืนรอแฟนอยู่ตรงป้ายนั่นแหละ ตายคาที่เลย ที่น่าสมเพชคือคนที่ขับมาชนก็แฟนเขาที่เขากำลังรอนั่นแหละ ตายทั้งคู่ \"
\" โห น่ากลัวชะมัด แต่ก็น่าสงสารนะ \"
\" ผู้หญิงคนนี้โชคดีนะครับ ที่เธอไม่เป็นอะไรมากเพราะใส่หมวกกันน๊อค \"
เสียงสนทนาของเจ้าหน้าที่และชายกลางคนที่ช่วยเหลือเธอเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนจะสิ้นสติไป
....ใช่ชายหนุ่มยังคงรอคอยอยู่ที่นี่จนกระทั่งเธอมา....
....แต่ว่าตอนนี้...พวกเขาได้จากไปแล้ว...

จบ ฮาจัง/หมีหลังแดง