ปรัชญาบนรถประจำทาง

เนื้อเรื่อง

สายลมเย็นพัดผ่านม่านตาขยับ
ปลุกฉันจากภวังค์หลับตาสลัว
ขยี้ตาให้พอรู้สึกตัว
ยังเงียงัวอยู่ลึกๆให้ตรึกใจ
     กำลังนั่งอยู่บนรถสาย69
อ้าปากหาวเห็นคนน้อยให้สงสัย
ปกติคนจะเยอะแน่นบรรลัย
แต่ทำไมวันนี้คนน้อยจัง
     เหลือบสายตามองเหม่อนอกหน้าต่าง
ลมเบาบางยังพัดโชยผ่านผิวหนัง
ฟ้ามืดมิดนี่คงดึกแล้วกระมัง
แต่แปลกจังวิวแถวนี้ไม่คุ้นตา

     โอ้เวรกรรม!!! ดันหลับนั่งเลยป้าย
ถามกระเป๋าจะสุดสายอยู่แล้วหนา
อารมณ์เซ็งกระหน่ำโหมถั่งโถมมา

กลอนนี้สอนให้รู้ว่า...อย่าหลับบนรถประจำทาง