Are you Hero ?

เนื้อเรื่อง

“ฮิโร่  คืออะไร”
    
                “ทำไมผมถึงเป็นฮิโร่ไม่ได้”
    
                นี่เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจผม
    
                ผมชื่อ  อิโนะ  อาตารุ  ปัจจุบันอายุ 16  ปี  เรียนอยู่ที่โรงเรียน  คิตะโค  ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนที่ชื่อดังแห่งหนึ่ง  ผมเคยฝันที่จะเป็นฮิโร่ในสายตาของคนอื่นๆ  จึงเริ่มเข้าชมรมต่างๆ
    
                ตอนประถม 4  ผมได้เข้าชมรมบาส  ผมลงทุนซื้อลูกบาสที่แพงที่สุดในร้าน  เพื่อหวังว่าตัวเองจะเก่งขึ้น  แต่แล้วตลอด 3 ปีที่ผมอยู่ชมรม  ผมไม่เคยลงสนามแข่งขัน  ไม่เคยเป็นตัวจริง  ทำให้ผมคิดกับตัวเองว่า  ตัวเองไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้จึงเลิกเล่นไป
    
                ตอนมัธยมต้น ผมจงหันไปเข้าชมรมดนตรี  แต่แล้วผมก็ได้เป็นแค่คนคอยบริการพวกเขาเท่านั้น
    
                และในตอนนี้  ผมใฝ่ฝันที่จะเป็นนักฟุตบอล  จึงได้สมัครเข้าชมรมฟุตบอล  และในวันนี้มีการทดสอบฝีมือของเด็กใหม่ที่พึ่งเข้าชมรม
    
                “อิโนะ  อาตารุ”
    
                “คะ…ครับ”
    
                “อยากเล่นตำแหน่งอะไร”
    
                “ศูนย์หน้าครับ”
    
               “OK  ลงสนามได้ อยู่ทีมแดงนะ”
    
               “ครับ”
    
                เมื่อผมเหยียบสนามฟุตบอลเป็นครั้งแรก  ผมรู้สึกถึงเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ผมตื่นเต้นจนได้แต่ยืนนิ่งเท่านั้น
    
                “ปรี๊ด……”เสียงนกหวีดดังขึ้น
    
                ผมสะดุ้งและเริ่มออกวิ่งไปข้างหน้า
    
                “อิโนะ” เพื่อนร่วมทีมพูดและส่งบอลมาให้ผม

                อิโนะใช้อกพักบอล และเริ่มเลี้ยง  แต่ทันใดนั้นกองหลังของทีมขาวก็พุ่งเสียบลูกและลูกก็ได้ไปอยู่กับฝ่ายขาว  ส่วนอิโนะก็ล้มอยู่ตรงนั้น และฝ่ายขาวก็ยิงประตูจากทีมแดงได้

                หลังจากนั้น  อิโนะก็มีโอกาสยิงประตูหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถยิงเข้าได้  อิโนะเริ่มโกรธตัวเองที่ตัวเองยิงประตูไม่เข้า  ในขณะที่คนอื่นๆเขายิงเข้ากัน  ในที่สุดผมก็มีโอกาสยิงอีกครั้ง  แต่คราวนี้  ไม่มีใครมาสกัดผม ผมยิง แต่ก็หลุดนอกกรอบไป  ผมทรุดตัวสิ้นหวังอยู่ตรงนั้น  ในใจผมคิดว่า  เราไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้  ผมทรุดอยู่ขณะหนึ่ง  ก็มีเงาที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  แล้วเงาก็มาหยุดตรงหน้าผม

                “เป็นอะไร”
    
                อิโนะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง  และคนที่พูดก็คือ  กัปตันทีม  และผมก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง
    
                “ผม….ไม่ไหวแล้วครับ”
    
                ไม่ไหวอไร”
    
               “ผมไม่สมควรที่จะยืนอยู่ตรงนี้  ตั้งแต่เล่นมาผมไม่เคยยิงเข้าเลยซักครั้ง  ผมไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้  กัปตัน  ช่วยออกจากสนามทีครับ”
    
               “รู้ไม้  พรสวรรค์คือไร”
    
                “ครับ….คือสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดครับ”
    
                “ผิดแล้ว  พรสวรรค์คือความพยายามตางหากล่ะ”
    
                “ความพยายาม”
    
                \"ใช่ความพยายาม  นายรู้หรือไม่ว่า  คนที่เป็นฮิโร่นั้น  พวกเขาจะมีความพยายามมากกว่าใครๆ  เพราะเขามีความพยายามเขาถึงมีวันนี้  แล้วนายล่ะ  นายเคยยพยายามเอาจริงเอาจังจนถึงที่สุดแล้วหรือยัง  ฉันจะพูดแค่นี้ล่ะ  ที่เหลือให้นายเอาเก็บไปคิดเองละกัน”
    
                 และกัปตันก็เดินจากไป  อิโนะนิ่งอยู่ตรงนั้น  ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่
    
                 “อาจจะ….จริง” อิโนะคิด
    
                “ไม่ว่าจะ  บาส  ดนตรี  หรือเรื่องอื่นๆ  เราได้คิดจะพยายาม  แต่พอลำบากหน่อยหรือไม่สมหวัง  ก็โทษว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้  แล้วก็เลิก…”
    
                “คนไร้พรสวรรค์  ตัวสำรองตลอดชาติ  เราไม่ต้องการ  เราไม่ต้องการ“
    
                 และอิโนะก็ยืนขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  มองสกอร์บอร์ด  ตอนนี้ยังคงเสมอกันอยู่ 2 ต่อ 2  เวลาที่เหลือก็เข้าสู่ช่วงทดเวลาแล้ว  ในตอนนี้บอลได้อยู่กับทีมขาว  ซึ่งกองหลังของของทีมแดงกำลังช่วยกันสกัดอยู่  ตอนนี้ฝ่ายขาวได้ยกทีมบุกทีมแดง  ทั้งสองฝ่ายตะลุมบอนกันที่หน้าประตูของฝ่ายแดง  และฝ่ายขาวก็ได้ยิง  ผู้รักษาประตูใช้มือปัดไว้ได้ และตอนนี้บอลได้ตกอยู่กับฝ่ายแดง  อิโนะเหลือบเห็นผู้ตัดสินหยิบนกหวีดเข้าปาก  และก้มมองดูนาฬิกา
    
                “ส่งมาเร็ว” อิโนะตะโกน
    
                เพื่อนร่วมทีมส่งบอลยาวมาให้อิโนะ  และอิโนะก็วิ่งเลี้ยงเดียวเข้าไปในแดนของฝ่ายขาว  ฝ่ายขาวตอนนี้ส่วนใหญ่อยู่ในฝ่ายแดงเนื่องจากยกทีมบุกในตอนนี่มีเพียงกองหลัง 1 คนและผู้รักษาประตู  อิโนะเลี้ยงบอลเข้าไปเรื่อยๆก็เจอกองหลังเสียบลูก  อิโนะกระดกบอลขึ้น  และกระโดดหลบกองหลัง  แต่ยังไม่จบเพียงเท่านั้น  กองหลังคนนั้นได้ใช้มือคว้าขาของอิโนะ  ทำให้อิโนะเสียสมดุล  แล้วเขาก็กลิ้งไปตามบอล  ในขณะเดียวกันผู้รักษาประตูก็ออกมาเพื่อจะคว้าลูก
    
               “เสร็จล่ะ”

               “ไม่มีทาง….”
อิโนะอาศัยช่วงเสี้ยววินาทีที่ผู้รักษาประตูกำลังจะจับบอล  ใช้ส้นเท้าแทงลูกก่อนที่ผู้รักษาประตูจะคว้า  และบอลก็กลิ้งเข้าประตูไป
    
               “ปรี๊ด……..ได้คะแนนและหมดเวลาการแข่งขัน”
    
               “เฮ……..” แล้วเสียงแห่งความปลื้มปิติยินดีก็ดังขึ้น
    
                เพื่อนๆร่วมทีมของอิโนะ  วิ่งเข้ามากอดอิโนะ  และช่วยกันโยนอิโนะ 1 ครั้ง 2 ครั้ง 3 ครั้ง ต่อไปเรื่อยๆไม่รู้จักเหนื่อย
    
                 “อิโนะนายแน่มาก”
    
                “อิโนะนายเป็นฮิโร่ของเรานะ”
    
                “ฮิโร่….เราเป็นฮิโร่”
    
                “ใช่นายเป็นฮิโร่ของพวกเรา”
    
                 แล้วน้ำใสๆก็ออกมาจากตาของอิโนะ  เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน  ทั้งความ  ปลื้มปิติ  ความพยายาม  ความสุขที่ได้รับจากการแข่งครั้งนี้  พระอาทิตย์เริ่มตกดิน  พร้อมกับเรื่องชีวิตหน้าหนึ่งของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง