ผู้เข้าชมรวม
7,349
ผู้เข้าชมเดือนนี้
21
ผู้เข้าชมรวม
7.34K
อัปเดตล่าสุด : 29 พ.ค. 46 / 12:39 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ริมายหาแห่หนึ่ ที่ผมและเธอนั่อยู่้วยัน…เธอื่อาล…ผู้ที่ผมไม่เยลืมไ้เลย…ผมและเธอเป็นเพื่อนันมานานแล้ว วันนี้ผมและเธอมาที่นี่้วยันเป็นรั้แร ในานะเพื่อน…เพื่อนัน เพราะผมไม่รู้ว่าผมิยัไับเธอันแน่…
“โอ…รู้ไหมเราเป็นเพื่อนันมาี่ปีแล้ว”
ำถามที่ผมไ้ยินาเธอในืนนั้น แ่ผม็ำไม่ไ้หรอนะว่า…ผมับเ้าเป็นเพื่อนันมาี่ปีแล้ว แ่รู้ว่ามันนานมาแล้ว นผมรู้สึว่ารู้ไส้รู้พุเธอหมแล้ว แ่ไม่เยรู้เลยว่าเรื่อๆหนึ่ที่เธอพยายามบอให้ผมฟัทุวัน…มันืออะไร
“เรามีอะไระบออ่ะ ฟัไหม”
“มีอะไร็พูมาสิ อืม…แ่เี๋ยว่อน…เพลนี้อ่ะ เราอบมาเลยอ่ะ เี๋ยวอแะโน๊่อนนะ”
ผมไม่รู้หรอว่าเธอะเริ่มพูเรื่ออะไร เธอไ้แ่ยิ้มแล้วบอให้ผมแะโน๊่อไป เธอะไปนอนแล้ว ผม็เลยเินไปส่เธอที่ห้อพั และ็ลับห้อเผื่อที่ะมาแะโน๊เพล่อ
ในารมาเที่ยวรั้นั้น เราไม่ไ้มาันสอนแน่นอน าลพาเพื่อนสนิทอเธอมา้วย เพื่อนอาล…ื่อปอ…ปอเป็นนสวยมา สวยที่สุเท่าที่ผมรู้ัมา และผมอบปอ ผมไม่รู้หรอว่าทำไมผมถึอบปอ ็อาะเป็นเพราะเหุผลหลายๆอย่า้วยัน…
เพื่อนสนิทผม…ื่อโ้ โ้เป็นนเียวที่รู้ว่าผมอบปอมาแ่ไหน และเรื่อนี้เราสอนเ็บมันไว้เป็นวามลับลอมา…ไม่เยิที่ะบอให้ปอและาลรู้ เพราะิว่า…ไม่ำเป็น้อบอ
วันนี้…อนลาวันในระหว่าที่ปออัวไปเอารีมทาผิวเพื่อมาโลมผิวอเธอเพื่อไม่ให้ผิวเสีย แ่ผมไม่เยเห็นาลทำอย่านั้นเลย
“าล…ทำไมเธอถึไม่ไปเอารีมอะไรมาทาผิวบ้าอ่ะ”
“ทำไม เธอลัวันำเหรอ ันไม่ำเหมือนเธอหรอ อิอิ”
เ้าะอบพูเล่นับผมเสมอว่าผมอ่ะำ แ่ผม็ไม่โรธเธอหรอ เพราะว่าเธอเป็นเพื่อนผมมานานแล้ว และผมรู้ว่าเธอพูเล่น…
ผมพยายามะหาโอาสที่ะไุ้ยับปอสอน แ่ไม่มีโอาสเลย เพราะปอับาละิันเป็นปาท๋อโ๋เลย ผม็เลยไม่มีโอาสสัที
แ่อนเย็นอวันนั้น…โ้เพื่อนผมบอว่าะวนาลให้ไป่วยแ่ลอนให้แฟน เพราะาลเป็นนัวีอลุ่ม และะเปิโอาสให้ผมไ้อยู่ับปอ และาล็ไปเพราะว่าอบแ่ลอนมา ีวิอเ้า…อยู่ไ้ถ้ามีลอน
“าลไปแ่ลอนให้เราหน่อยสิ”
“สบายอยู่แล้ว…ไปสิ”
และโอาส็มาถึผมสัที อนนั้นผมใเ้นแรมาไม่รู้ว่าะเริ่มยัไี ทั้ๆที่อนมีาลอยู่ผม็พูับปอไ้ามปิ…
“ปอ…เออ…ือ”
“เป็นอะไรอ่ะโอ ้าวิอเหรอ มีอะไรมาหาาลเหรอ าลไม่อยู่อ่ะ ไปับโ้เมื่อี้ โ้ให้ไปแ่ลอนอะไร็ไม่รู้อ่ะ”
“เปล่า…เรามาหาปอแหละ มาพูเรื่ออะไรบาอย่า”
“โอ๊ย…ไม่เอาอ่ะโอ เรา่วนอนอ่ะ เอาไว้่อนนะ พรุ่นี้ละัน”
สรุปว่า…ารไปเที่ยวรั้นี้ผม็ไม่ไ้บอรัปอสัที ผมิว่าไม่เป็นไร เพราะถึยัไเรา็ยัเอหน้าันทุวัน
เ้าวันหนึ่ ผมเห็นาลมาที่โรเรียนหน้าาีๆ ็เลยเินเ้าไปหา เพราะผมมาโรเรียนเ้าว่าเพื่อน…
“เฮ้ย!าลเป็นไรอ่ะ หน้าาไม่บายเลย”
“อ๋อ…ไม่ไ้เป็นอะไรหรอ เราสบายี…แ่รู้สึไม่สบายนิหน่อย เย็นนี้แม่ะพาไปหาหมออ่ะ”
“อืม…ีแล้ว…ถ้าเราาเพื่อนอย่าาลไปเราแย่เลยนะ”
“เพื่อนเหรอ…”
เ้าะอบพูอย่านี้เสมอเวลาผมบอว่าเ้าเป็นเพื่อน…วันนั้นเ้าไม่่อยพูอะไรับใร ไม่่อยยิ้ม ไม่่อยหัวเราะ ไ้แ่มอออไปนอหน้า่าและ็้มลเียนอะไรสัอย่าในไอารี่อเ้า ึ่ผมไม่รู้หรอว่ามันืออะไร…
อนเย็นอวันนั้น ผมเห็นาลไม่สบายมา ปอ็้อรีบลับ ผม็เลยำเป็น้อไปส่เธอ สสารเธอที่เธอ้อเินลับบ้านนเียว ผมไม่อยาให้เพื่อนผมเป็นอะไร
เธอไม่พูอะไรเลย ถามำ็อบำ ไม่ยอมพูเล่นับผมเหมือน่อน
“าลเป็นไรอ่ะ วันนี้ไม่ึัเหมือนเิมเลย”
“ไม่ไ้เป็นอะไร”
“ไปหาหมอะนะ เราเป็นห่ว”
ผมบอเธอไปว่าผมเป็นห่ว ึ่ผม็ห่วเธอริๆ ในวามรู้สึอนนั้น ผมไม่ไ้ิอะไร แ่ผม็เห็นรอยยิ้มอเธออีรั้
“เราีในะ ที่โอเป็นห่วเรา เราอยาบอว่า…”
“อะไรเหรอ…”
“เรา…เรารัเธอนะ”
ผมไ้ยินำว่ารัาปาอาล ึ่ผม็ิในอนนั้นว่า…ผม็รัเธอเหมือนัน เรารัันในานะเพื่อน เพื่อนที่พิเศษว่าใรๆ และไม่มีใรแทนที่าลไ้
“อบใ เรา็รัาลนะ ็เราเป็นเพื่อนันนี่น่า”
“เพื่อนเหรอ…”
ผมรัเธอเหมือนเพื่อน เพื่อนที่ีที่สุ เท่าที่ผมะรู้ัมาั้แ่เิ โ้มันยัไม่ีเท่าาลเลย
หลัาวันนั้นที่าลหน้าาไม่่อยสบาย าล็าโรเรียนบ่อย ถามาปอ ปอบอว่า ไม่รู้าลเป็นอะไร ผมปอและโ้ นัันว่า วันอาทิย์นี้ะไปเยี่ยมเธอที่บ้าน
วันอาทิย์อนเ้า…วันนี้อาาศร้อนมาๆเลย ทำให้รู้สึไม่่อยีเลย เราทั้สามน็มาถึที่บ้านาล เอแม่อาล แม่บอว่าพันี้าลไม่่อยสบาย ็เลย้อาเรียนบ่อยๆ เราทั้สามนพยายามถามว่าาลเป็นอะไร แ่แม่อาล็ไม่บอ ไ้แ่เบี่ยไปเรื่ออื่นทุที เราไม่ไ้ิใอะไร เพราะิว่านแ็แรอย่าาลที่วิ่เล่นันมาั้แ่มัธยม้น ไม่ไ้เป็นอะไรมามายเท่าไหร่นั
ในห้ออาล เราทั้สามน็ถามาลว่าาลเป็นอะไร วันนี้าลูแย่ว่าวันที่ผ่านๆมาอี ผมสสัยมา โ้ับปอบอว่าะไปเอานมมาให้ ผม็เลยไ้อยู่ับาลสอน
ในห้อที่เียบสบ ้าๆเียมียาหลายอย่าอไว้เ็มไปหม เห็นแล้ว…รู้สึหหู่ใเหลือเิน ผมถามาลอีรั้ว่าเ้าเป็นโรอะไร
“าล…ถามริๆเถอะนะ าลเป็นอะไร”
“ไม่นี่น่า…เราไม่ไ้เป็นอะไรเลย เรายัสบายี เพียแ่ร่าายเราไม่ไหว็้อนอนพั อืม…เราแ่ลอนไ้ั้หลายลอนน๊า…อนเราไม่สบายอ่ะ เราลัวว่าสัวันเราะไม่ไ้แ่”
“บ้าพูอะไรอย่านั้น”
ผมฟัำพูนั้นอาลแล้วทำให้ผมใหาย…ิว่าเธอพูอะไรอย่านั้นเหมือนับะายในวันนี้พรุ่นี้ั้นแหละ
หลัาที่าลหลับ เรา็เลยะลับบ้านัน และิว่าวันันทร์าล็มาเรียนเหมือนเิม แ่เมื่อถึวันันทร์…ไม่เลยเห็นแ่แม่อาลที่มาพบับอาารย์ที่ปรึษา หน้าาเรียๆ แ่ไม่รู้ว่าุยันเรื่ออะไร ผมพยายามไปถามอาารย์ แ่แม่อาลบอับอาารย์ให้ปิเป็นวามลับ ไม่อยาให้เรื่อราวให่โมามาย
หนึ่เือนผ่านไป าลมาโรเรียนไม่ไ้เลย และร่าาย็ทรุหนัลว่าเิม โ้ปอและผม็เป็นห่ว ไปเยี่ยมทุวัน าล็ยับอำเิมว่า…
“เราไม่ไ้เป็นอะไร”
วันนี้เราไปเยี่ยมาลเหมือนเิมที่ห้อนอน รู้สึว่า…วันนี้เราสามนใอไม่ีเอามาๆ ไม่รู้ว่าทำไม ไม่พูเล่นแล้ว็ไม่หัวเราะสนุสนานันเหมือนเิม
แ่เมื่อเราเหยียบเท้าเ้าไป…็เห็นแม่อาลนั่ร้อไห้อยู่้าล่า…เราทั้สามน็ริ่เ้าไปถามว่าเิอะไรึ้น
ำอบอแม่อาล็ือ าลเ้าอยาเอพวเรามา โยเพาะโอ…และบอให้พวเรารีบึ้นไปหา พวเราันเป็นไ่าแ รีบวิ่ึ้นไปหาาลทันที
สภาพอาลแย่มา นผมอธิบายไม่ถู ปอถึับร้อไห้ออมา แ่แล้วาล็บอว่า…
“ร้อไห้ทำไมปอ เราไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย”
นไ้ปาแ็ าลพยายามทำเหมือนับเ้าไม่ไ้เป็นอะไร าลบอว่าอยาุยับผม ปอและโ้็เลยออไปรอ้านอ และาล็ไม่่อยะมีแรพูสัเท่าไหร่ แ่ประโยเียวที่ผมไ้ยินัิหูมานถึทุวันนี้็ือ…
“โอ เธอรู้ไหม…ว่าเราีใมาๆเลยนะ ที่ไ้มาเป็นเพื่อนเธอ เราิว่าเธอือเพื่อนที่ีที่สุสำหรับเรา เราพยายามะเปลี่ยนใไม่ให้รัเธอ เราอยาเ็บเวลาอารเป็นเพื่อนเอาไว้ แ่เรา็ทำไมไ้ เพราะว่า…เรารัเธอ”
ผมอึ้นพูอะไรไม่ออ อนนั้นผมิว่าเธอไม่ใ่เพื่อน แ่เธอเป็นทุอย่าสำหรับผมผมใวิ่ไปบอโ้และปอและแม่อาล้วย เพราะาลทำท่าเหมือนะไม่หายใ…
ทุนวิ่ึ้นมาพร้อมัน อยู่ที่เียอาล และฟัำพูสุท้าย่อนที่าละหมลม
“แม่…าลอยู่่อไปไม่ไหวแล้วนะ าลรัแม่ที่สุเลย เิมาาิหน้าาลอเิ
มาเป็นลูอแม่อีนะ”
าลพูเหมือนะไม่มีลมหายใอยู่อี่อไปแล้ว แล้วาล็หันมาทาเพื่อนๆรวมทั้ผม้วย
“เธอ้อไม่เป็นอะไรนะาล”
ปอพูทั้ๆที่ร้อไห้อยู่ าลยิ้มและพูับปอว่า..
“เราไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย”
และาล็หันมาทาผม และบอำสุท้าย่อนที่ะหมลมหายใเหือสุท้ายว่า
“โอ…เรารัโอนะ”
และร่าอาลที่ไร้ลมหายใ ็ทำให้พวเราสะเทือนใมา นั่นเป็นรั้แรที่ผมร้อไห้เหมือนับว่าะ้อายามาลไปให้ไ้
่อมาหลัาที่านศพอาลเรียบร้อยแล้ว…แม่อาลเล่าให้พวเราฟัว่า…าลเป็นโรหลายโรมา แ่สรุปแล้ว…วันที่พวเราเห็นเ้าไม่่อยสบายนั้น อาารอเ้าหนัมา แ่เ้า็ฝืนัวเอเพื่อที่ะมาพบนบาน นที่ไม่เยนึถึเรื่อรัับเ้าเลย
ผมรู้แล้ว ว่าผมับาล ไม่ไ้เป็นแ่เพื่อนัน ผมห่วเ้ามา มาว่าปอที่เป็นนที่ผมบอว่าอบะอี
ถ้าผมย้อนเวลาลับมาไ้ ผมอยาะอให้เ้าไม่้อเป็นโรอะไรที่ร้ายแรที่ทำให้เ้า้อาผมไป และผมะย้อนเวลานั้นลับมาเพื่อบอเ้าว่า…ผมรัเธอ…
::: ถ้ารัใร ็อให้รีบๆบอนะะ ่อนที่อะไระสายเินไป :::
“โอ…รู้ไหมเราเป็นเพื่อนันมาี่ปีแล้ว”
ำถามที่ผมไ้ยินาเธอในืนนั้น แ่ผม็ำไม่ไ้หรอนะว่า…ผมับเ้าเป็นเพื่อนันมาี่ปีแล้ว แ่รู้ว่ามันนานมาแล้ว นผมรู้สึว่ารู้ไส้รู้พุเธอหมแล้ว แ่ไม่เยรู้เลยว่าเรื่อๆหนึ่ที่เธอพยายามบอให้ผมฟัทุวัน…มันืออะไร
“เรามีอะไระบออ่ะ ฟัไหม”
“มีอะไร็พูมาสิ อืม…แ่เี๋ยว่อน…เพลนี้อ่ะ เราอบมาเลยอ่ะ เี๋ยวอแะโน๊่อนนะ”
ผมไม่รู้หรอว่าเธอะเริ่มพูเรื่ออะไร เธอไ้แ่ยิ้มแล้วบอให้ผมแะโน๊่อไป เธอะไปนอนแล้ว ผม็เลยเินไปส่เธอที่ห้อพั และ็ลับห้อเผื่อที่ะมาแะโน๊เพล่อ
ในารมาเที่ยวรั้นั้น เราไม่ไ้มาันสอนแน่นอน าลพาเพื่อนสนิทอเธอมา้วย เพื่อนอาล…ื่อปอ…ปอเป็นนสวยมา สวยที่สุเท่าที่ผมรู้ัมา และผมอบปอ ผมไม่รู้หรอว่าทำไมผมถึอบปอ ็อาะเป็นเพราะเหุผลหลายๆอย่า้วยัน…
เพื่อนสนิทผม…ื่อโ้ โ้เป็นนเียวที่รู้ว่าผมอบปอมาแ่ไหน และเรื่อนี้เราสอนเ็บมันไว้เป็นวามลับลอมา…ไม่เยิที่ะบอให้ปอและาลรู้ เพราะิว่า…ไม่ำเป็น้อบอ
วันนี้…อนลาวันในระหว่าที่ปออัวไปเอารีมทาผิวเพื่อมาโลมผิวอเธอเพื่อไม่ให้ผิวเสีย แ่ผมไม่เยเห็นาลทำอย่านั้นเลย
“าล…ทำไมเธอถึไม่ไปเอารีมอะไรมาทาผิวบ้าอ่ะ”
“ทำไม เธอลัวันำเหรอ ันไม่ำเหมือนเธอหรอ อิอิ”
เ้าะอบพูเล่นับผมเสมอว่าผมอ่ะำ แ่ผม็ไม่โรธเธอหรอ เพราะว่าเธอเป็นเพื่อนผมมานานแล้ว และผมรู้ว่าเธอพูเล่น…
ผมพยายามะหาโอาสที่ะไุ้ยับปอสอน แ่ไม่มีโอาสเลย เพราะปอับาละิันเป็นปาท๋อโ๋เลย ผม็เลยไม่มีโอาสสัที
แ่อนเย็นอวันนั้น…โ้เพื่อนผมบอว่าะวนาลให้ไป่วยแ่ลอนให้แฟน เพราะาลเป็นนัวีอลุ่ม และะเปิโอาสให้ผมไ้อยู่ับปอ และาล็ไปเพราะว่าอบแ่ลอนมา ีวิอเ้า…อยู่ไ้ถ้ามีลอน
“าลไปแ่ลอนให้เราหน่อยสิ”
“สบายอยู่แล้ว…ไปสิ”
และโอาส็มาถึผมสัที อนนั้นผมใเ้นแรมาไม่รู้ว่าะเริ่มยัไี ทั้ๆที่อนมีาลอยู่ผม็พูับปอไ้ามปิ…
“ปอ…เออ…ือ”
“เป็นอะไรอ่ะโอ ้าวิอเหรอ มีอะไรมาหาาลเหรอ าลไม่อยู่อ่ะ ไปับโ้เมื่อี้ โ้ให้ไปแ่ลอนอะไร็ไม่รู้อ่ะ”
“เปล่า…เรามาหาปอแหละ มาพูเรื่ออะไรบาอย่า”
“โอ๊ย…ไม่เอาอ่ะโอ เรา่วนอนอ่ะ เอาไว้่อนนะ พรุ่นี้ละัน”
สรุปว่า…ารไปเที่ยวรั้นี้ผม็ไม่ไ้บอรัปอสัที ผมิว่าไม่เป็นไร เพราะถึยัไเรา็ยัเอหน้าันทุวัน
เ้าวันหนึ่ ผมเห็นาลมาที่โรเรียนหน้าาีๆ ็เลยเินเ้าไปหา เพราะผมมาโรเรียนเ้าว่าเพื่อน…
“เฮ้ย!าลเป็นไรอ่ะ หน้าาไม่บายเลย”
“อ๋อ…ไม่ไ้เป็นอะไรหรอ เราสบายี…แ่รู้สึไม่สบายนิหน่อย เย็นนี้แม่ะพาไปหาหมออ่ะ”
“อืม…ีแล้ว…ถ้าเราาเพื่อนอย่าาลไปเราแย่เลยนะ”
“เพื่อนเหรอ…”
เ้าะอบพูอย่านี้เสมอเวลาผมบอว่าเ้าเป็นเพื่อน…วันนั้นเ้าไม่่อยพูอะไรับใร ไม่่อยยิ้ม ไม่่อยหัวเราะ ไ้แ่มอออไปนอหน้า่าและ็้มลเียนอะไรสัอย่าในไอารี่อเ้า ึ่ผมไม่รู้หรอว่ามันืออะไร…
อนเย็นอวันนั้น ผมเห็นาลไม่สบายมา ปอ็้อรีบลับ ผม็เลยำเป็น้อไปส่เธอ สสารเธอที่เธอ้อเินลับบ้านนเียว ผมไม่อยาให้เพื่อนผมเป็นอะไร
เธอไม่พูอะไรเลย ถามำ็อบำ ไม่ยอมพูเล่นับผมเหมือน่อน
“าลเป็นไรอ่ะ วันนี้ไม่ึัเหมือนเิมเลย”
“ไม่ไ้เป็นอะไร”
“ไปหาหมอะนะ เราเป็นห่ว”
ผมบอเธอไปว่าผมเป็นห่ว ึ่ผม็ห่วเธอริๆ ในวามรู้สึอนนั้น ผมไม่ไ้ิอะไร แ่ผม็เห็นรอยยิ้มอเธออีรั้
“เราีในะ ที่โอเป็นห่วเรา เราอยาบอว่า…”
“อะไรเหรอ…”
“เรา…เรารัเธอนะ”
ผมไ้ยินำว่ารัาปาอาล ึ่ผม็ิในอนนั้นว่า…ผม็รัเธอเหมือนัน เรารัันในานะเพื่อน เพื่อนที่พิเศษว่าใรๆ และไม่มีใรแทนที่าลไ้
“อบใ เรา็รัาลนะ ็เราเป็นเพื่อนันนี่น่า”
“เพื่อนเหรอ…”
ผมรัเธอเหมือนเพื่อน เพื่อนที่ีที่สุ เท่าที่ผมะรู้ัมาั้แ่เิ โ้มันยัไม่ีเท่าาลเลย
หลัาวันนั้นที่าลหน้าาไม่่อยสบาย าล็าโรเรียนบ่อย ถามาปอ ปอบอว่า ไม่รู้าลเป็นอะไร ผมปอและโ้ นัันว่า วันอาทิย์นี้ะไปเยี่ยมเธอที่บ้าน
วันอาทิย์อนเ้า…วันนี้อาาศร้อนมาๆเลย ทำให้รู้สึไม่่อยีเลย เราทั้สามน็มาถึที่บ้านาล เอแม่อาล แม่บอว่าพันี้าลไม่่อยสบาย ็เลย้อาเรียนบ่อยๆ เราทั้สามนพยายามถามว่าาลเป็นอะไร แ่แม่อาล็ไม่บอ ไ้แ่เบี่ยไปเรื่ออื่นทุที เราไม่ไ้ิใอะไร เพราะิว่านแ็แรอย่าาลที่วิ่เล่นันมาั้แ่มัธยม้น ไม่ไ้เป็นอะไรมามายเท่าไหร่นั
ในห้ออาล เราทั้สามน็ถามาลว่าาลเป็นอะไร วันนี้าลูแย่ว่าวันที่ผ่านๆมาอี ผมสสัยมา โ้ับปอบอว่าะไปเอานมมาให้ ผม็เลยไ้อยู่ับาลสอน
ในห้อที่เียบสบ ้าๆเียมียาหลายอย่าอไว้เ็มไปหม เห็นแล้ว…รู้สึหหู่ใเหลือเิน ผมถามาลอีรั้ว่าเ้าเป็นโรอะไร
“าล…ถามริๆเถอะนะ าลเป็นอะไร”
“ไม่นี่น่า…เราไม่ไ้เป็นอะไรเลย เรายัสบายี เพียแ่ร่าายเราไม่ไหว็้อนอนพั อืม…เราแ่ลอนไ้ั้หลายลอนน๊า…อนเราไม่สบายอ่ะ เราลัวว่าสัวันเราะไม่ไ้แ่”
“บ้าพูอะไรอย่านั้น”
ผมฟัำพูนั้นอาลแล้วทำให้ผมใหาย…ิว่าเธอพูอะไรอย่านั้นเหมือนับะายในวันนี้พรุ่นี้ั้นแหละ
หลัาที่าลหลับ เรา็เลยะลับบ้านัน และิว่าวันันทร์าล็มาเรียนเหมือนเิม แ่เมื่อถึวันันทร์…ไม่เลยเห็นแ่แม่อาลที่มาพบับอาารย์ที่ปรึษา หน้าาเรียๆ แ่ไม่รู้ว่าุยันเรื่ออะไร ผมพยายามไปถามอาารย์ แ่แม่อาลบอับอาารย์ให้ปิเป็นวามลับ ไม่อยาให้เรื่อราวให่โมามาย
หนึ่เือนผ่านไป าลมาโรเรียนไม่ไ้เลย และร่าาย็ทรุหนัลว่าเิม โ้ปอและผม็เป็นห่ว ไปเยี่ยมทุวัน าล็ยับอำเิมว่า…
“เราไม่ไ้เป็นอะไร”
วันนี้เราไปเยี่ยมาลเหมือนเิมที่ห้อนอน รู้สึว่า…วันนี้เราสามนใอไม่ีเอามาๆ ไม่รู้ว่าทำไม ไม่พูเล่นแล้ว็ไม่หัวเราะสนุสนานันเหมือนเิม
แ่เมื่อเราเหยียบเท้าเ้าไป…็เห็นแม่อาลนั่ร้อไห้อยู่้าล่า…เราทั้สามน็ริ่เ้าไปถามว่าเิอะไรึ้น
ำอบอแม่อาล็ือ าลเ้าอยาเอพวเรามา โยเพาะโอ…และบอให้พวเรารีบึ้นไปหา พวเราันเป็นไ่าแ รีบวิ่ึ้นไปหาาลทันที
สภาพอาลแย่มา นผมอธิบายไม่ถู ปอถึับร้อไห้ออมา แ่แล้วาล็บอว่า…
“ร้อไห้ทำไมปอ เราไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย”
นไ้ปาแ็ าลพยายามทำเหมือนับเ้าไม่ไ้เป็นอะไร าลบอว่าอยาุยับผม ปอและโ้็เลยออไปรอ้านอ และาล็ไม่่อยะมีแรพูสัเท่าไหร่ แ่ประโยเียวที่ผมไ้ยินัิหูมานถึทุวันนี้็ือ…
“โอ เธอรู้ไหม…ว่าเราีใมาๆเลยนะ ที่ไ้มาเป็นเพื่อนเธอ เราิว่าเธอือเพื่อนที่ีที่สุสำหรับเรา เราพยายามะเปลี่ยนใไม่ให้รัเธอ เราอยาเ็บเวลาอารเป็นเพื่อนเอาไว้ แ่เรา็ทำไมไ้ เพราะว่า…เรารัเธอ”
ผมอึ้นพูอะไรไม่ออ อนนั้นผมิว่าเธอไม่ใ่เพื่อน แ่เธอเป็นทุอย่าสำหรับผมผมใวิ่ไปบอโ้และปอและแม่อาล้วย เพราะาลทำท่าเหมือนะไม่หายใ…
ทุนวิ่ึ้นมาพร้อมัน อยู่ที่เียอาล และฟัำพูสุท้าย่อนที่าละหมลม
“แม่…าลอยู่่อไปไม่ไหวแล้วนะ าลรัแม่ที่สุเลย เิมาาิหน้าาลอเิ
มาเป็นลูอแม่อีนะ”
าลพูเหมือนะไม่มีลมหายใอยู่อี่อไปแล้ว แล้วาล็หันมาทาเพื่อนๆรวมทั้ผม้วย
“เธอ้อไม่เป็นอะไรนะาล”
ปอพูทั้ๆที่ร้อไห้อยู่ าลยิ้มและพูับปอว่า..
“เราไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย”
และาล็หันมาทาผม และบอำสุท้าย่อนที่ะหมลมหายใเหือสุท้ายว่า
“โอ…เรารัโอนะ”
และร่าอาลที่ไร้ลมหายใ ็ทำให้พวเราสะเทือนใมา นั่นเป็นรั้แรที่ผมร้อไห้เหมือนับว่าะ้อายามาลไปให้ไ้
่อมาหลัาที่านศพอาลเรียบร้อยแล้ว…แม่อาลเล่าให้พวเราฟัว่า…าลเป็นโรหลายโรมา แ่สรุปแล้ว…วันที่พวเราเห็นเ้าไม่่อยสบายนั้น อาารอเ้าหนัมา แ่เ้า็ฝืนัวเอเพื่อที่ะมาพบนบาน นที่ไม่เยนึถึเรื่อรัับเ้าเลย
ผมรู้แล้ว ว่าผมับาล ไม่ไ้เป็นแ่เพื่อนัน ผมห่วเ้ามา มาว่าปอที่เป็นนที่ผมบอว่าอบะอี
ถ้าผมย้อนเวลาลับมาไ้ ผมอยาะอให้เ้าไม่้อเป็นโรอะไรที่ร้ายแรที่ทำให้เ้า้อาผมไป และผมะย้อนเวลานั้นลับมาเพื่อบอเ้าว่า…ผมรัเธอ…
::: ถ้ารัใร ็อให้รีบๆบอนะะ ่อนที่อะไระสายเินไป :::
ผลงานอื่นๆ ของ ปลายรุ้ง ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ปลายรุ้ง
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้