holy wolrd

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในสมัยไหนก็ไม่รู้  อาจจะก่อนตอนนี้หรือหลังจากขณะนี้ก็จำไม่ได้

ณ สถานที่แห่งหนึ่งอยู่ไหนก็ได้มั้งในห้วงเอกภพอันกว้างใหญ่แห่งนี้          มี ชายผู้หนึ่งผู้ที่ร่ำรวยเพียบพร้อมไปด้วยเงินทองเต็มรถม้า100คันเกวียนที่ได้ติดตามเขามา และผู้รับใช้อีกจำนวน999คนที่เดินตามรถม้าเขามาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย  ทำไมเขาจึงได้ร่ำรวยอย่างนี้หรือ เออ นี่คงเป็นเพราะว่าเขาคงเป็นลูกมหาเศรษฐีกระมัง   เขาได้เดินทางไปค้าขายหลายดินแดน   หลายทวีปและหลายดาวแล้วกระมัง  จนขณะนี้เขาเดินทางมาถึงดินแดนที่ชื่อว่า
Full food     ขณะเขาเดินทางมา    เขาคิดว่า  ถ้าฉันไปถึงที่ full food  เมื่อไรละก็เงินคงไหลเข้ากระเป๋าฉันอีกเพียบเลย      เขาจึงยิ้มคนเดียวอย่างสบายใจ                          


                        พอมาถึง ดินแดน Full Food เขาก็ออกจากรถม้าเมื่อเขาออกมาเท้าเขาก็ต้องก้าวแตะถึงพื้น
ต่อมาเขาก็เหลือบมองไปรอบรอบเขาเห็นผู้หญิง                     แก่ และ เด็ก   เต็มเมืองไปหมด  และขณะนั้นมีเด็กหญิงและคนแก่คู่นึงเดินเข้ามาถาม เขาว่า   ท่านพี่ผู้สูงศักดิ์จ๋ามีเศษอาหารสักเล็กน้อยให้ข้ากับยายกินไหม
ชายผู้ร่ำรวยตอบว่า.... เอ  เอ   เศษอาหารเหรอกลางวันที่ผ่านมาข้าจำได้ว่าข้ากินหมดไป แล้วนะ   ชายผู้ร่ำรวยตอบ
แต่ตอนนี้ข้ามีแต่เงิน   ข้ามีแต่เงิน  เจ้าเห็นไหมข้ามีแต่เงินและแก้วแหวนเงินทองเต็มรถม้าข้าเลย           เห็นไหม ฮ่าฮ่าฮ่า      และเขายังพูดอีกต่อไปว่า ข้าจะให้เงินเจ้า ไปซื้ออาหารละกันนี่ไงข้าให้เจ้า  เงิน 20 กิโลคงพอนะ   ชายผู้นั้นพูด    เด็กหญิงส่ายหน้า และบอกต่อไปว่า ท่านพี่ผู้สูงศักดิ์ท่านไม่มีเศษอาหารจิงหรือ ชายผูร่ำรวยตอบว่า
เศษอาหารข้าไม่มีหรอก ข้ามีแต่เงินและเงิน เงินคือทุกสิ่งสำหรับข้าและเจ้า เงินบรรดาลทุกอย่างให้เจ้าได้แม้แต่
อาหารที่เจ้าอยากได้ก็ตามเจ้าจะเอาเงินข้าไหม  ว่าแล้ว เด็กหญิงก็ส่ายหน้า  และพูดว่าขอบคุณคะท่านพี่ผู้สูงศักดิ์ชายผู้ร่ำรวยเห็นแล้วก็โม จึงพูดว่าเห็นเงินแล้วยังไม่เอา    เจ้านี่โง่หรือป่าวเนี่ย   ไป ไปเด่ยวนี้ไสหัวของเจ้าไปให้ห่างจากชุดอันสง่างามของตัวข้า   เดี๋ยวนี้  พุดแล้ว เด็กหญิงสาวน้อยและสาวแก่ก็พาก้มหัวขอบคุณและเดินจากไป

                  ต่อมาชายผู้นั้นเริ่มหิวจึงพูดว่า   เฮ้ยไอ้ทาสไปซื้อข้าวมาให้ข้ากินสิ  ทาสผู้ถูกล่ามโซตรวนที่มือและเท้า และเท้ายังแดงบวมเน่าแมลงวันตอมหึ่งก็เดินออกมาและพูดว่าได้คับเจ้านาย    เออ เออ แกจะไปซื้อใช่ไหม
อืม อืม เท้าเน่าแมลงวันตอมหึ่งเลยนะแก   เหม็นก็เหม็นอย่างนี้ข้าจะกินลงมั้ยเนี่ย เฮ้อ    แต่เอาละไม่เป็นไรหรอก
ไปซื้อร้านที่เค้ามีกล่องข้าวฆ่าเชื้อมาละกันน้ำด้วยละอย่าลืม เอ้านี่เงิน  แล้วทาสก็พูดขึ้นไปว่า  แล้วของพวกผมละ
ของพวกแกรอไว้กินวันพรุ่งนี้แล้วกันมันเปลืองเงินข้านะอดนิดอดหน่อยคงม่ายตายหรอกน่าจิงป่าว
                         ทาสผงกหัวพร้อมตอบรับอย่างจริงใจว่าคับ     เอาละไปซื้อได้แล้ว
20นาทีต่อมา  ชายผู้ร่ำรวยเจ้าเก่าพูดขึ้นมาว่า   ......  มันไปซื้อข้าวบ้านไหนของมันฟะ   ไปงมโข่ง อยู่ ไหนของมันเนี่ย   และทาสคนนั้นก็เดินกลับมา  ชายผู้ร่ำรวยก็ถามทาสว่า   เฮ้ยข้าวละข้าวตูอยู่ไหนละเฟ้ย  ทาสเหงื่อตก
หิว ลังเล เพลีย ตอบ นายคับผมหาดูทั้งเมืองแล้วคับ  ไม่มีร้านขายของ หรือ ร้านขายข้าวเลยคับ   ชายร่ำรวย
เอ่ย มันจะเป็นไปได้ยังไงทั้งเมืองไม่มีข้าว คนเต็มเมืองออกยังงี้นะไม่มีข้าว  ไอ้ทาสขี้โม้   ตอแหล แหง๋ เลย        แกต้องหลอกข้าแน่แน่ใช่มั้ย หา     ทาสพุดว่าไม่มีข้าวจริงจริงคับท่านท่านต้องเชื่อผมนะ     ชายผู้ร่ำรวย
หัวเสีย พูดต่อว่าดี ถ้าข้าไปหาดูแล้วมีร้านขายข้าวหรือมีร้านขายอาหารที่ไหนเจ้าเจอดีแน่นเจ้าทาส
โทษฐานทำให้ข้าหิว ทำให้ข้าโกรธ ทำให้ข้าเสียเวลา ทาสหน้าซีดเป็นไก้ต้ม  ชายร่ำรวยสั่งทาสอีก998คนออกตามหาร้านขายข้าวและตัวก็นั่งรอเช่นเคย
                     20นาทีผ่านไปธาสทยอยกันกลับมาและบอกเป็นเสียเดียวกันว่าไม่มีร้านขายข้าวเลยจนเขารออีก40นาทีทาสทั้งหมดก็กลับมาและก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่มีร้านขายข้าวหรือร้านขายอาหารเลย   เขาเลยโมโห
อุทานขึ้นมาอย่างดังมากมากว่า    ไม่มีข้าวให้เลยหรือไงเนี่ย มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยใครตอบข้าได้บ้าง  เด็กหญิง
กับหญิงแก่คู่เดิมเดินเค้ามาแล้วกล่าวว่า  ข้าสามารถบอกท่านได้ท่านพี่ผู้สูงศักดิ์แต่ท่านจะรับได้ไหม
ชายผู้สูงศักดิ์ กล่าวว่า ได้ข้ารับได้ไหนลองบอกข้าซิเจ้าหนู    ได้จ๊ะพี่ชายผู้สูงศักดิ์  2เดือนที่แล้วที่นี่เกิดสงครามจะ
สงครามบ้าอะไรกันตึกราบ้านช่องก็ยังดีดีอยู่จะมีสงครามได้ไงไม่แหว่งไม่เว้าไม่หักพักเลยสักนิดนี่นะถ้าสงครามจริงป่านี้บนกำแพงมันต้องเต็มไปด้วยรอยกระสุนสิบ้านเรือนโดนระเบิดพังหมดสิ    ชายผู้ร่ำรวยกล่าว      

เด็กหญิงตอบ นั่นมันก็จิงคะแต่การรบแบบนั้นตอนนี้มันคงจะเป็นอดีตไปแล้วจ๊ะพี่ชาย ยิงกันเองก็จัดการกันได้นิดเดียวเอง   ตอนนี้ที่นี่เดี๋ยวนี้ที่เป็นแบบนี้เป็นเพราะอะไรรู้มั้ยคะ เพราะว่าเศรษฐีหน้าสีแดงอย่างพวกพี่นี่สิคะ
เอาสัตว์ป่าไปขาย เอาอวัยวะมันไปขาย  ไปแลกเป็นเงิน พอมันได้เงินเยอะคนก็จับสัตว์ขายเยอะ คนทำFarmก็เห็นว่าเลี้ยงสัตว์ได้เงินน้อย ก็แห่ไปจับสัตว์ขายกันหมด  ก็ไม่มีใครเลี้ยงสัตว์แล้ว  พวกเราก็ต้องหันไปกินข้าว กับ พวก ผัก แทนคะ พวก ผักบุ้ง ผักกาด ผักชี   ทำนองนั้น  ผักก็ขายกันแพงอีก  คนก็แห่ไปล้าสัตว์อีกจำนวนสัตว์มันก็หมดจิงละคะคราวนี้ ทั้งสัตว์ป่า สัตว์สงวน ไม่เหลือสักอย่าง  พอไม่เหลืออารัยก็พืชผักอีกทีแพงมาก  คนล่าสัตว์มาได้เยอะก็ซื้อเยอะ คนล่าน้อยก็ซื้อน้อย  คนขายข้าวขายผักเขาก็รวยละทีนี้ รวยมากทีเดียว เขาก็เลิกปลูกเลิกทำนา                              
พอเขาเลิก  เราก็ไม่มีอะไรกินอย่าทุกวันนี้นะคะเงินก็มีเต็มบ้านเมือนกันคะล้นทะลุหลังคากับหน้าต่างออกมาเลยคะหลังนั้นไงคะเด็กผู้หญิงชี้    อ้อยังมีอีกคะยังมีน้ำอยู่นะคะนั่นไงคะทะเลสาบคะส่วนผู้ชายบางคนบางพวก ทนกินแต่น้ำอย่างเดี๋ยวไม่ไหวอยากกินเนื้อก็ตกลงที่จะสู้กันเพื่อจะกินเนื้อของอีกฝ่าย  บางคนมีลูกมีภรรยาที่รักก็อยู่ในท้องหมดแล้วอะคะ   แต่บางคนทนได้เพื่อลูกและภรรยาให้ลูกและภรรยากินแขนขาตัวเองก็มีคะ(พวกรักลูกกับภรรยา)แล้วพี่ละคะจะเลือกแบบไหน