ชีวิตกับความตาย

เนื้อเรื่อง

วังวนวนเวียนไร้จุดหมาย
เสียงเพรียกแห่งความตายคอยร่ำหา
คงหนีวนเวียนอยู่ในวงกตแห่งเวลา
สัมผัสยมทูตแผ่วระหน้ากลัวแทบขาดใจ

    พร่ำเพ้อบอกตนเองมันเป็นแค่ฝัน
ที่มุมห้องนั่งนับวันที่จะผลักไส
ความตายมรณาให้มันห่างออกไป
ร่ำร้องไห้เพราะคำคำเดียวคือ \"กลัว\"

    เสียงแกรกกรากดังขัดทำลายความเงียบ
วิญญาณ์สีเทาค่อยเลียมริมแสงสลัว
ทั้งห้องทั้งกายทั้งใจมันแสนหม่นมัว
เสียงสะอื้นสั่นรัวไร้จำนรรจ์ใดใด

    โครงร่างมายาหลอนตาค่อยแจ่มชัด
ร่างสีเทาหม่นขจัดสีสันอื่นไว้
เหยื่อผู้หวาดกลัวหวีดร้องเสียขวัญไป
กระสับกระส่ายทุรนทุรายอ้อนวอนอย่างไร้หวัง

    นานชั่วกัปกัลป์- -เสียงเยียบเย็นจึงเอ่ยถาม
เจ้ามนุษย์ผู้แสนทราม- -ก่อนร่างเจ้าจะถูกฝัง
เจ้ารู้ดีแก่ใจว่าชีวีของเจ้ามิจีรัง
แล้วสาเหตุที่ยังฆ่าตัวตาย- -ทำไปทำไม

    ไร้คำตอบด้วยเหยื่อวิญญาณลับหาย
แสนโง่สมควรตายถูกแล้วใช่ไหม
หนีภัย หนีปัญหา ด้วยการสละชีวีไป
แล้วทำไมจึงยังหวาดกลัวต่อของขวัญตนเอง