วันเหงาๆ

เนื้อเรื่อง

…..แล้วก็เป็นอิกหนึ่งคืนที่เหมือนทุกๆคืน ที่ผมยังไม่นอน ขณะนี้เวลาก็ประมาณ 24.30 น. ซึ่งในเวลานี้ผู้คนมากมายคงจะนอนหลับและพักผ่อน เพื่อเพิ่มแรงกายสำหรับการต่อสู้กับอนาคตซึ่งก็คือวันพุ่งนี้ ซึ่งไม่มีใครรู้ได้เลยว่าพุ่งนี้จะต้องเจอกับอะไร แต่ผมยังคงนั่งอยู่กับความรู้สึกแปลกๆที่ไม่สามารถบอกออกมาเป็นคำพูดได้ รู้สึกเหมือนจะอ้างว้าง โดดเดี่ยว ไม่มีคนสนใจ ……แต่สิ่งเหล่านั้นก็อธิบายความรู้สึกของผมไม่ได้ทั้งหมด  ตอนนี้ผมนั่งคนเดียวอยู่บนเตียงนอน ทั้งที่ผมก็เปิดวิทยุซึ่งกำลังเล่นเพลงตามปกติ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่า ผมอยู่คนเดียว……
               …..เมื่อซักครู่ผมได้ทำสิ่งที่ไม่ดีหนึ่งอย่างลงไปคือ ผมโทรศัพท์ไปหาคนคนนึงซึ่งผมก็รู้ว่าเขาคงหลับแล้ว แต่ผมก็ยังโทรไป ผมไม่รู้ว่าผมต้องการอะไรจาการโทรศัพท์ครั้งนี้  และเมื่อผมโทรไปเขาก็หลับแล้วจริงๆเหมือนที่ผมคาดไว้ ผมจึงหยุดการโรศัพท์ครั้งนี้ลงอย่างเงียบๆ เพราะเขาคนนั้นก็ไม่พร้อมที่จะรับรู้อะไรเหมือนกันเพราะตอนนี้ก็ดึกมากพอดู ข้างๆเตียงของผมมีร่องรอยของการอ่านหนังสือของผม ซึ่ง ร่องรอยนั้นก็คือ หนังสือเตรียมสอบต่างๆ หลายวิชา ซึ่งตอนนี้ใครหลายคนคงพยายามอ่านหนังสือพวกนี้อยู่เพื่อจะไปสอบเอนทรานซ์เพื่อทำให้อนาคตของตัวเองมีทางเดินที่สบาย แต่…ผมไม่ได้ทำอย่างพวกคนเหล่านั้นผมทิ้งเวลาทุกวินาทีที่มีค่าของพวกเขาเหล่านั้นด้วยการนั่งอยู่เงียบๆตามลำพังในห้องมืดๆผมเดินไปมองหน้าต่างข้างห้อง ผมมองเห็นรถยนต์มากมายกำลังแล่นผ่านไป ทีละคัน ทีละคัน ผมจ้องมองรถเหล่านี้เป็นเวลานานแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ผมเป็นอะไร……
             …..ผมกลับมานั่งลงที่เตียงนอนของผมอิกครั้งและเริ่มทบทวนว่าเพราะอะไรผมถึงได้เป็นอย่างนี้ผมคิดย้อนไปเมื่อหลายวันที่ผ่านมาผมมีนัดกับเพื่อนผมที่เขาจะสอนเคมีให้ผมก็ไปตามนัดปกติซึ่งวันนั้นก็ไม่ได้มีการเรียนการสอนไรเกิดขึ้นกลายเปนผมและเพื่อนเดินเล่นกันในห้างและรอเพื่อนผมอีกคนทำเค้กวันเกิด วันต่อมาเป็นอีกหนึ่งวันที่ผมก็มีนัดไปเรียนเคมีกะเพื่อนผมอีกซึ่งวันนี้ผมได้ไป ไปเร็วกว่าเดิมซึ่งวันนั้นเพื่อนผมไมได้เอามือถือไปเราเลยติดต่อกันไมได้เขากลับบ้านส่วนผมนั่งรอเขาพอผมโทไปหาเขาก็เลยรุ้ว่าเขาลืมเอามือถือไป ดังนั้นวันนั้นก็ไม่ได้มีการเรียนอีกเหมือนเดิม ผมนั่งรถกลับบ้านมาผมนั่งถามตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่แล้ว ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ผมคิดว่าอาการของผมคงมาจากเรื่องนี้ซึ่งผมก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันมไใช่เหตุผลสำหรับอาการของผม ผมยังไม่เข้าใจ……….
            ….วันต่อมาผมก็ตื่นนอนเวลา 5.30 น.ผมมานั่งอยู่บนเตียงของผมและนั่งนิ่งๆเงียบๆคนเดียวจนถึง 7.00 น. ผมยังสับสนอยู่ว่าผมเป็นอะไรกันแน่ทำไมถึงได้ใช้เวลาที่มีอยุ่โดยการทำตัวนิ่งฌแยไม่ทุกข์ร้อนกับอะไรทั้งนั้นมองไปข้างนอกเห็นผู้คนกระวนกระวายออกไปทำงานแต่ผมกลับมานั่งอยู่เฉยๆ โดยไม่คิดจะทำอะไรทั้งนั้น แล้ววันนั้นผมก็จบการดำเนินชีวิตด้วยการนั่งอยู่ในห้องเงียบๆโดยไม่ทำอะไรทั้งสิ้นผมยังไม่เข้าใจตัวเองว่าเป็นอะไร………
           …..วันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ ผมยังคงนั่งอยู่เฉยๆพร้อมกับตั้งคำถามถามกับตัวเองว่าเป็นอะไร นี่กำลังทำอะไรอยู่ แต่ผมก็หาคำตอบเหล่านั้นไม่ได้ และยังไม่เข้าใจเหตุผลต่างๆที่เกิดขึ้น ผมได้แต่คิดว่า ผมคง “เหงา”…………..