รักนี้ ... บริสุทธิ์

เนื้อเรื่อง

ฉันเป็นนักเรียนชั้นมัธยมต้น ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร และฉันก็เป็นหนึ่งในหัวหน้ากลุ่ม ๆ หนึ่งของห้อง คือแก๊งGhoSt CluB เด็กผี มีสมาชิกทั้งหมด 6 คน คือ  แนน แก้ว ออยล์ กิ๊ก แอม และฉัน มิน ฉันเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษคือการทำให้เสียงดังแบบร้อยล้านเดซิเบลได้ และทุกคนในห้องก็จะยกให้ฉันเป็นเจ้าแม่แฟชั่นซะด้วยสิ

.............................................////////////////.....................................

                 ฉันเป็นคนที่มีอายุน้อยที่สุดในห้อง แต่ทุก ๆ คนในห้องก็เกรงใจฉันกันมาก ฉันเป็นคนที่ไม่มีความเรียบร้อยเอาซะเลย
เวลาที่อยู่ที่โรงเรียน  อาจารย์หลาย ๆ คนต่างพากันเอ็นดูฉันเพราะฉันเป็นคนที่พูดตรง ๆ และชอบช่วยเหลืออาจารย์  
ฉันมักถูกมองเป็นเด็กกะโปโลเสมอ คือ คนที่อยู่ชั้นม.3 เนี่ย เค้าก็มักที่จะเริ่มสนใจดูแลตัวเองและเริ่มรักษาภาพพจน์ของตัวเองกันแล้ว
รู้จักรักสวยรักงาม แต่ฉันไม่ค่อยสนใจกับเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ ตื่นเช้าขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันแต่งตัวฉันก็ไปโรงเรียนได้แล้ว
ทั้ง ๆ ที่คนอื่นเค้าต้องมานั่งทำผมติดกิ๊บ ทาแป้งกันก่อนที่จะมาโรงเรียนเสมอ ต่างกับฉันโดยสิ้นเชิงทีเดียว และคงเป็นเพราะความแปลกประหลาดของฉันละมั้งที่ทำให้มีหลาย ๆ คนมาชอบฉัน แต่ก็มีน้อยคนนักที่จะกล้ามาบอกชอบฉันเพราะคนส่วนมากเค้าก็จะกลัวฉันกัน
บางคนเค้าก็หาว่าฉันหยิ่ง ทำไงได้ละ ก็เวลาที่ฉันอยู่คนเดียวเนี่ยจะให้ฉันไปยิ้มกับใครละ ใช่มั้ย  ถ้าฉันเกดินยิ้มนั่งยิ้มเวลาอยู่คนเดียว
ก็จะมาหาว่าฉันเพี้ยน ฉันบ้าอีก จะเอายังไงกับช้านกัน ห๊า..

........................................////////////////.......................................

                  วันแรกของการเรียนชั้นม.3  

“เฮ้ย แอม นั่นมันเด็กห้อง 1 นี่หว่า แล้วมาเข้าแถวห้องเราได้ไงเนี่ย”มินพูดขึ้นเมื่อเห็นนายเจริญศักดิ์ ที่เรียนอยู่ห้อง 1 มาเข้าแถวอยู่ที่แถวห้องของฉัน

“เออ นั่นดิ ไอ้แสนอาจจะมาเข้าแถวไม่ทันมั้ง เลยต้องมายืนที่แถวเราก่อนอ่ะ”แอมพูด

มินก็เลยไม่ติดใจสงสัยอะไร  และเข้าแถวต่อไป

“เฮ้ย ๆ ๆ แอม มิน ไอ้แสนมันเดินมากับแถวห้องเราว่ะ”แก้วพูด

“มันจะมาทำไมว่ะ ไปถามมันเลยดีกว่า”มินพูดและเดินไปทางแสนทันที

“นี่นายอ่ะ มาเข้าแถวห้องเราทำไม”มินพูดหน้าตาหาเรื่องมาก

“แล้วมันเกี่ยวไรกะเธอ ยัยเปี๊ยก”แสนพูดท่าทางกวนประสาท

“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ เราถามนายดี ๆ นะเว้ย”มินเริ่มมีน้ำโห

“อ๋อ  เนี่ยเหรอที่เค้าเรียกกันว่าถามดี ๆ มาโวยวายอยู่ตรงหน้าเนี่ยนะ”แสนพูด

“นายจะตอบชั้นมั้ยเนี่ย โอ๊ยยยย”มินหัวเสีย

“อ่ะ ๆ ตอบก็ตอบ ก็ชั้นย้ายมาอยู่ห้องเดียวกะเธอหนะสิ”แสนพูดแล้วก็เดินจากไป

มินก็เลยได้แต่ยืนอึ้งไปเลยเมือ่รู้ว่าแสนจะย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันกับเธอ

“มิน ๆเป็นอะไรอ่ะ เหม่อเชียว..ไปกันได้แล้ว “แอมพูดพลางลากมินไปที่ห้อง

ในห้องโฮมรูมคาบแรก

“นี่แอม ดูไอ้แสนดิ วันแรกคาบแรกก็โดดซะแล้ว แล้วงี้มันจะไปรอดเร๊ออ”มินพูดแบบเหยียด ๆ

“ช่างเค้าเหอะ อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวติด ม.ส.แล้วก็รู้สึกเองแหละ”แอมพูด

คาบเรียนต่อมา

“เฮ้ย นายมาแย่งที่เราได้ไงเนี่ย”มินพูดเมื่อเห็นแสนเดินมานั่งตรงที่ของเธอกันแอมที่เธอวางกระเป๋าไว้

“ช่วยไม่ได้ ก็แค่กระเป๋า”แสนพูดและเขวี้ยงกระเป๋าของมินไปที่โต๊ะอื่น

“นี่นายมันจะมากไปแล้วนะ”มินพูดแล้วพุ่งตัวไปทางแสนทันที

“หยุดนะ เธออย่ามาทำอวดดีกับชั้น”แสนลุกขึ้นรวบมือทั้ง 2 ข้างของมินไว้ และทำหน้าโหดมาก ๆ เพื่อน ๆ ทั้งห้องรวมทั้งสมาชิก Ghost Club ต่างพากันตกใจทำอะไรไม่ถูกกันไปหมด

“ทีหลังอย่ามายุ่งกับชั้น ถ้าไม่อยากมีเรื่อง เข้าใจมั้ย”แสนตวาดใส่มิน

“นะ นะ นี่ นาย นาย กล้าดียังไงมาพูดกับชั้นอย่างงี้ นายมันก็แค่พวกหน้าตัวเมีย ทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้”มินพูดจบก็ตบหน้าแสนไปหนึ่งที
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงบ มินเองก็ตกใจเหมือนกันกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป ฝ่ายแสนเองก็อึ้ง ไม่คิดว่าจะมีใครมาทำกับเขาอย่างนี้

“เอ่อ คือ ฉันของโทษนะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจหนะ”มินขอโทษแสนเสียงอ่อย ๆ เมื่อรู้ตัวว่าทำรุนแรงเกินไปเสียแล้ว

“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก เราก็ทำรุนแรงกับเธอเกินไปเหมือนกันแหละ เราขอโทษนะ”แสนพูดหน้าเสีย แล้วก็ยิ้มขึ้นมาอย่างที่ทุกคนตกใจ เพราะไม่ค่อยมีใครได้เห็นแสนยิ้มบ่อยนัก

“......อืม”มินรับคำเบา ๆ แล้วเดินไปนั่งที่

...................................................................

“เฮ้ย นี่นายมาแย่งที่ชั้นอีกแล้วนะเนี่ย”มินโวยวายตามแบบฉบับของตัวเอง

“ช่วยไม่ได้ ไหน ป้ายชื่อบอกความเป็นเจ้าของโต๊ะอ่ะ อยู่ไหน  ถ้าไม่มี ก็อย่ามาแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของโต๊ะอีก เข้าจั๊ย”แสนพูดมาดกวน ๆ ของเค้า

“ฮึ้ยย  อีตาบ้า”มินบ่น และเดินกระฟัดกระเฟียดไปหาที่นั่งใหม่

“โอ๊ย แอม คราวหน้าเราต้องรีบมากันแล้วนะเนี่ย มั่ยงั้นละก็โดนไอ้แสนมาแย่งที่นั่งริมหน้าต่างสุดโปรดอีกแน่ ๆ”มินบ่นกับแอม

“เออ ชั้นก็ว่างั้นแหละ เดี๋ยวคาบหน้าเปลี่ยนห้องก็รีบวิ่งเลยนะมิน”แอมพูดกับมิน

ฝ่ายแสนก็เหมือนกับว่าจะรู้ทันว่ามินจะต้องรีบวิ่งไปแย่งที่นั่งจากเขาแน่ ๆ เขาอมยิ้มเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์

“แอมฝากกระเป๋าด้วย”มินพูดแล้วรีบวิ่งไปทันทีที่ออดหมดเวลาดังขึ้น ฝ่ายแสนก็ไม่ยอมแพ้ เขารีบวิ่งไปดักหน้ามินให้เขาออกไปนอกห้องก่อนมิน

“เฮ้ย ไรว่ะ หยุดเลยนะนายอ่ะ”มินโวยวายแล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดไป

นายแสนดักแกล้งมินอยู่ตรงหัวมุมบันไดชั้น 3 เขายื่นขาออกมาเพื่อให้มินล้ม แต่ทว่าคนที่วิ่งขึ้นมากลับไม่ใช่มิน

“โอ๊ยย “ตายละ แสนตกใจมากที่คนที่สะดุดขาของเขาไม่ใช่มินแต่กลับเป็นเด็กม.1

“ขอโทษครับน้อง พี่คิดว่าน้องเป็นเพื่อนพี่ครับ พี่ขอโทษนะน้อง”แสนได้แต่พร่ำขอโทษน้องคนนั้นจนมินวิ่งขึ้นมาทันและแซงหน้าแสนเข้าไปนั่งตรงที่นั่งก่อนหลังสุดริมหน้าต่างของเธอแล้ว

“อ่ะ ช่วยไม่ได้นะนาย คนขี้โกงอ่ะ ย่อมแพ้คนที่เค้าบริสุทธิ์อยู่แล้วละ”มินแสยะยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้

แสนก็ได้แต่ส่ายหน้า( หล่อ ๆ ) ของเขาน้อย ๆ ในความดื้อดึงปนน่ารักของมิน

“เออ วันนี้ชั้นยอมแพ้เธอสักวันก็ๆได้ ยัยเปี๊ยก”แสนพูดล้อ ๆ มิน

**อ้อ ลืมบอกไป ว่าแสนเป็นนักบาสโรงเรียนค่ะ ส่วนยัยมินก็เป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดา ที่ติดจะเตี้ยเสียด้วยซ้ำไป นายแสนเลยได้โอกาสเรียนมินว่ายัยเปี๊ยกซะเลย

มินก็ได้แต่นั่งยิ้มพึงพอใจในผลงานของตนเอง เมื่อแอมเดินเข้ามาในห้อง

“เห็นมั้ยแอม ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างชั้น ก็สามารถเอาชนะผู้ชายตัวใหญ่ ๆ ไร้สมอง ชอบเอาชนะด้วยวิธีสกปรกได้ 555+”มินหัวเราะอย่างภูมิใจ

“อ้อ จ้า ๆ แม่คนเก่ง”แอมยิ้มและปรายตามองไปทางแสนที่ทำท่าทางเหมือนกับว่าจะตบหัวมิน แต่ก็เปลี่ยนใจเสียก่อน

“หึ หึ”แอมหัวเราะเบา ๆ

“หัวเราะอะไรเหรอแอม ดูชั่วร้ายนิด ๆ นะเนี่ย”มินถาม

“อ้อ เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร เราแค่เห็นว่าผู้ชายคนนึงเค้าทำท่าเหมือนจะทำร้ายผู้หญิงตัวน้อย ๆ คนนึง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจหนะจ้ะ”แอมพูดยิ้มๆ  
และมองไปทางแสน มินก็ทำหน้า งง งง แต่ก็ไม่พูดอะไร และหันไปตั้งใจเรียน

“เฮ้อ พักซะที เรียนมาตั้ง 4 คาบแนะ น่าเบื่อชะมัด นี่ขนาดวันแรกนะแก”มินบ่นอุบอิบ

“โอ๊ย คนเรา ยังไม่ทันแก่เลย บ่นหยั่งกะคนแก่ซะและ”แสนพูดลอย ๆ

“เฮ้ย ว่าใครอ่ะ”มินถามหน้าเอาเรื่อง

“ก็เปล่านี่ ไม่ได้เอ่ยชือ่สักหน่อย ใครอยากรับก็รับไปสิ”แสนลอยหน้าลอยตา

มินก็เลยได้แต่เก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจ

วันรุ่งขึ้น

“แอมจ๋า วันนี้แอมเห็นพี่เอกรึยังอ่ะ”มินถามเสียงใส

“อ้อ นั่นไงจ๊ะ ตรงหน้าเสาธงหนะ”แอมพูดยิ้ม ๆ และชี้ไปทางหน้าเสาธง

มินมองตามและขณะที่มินกำลังอมยิ้มอย่างมีความสุขอยู่นั้น ก็มีบางสิ่งมาทำให้มินหมดความสุขลงไปทันทีเลย

“ว่าไงจ๊ะ ยัยตัวเปี๊ยก”แสนเดินมาตบหัวมินอย่างแรง

“โอ๊ยยย อะไรเนี่ย”มินรำคาญแล้ววิ่งไล่กวดกันไปกับแสน

            และทุก ๆ วันมันก็จะยังคงเป็นเช่นนี้ ผ่านไป 1 เดือน คนทั้งห้องเริ่มที่จะชินกับเสียงทะเลาะวิวาทของเจ้าแม่แฟชั่นกับเจ้าชายสุดหล่อแสนกวนเสียแล้วละ

“แอม พรุ่งนี้เราไปสยามกันมั้ย”มินถามแอม

“เออ ไปสิ อยากไปพอดีเลย”แอมยิ้มร่าเริง เวลาแอมยิ้มอย่างนี้แอมดูน่ารักมาก ๆ เลยละ

“นี่ ๆ เธอสองคนอ่ะ”แสนเรียกแอมกะมิน

“มีไร”มินถามหน้าตาฉงนสงสัย

“เอ้ย ไม่ต้องทำหน้าอยากรู้ขนาดนั้นก็ได้น่า พวกเธอจะไปสยามกันใช่ม่ะ ไปด้วยคนดิ นะ นะ”แสนทำหน้าออดอ้อน หัวใจมินเต้นตึกตักรุนแรง เวลาที่เขาทำหน้าแบบนี้ เค้าดูน่ารักเหลือเกิน

“อ้าว เงียบไปเลยเรอะยัยเปี๊ยก”แสนทำหน้างง ๆ

“เอ่อ เออ จะ จะไปก็ไปสิ ใครไปห้ามนายละ”มินพูดหน้าแดง ๆ

“กี่โมงละ กี่โมง ๆ”แสนถาม

“ก็ อืม 10 โมงละกัน ดีมั้ยแอม”มินพูด

“อือ ก็ดีเหมือนกัน ไม่เช้า ไม่สายเกินไปด้วย”แอมพูดพร้อมทำหน้าตาเห็นด้วยเต็มที่

“เออ ๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันหน้าโรงเรียนนะ”แสนพูดแล้วหยิบกระเป๋าวิ่งออกจากห้องไป

.....................................................

               คืนนั้นมินกระวนกระวายเลือกชุด หยิบชุดโน้นนี้มากมายมากองไว้เต็มที่นอนไปหมด

“โอ๊ย พรุ่งนี้ชั้นจะใส่ชุดไหนดีละเนี่ย”มินบ่น ๆ กับตัวเอง

มินเลือกชุดอยู่นานจนมาลงตัวอยู่ที่ชุดสวยตัวเก่งคือ {เสื้อยืดสีขาวสะอาดตาตัวเล็กกับกางเกงยีนส์ 5 ส่วนพับขา ของเพลย์บอยซะด้วย แหม อินเทรนด์ซะไม่มี ก็อย่างว่า หล่อนเป็นเจ้าแม่แฟชั่นนี่นา }

“แหมมิน สวยเชียวนะวันนี้อ่ะ สวยผิดปกติแฮะ เจ้าแม่แฟชั่น”แอมพูดแซวมิน

“ก็ ก็ ชั้นเป็นเจ้าแม่แฟชั่นนี่นา ก็ต้องสวยดูดีสิยะ”มินพูดแบบโมโห ๆ แก้เขิน

“แหม วันนี้ทาแป้ง ปัดแก้ม ทาลิบกลอสด้วยน่ะเพื่อนเรา สวยจริง ๆ”แอมพูดชมจากใจจริง

“โอ๊ย ถ้าชั้นสวยจริงชั้นคงมีแฟนเป็นโหลแล้วละยะ”มินพูด

“ก็หล่อนเลือกมากเองนี่ยะ มีคนมากมายมารอแก ให้แกเป็นแฟนกับเค้า แต่แกก็ไม่เลือกใครสักคนนี่นา”แอมพูดยิ้ม ๆ

“เออ แสนยังไม่มาเลยนะมิน นี่ก็ 10.15 แล้วนะ”แอมบ่น ๆ

“นั่นสิ อะไรกันเนี่ย นัดกันครั้งแรกก็สายซะแล้ว”มินบ่น

“มาแล้ว ๆ ๆ มาแล้วคร้าบบ”แสนวิ่งกระหืดกระหอบลงสะพานลอยมา

วันนี้แสนดูดีและเท่ห์มาก ๆ ก็เขาเล่นใส่เสื้อเชิ้ตแขน 5 ส่วนพับแขน กับกางเกงยีนส์ขายาวรองเท้าผ้าใบ

“เอ่อ นายมาสายไป 15 นาทีน่ะ นายตัวแสบ”มินพูด

“เอาน่า ขอโทษละกันน่ะ น่ะ น่ะ ขอโทษนะค้าบบ”แสนอ้อนมิน

“เออ ๆ ช่างมันเหอะ รถมาแล้ว”มินตัดบทแล้ววิ่งขึ้นรถไปไม่ให้แสนเห็นว่าเธอหน้าแดงก่ำ

บนรถแสนนั่งจ้องหน้ามินอยู่เนิ่นนานจนมินสงสัย

“นี่ มาจ้องอะไรหน้าชั้น หน้าชั้นไปเหมือนพี่แม่นายรึไง”นั่น เอาแล้วไง ต่อมปากจัดของมินถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว

“อืม ก็ใช่หน่ะสิ เหมือนมาก ๆ ด้วย”แสนตอบหน้านิ่ง ๆ

“เฮ้ย”มินตกใจ

“ล้อเล่นน่าเธอ คิดมาก”แสนยิ้ม

“ค่อยยังชั่ว แล้วมองชั้นทำไม”มินถาม

“ก็วันนี้เธอ เอ่อ สวย สวยมากอ่ะ แต่งตัวก็อินสุด ๆ รู้แล้วละว่าทำไมเค้าถึงได้เรียกเธอว่าเจ้าแม่แฟชั่น”แสนตอบยิ้ม ๆ

“เอ่อ เอ่อ เหรอ อืม ก็ รู้แล้วใช่มั้ย เหอ ๆ”มินพูดอะไรไม่ถูก สมองลำดับความคิดมั่วไปหมดเมื่อถูกแสนชมซึ่ง ๆ หน้า
แสนเองก็งง ๆ กับพฤติกรรมของมินเหมือนกัน รวมทั้งแอมด้วย เหอ ๆ

“ถึงแล้ว ไปกันเหอะ แอม”มินเรียกแอม

“ไรอะเธอไม่คิดจะเรียกเราบ้างเหรอ”แสนทำหน้าเหลอหลา

“ก็ ชั้นรู้ว่านายรู้ตัวนี่ว่าถึงแล้วก็ต้องลง”มินพูดแล้วรีบลงรถไปปล่อยให้แสนงง กับคำพูดมั่ว ๆ ของมินอยู่คนเดียว

“แอม ๆ ดูกระโปรงตัวนั้นดิ สวยมากเลยอ่ะแก ไปซื้อกัน”มินพูดแล้วรีบจูงมือแอมวิ่งเข้าร้านเสื้อผ้าไป นายแสนก็เดินตามต้อย ๆ เข้าไปในร้าน

“เอาตัวนี้เนอะแอม โห แต่แพงจังเลยอ่ะ ไม่เอาดีกว่าเนอะ”มินพูดแบบเสียดาย ๆ และหันมามองกระโปรงตัวสวยก่อนจะเดินไปดูตัวอื่นแทน และแสนก็หันมาเห็นตอนนั้นพอดี

เมื่อเดินออกจากร้านกัน

“อ่ะ ชั้นให้เธอ ยัยเปี๊ยก”แสนยื่นถุงกระดาษที่บรรจุกระโปรงไว้ข้างในให้มิน

“อะไร ระเบิดเหรอ”มินสงสัยแต่ยังติดมาดกวน ๆ

“จะบ้าเหรอ ชั้นก็อยู่กับพวกเธอตลอดจะเอาเวลาทีไหนไปเอาระเบิดมาห๊า อ่ะ รับไปซะ”แสนยัดถุงใส่มือมิน

“เออ อะไรว่ะ”มินบ่น ๆ และเปิดถุงออกดูก็เห็นว่าเป็นกระโปรงตัวสวยตัวนั้น

“ฮึ้ย มิน นายแสนซื้อให้แกด้วยอ่ะ แพงนะเนี่ย”แอมตกใจไม่แพ้กัน

มินก็ได้แต่ยืนอึ้ง ๆ เขิน ๆ อยู่จนแสนต้องเดินย้อนกลับมาเรียกแอมกับมินให้เดินไปได้แล้ว แอมกับมินจึงเดินตามไป วันนั่นผ่านไปอย่างเชื่องช้า แสนดูแล เอาใจใส่มินอยู่ห่าง ๆ ตลอดทั้งวัน รวมทั้งตอนที่เด็กสยามเดินมาดักมินไว้ด้วย

“นี่เธออ่ะ อยู่คุยกันก่อนดิ คนสวย”เด็กสยามคนหนึ่งพูด

“หลบไปเลยนะ หลบไป”มินโวยวายแต่พวกนั้นก็ยังตื๊อไม่เลิก แสนที่เดินนำหน้าไปแล้วก็เดินย้อนกลับมา

“หยุดเลยนะ ไปไกล ๆ เลย อย่ามายุ่งกะแฟนกุ”แสนพูดหน้าตาโหดมาก ๆ

“อะไร มีไรมาพิสูจน์ว่าคนสวยคนเนี้ยเป็นแฟนมึ”เด็กสยามพูด

“ว่าไงคนสวย ไอ้หน้าจืดคนนี้เป็นแฟนเธอหรือเปล่า”เด็กสยามถามมิน

“เออ ใช่ ใช่สิ คนนี้แฟนชั้น”มินอึกอักจนเด็กสยามสงสัย

“โอ๊ย อึกอักอย่างงี้ไม่ใช่แน่ ๆ มึไม่ต้องมายุ่งเลย ไป๊”เด็กสยามไล่แสน

“เค้าเป็นแฟนกุจริง ๆ มึปล่อยเค้าเลยนะ”แสนพูดเอาจริง

“มึมีอะไรมาพิสูจน์”เด็กสยามพูด

“นี่ไง”แสนพูดแล้วดึงมินมาจูบอย่างรวดเร็วจนมินไม่ทันตั้งตัว เด็กสยามพวกนั้นก็เลยอึ้ง

“เออ ๆ เชื่อก็ได้ว่ะ ไปเว้ย พวกเรา”เด็กสยามพวกนั้นก็เลยเดินจากไป

มินก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของแสน

“อือ เอ้ย ปล่อยดิ๊”มินสะบัดตัวหลุดออกมาอย่างเขิน ๆ

“เอ่อ เราขอโทษน่ะ เราขอโทษ เรามันไม่ดี มันเป็นพวกฉวยโอกาส ....”แสนพร่ำขอโทษแล้วมินก็เอานิ้วชี้ไปแตะปากแสนให้หยุดพูดแล้วยิ้มอย่างน่ารัก

“ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจว่านายไม่ได้ฉวยโอกาส นายทำเพราะต้องการช่วยเราให้พ้นจากพวกบ้านั่น ขอบใจนายมากเลยนะ”มินยิ้มให้อย่างซึ้งใจ แสนเองก็เลยได้แต่อึ้งพูดไม่อแกเพราะมันตรงข้ามกับที่เขาคิดไว้คือเขาคิดว่ามินต้องด่าเขากระเจิงแน่ ๆ เลย แล้วพวกเขา 3 คนก็เลยกลับบ้านกัน

............................................

            คืนนั้น .. มินก็ได้แต่นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อกลางวันพลางลูบที่ปากตัวเองเบา ๆ แล้วอมยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“ขอบใจนายจริง ๆ นะนายแสน นายเป็นคนที่ได้ จูบ แรกของชั้นไปเลยนะเนี่ย”มินพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

...............................................

    “นี่ ๆ มินรู้สึกไงบ้างอ่ะ ตอนที่ เอ่อ แสน จูบแกอ่ะ”แอมถามที่โรงเรียน

    “ก็ ไม่รู้สึกไรซะหน่อย”มินพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่นไม่ให้แอมเห็นว่าเธอหน้าแดง

    “แน่เหรอ”แอมถามแบบรู้ทัน

    “อือ ก็ใช่หน่ะสิแก”มินลุกหนีแอมไป ทำให้แอมมั่นใจว่ามินจะต้องหวั่นไหวและเริ่มชอบแสนแล้ว
แน่ ๆ
    “นี่มิน เป็นไงบ้าง กระโปรงอ่ะ ใส่ได้หรือเปล่า”แสนถาม

    “ก็ใส่ได้อ่ะ ขอบใจนายมากน่ะ”มินยิ้มให้แสน ทุกคนในห้องต่างแปลกใจในท่าทีที่แปลกไประหว่างมินกับแสน

    “มินจ๋ามิน มินเป็นแฟนกับแสนแล้วเหรอจ๊ะ”บอนบอน หัวหน้าห้องมาถามมินด้วยความอยากรู้

    “เอ่อ เปล่านี่ ไปเอามาจากไหนกันอ่ะ”มินสงสัย

“ก็เห็นเค้าลือกันให้ทั่วโรงเรียนเลยนะ ว่าเจ้าแม่แฟชั่นกับเจ้าชายสุดหล่อแสนกวนอ่ะ เป็นแฟนกัน อ้อ มีเขียนในเว็บบอร์ดโรงเรียนเราด้วยนะมิน”บอนบอนบอกมิน

“อือ จ้ะ ไม่ได้เป็นจ้ะ ฝากแก้ข่าวให้ด้วยนะ”มินบอกบอนบอน และเมื่อบอนบอนเดินไปแล้ว มนก็มานั่งคิดว่า แล้วถ้าเราเป็นแฟนกับนายนั่นขึ้นมาจริง ๆ ละ จะเกิดอะไรขึ้นน่ะ ชักจะเขินซะแล้วสิ

“เป็นไรอ่ะมิน เหม่อเชียว”แอมถามตอนเลิกเรียน

“อ่อ เปล่าจ้ะ เปล่า มินไปก่อนน่ะ”มินพูดแล้วรีบสะพายเป้วิ่งไป

เมื่อกลับถึงบ้านมินก็วิ่งขึ้นห้องไปเปิดเว็บบอร์ดโรงเรียนดูทันที

เจ้าแม่แฟชั่นเป็นแฟนกับเจ้าชายสุดหล่อแสนกวนเป็นแฟนกันจริง ๆ เหรอ

มินเหวอไปทันทีที่เห็นหัวข้อกระทู้ที่เป็นไฟลุกด้วย ( กระทู้ที่มีไฟลุกก็คือกระทู้ที่มีคนเข้าชมและตอบเยอะที่สุดค่ะ) และเมื่อมินเปิดเข้าไปดูก็พบว่ามีคนตอบกระทู้เยอะมาก ๆ ๆ ๆ สรุปได้ดังนี้คือ

“น้องมินเป็นแฟนกับไอ้แสนจิง ๆ เหรอ โฮ ๆ น้องมินหักอกพี่อีกแล้ว : GoLf 6/…”

“พี่แสนเป็นแฟนพี่มินจริง ๆ เหรอค่ะ : แนนนี่จัง” ฯลฯ มินได้แต่อ้าปากค้างตกใจกับสิ่งทีเกิดขึ้น
มินจึงรีบไปแก้ข่าวทันที

“เอ่อ นี่มินเองนะคะ มินไม่ได้เป็นแฟนกับแสนน่ะค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ ค่ะ : มิน 3/7”

และแสนเองก็เข้าไปดูด้วย และนั่นก็ทำให้เขามั่นใจว่าเป็นมินแน่ ๆ เพราะเขาได้เช็คจาก ip ที่โชว์ในกระทู้ นั่นทำให้เขาเศร้าใจไปเลยทีเดียว เมื่อรู้ว่ามินคิดกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้น

วันรุ่งขึ้น

“หวัดดีแสน”มินทัก แต่แสนกลับทำหมางเมินไม่สนใจและเดินไปเลย มินเองก็เลยทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

“นายนั่นเป็นอะไรของเค้านะมิน”แอมสงสัย

“อือ ชั้นก็สงสัยเหมือนกัน”มินพูดงง ๆ

“แสน ๆ ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย”มินถามหน้าตายิ้มแย้ม คราวนี้แสนก็ยังคงทำตัวหมางเมินกับมินอยู่
มินทนไม่ได้อีกแล้ว

    “นี่ แสน นายเป็นอะไรไปหนะ เราพูดด้วยก็ไม่พูด”มินกระชากคอเสื้อของแสนมาประชิดตัว

    “เปล่า ... เลิกยุ่งกับเราซะที แค่นี้เธอก็ทำให้ชีวิตเราวุ่นวายเต็มทนแล้ว รู้ตัวรึเปล่า”แสนตะคอกใส่มิน คำพูดเหล่านั้นเล่นเอามินหมดแรงไปทันที

    “ทะ ทำไม ทำไมละแสน เราไปทำอะไรให้นาย มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดกันก็ได้นี่”มนพูดแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วแต่ยังคงฝืนยิ้มอยู่

    “เธอไม่ต้องมายุ่งกับเรา เท่านั้นก็พอแล้ว เข้าใจมั้ย”แสนพูดแล้วก็เดินไปทิ้งให้มินมึน งง กับท่าทีที่แปลกไปของแสนอยู่คนเดียว

    “เฮ้ย แสน ทำไมวันนี้นายดูอารมณ์ไม่ดีเลยวะ เหม่อจริง ๆ เลยนะวันนี้”ตี๋ เพื่อนนักบาสของแสนถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแสนแปลกไป

    “ป่าวนี่ ไม่ได้เป็นอะไร”แสนยังคงทำเหมือนไม่เป็นอะไร แต่วันนี้เขากลับชู้ตบาสไม่ลงสักลูก

    “เนี่ยเหรอไม่เป็นอะไร เฮ้ย เราเพื่อนกันน่ะเว้ย มีอะไรก็บอกได้ ปรึกษากันได้”ตี๋แสดงความเป็นห่วง

    “เฮ้อ บอกก็บอกว่ะ”แสนถอนหายใจ

    “เอ้า มีไรว่ามาเลย”ตี๋นั่งฟังอย่างสนอกสนใจ

    “คือว่า เรา ชอบ มิน แต่เค้าคงไม่ชอบเราแน่ ๆ เลยวะ”แสนพูดออกมาอย่างเซ็ง ๆ

    “โธ่ เรื่องแค่เนี้ยเองเหรอวะที่ทำนายกลุ้มใจขนาดนี้…55+ แล้วรู้ได้ไง ว่ามินเค้าไม่ชอยนายห๊า”ตี๋พูดขำ ๆ

    “ก็ ในกระทู้ในบอร์ดโรงเรียนอ่ะ เขาบอกว่าคิดกับเราแค่เพื่อน”แสนพูดอย่างน้อยใจ

    “โธ่เอ๊ย .. ไอ้ทึ่ม แกจะให้เค้าบอกว่าเป็นแฟนกับแกเรอะไงฟะ แกไม่เคยไปบอกชอบเค้าเลยนี่หว่า ถ้าเค้าบอกไปว่า เอ ใช่เค้าเป็นแฟนกับแก แล้วถ้าแกไม่ได้ชอบเค้าขึ้นมามันก็ดูเหมือนว่าเค้าเป็นคนขี้ตู่อ่ะดิ พูดเองเออเองเนี่ย”ตี๋พูด

    “เออวะ เราลืมนึกไปเลยอ่ะ 555+ เพ้อ บ้าไปเองคนเดียวอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย เหอะ ๆ”แสนพูดแล้วลูบหัวตัวเองป้อย ๆ แบบนึกขำตัวเอง

    “งั้นแกก็เลิกทำตัวซังกะตายได้แล้ว ไปคุยกับเค้าซะเร็ว เดี๋ยวสุนัขก็คาบเค้าไปรับประทานนะเว้ย ยิ่งตอนนี้ไม่มีแกไปประกบเค้าอ่ะ ป่านนี้คงมีแต่คนรุมล้อมแล้วละมั้ง”ตี๋เร่งเพื่อน

    “เออ ๆ งั้นไปก่อนน่ะเว้ย ขอบใจมากเพือ่น”แสนพูดแล้วรีบวิ่งไป

............................................................

“มิน ๆ ๆ”แสนเรียกมินที่อยุ่ท่ามกลางฝูงชน

“อะไร”มินทั้งงอนและโกรธแสน

“เราขอโทษนะมิน เรามันโง่เอง เราขอโทษนะ”แสนลำล่ำลำลักขอโทษจนมินเองก็งง

“อะไร มาขอโทษเรื่องอะไร”มินสงสัยจนลืมโกรธลืมงอนไปเสียหมด

“ก็ คือ เราเข้าใจผิดไปเองหนะมิน เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะมินนะ”แสนยิ้ม

“นายพูดเรื่องะไรของนายเนี่ย”มินงง

“เอาเถอะ ๆ ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้วหนะ อย่าไปสนใจเลยนะ อือ มิน เรามีอะไรจะบอกมิน”แสนยิ้มซะจนเห็นฟันทุกซี่

“อะไรเหรอ มีอะไรจะบอกเรเหรอแสน”มินทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ น่าร๊ากบาดใจนายแสนซะไม่มีเลย

“เอ่อ คือ คือ ................ ไม่มีและ”แสนเขินจนพูดไม่ออกแล้ววิ่งไป

“อ้าว อะไรของเค้านะ”มินเหวอ ๆ แล้วก็เดินตามไป

“มิน มินคุยกับแสนแล้วเหรอ”แอมถาม

“จ้ะ อืม เนี่ย เมื่อพักกลางวันแสรบอกว่ามีอะไรจะบอกเรา แล้วอยู่ ๆ ก็ไม่อบก วิ่งหนีหายมาเฉย ๆ เนี่ย”มินพูด

“เหรอ อือ แปลกแฮะ นายคนนี้”แอมก็พลอยสงสัยไปด้วย

“เราว่าเราไปถามแสนให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า”มินพูด และขณะที่มินกำลังเดินไปหาแสนที่แป้นบาส

“นี่ ๆ เธอหนะ”พี่แพรม.6เรียกมิน

“มีอะไร”มินถามหน้ากวน ๆ เหมือนปกติ และยืนกอดอก

“เลิกยุ่งกับเก้าได้แล้วนะ เก้าเค้าเป็นแฟนชั้น อย่าให้ชั้นรู้อีกละ ว่าแกยังมายุ่งกับเค้า”พี่แพรพูดทำท่าเหมือนกับว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า และคิดว่ามินต้องกลัวตนเองแน่ ๆ

“เหอะ ๆ เก้าไหนวะ ไม่เห็นจะรู้จักเลย”มินพูดส่ายหน้าอย่างระอา ก็มินไม่รู้จักนายเก้าอะไรนั่นจริง ๆ นี่

“ไม่ต้องทำไก๋เลยนะแก ชั้นรู้ว่าแกไปให้ท่าเก้าเค้า เค้าถึงหมางเมินชั้น”พี่แพรพูดโกรธตัวสั่น

“โอ๊ย บอกว่าไม่รู้ ๆ เก้าไหนชั้นยังไม่รู้จักเลย แล้วชั้นจะไปให้ท่าเค้ายังไงห๊า  ทีหลังก็หัดดูแลคนของตัวเองดี ๆ สิยะ อย่าให้มาเพ่นพ่านสร้างความเดือดร้อนให้ชั้นอีกเข้าจั๊ย”มินพูดอย่างไม่แคร์แล้วเดินไป ทิ้งให้พี่แพรยืนอาฆาตอยู่กับเพื่อนอีก 2 – 3 คน

“ฝากไว้ก่อนเถอะแก อีเจ้าแม่แฟชั่น”พี่แพรพูดทิ้งท้ายก่อนเดินไป

“เฮ้อ ทำไมมันต้องมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นในชีวิตชั้นมากมายอย่างนี้นะแอม”มินบ่น

“ช่างมันเหอะแก อย่าไปคิดมากเลยนะ พี่แพรเค้าก็คงบ้าคิดมากไปเองแหละมั้ง”แอมพูด

“น้องมินครับ น้องมิน”เก้าเรียกมิน

“มีอะไรอีกละทีนี้”มินบ่นแล้วก็หันไปทางที่มีคนเรียก

“มีอะไรค่ะ”มินพุด

“คือ พี่ชื่อเก้านะครับ คือพี่ชอบน้องมากเลยครับ น้องยังไม่มีแฟนใช่มั้ยครับ งั้นเป็นแฟนกับพี่นะครับ”นายเก้าแนะนำตัวเสร็จสรรพ

“อ๋อ นายที่ชื่อเก้า ที่เป็นแฟนพี่แพรใช่ม่ะเนี่ย”มินถามอย่างรู้ทัน

“ป่ะ เปล่านะครับ คือ พี่กับแพรเลิกกันแล้วนะครับ”เก้ารีบแก้ตัว

“ไปไกล ๆ เลยนะนายอ่ะ อย่ามาเข้าใกล้ชั้น แฟนนายเค้าคิดว่าชั้นไปอ่อ่ยนาย ทำให้นายทิ้งเค้า นายรู้ตัวมั้ยเนี่ย อย่ามายุ่งกะชั้น เข้าใจมั้ย ถึงชั้นจะไม่มีแฟนก็จริงนะ แต่ชั้นก็ไม่ได้ชอบนาย หวังว่าพูดแค่นี้นายก็ควรจะเลิกยุ่งกับชั้นได้แล้วนะ”มินพูดแล้วเดินไป

ขณะที่เดินผ่านมุมตึก 5 ก็มีมือ ๆ หนึ่งยื่นมาจิกผมมินอย่างแรง

“โอ๊ยย ใครว่ะ”มินโวยวายแล้วหันไปดูก็พบว่าเป็นพี่แพร ขณะที่แอมก็ถูกเพื่อนพี่แพร 2 คนล็อคตัวไว้

“แก เห็นมั้ย แกเป็นชู้กับแฟนชั้นจริง ๆ ด้วย แล้วยังจะมาทำปากแข็งอีก”พี่แพรเงื้อมือจะตบมิน

“หยุดนะ”แสนวิ่งเข้ามาแล้วดึงมือพี่แพรออกทันที แล้วก็ดึงมินมาไว้ข้างหลังตัวเอง

“ถอยไปเลยนะแสน ไม่ต้องมายุ่ง เอาอีนังตัวดีชอบแย่งผัวชาวบ้านมาให้ชั้นเดี๋ยวนี้”พี่แพรตะโกนแจ๋น

“ผมจะไม่มีวันให้ใครมาทำร้ายคนที่ผมรักเด็ดขาด พี่นั่นแหละ ถอยไปไกล ๆ เลย”แสนตวาดใส่พี่แพรจนพี่แพรตกใจมากและถอยหลังวิ่งหายไปเลย

“มิน มินเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บมากมั้ย เจ็บตรงไหนบ้าง”แสนแสดงความเป็นห่วงอย่างออกนอกหน้า

“เราไม่เป็นไรหรอกแสน แต่ คือ แต่ว่า เอ่อ”มินพุดไม่ถูก

“อะไรเหรอมิน มีอะไร”แสนถาม

“คือว่า ที่แสนพูดมาเมือ่กี๊อ่ะ มันเป็นความจีริงหรือว่า แสนพูดออกมาอย่างงั้นเองอ่ะ”มินถามเขิน ๆ

“ก็ ก็จริงอ่ะดิ เรา เรารักมินนะ รักมากด้วย”แสนพูดเขินสุด ๆ หน้าแดงก่ำ

“เฮ้ย แสน แกชอบมินเหรอวะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ยัยมินมีแฟนแล้วพวกเรา เจ้าแม่แฟชั่นคนสวยมีแฟนแล้ว”แอมพูดเสียงดัง และตามมาด้วยเสียงโห่ร้องดีใจของหาย ๆ คนที่ดีใจที่เจ้าแม่แฟชั่นมีแฟนกะเค้าสักที และที่สำคัญแฟนของเจ้าแม่แฟชั่นก็เป็นเจ้าชายสุดหล่อแสนกวนซะด้วยสิ

ทำเอามินกับแสนเขินแทบจะมุดพื้นหนีเลยทีเดียว

.......................................

“แสน”มินเรียกแสนเบา ๆ ขณะที่ทั้งสองคนเดินเล่นกันอยู่ที่ริมบึงเวลาค่ำ ๆ ประมาณ 19.30

“อะไรเหรอมิน”แสนที่เดินจูงมือกับมินอยู่ก็ถามขึ้น

“แสนชอบเรามานานแค่ไหนแล้วเหรอ”มินถามขึ้นมา

“ก็นานแล้วละ พอเรารู้จากแม่เราว่าแม่จะให้เราย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับมินน่ะ เราดีใจมากเลย มินรู้ป่าว เราเก็บไปฝันเลยนะ”แสนพูดเขิน ๆ ( คือว่าแม่ของแสนเป็นอาจารย์อยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้แหละคะ )

“ฝันว่าไรเหรอ”มินวิ่งนำหน้าขึ้นมาและทำหน้าตาอยากรู้

“เราฝันว่าเราได้มาเดินจูงมือกับมินที่นี่ ตรงนี้แหละ ริมบึงนี่แหละ แล้วก็....”แสนพูด

“อะไรเหรอ แล้วก็อะไรเหรอ”มินขมวดคิ้ว

“แล้วเราก็ได้......จูบมินด้วยแหละ”แสนเขิน เมื่อมินได้ยินดังนั้นมินก็เขินไปเลยเหมือนกัน

“จะ จริงดิ อือ แล้ว แล้วแสนอยากให้ฝันของแสนเป็นจริงทั้งหมดหรือเปล่าละ”มินถามเขิน ๆ

“ก็อยากนะ แต่ไม่รู้ว่าคนที่เค้าอยู่ในฝันเนี่ย เค้าจะยอมทำให้มันเป็นความจริงรึเปล่าเนี่ยสิ”แสนพูดยิ้ม ๆ

“ถ้าเจ้าชายสุดหล่อแสนกวนอยากให้ฝันเป็นจริง จริง ๆ ละก็ เจ้าแม่แฟชั่นคนนี้ก็ยินดีช่วยทำให้มันเป็นจริงนะ”มินพูดยิ้ม ๆ

เมื่อแสนได้ยินดังนั้นก็ไม่รอช้า ทั้งสองคนนิ่งมองหน้ากันเนิ่นนาน แล้วเจ้าชายสุดหล่อแสนกวนก็ได้ประกบริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากสีชมพูที่บางใสของเจ้าแม่แฟชั่นคนสวยช้า ๆ เบา ๆ ราวกับว่ากลัวว่าริมฝีปากที่บอบบางนั้นจะเจ็บปวดและแตกสลายไป เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า แสนถอนริมฝีปากของเขาออกจากมินช้า ๆ และแผ่วเบา แสนค่อย ๆ กอดนางฟ้าของเขาไว้ในอ้อมกอดเบา ๆ และนิ่มนวลที่สุด

“มิน  เรารักมินน่ะ รักที่สุดในโลกเลย”แสนกระซิบที่ข้างหูของมินเบา ๆ

“เราก็รักแสนนะ รักมากเลยด้วย ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเราจะทำท่าเหมือนกับว่าเราเกลียดนาย เราไม่ชอบนาย ก็ตามเถอะ แต่ยังไงก็ตามนะ ใจจริงแล้ว เราก็รักแสนมานานแล้วละ”มินตอบยิ้มๆ และรู้สึกอบอุ่นในหัวใจเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและแข็งแรงนี้

หลังจากนั้น เจ้าชายสุดหล่อแสนกวนก็ได้บรรจงประกบริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของนางฟ้าคนเดียวในใจของเขาเบา ๆ อีกครั้ง
แสงจากพระจันทร์และแสงดาวที่อยู่ในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ เป็นสักขีพยานในความรักที่สดใสบริสุทธิ์ ของหนุ่มสาวทั้งสองคน ความรักที่บริสุทธิ์และไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน ขอเพียงแค่ได้เห็น และได้ทำให้คนที่เรารักมีความสุข นั่นก็เพียงพอแล้ว เป็นความรักที่ดีที่สุด ถึงแม้ว่าความรักของทั้งสองคนนี้จะเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ จุดหนึ่งก็เท่านั้น  แต่ถ้าทุก ๆ คนต่างก็มีความรักที่บริสุทธิ์ให้แก่กัน โลกนี้คงจะน่าอยู่มากกว่านี้อีกมาก จริงมั้ย ?

………………………………

ขอให้ทุก ๆ คนมีความรักที่บริสุทธิ์ให้แก่กันและไม่หวังสิ่งใดตอบแทนจากคนที่เรารัก และยินดีไปกับคนที่เรารัก เวลาที่เค้ามีความสุข เป็นห่วง ดูแลคนที่เรารักเมื่อเค้ามีทุกข์ เชื่อว่าสักวันหนึ่ง เค้าคงจะเห็นความดีของเราเป็นแน่ แต่เขาจะรักเราในแบบไหน มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่อย่างน้อยเค้าก็รักเราแล้วละคะ ถึงแม้จะเป็นแบบที่เราไม่ต้องการก็ตาม

.........................................................

ขอให้ทุก ๆ คนโชคดี และสมหวังในรักนะคะ

****เกล็ดแก้วใส****