ท้องฟ้า สายลม แสงแดด และความรักของฉัน

เนื้อเรื่อง

ท้องฟ้า   สายลม  แสงแดด  และความรักของฉัน( มันแค่เริ่มต้น )
                   ในคืนที่ไม่มีเดอะมูน ในคืนนี้มีแต่สตาร์ ส่องแสงแวววับอยู่บนท้องฟ้า สาวน้อยวัย17 นั่งอยู่ที่ข้างหน้าต่างแล้วคุยกับตัวเองเหมือนคนบ้า “สวยก็ไม่สวย น่ารักก็ไม่น่ารัก คงจะไม่มีแฟนกับเค้าแน่เลย  เฮ้ย  พรุ่งนี้ชั้นต้องไปเรียนพิเศษอีกแล้ว น่าเบื่อจัง” เทอนั่งพูดอยุ่คนเดียว ทำไปได้  นาฬิกาส่งแสง ติ้ด ๆๆ สามครั้งแล้วหยุด มันทำให้เด็กสาวคนนี้หันไปมอง ที่นาฬิกา ที่กำลังบอกเวลาว่าตอนนี้เที่ยงคืนแล้วนะ  “ขอบคุณนะคะคุณดาวทุกดวง ที่อยู่เป็นเพื่อนชั้น ทำให้ชั้นหายเหงาไปเยอะเลยคะ วันพรุ่งนี้เราคงจะเจอกันอีกนะคะ พูจะมานั่งดูดาวทุกคืนคะสันยา” เทอพูดกับดาวรึเนี่ยเทอคงเหงาแน่เลยอ่านกันต่อดีกว่า  แล้วเทอก็กลับไปนอนที่เตียงนอนแล้วก็หลับตาลง
                   นาฬิกาส่งเสียง ติ้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันทำให้เด็กสาววัย 17ที่ชื่อว่า พู ตื่นขึ้นแล้วเทอก็จัดการตัวเองแล้วก็ออกไปนั่งกินข้าว แล้วมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า
“พู ทำไมวันนี้เสร็จช้าจัง แม่รอนานแล้วนะ  มาเร็วๆๆ  มารีบกินข้าวแล้วไปเรียนพิเศษ” พอแม่ของพูพูดจบเทอก็รีบมานั่งกินข้าวแล้วหยิบกระเป๋าเดินออกไปจากบ้าน แล้วเสียงของแม่ก็ดังขึ้นมาอีก “พู ลูกลืมกระเป๋าตังค์”
แล้วพูก็รีบวิ่งกลับเข้าไปเอาแล้วก็เดินออกจากบ้านอีกครั้ง “วันนี้คงเหมือนทุกวัน ชั้นคงต้องนั่งเรียนตั้งแต่8โมงยันบ่าย3 น่าเบื่อจังเลย” เทอบ่นคนเดียวอีกแล้ว พอเทอเดินไปที่หน้าปากซอยเทอเดินอย่างใจลอยแล้ว ก็มีรถมินิคูเปอร์คันเล็กๆๆน่ารักสีดำขับมาด้วยความเร็วแล้วก็ ระวัง.......รถคันนั้นขับเฉี่ยวพูไปแล้ว แล้วพูก็ลงไปกองกับพื้น
รถมินิคูเปอร์ก็เบรกแล้วคนขับก็ลงมาจากรถ เค้าเป็นผู้ชายน่ารักด้วยเดินมาที่พูอย่างตื่นตกใจแล้วก็พูดว่า
“เทอเป็นอะไรไปรึป่าว”
“ชั้น  ชั้น  ชั้น ไม่เป็นอะไรหรอกคะ” ถึงแม้ว่าเทอจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่ ที่ขาข้างซ้ายของเทอมีเลือดออกแล้วก็รู้สึกว่าเทอจะยังไม่เห็นแผลนั้น
“คุณจะบ้ารึเปล่าบอกว่าไม่เป็นอะไรได้ไง ดูสิเลือดแดงเต็มเลย” แล้วพูก็หันไปดู เทอก็เห็นแล้วพูก็เริ่มร้องไห้
“ไม่เป็นไรครับเด๋วผมจะพาคุณไป โรงพยาบาลเอง” แล้วผู้ชายคนนี้ก็อุ้มพูขึ้นรถไปที่ โรงพยาบาล แล้ว
“คุณชื่ออะไรครับ” ชายคนที่ขับรถชนเทอถามขึ้น พูยังตกใจอยู่แล้วเทอก็ตอบกลับไปว่า
“xxxxx คะ”
“อะไรนะครับ”
“xxxxxx”
“หรือว่าจะเรียก พู เฉยๆๆก็ได้คะ”
“ครับ เด๋วผมไปบอกชื่อคุณที่เคาเตอร์ก่อนนะครับ”
“เด๋วคะ  แล้วคุณชื่ออะไรคะ”
“xxxxxxxครับ”
“หรือว่าจะเรียก  ไฮ้ ก็ได้ครับ”แล้วผู้ชายที่ชื่อไฮ้ก็เดินไปแล้วเทอก็รอเทอคิดในใจว่า “อย่างน้อยวันนี้ชั้นก็ไม่เจอเหมือนทุกวันแล้ว แต่กลับโชคร้ายมากด้วย โดนรถเฉี่ยว ตายแล้วตอนนี้ก็เคือบ9โมงแล้ว แล้วชั้นจะไปเรียนยังไง”
แล้วไฮก็พาพูไปทำแผล พอทำแผลเสร็จ ไฮ้ก็ถามพูว่า “แล้วตอนที่ผมชนคุณ คุณกำลังจะไปไหนครับ”
“คือชั้นกำลังจะไปเรียนพิเศษคะ ตอนนี้ก็สายมากแล้วด้วย ขอบคุณนะคะที่พาชั้นมาทำแผล ชั้นไปแล้วคะ”
“เด๋วก่อนสิครับผมยังไม่ได้ขอโทษคุณเลย เด๋วผมไปส่งคุณเองครับ  แล้วผมขอเรียกคุณว่าพูได้มั้นครับ”
“ได้คะ  แล้วคุณไม่มีธุระรึไงคะ”
“ถึงมีก็คงไปไหนไม่ได้แล้วครับ ผมต้องรับผิดชอบคุณพูก่อน ก็ผมขับรถเฉี่ยวคุณพูนี่ครับ”
“คะ”
.....................................................................................................