หะ หะ หัวหาย...

เนื้อเรื่อง

เรื่องเกิดขึ้นเมื่อเย็นวันหนึ่ง ซึ่งเป็นวันที่ฉันจะไม่ลืมชั่วชีวิต   \"เฮอะ ทำไมน้าเล็กยังไม่มารับอีกน้า..\" เวลานี้ก็ดึกมาเเล้ว ทุ่มนึงเเล้วเเต่ว่าน้าของฉันยังไม่มารับอีก อยู่กับพี่ยาม เหงาก็เหงา คันก็คัน  ไปเอาการบ้านมาทำดีกว่า เอ อยู่บนห้องเล่มนึงขึ้นไปเอาดีกว่า \"พี่ยามค่ะ หนูไปเอาการบ้านมาทำก่อน ฝากกระเป๋าหน่อยนะค่ะ\"  \"จ้ะ\" ยามสาวตอบด้วยความอารี ห้องเรียนของฉันอยู่ที่ชั้น 2 ซึ่งเป็นห้อลที่ลือกันว่าเป็นห้องดับจิตในสมัยก่อน บรรยากาศน่ากลัวรีบเข้ารีบออกดีกว่า ฉันนึกในใจ เเต่ก็ต้องเเปลกใจเมื่อเห็นรูปร่างที่คุ้นตา \"กุลอุมา ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ\" ฉันตะโกนทักเพื่อนที่เห็นเป็นเงาจางๆเเต่ไม่มีเสียงตอบกลับซึ่งเป็นเรื่องที่ประหลาดมากเพราะกุลอุมาเป็นคนที่ร่าเริงถามไรตอบกลับมาหมด ฉันรู้สึกใจไม่ดีจึงนั่งยองๆก้มลงไปเอาหนังสือหันไปทางโต๊ะก็เห็นขากุลอุมาห้อยอยู่บนโต๊ะ ฉันไม่ใส่ใจอะไร พอเงยหน้าขึ้นมา \"กรี๊ด.....\"ฉันกรีดร้อลสุดเสียงเพราะกุลอุมาไม่มีหัว เเถมนั่งหัวเราะอยู่บนโต๊ะอีกตะหาก ฉันรีบโกยออกจากห้องสุดชีวิตเเละไม่ลืมที่จะเอาหนังสือเจ้าปัญหามาด้วย นับตั้งเเต่นั้นมาฉันไม่เคยที่คิดจะเหยียบห้องนั้นตอนกลางคืนอีกเลย หุหุหุ