ความรักของสายลม

เนื้อเรื่อง

สิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ ผมอยากจะบอกพวกคุณถึงบางสิ่งบางอย่างที่เราหลายคนมองผ่านไป มองข้ามไป จนวันหนึ่ง วันที่เราสูญเสียบางอย่างแล้วเราจึงรู้สึกว่ามันมีค่า
ความรักของผม ผมชื่อลม สมัยตอนที่ผมเรียนมัธยม ผมเป็นคนที่ฐานะปานกลางออกยากจน  ทุก ๆ วัน ผมจะนั่งรถเมล์จากบ้านไปโรงเรียน มีครั้งหนึ่งผมกลับบ้านเร็ว ผมขึ้นรถไปวันนั้นผมยังจำได้เลยว่าบนรถเมล์มีคนเต็มไปหมด เหลือที่นั่งที่หนึ่ง ผมจึงเดินเข้าไปนั่ง ผมสังเกตเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ข้างในแล้ว ผมก็เดินเข้าไปนั่ง เธอมองขึ้นมา คุณเชื่อไหมว่าผมไม่เคยเกิดความรู้สึกอย่างนี้เลย ผมมีความรู้สึกแปลกที่ได้มองหน้าเธอ ผมนั่งข้างเธอ วันนั้นผมอยากให้รถขับไปช้า ๆ ให้ผมและเธอได้อยู่ข้าง ๆ กัน ไม่นานผมจึงตัดสินใจหันไปถามเธอว่าเธอชื่ออะไร เธอตอบว่าเธอชื่อ มีน หน้าของเธอยิ้มแย้ม เรานั่งคุยกัน ผมยังจำได้เลยว่าผมนั่งรถเลยไปหลายป้ายมาก ผมต้องเดินกลับมา วันรุ่งขึ้นผมก็มาเวลาเดิม มารอเธอคนนั้นแต่เธอก็ไม่กลับมา ผมรอจนเย็นมากจึงตัดสินใจกลับบ้าน หลังจากนั้นทุกวันผมจะไปนั่งรอเธอที่เดิมเสมอ ตลอดเวลา 3 ปี นั้นผมไม่เจอเธออีกเลย ผมเองก็คิดว่าคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว ต่อมาผมก็เข้ามหา\'ลัยแห่งหนึ่ง วันนั้นเป็นวันที่รับน้อง ผมได้เจอเธอ เราได้นั่งคุยกันจนสนิทขึ้น เราโทรหากัน ทุกเย็นผมแล้วเธอจะมานั่งคุย ติววิชาที่อีกคนทำได้ เราสองคนสนิทกันมากจนผมรู้สึกตัวแล้วว่าผมรักเธอมาก ผมจำได้วันหนึ่ง ผมไม่สบายนอนอยู่ที่บ้าน เพราะว่าบ้านของผมอยู่ใกล้มหาลัย วันนี้ที่จริงผมจะต้องเข้าเรียน 4 โมงเช้า ผมนอนยาวตื่นมาตอนเย็นผมรู้สึกตัวว่ามีกลิ่นหอมลอยมาเตาะจมูกผม ผมลุกขึ้น สิ่งที่ผมเห็นก็คือ มีนกำลังทำอะไรบ้างอย่างในห้องครัว ผมเรียกถามเธอว่ามาทำอะไรมีน เธอบอกว่าเธอเห็นว่าผมไม่เข้าเรียนจึงมาดู เห็นว่าไม่สบายเธอเลยมาทำข้าวต้มให้ ผมรู้ว่ามีนทำกับข้าวไม่เก่งแต่ผมเห็นถึงความพยายามของเธอแล้ว ผมดีใจมากที่ได้เห็นเธอ หลังจากนั้นเราก็สนิทจนอาจเรียกว่าแฟนกันก็ได้ ผมเรียนจบแต่ว่ามีนยังเรียนไม่จบเธอยังมีบางรายวิชาที่ยังไม่เรียบร้อย มันเป็นความกดดันนะคับที่ต้องสร้างความมั่นคงให้พ่อและแม่มีนเห็นว่า ผมเหมาะสมกับเธอมากแค่ไหน ผมเริ่มทำฟาร์มเล็ก ๆ ทุกวัน ถ้าหากว่ามีนว่างมีนจะมาช่วยผม เรามักจะมามองพระอาทิตย์ตกด้วยกันที่ด้านบนของเขา ยิ่งนับวันเราก็รักกันมากขึ้น ผมพยายามทำฟาร์มเพื่อสร้างอนาคตของเราทั้งสองคน ผมรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ยากที่จะทำ หลังจากนั้นมีนก็จบออกมา เธอไปงานกับพ่อของเธอที่บริษัทของพ่อเธอ ทุกวันผมจะไปรับเธอมาที่ฟาร์มของผม คืนหนึ่งเป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวง วันนั้นมีหึ่งห้อยบินมา มีนถามผมว่า เราตายแล้วชาติหน้าจะไปไหนน่ะ ผมแปลกใจที่อยู่ ๆ เธอก็ถามผมแต่ผมเองก็บอกว่าไม่รู้สิ เธอก็มองไปที่หึ่งห้อยแล้วเธอก็พูดว่า \" ถ้ามีนตายไปจริง ๆ มีนจะเกิดเป็นหึ่งห้อย \" ผมก็ถามว่าทำไมล่ะ เธอตอบว่า ทุกวันมีนจะได้มาพบลมไง ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร คืนนั้นผมคิดทบทวนเรื่องของผมกับมีน ผมคิดว่ามันน่าจะถึงเวลาแล้วล่ะ ที่ผมจะบอกเธอว่าผมรักเธอมากแค่ไหนแล้วขอเธอแต่งงานกับผม เช้าวันนั้นผมโทรบอกมีนว่า เย็นนี้ไปกินข้าวกัน เธอไม่ปฏิเสธ ผมรีบไปซึ้อแหวนมาให้เธอ เย็นนั้นผมไปรับเธอที่บริษัท เธอใส่กระโปรงขาว เสื้อสีฟ้า ผมพาเธอไปที่ฟาร์ม ผมจัดโต๊ะอาหารไว้ที่ที่เรามานั่งดูพระอาทิตย์ ผมคุยกับเธอไปเรื่อย หลังจากที่เราทานอาหารแล้วคุยกันไปซักพัก ผมขอเธอแต่งงาน ผมจำได้ว่าหน้าเธอแดงมาก ผมใส่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ผมกอดเธอแล้วก็คุยกันเรื่อย ๆ จนดึกผมจึงขับรถกลับไปส่งเธอที่บ้าน ผมขับรถกลับ มีรถคันหนึ่งตัดหน้ารถผม ผมหักออกซ้ายชนกับต้นไม้ ผมเองสลบไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน ผมรู้สึกตัวอีกที่ ผมมองไปที่มีน เลือดเธอเต็มไปหมด ผมวิ่งไปบนถนนขอความช่วยเหลือคนที่ผ่านไป ผมพามีนส่งโรงพยาบาล ผมเองก็เข้าห้องไอซียูเหมือนกัน หลังจากนั้นผมก็ตื่นขึ้น พ่อแม่ของผมนั่งดูแลผมอยู่ ผมถามถึงมีนไม่มีใครพูด ผมจึงตัดสินใจไปหามีนที่ห้องพยาบาล หมอบอกว่าเธอเสียเลือดมากและได้ถูกกระทบกระเทือนหลายที ถ้าผ่านคืนนี้ไปได้ก็รอด ผมขอหมอเข้าไปเฝ้ามีน ตอนที่ผมเข้าไปเธอเหมือนหลับไปเฉย ๆ ผมนั่งจับมือเธอ มือของเธอเย็นมาก ผมนั่งร้องไห้ เป็นเพราะผมแท้ ๆ มีนถึงเป็นอย่างนี้ ผมขอร้องให้เธอตื่น มันเหมือนคนบ้า ผมนั่งจับมือตลอด ผมรู้อย่างเดียวผมจะไม่ยอมให้เธอไปจากผม เธอตื่นขึ้น ผมดีใจมากที่เธอรู้สึกตัว เธอให้ผมเอาที่ช่วยหายใจออก ผมเช็ดน้ำตามองเธอ เธอยิ้มแล้วถามผมว่า ผมรักเธอไหม ผมตอบได้อย่างไม่คิดว่าผมรักเธอเพียงไหน แล้วเธอก็พูดว่าสัญญาได้ไหมว่าถ้ามีนตายไปลมจะดูแลตัวเองและไม่ปิดกั้นตัวเองเพื่อมีน ผมพูดทั้งน้ำตาว่ามีนจะไม่ตาย เธอถามผมว่าสัญญานะ ผมพูดว่าสัญญาแล้วอยากให้เธอพักผ่อน เธอพูดว่างั้นเธอคงไม่มีอะไรติดค้างคาใจอีก แล้วเธอก็..... ผมนั่งร้องไห้ มันเหมือนผมสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต งานศพวันสุดท้ายพ่อของมีนเอากล่องกล่องหนึ่งมาให้ผม ผมกลับไปเปิดดูที่บ้าน ข้างในมีไดอารี่ มันเป็นเรื่องราวของผมและเธอตั้งแต่เราพบกันบนรถเมล์ เธอเองก็แอบชอบผม มีรูปถ่ายของเราทั้งสองคน ติดอยู่ในไดอารี่ หน้าสุดท้ายเขียนว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอมั่นใจว่าเราจะอยู่ด้วยกัน มันไม่ได้หมายถึงกาย แต่ในใจ ในความรู้สึกของเราทั้งคู่ เธอจะรักผมคนเดียวตลอดไป มีภาพต้นไม้บนเขาที่เราไปนั่งอยู่ พร้อมกับหึ่งห้อย เขียนข้าง ๆ ว่า ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ ผมรู้ว่าเธอจะยังอยู่ข้างผมตลอดเวลา ทุกวันผมจะไปนั่งที่เดิม ที่ของเราทั้งสองคนนั่งดูหึ่งห้อย นั่งดูเธอคนที่ผมรัก
สิ่งที่ผมยากบอกคือ ความรักมันไม่ได้เหมือนละครนะคับที่ตอนจบจะต้องสมหวังทุกครั้ง สิ่งที่ดีที่สุดคือการดูแลความรักของคุณในวันนี้ตั้งหากที่สำคัญ