มิตรภาพระหว่างทางเดิน - มิตรภาพระหว่างทางเดิน นิยาย มิตรภาพระหว่างทางเดิน : Dek-D.com - Writer

    มิตรภาพระหว่างทางเดิน

    เรื่องง่ายๆ ลองอ่านดูครับ

    ผู้เข้าชมรวม

    252

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    252

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักอื่น ๆ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  2 ก.ย. 47 / 15:34 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      มิตรภาพระหว่างทางเดิน
          ผมค่อยๆจุดบุหรี่ยี่ห้อ แอล.เอ็ม ซองสีแดงขึ้นมาสูบ พ่นควันให้ลอยไปปนกับละอองอากาศที่หนาวเย็นกลางเดือนธันวาคม  สายตาของผมทอดยาวไปข้างหน้า ถนนที่อยู่ตรงหน้าผมมีชื่อว่าถนนมิตรภาพ ตัดจากกรุงเทพมหานครฯ เมืองแสงสีเมืองศรีวิไล มุ่งหน้าเข้าสู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือดินแดนทุรกันดารแต่ผู้คนที่นั่นก็ยังยิ้มได้ท่ามกลางมวลหมู่ไม้ที่ไร้ซึ่งความเจริญ
          ผมก้าวขึ้นรถประจำทางเพื่อกลับสู่ดินแดนที่ผมจากมาเป็นแรมปี ภาพเก่าๆค่อยๆปรากฎขึ้นในสมองของผมเป็นภาพบ้านหลังเล็กๆกลางทุ่งนาทุกๆเช้าจะมีกลิ่นหอมของกับข้าวที่แม่ทำ เสียงย่ำเท้าของควายที่พ่อพาไปไถนา ภาพพระเดินบิณฑบาต นกน้อยบินตัดแสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ น้องตัวเล็กๆกระโดดน้ำคลองต่างก็ส่งเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนานชีวิตที่อบอุ่นคุ้นเคยช่างต่างกับชีวิตในเมืองกรุงของผมเหลือเกิน  
          ผมเคยเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ วันแรกในมหาวิทยาลัยผมได้รู้จักกับคนๆหนึ่งซึ่งเปลี่ยนชีวิตผมโดยสิ้นเชิง
      “นายชื่ออะไรวะเราชื่อโก้นะเว้ย” คนๆหนึ่งถามผม
      “ชื่อพัช”ผมตอบ
      ต้นมิตรภาพต้นเล็กๆระหว่างผมกับโก้เริ่มแตกหน่อออกจากดินแล้ว นับจากวันนั้นผมกับโก้เป็นเหมือนเพื่อนสนิทกันมีโก้ที่ไหนก็จะเห็นผมที่นั่นด้วยเช่นกัน
          ในวันหนึ่งเมื่อผมเลิกเรียน ผมเจอโก้อยู่ในที่พักของผมในมือโก้ถือบ้องไม้ไผ่ขนาดประมาณ 1 กำมืออยู่
      “โก้นั่นมันอะไรวะ” ผมถามโก้ถึงบ้องไม้ไผ่อันนั้น
      “กัญชาเว้ยลองหน่อยไหมดีนะเว้ย”โก้ชวน
      “มันไม่ดีนะเว้ยกูกลัวติดว่ะ” ผมบอก
      “ นิดเดียวไม่ติดหรอกเว้ย เอาหน่อยดิเพื่อนมิตรภาพของเราไง มึงไม่รักกูเหรอวะ”
      เพื่อมิตรภาพผมจึงทำตามที่โก้ชวนโดยไม่รู้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นบนเส้นทางเส้นใหม่ในชีวิตผม

      “พัชกูโดนเด็กวิศวะต่อยมาว่ะ มึงไปตีคืนกับกูหน่อย”
      “มึงอย่ามาปอดแหกตอนนี้สิวะ ทำกูก็เหมือนทำมึงไม่ใช่เหรอ”
      “พัช คืนนี้ไปกินเหล้ากับกูดีกว่า”
      “พรุ่งนี้สอบมึงไม่สอบหรือไงวะ”
      “กลับมาตี 2 ก็อ่านโต้รุ่งเลยกูนัดเพื่อนเก่าๆของกูไว้ ไปเถอะมึงจะได้รู้จักเพื่อนกูด้วยไง”

      “พัชกูขี้เกียจไปเรียนว่ะ โดดเรียนไปเดินห้างจีบสาวกันดีกว่า”
      “แค่คาบเดียวไม่เป็นไรหลอกน่า ไปเป็นเพื่อนกับกูหน่อยดิ”
      ต้นมิตรภาพของผมกับโก้เริ่มเติบโตขึ้นมาด้วยปุ๋ยแห่งความโสมมแต่มันก็ยังเติบโตขึ้นได้เรื่อยๆจนกระทั่งวันหนึ่งอาจารย์ที่ปรึกษาของผมเรียกผมไปพบ
      “พัชระ ผมคิดว่าผมมีข่าวร้ายจะบอกคุณนะ คุณมีเกรดเฉลี่ยสะสมไม่พอที่จะลงทะเบียนเรียนในเทอมนี้”
      “อาจารย์จะบอกว่าผมโดนรีไทร์เหรอครับ”ผมถามด้วยความตกใจ
      “ใช่”อาจารย์ที่ปรึกษาของผมบอก
      เย็นวันนั้นผมเดินกลับหอพักด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกน้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมามีคำถามมาในใจผมว่า ผมโดนรีไทร์เพราะอะไร?
      เสียงเคาะประตูห้องผมดังขึ้น ผมลุกจากที่นอนเปิดประตู โก้นั่นเอง
      “พัช ไปกินเหล้ากูดีกว่ากูเซ็ง”
      “โก้มึงรู้ไหมกูโดนรีไทร์แล้ว”ผมบอก
      “แล้วไงวะกูก็โดน ปีหน้าก็สอบเอนท์ใหม่ไม่เห็นยากหรอกไปกินไปกินเหล้าให้ลืมกันดีกว่า”
      พอสิ้นคำพูดของโก้ ผมรีบกระชากคอเสื้อของมันแล้วตะคอกใส่หน้าว่า
      “มึงรู้ไหมค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนพ่อกูแม่กูต้องเหนื่อยขนาดไหนกว่าจะได้เงินแต่ละบาทมาให้กูแล้วมึงพูดแค่ว่ารีไทร์แล้วไงเหรอ”
      “ไอ้พัชมึงกล้าตะคอกใส่หน้ากูเหรอ พ่อกูแม่กูยังไม่เคยทำกับกูอย่างนี้แล้วมึงเป็นใครมึงกับกูไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว”
      พอโก้พูดจบก็เดินหันหลังไปโดยไม่หันมามองพลางหยิบโทรศัพท์มือถือมาโทร
      “โอ๋เหรอวันนี้กูเลิกคบเพื่อนเลวคนหนึ่งว่ะไปกินเหล้ากันดีกว่าเดี๋ยวกูไปหานะ”
      ต้นมิตรภาพระหว่างผมกับโก้หักโค่นลงพร้องๆกับทางก้าวหน้าในชีวิตผม    คืนนั้นผมฝันในฝันผมยืนอยู่ในความมืดมีต้นไม้ใหญ่ 2 ต้นสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้ามีหิ่งห้อยบินมาตอมรอบๆตัวผมผมรู้สึกถึงความอบอุ่น ผมลืมตาตื่นขึ้นมา
      “บ้านผมอยากกลับบ้าน”
          รถโดยสารยังคงวิ่งอยู่ตอนนี้เป็นตอนกลางคืนแล้ว ภาพนอกหน้าต่างเป็นทุ่งนาบน ท้องฟ้า
      มีดวงดาวนับล้านดวงช่วยกันส่องแสงแข่งกับดวงจันทร์ที่ทอแสงนวลอยู่แม้เพียงครึ่งดวงก็ตาม บางที่จะมีดาวตกกรีดฟ้าให้เป็นเส้นเพิ่มสีสันให้กับท้องฟ้า รถโดยสารยังคงวิ่งอยู่บนถนนมิตรภาพค่อยๆพาผมออกมาจากมิตรภาพที่หลอกลวงของเมืองกรุงเข้าสู่มิตรภาพที่คุ้นเคยอบอุ่น ผมเริ่มเห็นภาพที่คุ้นตาแล้ว นั่นต้นมิตรภาพระหว่างผมกับแม่ข้างๆก็เป็นต้นมิตรภาพระหว่างผมกับพ่อ ยังคงสูงตระหง่านอยู่ตรงที่เดิมรอเป็นแหล่งพักพิงให้กับหิ่งห้อยตัวน้อยๆที่หลงทาง น้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมา
      “มิตรภาพที่แท้จริงรอกูอยู่ที่นี่เอง”

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×