กลอนไร้สาระ

เนื้อเรื่อง

โอ้ชีวะ วิทยา พาเสียจิต
อย่าไปคิด ถึงมัน พรั่นนักหนา
หัวสมอง มันตื้อ แถมมือชา
ต้องศึกษา หาหนังสือ อ่านต่อไป


   เป็นวิชา ท่องจำ ทำให้ผิด
มัวแต่คิด นึกให้ออก ยิ่งสงสัย
ยิ่งรีบทำ ยิ่งมั่ว ยิ่งบรรลัย
เซ็งฤทัย ไปนั่งซ่อม งอมพระราม


   กลับไปนั่ง อ่านหนังสือ มือแทบหงิก
พลิกหน้า 1 แล้วหน้า 2 มองหน้า 3
อ่านเท่าไหร่ เท่าไหร่ ก็ไม่งาม
ล้านคำถาม ผุดในหัว มั่วในใจ


   แม้ยามอ่าน คิดถึงเธอ เพ้อในจิต
หัวมันคิด ไรไม่ออก บอกสงสัย
ยามหลับตา เห็นหน้าเธอ อยู่ในใจ
ไปบรรลัย ในห้องสอบ ตอบมั่วเอย........