เรื่องมีอยู่ว่า ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเรารู้จักันมาหลายปีและแต่ละปีที่ผ่านไปนั้น เราสองคนก็เป็นเพื่อนที่เรียกได้ว่า เป็นเพื่อนรักก็เห็นจะได้ (มันอาจจะสำหรับฉันคนเดียวก็ได้น่ะ) เพราะว่าเค้ามีอะไรก็มักจะบอกฉันห่วงฉัน ทำให้ฉันทุกอย่างมีอะไรเพื่อนคนนี้มักจะให้ฉันเสมอ ยืนเคียงข้างฉันเข้าใจฉัน จนฉันเองยังคืดว่าทำมเพื่อนคนนี้ถึงดีกับฉันได้ขนาดนนี้ทั้งๆที่ฉันยังไม่เคยให้อะไรเค้าตอบแทนเลยแม้สักนิดเดียว วันเวลาผ่านไปนานเท่าไรความรู้ของฉํนที่มีให้เพื่อนคนนี้ก็มากขึ้นทุกวัน บางครั้งฉันยังเคยคิดน่ะว่าฉันจะไม่มีทางทิ้งเพื่อนคนนี้ให้อยู่คนเดียวฉันจะเป็นอะไรให้เพื่อนคนนี้ได้ทุกอย่าง และเพื่อนคนนี้ไม่เคยทำให้ฉันต้องเสียใจเลย ฉันซะอีกที่หลายๆครั้งที่คอยทำลายน้ำใจของเค้า แต่เค้าก็ไม่เคยโกรธฉันสักกะครั้งเดียว  ฉันเคยคิดน่ะว่าคงไม่มีใครมีเพื่อนที่ดีเหมือนกับฉัน ฉันอ่ะอิจฉาตัวฉันเองมากๆๆที่มีเค้าคนนั้นเป็นเพื่อนและฉันจะมีความสุขทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องที่เค้าทำให้ฉัน  แต่แล้วความสุขก็อยู่กับเราไม่นานจริงๆๆ เรื่องมันมีอยู่ว่า วันหนึ่งฉันได้เจอกับใครบางคนและเป็นคนที่ฉันคิดว่าถูกใจตอนนั้น หรือมันอาจจะเป็นเพียงอารมณ์แค่ชั่ววูบก็ได้ และฉันก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ว่าฉันก็ยังหวังลึกๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันมีเพื่อนที่ดีๆอย่างเค้าไง เค้าคอยให้กำลังใจกับฉันตลอดมาทำให้ฉันมีความหวังและทำให้ฉันยิ้มได้เมื่อท้อแท้และแต่ละวันที่ผ่านไปก็มีแต่กำลังใจที่ดีและคำพูดที่จะทำให้ฉันรู้ว่ายังมีเพื่อนที่ดีรอฉันอยู่เสมอ แต่มันก็ไม่น่าเชื่ออีกเหมือนกันว่าในคำพูดที่เข้าบอกกับฉันนั้นมันจะสวนทางกับการกระทำที่เค้าได้ทำในหลายครั้งหลายหนแต่ฉันจก็ยังไม่อยากจะเชื่อ จนวันหนึ่งที่ฉันได้รู้ความจริงจากปากของเพื่อน เพื่อนที่เป็นทุกอย่างของฉัน เพื่อนที่ฉันรักว่าเค้าก็ชอบ คนคนนั้นเหมือนกัน สิ่งแรกที่ฉันคิดคือ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมเพื่อนไม่บอกฉันตั้งแต่แรก ทำไมเราสองคนต้องมาชอบคนคนเดียวกันด้วย ทำไม ทำไม ทำไม ฉันจำได้ว่าช่วงแรกรับไม่ได้ทนไม่ได้และเสียใจที่สุดเลย  แต่จะทำไงได้ในเมื่อเรื่องมันเกิดมาแล้ว เราก็ต้องยอมรับมัน และก็มาคุยกันรู้มั้ยแต่ละคำพูดที่ออกมาจากปากเค้ามันทำให้ฉันรู้สึกดีดีถึงดีมากเลยทีเดียว แต่การกระทำนี่นะซิเหมือนเค้าไม่เห็นค่าของเพื่อนอย่างฉันเลยบางครั้งฉันก็คิดน่ะว่าเวลาที่เค้ากับฉันรู้จักกัน กับเวลาที่เค้าเจอคนถูกใจไม่เท่าไหร มันทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนไปถึงได้ขนาดนี้  อยากจะบอกว่าเสียใจน่ะรู้มั้ย เสียใจจริงๆๆ เรารักเธอน่ะ แต่จะทำไงได้
แต่ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณเพื่อนอีก 4 คนที่คอยช่วยฉันทำให้ฉันพ้นช่วงเวลาตรงนั้นมาได้
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น