The Definition Of Love - ARIGATO -

เนื้อเรื่อง

ซ่า……
    เสียงฝนที่ตกลงมาและเม็ดฝนที่ปะทะกับใบหน้าของผมอย่างต่อเนื่อง……..
นี้ผมกำลังจะฆ่าตัวตายหรือยังไงกัน……ทั้งๆที่สัญญากับพี่ไว้แล้วนะเหรอ……ร่างของผมที่ค่อยๆร่วงลงมาจากอาคารร้างที่ยังสร้างไม่เสร็จ กับความคิดที่หมดหวังเต็มที่….เสียงร้องตะโกนของผู้คนที่ผ่านมาแถวนี้ เสียงกรีดร้อง….และ….เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมจำได้ดี…มืออันอบอุ่นที่จับแขนผมไว้
    “ซึรุ !”
    
………………………………..

The Definition Of Love

Experience 1

-ARIGATO-

ติ๋ง……ติ๋ง……
เสียงน้ำที่หยดจากตัวของผม และหล่นลงพื้นอย่างต่อเนื่อง ในขณะผมที่เดินผ่านโถงทางเดินของอาคารเรียนไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย รอบข้างและในห้องเรียนไม่มีคนอยู่เลย ผมมองเข้าไปในห้อง ห้องหนึ่งอย่างเบื่อๆ ห้องที่ว่านี้ก็คือห้องเรียนของผมเองแหล่ะ เฮ้อ…ยังไงตอนนี้ผมก็ต้องรีบเก็บกระเป๋ากลับบ้านก่อนล่ะ ไม่งั้นหวัดเยือนแน่ -.-
ครืด….
เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเสียงประตูที่เลื่อนออกตามแรงของผม
“ซึรุ !”
เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทันทีเมื่อประตูเปิด ผมตกใจมากO.Oเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า(ไม่ใช่เพราะน่ากลัวหรอก..)ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผมอย่างเป็นห่วง เธอน่ารักจัง อ๊าก~ผมหน้าแดงจนทนไม่ไหวแล้ว~!>.<
    “ทำไมตัวเปียกอย่างนี้ล่ะ ถูกพวก คุโมโตะคุง แกล้งเหรอ” เธอถามผม
    ตึก ตัก ตึก ตัก โว้ย~ ใจเต้นอีกแล้ว~ ! คะ…คือเธอเป็นเพื่อนผมเองล่ะครับ…
    “คะ…คุณ มาโมโกะ…” ผมพยายามทำหน้าให้ปกติที่สุดเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ๆ
    “ผ..ผมไม่เป็นไรครับ…แค่น้ำ…”
    “แค่อะไรกันล่ะ !เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก !” เธอจับไหล่ผมให้หันหลังแล้วก็กำลังจะดันตัวผมให้เดินไปที่ไหนสักแห่ง
    “คะ…คือ..จะพาผมไปไหน…”
    “เปลี่ยนเสื้อน่ะสิ”
หา!? O.O เปลี่ยนเสื้องั้นเหรอ!? O.O ผมคิดพลางพยายามที่จะหยุดเดิน
“หยุดทำไม” เธอถามผมแต่ผมตอบไม่ถูก ก็…ก็แบบว่า…มันเขินอ่ะ…ว๊าก~ !>_<ผมหน้าแดงอีกแล้ว !ทำไงดี !เธอต้องเห็นแน่ๆ…….หืม…?….
“คะ…คุณ…มาโมโกะ”
เธอซบที่หลังผม ! O.Oเธอซบที่หลังผม !!Q.Qพี่จ๋า~ ทำไมผมโชคดีอะไรอย่างนี้~ !T_Tเอ๊ย !ไม่ใช่สิ ผมควรจะรีบดันเธอออก ใช่ ดันเธอออก….แต่…มีความสุขจัง -_-….มือไม่มีแรงแย้ว…..
“เอ่อ….(ตึก ตัก)คือว่า….(ตึก ตัก)”
เงียบ………………………ผมคิดอะไรไม่ออกเลยง่า…….พี่จ๋า….ช่วยด้วย….
“ผม…..(ตึก ตัก)..ผมตัว เปียก นะ…ครับ..”
เงียบ………………………(ตูม ตาม ตูม ตาม)แล้วไอ้เสียงนี้เมื่อไรมันจะหยุดซะทีเนี่ย~ !
“ฮะๆ..จริงสินะ ลืมไปเลย…” เธอพูด พลางค่อยๆผละออกจากหลังของผม
โอ้….เวลา ชั่วโมง นาที และวินาที ที่มีความสุขของผมหายไปแล้ว พี่จ๋า…เธอปล่อยผมแล้วอ่า…นี้ผมควรจะโล่งอกไม่ใช่เหรอเนี่ย….
“งั้นเธอรีบไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ…ขอเสื้อที่ อ.เทโงชิ ก็ได้ชุดวอร์มน่ะ”
…………….อ.เทโงชิ เหรอ….อืม….ใช่ อ.เทโงชิ เป็น อ. ที่ปรึกษาของห้องเรา สอนวิชา พละ โอ้……ทำไมเธอช่างเป็นคนที่ฉลาดและใจดีเช่นนี้ ขนาดตัวผมโดนเองยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเลย..(นึกออกแต่บ้านกับพี่…)
“เอ่อ…คะ..ครับ ขอบคุณมากเลยครับ….”
“อ๊ะ…เดี๋ยวก่อน..ซึรุ ฉันมีอะไรจะให้” เธอเรียกผมในขณะที่ผมกำลังจะก้าวเท้าเดิน
“ให้….งั้นเหรอครับ…”
“ใช่…อ๊ะ…นี่ฉันให้…”
“อะ…เอ๋ !?หะ…ให้ผม!?”
หืม….เธอยื่นกล่องของขวัญให้ผม………O_O……….งงไหมล่ะ……ผมยังงงเลย(คนแต่งก็งง..)……ว่าแต่ ลายกระดาษห่อกล่องนี่สวยจังแฮะ….ลายตารางสีเทา สีที่ผมชอบซะด้วย หรือเธอจะรู้ว่าผมชอบก็เลยเลือกสีนี้…โอ้……นี่ผมกลายเป็นคนนิสัยอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันO_O
“อืม !แล้วฉันจะรอนะ”
“หา !รอ ?….อ๊ะ !คุณมาโมโกะ !”
และแล้วเธอก็วิ่งจากผมไป(ด้วยความเร็วสูง)กระดาษแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่งค่อยๆปลิวหล่นลงมา ผมคว้ากระดาษแผ่นนั้นไว้แล้วพลิกอ่านด้านที่มีตัวหนังสือ
- จะรอที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียนตอน 10 โมง –
แล้วผมก็เริ่มหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง
- ใส่เสื้อที่ให้มาด้วยนะ !! –
พี่ครับ…..อย่างผมเรียกว่าเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกหรือเปล่าครับ…..

…………………………………….

เช้าวันอาทิตย์ตอน 9 โมง อากาศช่างแสนสดชื่นแจ่มใสสำหรับหลายๆคน และมันก็จะเป็นเช้าที่แสนสุขของผมด้วย…ถ้าผมไม่บังเอิญมีเรื่องที่ให้กลุ้มแบบที่ไม่ควรจะกลุ้มกัน…T_T…ว๊าก~ !พี่ครับ ช่วยผมด้วย~ !……
ยังไม่ทันสิ้นเสียงในใจของผม เสียงพี่ชายของผมก็ดังขึ้นทันที
“ไง…ซึรุ…กลุ้มอะไรน่ะ..?”
โอ้……สวรรค์โปรด….พี่ครับ…ผมแทบตายแล้วกับการออกไปหาเธอในวันที่จิตใจสับสนเช่นนี้
“เอ่อ….คือ…”
“วันนี้นายมีเดทไม่ใช่เหรอ…รีบไปสิ” พี่พูดพลางเดินไปหน้ากระจกแล้วจัดผมตัวเอง………เดท……..?
หา…?รู้มาจากไหนเนี่ย…?
“พี่เจอกระดาษที่เขียนข้อความนัดของนายอยู่บนโต๊ะตอนที่เข้ามาคุยด้วยเมื่อคืนน่ะ…แหม~เดี๋ยวนี้มีสาวนัดเดทแล้วเหรอเนี่ย~ น้องเรา…”
“พะ…พี่ !..อุ๊บ !”
พี่บ้า !เอามือมาปิดปากผมทำไมกันเนี่ย !…. ฮือ…แถมมาแอบอ่านของเราอีก…จำไว้เลย….T_T
“ไหนล่ะเสื้อ..?อ๊ะ !นี่เอง…เอ้า !รีบๆใส่ซะ…”
ว่าแล้วก็ลงมือถอดเสื้อที่ผมใส่อยู่ แล้วก็ยัดเสื้อใส่หัวผมแบบไม่บอกไม่กล่าวกันเลย…เฮ้อ….ชีวิต…

……………………………………….

ที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน คุณมาโมโกะ ยืนรอผมอยู่แถวๆม้านั่ง…โอ้…พี่จ๋า…ผมควรทำเช่นไรในเมื่อใจของผมมันเริ่มเต้นอีกแล้วตอนนี้!!โอ๊ย~ !เอาไงดี ! เอาไงดี !! เอาไงดี !!! เอาไงดี๊ ~~ TT!!!! ปะ…ไปเลยดีไหม…นี่มันก็จะ 10 โมงแล้วนะ……(ตึก ตัก)ตะ…แต่…แต่ว่า…(ตึก ตัก ตึก ตัก)…ใจยังเต้นอยู่เลยอ่ะ!!(ตูม ตาม)ว้าก~!><
“ซึรุ…ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ..” พี่จ๋าเธอเดินเข้ามาหาผมแล้วอ่ะ….โฮ…ผมควรทำไงดีเนี่ย….
“ทำไมไม่เรียกฉัน”
เธอเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม ซึ่งนั่งกุมหัวอยู่ที่พื้น….ว้ากๆๆ~ ! มันใกล้เกินไปแล้ว~ !!
“ซึรุ?”
เอา…ล่ะ..ผะ..ผมควรจะควบคุมหน้าตัวเองไม่ให้แดงมากไปกว่านี้…แล้ว…ก็….ควรจะพูดอะไรสักคำ
“เอ่อ…ฮะๆๆ….ก็…ไม่มีอะไรครับ…………………ละ…แล้ว…วะ…วันนี้…เอ่อ…”
“ดีใจจัง…” เธอพูดพลางยิ้ม…พี่ครับ…ผมหน้าแดงอีกแย้ว….
“..หา..?ดะ…ดีใจ?”
“….ก็….วันนี้ ซึรุ ใส่เสื้อที่ฉันให้นี่นา…”
ใช่..ผมใส่เสื้อที่เธอให้…(ก็พี่ยัดให้ใส่น่ะสิ….)แต่มันก็เขินเหมือนกันน่ะเนี่ย…ว้าก~ !พูดอะไรออกไปซะมั่งเซ่ !อย่ามั่วแต่หน้าแดง !
“กะ…ก็…ผะ…ผม…”
“แถมมาตามที่นัดด้วย….ขอบคุณนะ…!”
“………..” ผมเงียบเพราะมีความรู้สึกอะไรบางอย่างเกิดขึ้น…ความรู้สึกที่ทำให้ผมใจเต้นแรง……
“งั้นเราไปเที่ยวกันเถอะ” เธอพูด
….ที่ใจเต้นแรง….นั่นอาจเป็นเพราะ………ผมชอบเธอ……
……………………………………….

ผมกับเธอเดินเที่ยวไปหลายที่เหมือนกัน แต่เราก็ไม่เหนื่อยกันเลย ผมว่าเธอดูมีความสุขแล้วก็สนุกดีด้วยซ้ำตอนที่อยู่กับผม…โอ๊ะ…นี่ผมเข้าข้างตัวเองอีกแล้วรึนี่…ช่างเถอะ…ยังไงแค่เธอดูมีความสุขผมก็ดีใจแล้ว….การออกมาเที่ยวยังไงก็ต้องมีจุดสิ้นสุดใช่ไหมล่ะ…แน่นอนว่าช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมันหมดแล้ว..เฮ้อ..หนึ่งทุ่มแล้ว ผมต้องแยกย้ายกับเธอเพราะต้องกลับบ้าน แต่ก่อนหน้านั้น..ผมมีเรื่องบางเรื่องที่ต้องถามเธอก่อน….
“อืม~ สนุกจังเลย~ ” เธอพูด…เอาล่ะ…ถึงตาผมที่จะต้องถามเธอ ก่อนที่เธอจะกลับแล้ว
“คะ…คุณ มาโมโกะ…ผะ…ผมมีเรื่องจะถาม…”
เธอหันมาแล้ว..เอาล่ะ..สู้เขา !ซึรุ !
“คือ…ทำไมต้องให้เสื้อผม…แล้วก็…เรื่องมาเที่ยววันนี้…เอ่อ…”
เงียบ…………………………………………….พี่ครับ…เธอเงียบไปเลยอ่ะ…โฮ…ผมพูดอะไรผิดๆออกไปเหรอ…
“…วันนี้…วันเกิดฉัน…”
“วะ…วันเกิด !…แล้ว…”
โอ้ !พระเจ้า ! O.O วันนี้วันเกิดเธอเหรอ !O.O ทำไมพระองค์ไม่บอกผม !O.O …แต่…
“มันเกี่ยวกับที่ผมถามตรงไหนเนี่ย?…” (นั่นดิ…)-.-
“ก็…ไม่มีอะไรหรอก…แค่อยากให้น่ะ…”
“งะ…งั้นผมก็ควรจะให้ของขวัญคุณ !ถ้าคุณอยากได้อะไรผมจะให้ !”
ใช่แล้ว !ผมควรจะให้เธอ !อะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ ผมจะให้
“ให้ได้ทุกอย่าง…รึเปล่า…”
“ครับ !”
เธอก้มหน้าลง…?ทำไมล่ะ…?อ้าว…?เธอหน้าแดง….เฮ้ย !เธอหน้าแดง !!พี่ครับ !!!เธอหน้าแดง !!!! O.O
“งั้น….”
อ๊าก~ !ผมใจเต้นอีกแล้ว !แถมหน้าแดงอีก !พี่คร๊าบ~ ! Help me~…
“คบกับฉันนะ…”

……………………………………………

ฟิ้ว….
เสียงและสายลมที่พัดมาวูบหนึ่งนั้น มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก…ใจผมเต้นแรง และหน้าก็แดงด้วย…ที่เธอพูด มันเป็นความจริงรึเปล่าน่ะ…เธอคงไม่ได้โกหกผมใช่ไหม…ใช่ไหมครับ !พี่ครับ~ !บอกผมที !ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว~ !
“ไม่ต้องคิดมากหรอก…ฉันก็แค่…”
….เธอทำหน้าเศร้ารึเปล่านะ…ตอนที่หันหลังให้ผม…ผมคิดไปเองรึเปล่า…แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่ได้คิดไปเอง…เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของผมใช่ไหม ความรู้สึกของผมที่มีให้เธอ…คนเดียว
“อยากให้รู้……ว่าฉัน…ชอบเธอ…”
เธอหันมาหาผมอีกครั้งด้วยสายตาที่มีน้ำตาคลอเบ้า สายตาคู่นั้นมองลึกเข้ามาในตาของผม เหมือนพยายามที่จะค้นหาความรู้สึกของผม…เธอกำลังจะร้องไห้หรือเปล่า…ผมควรจะทำอะไรสักอย่างใช่ไหม….คำที่เธอพูด…ผมไม่รู้ว่าจริง..หรือเล่น…แต่…
“ครับ !ตกลงครับ !”
ถึงเวลาที่ผมควรจะบอกเธอซะที…บอกความรู้สึกของผม…
“ซึ…ซึรุ…”
“ผมไม่รู้ว่าเวลาคนคบกันต้องทำยังไงบ้าง…แต่ผมจะพยายามครับ”
ผมพูดออกไปด้วยความรู้สึกจริงจัง เพราะมันคงเป็นโอกาสที่สำคัญที่สุดในชีวิตที่ผมมี…โอกาส…ที่จะบอกว่า…
น้ำตาของเธอไหลลงมาช้าๆ…มันเป็นน้ำตาของความดีใจใช่ไหม…ผมคงไม่ได้คิดไปเอง…เพราะตอนที่เธอร้องไห้..เธอยิ้มด้วยนี่นา…ผมจับมือเธอและโอบกอดเธอไว้…
……………………….ทำไงดีล่ะ……………อยากบอกว่า..ชอบ..นะ…แต่………ว้าก~! เขิลล์~!><

………………………………………………….

“นี่…ฉันขอถามอะไรเธอสักอย่างได้ไหม…”
เธอพูดขึ้นระหว่างที่ผมเดินไปส่งเธอที่บ้าน(ดีนะที่บ้านอยู่ทางเดียวกัน) ผมพยักหน้าตอบพลางใจเต้น…ก็เพราะตอนนี้ผมยังไม่ได้ปล่อยมือเธอเลยนะสิ !ว้าก~ ! >< พี่ครับ~ !ผมกำลังจะละลายแล้ว~ ! TT
“ตอน…เอ่อ…วันนั้น…ที่ฝนตกน่ะ…เอ่อ…ที่ตึกร้าง…”
ฝนตก…ตึกร้าง…เหตุการณ์ในวันนั้นหวนเข้ามาในความคิดผมอีกครั้ง…วันที่ผม…กำลังจะฆ่าตัวตาย…
ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร…มันเป็นเหตุการณ์ที่ผมไม่เคยลืม…
    “….เอ่อ…ซึรุ…”
“คะ…ครับ..”
“ถ้ารู้สึกแย่ก็ไม่ต้องตอบก็ได้…ฉันแค่…” เธอก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด แต่ผมไม่โทษเธอเลย
“สักวัน….”
“เอ๋…?”
“สักวัน…ผมจะบอกคุณ…”
“ผมสัญญา…” ผมตอบพลางยิ้มให้เธอ สักวันผมจะบอกคุณ ว่าวันนั้นผมรู้สึกยังไง…และสักวันผมจะบอกคุณ ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง…ผมจะบอกคุณเมื่อผมพร้อมและกล้าพอ…ผมสัญญา…
“……ซึรุ….”
“ขอบคุณมากนะครับ…สำหรับเรื่องวันนี้…” ผมพูดกับเธอเมื่อเราเดินมาถึงหน้าบ้านเธอแล้ว(ดีนะที่บ้านผมอยู่ใกล้ๆบ้านเธอ) -.-
“แหม~ ห้ามพูดว่าขอบคุณสิ…ฉันก็สนุกมากเลยนะเวลาอยู่กับเธอน่ะ…” เธอพูดพลางงอนผม โอ้ น่ารักจัง…ผมอยากให้พี่เห็นจังเลย…-.-
“แล้วก็…ขอบคุณเรื่องวันนั้นด้วยนะครับ…”
ผมยิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนจะโบกมือเล็กน้อยแล้วค่อยๆเดินไป แต่เธอคว้าแขนผมไว้ทำให้ผมตกใจ ผมหันกลับมามองเธออย่างงงๆ
“คุ…”
“ฉันชอบเธอนะ”
“เอ๋!?…”
คุณ มาโมโก๊ะ !คุณพูดอะไรออกมาเนี่ย~ !ผะ…ผมเขินนะ !โว้ย~ !หน้าแดงอีกแล้ว….!!
“ไม่ว่านายจะรู้สึกเศร้ายังไง…ให้นึกถึงฉันนะ !” พูดเสร็จเธอก็วิ่งเข้าบ้านไปเลย โอ้..พระเจ้า…พี่ครับ…
ผมช่างเจอคนที่ดีจริงๆ…ว่าไหมครับ…
“ขอบคุณมากนะครับ…ที่ช่วย ชีวิต ผมไว้…”
ผมไม่รู้…ว่าจะเป็นยังไง…ถ้าผม…ไม่ได้เจอเธอ…
แต่เหนือสิ่งอื่นใด….ผมอยากขอบคุณพระเจ้า…ขอบคุณคนที่ทำให้ผมได้เกิดมา…ที่ทำให้ผมได้เจอเธอ…ที่ทำให้ผมกับเธอใจตรงกัน…ขอบคุณ…….


………- ARIGATO -………



----------------------------------------------------------------------------------


- ทักทายกันหน่อย –
สวัสดีจ้า…ท่านผู้อ่าน…รู้สึกว่าเรื่องนี้เราจะแต่งดูมั่วๆนะ ว่างั้นมั๊ย…?แต่ช่างมันเตอะ…ก็เราไม่สันทัดเรื่องที่มีตัวเอกอธิบายนี่นา แถมเป็นเรื่องแรกด้วย ถ้ามันดูแปลกๆตรงไหนก็ขอประทานอภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วย…(ก้มกราบแทบเท้า)

อันตัวผู้แต่ง…
นามปากกา หอยกาบ
เกิด ใกล้ฮาโลวีน
สูง อย่ารู้เลย
หนัก ไม่อยากบอก
ชอบสี ฟ้า (เป็นที่ซู้ด…)
ดาราที่ชอบ  โฮะๆ…ก็แน่นอนว่าต้องเป็น…ยาบุ โคตะ !!