พลังฝ่ามือขาดสติ

เนื้อเรื่อง

\"แค่นี้นะหรือ!!!?\" เสียงๆหนึ่ง ดังขึ้น ใจกลางเมืองต้าซ่ง ผู้คนแห่หันมามุงดูเต็มไปหมด
ท่ามกลางฝูงชนที่อัดแน่น ชายสองคนดูเหมือนเพิ่งสุ้กันเสร็จ คนหนึ่งอยู่ในชุดสีขาวสะอาด ผมยาวถึงบ่า อีกคนอยู่ในชุดสีน้ำเงินเข้มและสีเทา
เสื้อผ้าเละเทะ ใบหน้าดำและเปื้อนเลือด
\"ฮึ ๆๆ พลังฝ่ามือของเรานะ มันต่างกันเยอะ เจ้าก็รู้ ต่อให้เจ้าไปถามพ่อเจ้าในนรก เขาก็ต้องรู้\" ชายในชุดขาวเอ่ยขึ้น
\"เจ้า เจ้าฆ่าพ่อข้า เจ้าทำไปเพืออะไร พ่อข้าไปทำอะไรให้เจ้า!\"
\"ฮึ พ่อเจ้านะหรือ ทำอะไรให้ข้า ฮึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ เจ้าไม่รุ้หรอก แล้วก็ไม่จำเป็นต้องรุ้ด้วย เจ้าจงไปฝึกพลังมาซะ แล้วเรา ค่อยมาเจอกัน ลาละ!\" แล้วชายในชุดขาว ก็กระโดดหายไป หายไปอย่างเงียบกริบ...


ข้าชื่อ ฟางฟั่นเฟือง ข้าอยู่ที่นี่นอนที่นี่กินที่นี่ แล้วข้าก็จะขอตายที่นี่ด้วย ตระกูลข้ามาจากเกราะ ส้วมเสี่ยวเหลียวหัว เป็นเกราะที่เพอเฟคมาก ข้าไม่สนเรื่องคำอะไรเปนอะไรหรอกนะ ข้านะ ไม่สนใจอยู่แล้วว่าสมัยข้าคนที่นี่พูดคำนี้รึป่าว ข้าแค่จะพูด ให้พอใจละกัน
วันนึงเมื่อข้าอายุ5ขวบ เกราะเกิดสั่นสะเทือนแรงมาก แล้วภูเขาก็ถล่มลงมา พวกข้าเลยหนีออกมา ตั้งถิ่นถานที่เมืองต้าซ่งนี่
มันออกจะวุ่นวายไปหน่อย แต่ข้าก็ชอบ
แล้ว เหตุการไม่คาดฝันมันก็เกิดขึ้น พวกเราต้องเสีย ฟางลู่จิน พ่อข้านะแหละ ใช่แล้ว เสียไปยังไง ข้าจะเล่าให้ฟัง
ในคืนที่เงียบสงบ ไม่มีแม้แต่เสียงแมลงสาบเดิน ข้านั่งอยู่ในห้อง มองออกไปนอกหน้าต่าง กำลังคิดถึงใครบางคน พวกท่านไม่ต้องรุ้หรอก
และแล้ว ข้าก็ได้ยินเสียงอะไรดังกุกๆกักๆที่ชั้นล่าง ข้าส่องดูที่รูบนพื้น เพราะห้องข้าเป็นพื้นไม้
ข้าเห็นพ่อข้า กับชายคนนึง ดูเหมือนกำลังตกลงอะไรกันอยู่ดี ๆ แล้วอยู่ๆชายในชุดขาวก็ซัดฝ่ามือใส่พ่อข้า เสียงดังยังกับเครื่องบินเจ็ตตกลงมากลางถนน  ข้าตกใจมาก ไม่รุ้จะทำยังไง ได้แต่นั่งช็อค ผู้คนทั้งซอยตื่นหมด ข้าได้ยินเสียงคนจำนวนมากออกจากบ้านมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ชายคนนั้นรีบหนีไปทันที พวกเขากระโดดขึ้นไปบนกำแพงเมือง แล้วชายในชุดขาว ก็เหลียวหลังมามอง
แล้วข้าก็ได้เห็น ใบหน้าอันน่าเกลียดน่ากลัวน่าหยะแหยง ใบหน้าที่ข้าเกลียดชัง จนทุกวันนี้... ใบหน้าของ ยวนมวยยู.....

ตั้งแต่วันนั้น ผ่านมา5ปีแล้ว ตอนนี้ข้าอายุ18 ข้าเฝ้าตามหาชายคนนั้นทุกวันเพื่อที่จะแก้แค้นคืนให้พ่อข้า
ข้าตามหาทุกที่ในเมือง ขนาดในห้องส้วมตามร้านอาหาร ข้ายังเคยเปิดดูแล้ว

แล้ววันหนึ่ง ข้าก็เจอเขา กำลังเดินชอปปิ้งซื้อรองเท้าสเก็ตอยู่
ข้ารีบเดินเข้าไปชักมีดออกมา แทงลงไปสุดแรงเกิด
เจ้ายวนมวยยูดึงรองเท้าสเก็ตออกมาจากถุง ฟาดข้าที่มือข้างขวาจนข้ากระเด็นไปสิบกว่าเมตร
มันถามข้าว่า เจ้าเป็นใครมาทำร้ายข้าทำไม ข้าจึงบอกว่าข้าคือลูกของฟางลู่จิน
จะมาแก้แค้น แล้วมันก็หัวเราะ ขว้างรองเท้าอีกข้างใส่ข้า แล้วหนีไปทันที

ต่อมาวันรุ่งขึ้นข้าก็ออกตามหาอีก ข้าเจอมันเข้าที่กลางเมือง แต่ข้าลืมมีดไว้ที่บ้าน ข้าจึงใช้กำลังเต็มที่
แต่ข้าก็ลืมไป ว่าข้าแทบไม่เคยฝึกวิชาเลย ข้าจึงสู้มันไม่ได้ แล้วมันก็หนีไปได้อีก... ตามเนื้อเรื่องที่อ่านมาตั้งแต่แรกนั่นแหละ

วันหนึ่ง ข้านึกขึ้นได้ ว่าถ้าข้าจะล้างแค้นช้าไปสัก10ปีก็ไม่สาย ข้าน่าจะไปฝึกวิชาก่อน แล้วค่อยมาล้างแค้นให้ท่านพ่อ
ข้าจึงเดินทางไปฝึกวิชากับอาจารข้า ชื่อว่า ซ่าซู่ซี่ ซิงแซ
ข้าใช้เวลาเรียนอยู่5ปี ก็สำเร็จวิชา ฝ่ามือซีซ่า แล้วข้าก็ขออาจารข้า เดินทางต่อเพื่อฝึกวิชาและล้างแค้น

นับตั้งแต่วันนั้น ข้าก็ออกเดินทาง.....

ข้าเจออาจารดีๆมากมาย ข้าฝึกวิชาอยู่อีก5ปี ฝึกมวยหมูมวยหมามวยลิงมวยคางคกมวยเขียดมวยปาดมวยตะขบมวยมะม่วงมวยทุเรียนมวยลิงบาบูนลิงกังหมูดำหมูหมักและหมูบ้า หมาซามูไร มวยกิ้งก่าร้อยขามวยฮิตเล่อ และมวยออทิสติก
และในที่สุด ข้าก็เดินทางกลับมาหาแม่ และญาติ ๆ ข้า
ทุกคนบอกว่าข้าเปี๊ยนไป๋ ไม่รุ้เพราะฝึกจนเก่ง หรือฝึกจนบ้า แต่ข้าก็ไม่เหนว่ามันสำคัญอะไร

แล้วข้า ก็ขี่คางคกบินไปทางเหนือ ตามหาเจ้ายวนมวยยูจนพบ
ข้าเดินเข้าไปหามันทันที และแล้ว....
\"มาแล้วเหรอจ๊ะ\" เจ้ายวนมวยยูรีบโจมตีก่อน
ข้าดูออกว่ามันใช้ท่า แม่ชีขาวโกนหนวดเครา
ข้าจึงหลบและตอบโต้ด้วยท่า ม้าป่าเล่นสกี ข้าโจมตีมันด้วยทุกกระบวนท่าที่มี แต่มันไม่เป็นอะไรเลย
มันจึงโจมตีข้ากลับ ข้าโดนทุกลูก ลูกเตะอนุบาลหมีควาย ข้ายังโดนมันเตะเข้าได้
แล้วข้าก็นึกบางอย่างออก.....

เจ้าเฟื่อง..... อาจารมีของจะให้เจ้า เจ้าจงเก็บมันไว้ติดตัว
ห่อสองห่อนี้ ห้ามเปิดดู จนกว่าจะตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ เข้าใจมั้ย.....

อา.. ใช่แล้ว จารข้าเคยให้ของข้ามา ตอนนี้ข้าต้องเปิดห่อแรกล่ะ.....
ข้าเปิดดูอย่างตื่นเต้น อะไรเนี่ยๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆ
และแล้วข้าก็พบว่า ของในนั้นนนน........................

น้ำเอ็มสปอต2ขวด!!!!!

อ่า... อาจารช่างรุ้ใจข้า ข้าสำนึกบุนคุนท่านจิงๆๆนะ.....

แล้วข้าก็ดื่มมันหมด เรี่ยวแรงที่หายไปกลับมาอีกครั้ง แล้วข้าก็ต่อสู้กับยวนมวยยูได้อย่างสบายๆ เราต่อสู้กัน8เดือน6วัน ไม่มีใครชนะ
แต่ข้าก็ไม่มีวันยอมแพ้ ข้าจึงเปิดห่อที่สอง

ข้างในนั้น


มัน


มันเป็น...







คทาแฮร์รี่ พอตเตอร์!!!!!!!!


อ้า อาจาร ท่านช่างรุ้ดีจัง แล้วข้าก็ปล่อยพลังฝ่ามือทุกอย่างที่มี พร้อมกับคาถา วิงกาเดียม เรวิโอซ่า
เจ้ายวนมวยยูไม่มีทางหนีได้ ข้าทำให้มันลอยแล้ว และแล้ว ๆๆๆๆๆๆ
อ๊า สำเร็จ เจ้ายวนมวยยู โดนเต็มๆ จนกระเด็นไป50เมตร

ข้าบินตามไป เอาไม้จ่อคอมัน แล้วถามว่า
\"เจ้าฆ่าพ่อข้าทำไม!?\"
มันทำหน้างงแล้วบอกว่า
\"อะไรยะ ก็พ่อแก แอบมีชู้กับชั้น แล้ววันนึงพ่อแกก็ก็เลิกไป ชั้นมาทวงเงินที่พ่อแกยืม แล้วพ่อ แกไม่ให้ ชั้นเลยจี้เอวซะ แต่พ่อแกตกใจกระเด็นไปชนทีวีระเบิดเองนี่ยะ ช่วยไม่ได้หรอก ชั้นไม่ผิด\" เจ้ากระเทยยวนมวยยู อ้ากกกกกกกกก มากไปแล้วววววว แล้วข้าก็จัดการจับมันแก้ผ้ามัดต้นไม้ แล้วปล่อยยุง5พันล้านตัว แล้วหนีออกมา
หลังจากนั้น ข้าก็สติเฟื่อง แต่พลังฝ่ามือข้ายังคงแกร่งกล้า จึงได้รับสมยานามว่า จอมยุทธสติเฟื่อง
แล้วข้า ก็แก่ตายเมื่ออายุได้199ปี เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ข้าไม่ได้โม้ มันเป็นสไตล์ของข้า!!!!!!!!!!!!!!!!!


ปล.ผู้อ่านจงเข้าใจด้วยว่า ตอนเริ่มเรื่องจอมยุทธของเรายังสติดี แต่เขียนไปๆเขาก็เกิดอาการดรคประจำตัวขึ้นมา เป็นโรค ฟางฟั่นเฟืองเฟื่องฟงเฟียว ทำให้เกิดอาการชักและสติสตังหาย เรื่องจึงเป็นแบบนี้ -_-\" อ่านะ เหอๆๆๆว้าก55555555