รักที่เกิดขึ้นก่อน

เนื้อเรื่อง

เรื่องมันเริ่มต้นง่ายๆ กับผู้ชายหนึ่งคน ต้น ชื่อของเขา มันเป็นชื่อที่คุ้นตา เพราะมันเป็นชื่อของผมเอง

แต่ไหนแต่ไรมา ผมไม่เคยรักใคร ไม่เคยชอบใคร อาจจะมีแอบรักเค้าบ้างแต่ก็แห้วตามประสาเด็ก ม.ต้น

ผมเคยคิดไว้ว่า จะหาแฟนให้ได้ก่อนจบ ม.ปลาย พอขึ้นม.ปลายจะเปลี่ยนแฟนใหม่ เข้ามหาลัยก็จะเปลี่ยนอีกคน  

ดูความคิดสิ   มันเป็นความที่เด็กโง่ๆคนไหนจะคิดก็ได้

ผมพบเธอครั้งแรกที่โรงเรียนของผมนี่เอง  ชีวิตม.ปลายในวันแรก จำไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ แต่จำได้ว่า เธอเป็นคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

ทั้งๆ ที่ก็อยู่โรงเรียนเดียวกันนี่แหล่ะ   เธอเข้ามาขอผมเล่นตุ๊กตาหมา ผมแขวนมันไว้ที่เป้  ไม่นึกเหมือนกัน แปลกดีนะ

ที่อยู่ๆ วันนึงก็มี ผู้หญิงคนนึงมาสนใจอะไรของเรา ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมันมากนัก

เธอบอกว่า  \" เราชอบอะไรที่มันนิ่มๆอ่ะ \"  ผมคิดในใจ  \" เหรอเออ ดวงดีหว่ะ ที่เอาไอ้หมานี่มาแขวน \"

วันเวลาผ่านไป ประมาณ 1 เดือน เธอกับผมก็คบกัน  มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนที่ไม่เคยมีแฟนอย่างผม  

แต่สำหรับเธอมันอาจจะดูเร็วเกินไป   เพื่อนๆเธอไม่ค่อยชอบผมเท่าไรนักหรอก  ผมก็ไม่รู้นะว่าเพราะอะไร

เราคุยกันทุกวัน โทรศัพท์กันไม่เคยขาด ผมโทรไปหาเธอทุกคืน  แต่นานวันเข้าเรื่องคุยมันก็น้อยลงๆ  แต่ก็ยังแปลกใจที่เธอก็ไม่เบื่อ แฮะ

เราไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ  ทำอะไรด้วยกันบ่อยๆ  ผมเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน  เธอจึงเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม  ทั้งคนรัก เพื่อน บางทีก็เป็นคนใช้ด้วยมั้ง

ผู้ชายหน้าไหนๆ ก็ไม่ได้เข้าใกล้เธอหรอก  ก็ทำไงอ่ะ ผมมันขี้หึง  หลายๆครั้งที่ทำอะไรไปโดยไม่เคยคิดก่อน เพราะหึงซะจนตาบอด

เธอก็นิสัยคล้ายๆผมเนี่ยแหล่ะ จะติดอยู่ก็ตรงใจร้อน โมโหง่าย ซึ่งสิ่งเหล่านั้นมันมักจะทำให้ผมอารมณ์เสีย แล้วพาลให้เราทะเลาะกันบ่อยๆ

แต่มันก็เป็นปกติของความรัก  ที่ว่ายิ่งทะเลาะก็ยิ่งรักกัน  แต่ถ้าเรารักกันมากขนาดนี้ถ้าสักวันมันเป็นวันที่เราต้องจากกัน การสอบเข้ามหาวิทยาลัย

เธอจะไปอยู่ตรงไหน ผมจะไปอยู่ตรงไหน  แล้วเราจะทำยังไง   ก็เหมือนขาดคนรัก ขาดเพื่อนสนิทไป

ตลอดเวลา ในช่วง ม.ปลายนี้  ผมเหนื่อยมามาก เหนื่อยกับงาน  เหนื่อยกับการเรียน เหนื่อยกับการทำกีฬาสี

มันทำให้ผมท้อใจมาก  แต่ยังมีเธอเป็นกำลังใจ  ให้สู้ฝ่าฟันมันไปได้  จนถึงวันนี้  แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยืนข้างผมแล้ว  เราเลิกกันแล้ว

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะ วันนั้น วันที่เธออารมณ์เสียใส่ผม เราทะเลาะกันค่อนข้างแรง  ผมได้ทำสิ่งที่ผู้ชายชั่วๆคนนึงจะทำได้

ผมตบเธอ    มันเป็นสิ่งที่ผมไม่คิดว่าผมจะทำ  และไม่คิดว่าจะต้องทำกับใคร   อะไรมันจะเลวร้ายไปกว่านั้น

มันไม่เหมือนกันการทะเลาะทุกๆครั้ง  อาจจะเป็นเพราะผมเป็นคนเก็บอารมณ์มาตลอด หรือเป็นเพราะเธอกันแน่นะ  แต่อย่างไรก็ตามคนผิดมันควรจะเป็นผม

ผมไม่สามารถกลับไปมีความรู้สึกแบบเดิมได้อีก  แบบครั้งก่อนๆ ที่เราเคยมี  มันมีความรู้สึกข้างใน

ความรู้สึกทรมานของชายคนนึงกับสิ่งที่ได้ทำลงไป  ผมเลิกกับเธอเพราะถ้าคบกันต่อไป มันอาจจะทำร้ายเธอมากกว่านี้

จบกันเสียที    1 ปี 11 เดือน กับ อีก 9 วัน      

หลังจากนั้นมาเราก็คุยกันเหมือนเดิม   เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  แต่เหมือนว่ามันจะเกิดสงครามขึ้นในใจผม

ความรู้สึกของคำว่าเพื่อน กับคนรัก  ผมไม่สามารถแยกมันได้  เธอเป็นทั้งสองอย่างของผม   เพื่อน   คนรัก

ความรู้สึกที่มีต้อนนี้มันเคว้งไปหมด   แต่ก็แปลกดีนะ  ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเลิกกับผม  อาจเป็นเพราะภายนอกแล้วเราทั้งสองไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

แต่ภายในแล้ว มันยังสับสนอยู่ลึกๆว่าจะเอายังไง  

ปัจจุบันนี้ผมก็ยังโทรคุยกับเธอ  เราคุยกันทุกวันจากวันนั้น ถึงวันนี้ มันก็ 2 ปี กับอีก 20 วันแล้วหล่ะ

มันก็นานนะ นานพอที่ผู้ชายคนนึงจะเสียใจได้มากขนาดนี้