หญิงสาวเดียวดาย

เนื้อเรื่อง

คืนหนึ่ง ขณะที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวรับประทานอาหารด้วยกัน หญิงสาวเอ่ยปากบอกขอเลิกกับชายหนุ่ม ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ตกใจ แต่ก็ยอมรับอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร หญิงสาวบอกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ ชายหนุ่มตอบ \"ใช่ ถ้าเธอมีปัญหาอะไร ผมจะช่วยคุณได้เสมอนะ\" แล้วก็ยิ้มเรียบๆเหมือนปกติ ชายหนุ่มกับหญิงสาวก็รับประทานอาหารกันต่ออย่างเงียบๆ หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ยังโทรศัพท์หาหญิงสาวทุกวัน เหมือนดังเดิม.. ถามหญิงสาววันนี้เป็นอย่างไรบ้าง? กลับถึงบ้านรึยัง? ทานอาหารรึยัง? หญิงสาวก็รู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ก็ยังยอมรับความห่วงใยของชายหนุ่มที่มีให้เธอ
วันหนึ่ง หญิงสาวอารมณ์ไม่ดีและตอบชายหนุ่มไปว่า \"มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว!!\" ชายหนุ่มก็ตอบเรียบๆว่า \"ขอโทษนะ ผมไม่รบกวนคุณนะ\" แท้จริงแล้วหญิงสาวทะเลาะกับแฟนใหม่ของเธอ ชายหนุ่มแลยกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของเธอไป วันต่อมา หญิงสาวก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากชายหนุ่ม เธอรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
เวลาผ่านไปหลายวันชายหนุ่มก็ยังไม่ได้ติดต่อเธอ หญิงสาวก็คิดในใจว่าทำไมว่าแค่คำสองคำก็โกรธซะนาน หญิงสาวก็รู้ว่าตัวเองผิด ก็คิดจะโทรหาชายหนุ่ม และอยากขอให้ชายหนุ่มอย่าโกรธเธอ หญิงสาวโทรศัพท์ทั้งวันก็ไม่มีคนรับสาย จนสุดท้ายเบอร์โทรศัพท์นั้นก็โดนยกเลิกไป หญิงสาวเริ่มรู้สึกแปลกใจมากๆ เธอไปที่บริษัทที่ชายหนุ่มทำงานอยู่ แต่เพื่อนพนักงานเขาบอกว่าชายหนุ่มลาออกจากงานไปนานแล้ว หญิงสาวถามเจ้าของบริษัทซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของชายหนุ่มว่ารู้ไหมว่าเขาไปไหน เขาก็บอกไม่รู้ เขาก็กำลังหาชายหนุ่มอยู่ หญิงสาวลองโทรไปที่บ้านของชายหนุ่ม เขาก็บอกว่าชายหนุ่มไปต่างประเทศแล้ว หญิงสาวก็แปลกใจมากๆ บ้านของชายหนุ่มฐานะก็ไม่ได้ดีมาก แล้วทำไมถึงให้ชายหนุ่มไปต่างประเทศได้?(โดยแท้จริงแล้วหญิงสาวบอกขอเลิกก็เพราะสาเหตุนี้) อีกอย่างถ้าชายหนุ่มไปต่างประเทศจริงๆ ถึงจะไม่ได้บอกเธอ..เพื่อนของเขาก็น่าจะรู้นะ? แปลกจริงๆ??? หญิงสาวเก็บความสงสัยไว้ในใจ พอกลับถึงบ้านก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง เธอเปิดออกมาดู.. เป็นจดหมายของชายหนุ่มส่งมา.. ชายหนุ่มบอกเธอว่าเขาไปที่อื่นแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน ฮึ่ม!!! จะไปก็ไม่บอกสักคำ.. ตั้งแต่นั้นมา ถึงแม้หญิงสาวไม่เคยเห็นชายหนุ่มอีกเลย.. แต่เธอก็ได้รับจดหมายจากเขามาตลอด โดยเฉพาะวันที่สำคัญ อย่างเช่นว่าวันเกิดของหญิงสาว เขาจะอวยพรวันเกิดให้เธอพร้อมกับส่งของขวัญมาให้... วันวาเลนไทน์เขาก็ไม่ลืมที่จะส่งช่อดอกไม้ให้เธอ.. วันคริสต์มาศยิ่งไม่ต้องพูดเลยขนาดหญิงสาวไปสอบเอ็น เขาก็ยังมีส่งการ์ดมาเป็นกำลังใจให้เธอเลย ถึงแม้ว่านานมากแล้วที่เธอไม่ได้เห็นชายหนุ่ม แต่เธอก็ได้รับความห่วงใยจากเขามาตลอดแต่หญิงสาวพบว่าที่ชายหนุ่มส่งจดหมายมาก็ไม่ได้เขียนที่อยู่มาด้วย บางทีก็ไม่ได้ติดแสตมป์เหมือนกับว่ามีใครเอาจดหมายมาใส่ลงในตู้จดหมายของเธอโดยตรง และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนๆของชายหนุ่มดีต่อเธอมากๆ วันเกิดเธอก็ได้รับของขวัญจากพวกเขา หรือไม่ก็ชวนเธอออกไปเที่ยวบ่อยๆโทรศัพท์หาถามความเป็นมาอยู่เรื่อยๆ หญิงสาวรู้สึกแปลกใจกับความห่วงใยที่มีจากพวกเขา แต่นานๆเข้าเธอก็รู้สึกชินไปเอง ในเวลานั้นเธอมีความสุขมากๆ..
จนกระทั่งวันหนึ่ง หญิงสาวพบว่านานแล้วที่เธอไม่ได้รับจดหมายจากชายหนุ่ม.. ถึงเธอจะนึกแปลกใจแต่ก็คิดว่าช่างเถอะ เขาคงไม่ค่อยว่างมั้ง.. เวลาผ่านไปอีกอาทิตย์นึง หญิงสาวก็ยังไม่ได้รับจดหมายเลย เธอรู้สึกร้อนใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม รู้แต่ว่าเธออยากอ่านจดหมายของชายหนุ่ม.. สองปีที่ผ่านมาชายหนุ่มเขียนจดหมายส่งให้เธอเสมอในวันสำคัญของเธอก็จะได้รับคำอวยพรจากแดนไกลมาตลอด.. ถึงแม้ว่าเธอจะตอบจดหมายไม่ได้ แต่นี่ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอแล้ว เวลานี้อยู่ดีๆก็หายไปหญิงสาวรู้สึกเหมือนไร้ที่พึ่ง.. หญิงสาวเริ่มตามหาชายหนุ่ม.. ไปที่ที่ชายหนุ่มแต่ก่อนเคยไปบ่อยๆ ร้านอาหาร ร้านหนังสือ.. หวังว่าจะได้พบชายหนุ่ม แต่เธอก็ผิดหวังชายหนุ่มเหมือนกับว่าได้หายไปจากโลกนี้แล้ว สุดท้ายหญิงสาวก็กลับไปที่บริษัทเพื่อนสนิทของชายหนุ่มอีกครั้ง ถามหาดูว่ามีใครรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ที่ไหนบ้าง.. ในกลุ่มเพื่อนๆของชายหนุ่ม มีหญิงคนหนึ่งพอได้ยินที่หญิงสาวถามก็ร้องไห้ออกมาหญิงสาวถามเธอว่าร้องไห้ทำไม.. เจ้าของบริษัทบอกกับหญิงสาวว่า \"เธอโทรไปหาคนคนนี้นะ แล้วเธอจะรู้เองว่าเขาหายไปไหน\" หญิงสาวรับกระดาษโน้ตที่มีเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือมา คิดในใจว่า ในที่สุดฉันก็หาเขาได้เจอสักที หญิงสาวโทรศัพท์ไป..ฮัลโหล~~? มีเสียงผู้ชายมารับสาย ถึงแม้ว่าหญิงสาวไม่ได้เจอชายหนุ่มตั้งสองปีแล้วแต่เธอรู้ว่าคนที่รับโทรศัพท์ไม่ใช่ชายหนุ่ม หญิงสาวเอ่ยปากถาม.. \"เอ่อ.. อยากทราบว่า..\" ฝ่ายนั้นไม่ได้รอให้หญิงสาวพูดจบก็บอกว่า.. \"ผมรู้ว่าคุณคือใคร คุณอยากจะหาพี่ชายผมใช่มั้ย?ผมรอคุณมานานแล้ว คุณตอนนี้ว่างมั้ย ออกมาแล้วผมจะเล่าให้คุณฟัง แล้วคุณจะเข้าใจ..\"
หญิงสาวมาตามที่นัดอย่างสงสัย เห็นหน้าเขาก็เชื่อว่าเขาเป็นพี่น้องกัน เพราะหน้าตาคล้ายกันมาก พอมาถึงหญิงสาวก็รีบถาม \"พี่ชายเธอล่ะ?\" น้องชายชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร แต่หยิบจดหมายฉบับนึงยื่นให้หญิงสาวพร้อมกับบอกว่า\"ขอโทษนะ จริงๆแล้วผมน่าจะเอาไปให้คุณตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว แต่ผมไม่รู้จะให้คุณยังไงดีก็เลยเก็บไว้จนถึงวันนี้..\" \"จดหมายทั้งหมดในสองปีนี้ก็คุณเขียนให้ฉันเหรอ?\" หญิงสาวถามอย่างตกใจ \"ไม่ใช่ ผมแค่ส่งจดหมายให้คุณแทนพี่ชายผมเท่านั้น\" หญิงสาวได้แต่คิดในใจว่าทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากอย่างนั้นด้วย..ถึงเธอจะบ่นแต่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอดีใจมากๆ หญิงสาวเปิดจดหมายออกมาอ่าน.. \"Hi~~ เธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม? อากาศเริ่มเย็นแล้วนะ รักษาสุขภาพให้ดีนะ.. การเรียนเป็นอย่างไรล่ะ?อย่ามัวแต่ห่วงเล่นนะ.. แหม.. พูดเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กแน่ะ โทษทีนะ..เพียงแต่ว่าผมไม่วางใจน่ะเธอต้องการคนคอยดูแล ปกป้องเสมอ.. แต่เธอวางใจได้นะ ผมเรียกให้เพื่อนๆผมช่วยดูแลคุณให้ดีๆน่ะ เพราะว่าเมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้วผมก็คงจะไปที่อื่นแล้ว.. ผมไม่สามารถดูแลคุณได้อีกต่อไป.. แต่ผมก็ยังห่วงคุณเสมอ ผมเลยใช้วิธีนี้อยู่เป็นเพื่อนคุณในวันที่ผ่านๆมา ขอให้คุณอย่าได้โกรธผมนะ.. นี่ก็อาจจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ผมเขียนให้คุณได้ เพราะมันถึงเวลาแล้ว.. ต้องขอโทษมากๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพบคุณนะ เพียงแต่ว่าผมไม่ต้องการให้คุณได้เห็นผมในขณะนี้และไม่อยากให้คุณต้องเสียใจเพราะผม.. ผมหวังอยากให้คุณอยู่อย่างมีความสุขตอนนี้ก็คงใกล้ถึงเวลาสอบแล้วสินะ ถ้าคุณสอบไม่ได้เพราะเรื่องของผมผมคงไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองแน่ๆ เพราะว่าสิ่งนี้เป็นความหวังสุดท้ายของผม.. นับๆดูทั้งหมดก็คงมี200กว่าฉบับได้มั้ง หวังว่าคุณคงไม่โกรธที่ผมรบกวนคุณมากเกินไปนะ.. ถึงแม้ว่าผมใกล้ถึงเวลาที่ต้องจากไป แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าการรู้จักคุณเป็นสิ่งที่แย่ในชีวิตของผมในช่วงเวลาที่ผมอยู่กับคุณผมมีความสุขมากๆ ถึงแม้ว่าท้ายสุดคุณไม่ได้เลือกผม แต่ก็ดีแล้วล่ะมิฉะนั้นผมก็คงไม่รู้ว่าจะบอกเลิกกับคุณอย่างไรดีเพราะสภาพร่างกายผมทำให้ผมไม่สามารถอยู่ดูแลคุณได้ตลอดไป.. ยิ่งนานวันร่างกายผมก็ยิ่งแย่ลง ผมไปโรงพยาบาลตรวจดูหมอบอกว่าผมเหลือเวลาอีกแค่เพียง 3 เดือนเท่านั้น ถึงเวลานั้นก็.. เธอคงเดาได้ออกนะ.. เพราะฉะนั้นผมก็เลยดูตามวันเวลาและเขียนจดหมายให้คุณกว่า200ฉบับแล้วให้น้องชายผมส่งให้คุณตามวันที่ที่เขียนไว้ เหมือนกับว่าผมยังอยู่เคียงข้างคุณเสมอ.. 2 ปีแล้วสินะ ความรู้สึกของคุณที่มีต่อผมก็คงเจือจางลงไปไม่น้อยแล้ว น่าจะยอมรับรู้ความจริงอันนี้ได้แล้วนะผมก็เลยเขียนจดหมายฉบับนี้เป็นฉบับสุดท้าย.. อีกอย่างผมก็ไม่สามารถเขียนจดหมายได้อีกต่อไปขออภัยด้วยนะ.. ถ้าผมทำให้คุณต้องเสียใจ ผมก็ขอโทษที่ผมไม่สามารถปลอบใจคุณได้อีก.. ผมเพียงอยากบอกกับคุณว่า ผมรักคุณ อยากดูแลคุณตลอดชีวิต ถึงแม้ว่าสุดท้ายคุณจะแต่งงานกับคนอื่นไปผมก็อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณเสมอ.. แต่ผมทำได้เหรอ? ผมทำไม่ได้ เพราะเวลาของผมใกล้จะหมดแล้ว.. ถึงอายุผมจะไม่ยืนยาว แต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียดาย ชีวิตของผมอยู่อย่างคุ้มค่ายิ่งนักถึงแม้ว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันสั้นนัก แต่ก็ทำให้ผมได้รู้ค่าของชีวิต ขอขอบคุณที่คุณให้รักแรกในชีวิตผมถ้าเวลาย้อนกลับไปได้ผมคงจะไม่ไปรู้จักคุณ ไม่เป็นแฟนกับคุณ.. แต่มันไม่อาจเป็นไปได้ผมก็เลยต้องทำให้คุณเสียใจอยู่ดี ถ้าการให้ การรอคอยของวันพรุ่งนี้ทำให้ผมอยู่เคียงข้างคุณได้ ผมรับรองว่าจะทำ.. แต่ผมจะมีพรุ่งนี้ได้อีกกี่วัน? ถึงอย่างไรผมก็ต้องจากคุณไปถ้าผมจากไปอย่างสงบได้นั่นแสดงว่าผมไม่รักคุณอีกต่อไปแต่น้ำตาที่ไหลออกมาบอกผมว่าผมทิ้งคุณไปไม่ได้ เพราะว่า \"ผมรักคุณ\".. อย่าร้องไห้เพื่อผมเลย เพราะผมมีความสุขที่เคยรักคุณ ลืมผมเสียเถิดนะคนดี.. จากคนที่รักคุณ 21/9/2000 โรงพยาบาลXXX\" หญิงสาวดูวันที่ที่เขียนในจดหมาย คือเวลาหลังจากที่เลิกกันได้หนึ่งเดือนก็คือวันหลังจากวันที่ที่เธอพูดกับเขาว่า \"มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว!!\".. วันนั้นอากาศเย็นลงมาก เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว คืนนั้นหญิงสาวถือจดหมายไว้ในอ้อมอกยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านของชายหนุ่ม....