108 เรื่องซ่าส์จากเเก๊งเอลฟ์

เนื้อเรื่อง

ตอนที่ 1
กุญแจกับสร้อยปริศนา
                                                                                                                                                                                   “หยุดพักร้อน ปีนี้ไปมอสทริวนะครับ” เบียลโอดครวญ
“คงไม่ได้หรอกเบียลเดียวพี่ต้องเอ็นทรานซ์เข้ามหาลัย อิวครอทอีกนะ” บิลลีพี่สาวของเบียลตัดคำ
“งั้นผมไปดรินพรอธใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยของพี่นะ”  เบียลขออีกที “น่าจะได้นะเดี๋ยวพี่จะไปสั่งที่พักให้น่ะ”
บิลลี่เสนอ “แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่งต้องเอาเจ้าเอลฟ์ไปด้วยนะ !” “ยี้เจ้าหมาหง่าวจอมซน” เบียลไม่อยากจะตกลงแต่ว่าถ้าเรื่องไปเที่ยวหละก็เข้าก็สัญญาทุกอย่างแต่ก็ชอบผิดสัญญาทุกเมื่อ “ตอนนี้ลงไปกินข้าวกันก่อนแล้วพรุ่งนี้แต่เช้าพี่จะพาไป” บิลลี่เรียกเบียลลงมาทานข้าววันนี้ข้าวเย็นมีอะไรบ้างครับ” เบียลถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พายแอ๊ปเปิ้ลกับเค้กสตอว์เบอร์รีน่ะ” บิลลี่ตอบ “ยี้แยะผมเกลียดสตอว์เบอร์รีจากจานขึ้นมาดู “มันนิ่ม เน่า แถมขยะขแยงอีกอย่างผมเกียจสีแดงอมชมพูมากด้วย”  “งั้นอย่ากินนะ” บิลลี่ตัดพ้อและกินสตอว์เบอร์รี่ให้ดูอย่างเอร็ดอร่อย
     ทั้งสองคนทานอาหารกันเสร็จแล้วก็พากันเอาเจ้าเอลฟ์ไปนอน “ผมไปแปลงฟันก่อนนะครับ” เบียลพูด
“เออดีวันนี้เพิ่งขยันนะ” บิลลี่แซว “ ก็จะไปเที่ยทั้งที่นี้ก็ต้องรีบแปลงฟันหน่อยจะได้มีเวลาจักดกระเป๋า”
เบียลพูดอย่างดีอกดีใจ “เอาไม้เพรชฌฆาตไปด้วยชุดสักห้าชุด” “พี่บิลลี่เราไปกันกี่อาทิตย์หรือครับ”
เบียลถาม “ สองอาทิตย์จ่ะ” พี่บิลลี่ซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่หันมาตอบ “อย่างนั้นต้องเอาไปสักแปดชุดนะ”
เบียลพึมพัม “เข้านอนได้แล้ว” บิลลี่หันมาเตื่อน “ได้เลยครับผมจัดเสร็จพอดี” เบียลตอบ “อย่าลืมเอาสีฟันไปนะ” พี่สาวเตือนน้อง “ครับ” เบียลตอบแล้วเข้านอน
    เช้าวันต่อมาฝนเริ่มตกหนักแต่แปลกที่พระอาทิตย์ยังฉายแสงจ้าอยู่ “ เอาหละไปกันได้แล้ว” บิลลี่รีบบอก
เบียลจึงคว้ากระเป๋า ร่ม กรงเจ้าเอลฟ์ อาหารแมว แต่พอเขาเรียกเท่าไหร่มันก็ไม่มาจนเขารู้สึกว่ากรงหนัก ๆ เจ้าเอลฟ์อยู่ในนั้น เขาวิ่งเข้าไปบนก้องไปเอากระเป๋าตังค์ แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถย์มอร์เตอร์ไซค์ซึ่งพี่สาวของเขาได้รออยู่แล้ว ที่นั้นรถติดมาก ๆ เพราะถนนลื่นการเดินทางจึงค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป  พอไปถึงบ้านพักที่ดรินพรอธมันเป็นบ้านพักเบอร์ 22/6 มันดูเก่ากึกมันเป็นห้องเดี่ยวไม่มีชั้นหนึ่งหรือชั้นสองใด ๆ ทั้งสิ้น มีเพียงแค่บ้านพักเบอร์ 22/8
ที่อยู้ถัดไปหลังต้นโอ๊ก ป้าธันดร้าดอยู่ที่นั้นอย่างน้อยก็ยังมีพวกญาติอยู่ บ้านพักของเธอมีสองชั้น เธอเลี้ยงหมาตัวหนึ่งมันเป็นพันธุ์ เบสเสทฮาวด์ มันอยู่เฉย ๆ  ชอบนอนเป็นชีวิตจิตใจนนาดแผ่นดินไหวมันก็ยังทำเฉย เจ้าเอลฟ์จึงชอบไปกวนประสาทมันอยู่บ่อย ๆ มันไปข่วนหน้าเจ้าหมาพันธุ์เบสเสทฮาวด์ ส่วนคุณป้าธันดร๊าดเธอเป็นคนขี้เล่นชอบมาเยี่ยมโดยทุกครั้งต้องมีของติดมือมาฝากด้วย “เอาหละพี่กลับแล้วนะ” พี่บิลลี่ปิดประตูอย่างดังเบียล ถึงกับอึ้งแต่เขาก็ยังตั้งตัวได้ทันเขากระหยิ่มในใจนิด ๆ พร้อมกับเดินกลับไปหาเจ้าเอลฟ์ด้วยอาการสุดดีใจเขาพูดกับมันว่า “เย้!ยัยปากนกกระจอกไปแล้ว” “ว่าใครยัยปากนกกระจอกยะ” บิลลี่แอบฟังอยู่ข้างประตู เธอโกรธจนหน้าแดงเหมือนช้างตกมันที่กำลังจะฆ่ากล้วยหอมจอมซน “อย่าให้จับได้อีกนะ” “อุ้ย!เกือบซวยแล้วสิ”  เบียลหันไปลูบคอเอลฟ์ เจ้าเอลฟ์ไม่ชอบให้ใครทำอย่างนี้กับมันมันจึงงับเข้าให้ เบียลร้องลั่นจนป้าธันดร๊าดต้องออกมาดู
“จริง ๆ เลยนะเราเนี่ย” ป้าบ่น “ไปทำอีท่าใหนอีกหละ” “คือว่าผมไปชนตู้นะครับ” เบียลหรอกป้า “ตลกมาก”
ป้าหัวเราะ เจ้าเอลฟ์ก็ร้องเหมียวหว้าว ๆ เหมือนอยากจะฟ้อง “อะเสร็จแล้วต้องขยันเปลี่ยพลาสเตอร์นะ” ป้าธันดร๊าดรู้นิสัยเบียลดี “ลาก่อน” ป้าธันดร๊าดกลับเข้าบ้าน “เอาหละต้องเอากระดาษตระกั่วนั้นออกมาก่อน”
(เออ..แอบหยิบมาจากบ้านตรงใต้หมอนตอนขึ้นรถ) “ทำไม่รู้มั๊ยเอลฟ์ฉันขอพี่มาที่นี้ก็เพราะมันมีเจ้านี้หละจากบ้านพักเบอร์ 22/6 กับ 22/7 น่ะลึกลับสุด เพราะมันเคราะห์ดีของคนเราเนาะ เริ่มจากหลังนี้เลยแล้วกันเดินไปที่ห้องเก็บลังไม้” เขาบ่นพรึมพรัมเขาเดินไปที่ห้องเก็บลังไม้พูดง่าย ๆ
คือห้องที่เก็บฝืนไว้ใส่ในเตาผิงนั้นเอง  ถ้าเขาเดินไปทางมุมซ้ายของห้องก็จะเจอโต๊ะกระจกบานหนึ่งภายในมีแต่ฟางยัดเต็มไปหมด “เจอแล้ว” เบียลอุทานออกมา มันเป็นคล้าย ๆ กุญแจบ้านสมัยเก่า ๆ ที่มีสนิมเขรอะ เพราะมันมืดมากเขาจึงวิ่งไปเอาไม้ขีดไฟมาจุด ดูให้แน่ชัด และแล้วเขาก็เจออีกอย่างหนึ่งมันเป็นคล้าย ๆ สร้อยมีจี้มันยังคงวาววับ มันยังคงสภาพดีอยู่ในขณะนั้น ยังดีที่เจ้าเอลฟืเดินมาแล้วร้องหง่าวอย่างดัง ทำให้เขาสะดุ้ง และอีกอย่าง
มันก็ร้อนมากด้วยเขารีบคว้ากุญแจกับสร้อยสีเงินวาววับออกมาวางไว้บนโต๊ะข้างถังขยะ  เขารีบจูงสายยางฉีดน้ำมาฉีด ขณะเดียวกันสร้อยสีเงินวาววับก็ไหลตกลงไปในถังขยะพอดี อีกสอบนาที่ต่อมาเขาก็ควบคุมเพลิงไว้ได้
พอสิ้นสุดเสียงปิดประตูห้องรางไม้อย่างดัง ประตูบ้านก็เปิดมีชายคนหนึ่งร่างสูงผิวดำคมเข็มผอมราวกระดูดซีดเซียว  “ผมมาเก็บขยะครับ ผมเป็นพนักงานของที่นี่” ชายร่างสูงผิวดำคมเข้มนามว่านอร์ท เบียลรู้จักเขา เพราะเขาเคยมาครั้งหนึ่ง แล้วขณะที่นอร์ทกำลังเอาขยะใส่ถุงไว้ พี่บิลลี่ก็เข้ามาพอดี “นี่เบียลกลิ่นอะไรไหม้ ๆ นะ ควันนั้นด้วย” บิลลี่ถามอย่างสงสัย “เออไม่มีอะไรครับ” เบียลตอบ “เหมียว ๆ” เจ้าเอลฟ์เหมือนจะฟ้องซะอีกแล้วคราวเขาถีบมันไปไกล พอดีกับที่รถขยะออกไปแล้วประตูก็ปิดอย่างดัง เขาค่อย ๆ เขยิบไปกำกุญแจ เขาใจหายวูบวาบแล้วเหงื่อตกเมื่อเริ่มรู้ว่าสร้อยตกอยู่ในรถขยะเขารีบวิ่งไปตามรถขยะแล้วบอกพี่บิลลี่ว่าผมจะไปเก็ยลูกเลม่อนที่สวนนะครับ” เบียลแกล้งทำเป็นวิ่งออกไป เจ้าเอลฟ์หมาหง่าวที่กำลังงัวเงียแบบหมึนตึบก็วิ่งออกทั้ง ๆ อย่างนั้น มันวิ่งตามเบียลออกไป เบียลวิ่งตามรถขยะในที่สุดรถขยะรำคราญจึงจอดลง “ตามอะไรมาหล่ะหนู” คุณตาดาร์นฟาน คนเก็บขยะกับคุณนอร์ทถาม “เออมีสร้อยอยู่ในนั้นนะครับ” เบียลพูดไปหอบไป                                                      

ตอนที่ 2                                                                                                                                                                   เพื่อนใหม่กับการผจญภัยครั้งแรก
                                                                                                                                                                                           พอเบียลกลับมาถึงบ้านเขาก็ต้องตกใจมาก เพราะมีครอบครัวหนึ่งที่มีพ่อแม่กับลูก ๆ อีกสองคนของพวกเขารุ่นราวคราวเดียวกับเบียล “เออคุณครับที่นี้ที่พักของผมนะครับ เออบ้านพักเลขที่ 22/6 ครับ” เบียลตอบเสียงสั่น ๆ ด้วยความกลัวทุกคนจ้องมาที่เบียลเจ้าเอลฟ์ที่ตามมาอยู่ห่าง ๆ ก็ร้องหง่าว และค่อย ๆ ไปหลบที่หลังเบียล “ฮะ ๆ แฮ่ ๆ ขอโทษจะสังสัยเข้าบ้านผิด” คุณน้าคนนั้นออกไปคงเหลือเพียงแค่ลูก ๆ กับพ่อ “บาย ๆ โอกาสหน้าเจอกันใหม่นะ” สองพี่น้องพูดพร้อมกัน “เออฉันลืมแนะนำตัวฉันชื่อ อิลมาโล่ ตันกิลส์ ส่วนนี้น้องสาวของฉัน อนาสตาเซีย  ตันกิลส์ ผู้เป็นพี่แนะนำตัว “สวัสดีค่ะวันนี้ไปเล่นกันเถอะ” เธอพูดอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพราะพี่ชายของเธอแย่งพูดหมดแล้ว “เออครับผมทิเบียล มัลตาเลียล วันศุกร์อากาศสุดสดใส” เบียลถาม “000/0 ละมั่ง” อิมาโล่ หันกลับไปตอบอย่างกวน ๆ  ครอบครัวนั้นเดินออกจากบ้านไปต่อหน้าต่อตา เจ้าเอลฟ์ก็ยืนงงที่เจ้านายของมันรีบไปเข้าห้องน้ำโดยเร็วเพราะตอนเช้ายังไม่ได้อาบน้ำ และเขาก็รีบวิ่งไปที่บ้านพักเบอร์ 000/0  เออเบียลเปิดประตูบ้านพัก ย่านพักหลังนั้นดูเก่าซอมซ่อ เขาไม่สงสัยเลยว่าทำไม่บ้านหลังนั้นจึงมืด เหม็น ผุ มันคือโรงเก็บอุปกรณ์นั้นเองเขาเดินกลับด้วยความผิดหวังระหว่างเดินทางกลับก็เจอบ้านพักหลังหนึ่งมันอลังการและใหญ่โตสวยงามมากที่เดียว “โอ่พระเจ้าช่วยหลังเนี้อแน่” เขาอุทาน เขารีบวิ่งกลับไปที่บ้านหยิบกุญแจกับสร้อยมาพร้อมแผนที่ตระกั่วด้วยแล้วเขาก็วิ่งกลับไปท่บ้านหลังใหญ่นั้นอีกที่ คราวนี้เจ้าเอลฟ์ก็วิ่งตามมาด้วยเช่นกัน “ปั้ง! เออสวัสดีครับคุณน้า อะสวัสดีคร้าบคุณผู้หญิงและสวัสดีเพื่อน” เบียลผลักประตูเข้าไปอย่างไม่รอช้า  “ใครคุณน้าผู้หญิงเพื่อนอยากฮะ” ชายรูปร่างอ้วนเตี้ยผิวขาวที่สีหน้าโกรธจัดเดินออกมาและตะคอกใส่เขาอย่างแรงเขาตกใจแล้วอึ้งไปชั่วขณะแล้วก็เป็นลมไปในที่สุด “อ้าวเบียล” อนาสตาเซียกับอิลมาโลเดินมาทางนั้นพอดีอนาตาเซียรีบวิ่งเข้าไปประคองเขาออกมา พออนาตาเซียกับอมาโลประคองเขาออกมาถึงบ้านเขาจึงค่อยเผยอเปลือกตาขึ้นเขาเห็นเป็นเงาอะไรแวบ ๆ อนาตาเซียนั้นเอง ถ้าเท่าที่เขาจำความได้ “อีตาแก่บ้านหลังนั้นเพชรที่หายไปเกือบครึ่งศตวรรษอยู่ใต้ฝาบ้าน” เบียลพึมพำ “ฮะอะไรนะ” อิลทวนอีกรอบ “มีอะไรกันเหรอ” อนาตาเซียถาม “ไม่ตอบไม่เป็นไรของว่าวันนี้มีโยเกิร์ตกับวุ้นมะพร้าวกับชาเลม่อนป๊อบซ่า” “อะไรของเขานะ” เบียลพูดอย่าง งง งง  “พูดเองเออเองมีที่ไหน”  อิลเสริม “ นี่นินทาอะไรกันอยู่เหรอ” เซียร์ถามอีก “ก็แค่คุยกันเรื่องขุดหาเพชรพรอยที่บ้านตาอ้วนนั้น” เบียลทำท่าคุยกับอิล “โอ้ยฉันอยากผจญภัยบางจังวางแผนหลังทานของว่ากันเลยไหม” อนาตาเซียเสนอ พอทุกคนทานอาหารว่างกันเสร็จ “ เออก็มีอยู่ว่าตามแผนที่ที่ฉันได้มานี้นะ” ทิเบียลพูดพลางหยิบแผนที่ตะกั่วขึ้นมาดู “ที่บ้านพักเลขที่ 22/7 เนี่ยนะมีเพชรที่ครอบครัวตันกิลส์ทำหายมาอยู่เกือบครึ่งศตวรรษนะ” “อ้าวแล้วเบียลรู้ได้ยังงัยเนี่ย เกิดเมื่อตอนครึ่งศตวรรษที่แล้วเหรอ” อิลแทรกขึ้นมาทันที “ช่างมันเถอะ แต่ฉันก็ดีใจมากเลยหละที่เจอกับพวกเธอเพราะข้อที่ 1 .มีเพื่อนไปผจญภัย และข้อที่ 2. ฉันเจอครอบครัวตันกิลส์แล้วหละ” “หมายถึงครอบครัวของฉันนะเหรอ” อนาตาเซียถามอีก

ตอนที่ 3
บ้านพักอันน่าสยดสยอง
          ทั้งหมด (ทิเบียล , อนาตาเซีย, อิลมาโล่) ค่อย ๆ ย่องออกจากประตูหลังบ้านตอนหกโมงครึ่ง หลังอาหารเย็น ทุกคนช่วย ๆ กันกางเต็นท์ออกทั้งหมดช่วยกันจัดของที่มีอยู่ภายในเต็นท์ซะเรียบร้อย “ ตอนนี้เราทุกคนมารวมกันที่หลังน้ำตกอลาร์ฟ ใครพูดภาษาดรากเซลส์ได้ มั่ง” เชียลถามทุกคน “อือยังงัย” อนาตาเซียถาม “ ก็เป็นภาษาเรียกปลากรดอร์ไง” อิลมาโล่อธิบาย “แล้วพาเซลส์หละ” ทิ เบียลถามาอีก “คือไร” ทั้งสองคนถาม “ก็ภาษาเรียกแมวไง” เสียงหนึ่งที่ลอดออกมาทางน้ำตก “เอมิล เสียงของเธอจริง ๆ ด้วยฉันนึกว่าเธอถูกจับไปอยู่กับพวกอัลตรายอนซะอีก” อนาตาเซียดีใจเป็นที่สุด “แล้วเจ้าอาเทอร์หละ” “อยู่นี่เจ้าพวกนกแก้วปากกกระจอก “เอมิลพูด “เอาหละเอมิลถ้าเธอจะร่วมวงกับเราไปเอาเสบียงมา” “จ๊ะ” เอมิลรับแล้วรีบวิ่งไปเอาเสบียงมา “อะเดี๋ยวให้ ฮิคกับแฟลงค์มาเฝ้าเต็นท์แล้วกัน” ทั้งหมดค่อย ๆ ย่องไปที่หน้าต่างของบ้านของคุณลุงคนนั้นมันบังเอิญและเคราะห์ดีสำหรับเรามากเพราะถ้าเราไปปีนทางหน้าหลังบ้านซี่งตรงกับห้องนอนห้องหนึ่งข้างในมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งรุ่งราวคราวดียวกับพวกเขามากเธอนนอนหลับอยู่ พอพวกเขาเข้ามาเธอก็ตื่น ทุกคนต่างก็โต๊ะหลบใต้โต๊ะบ้างใต้เตียงบ้าง  ขณะเดียวกันอิล ก็ไม่รู้ว่าจะหลบที่ตรงไหนเขาวิ่งถอยหลังไปสะดุดอะไร มันเ ป็นตะกร้าข้างในมีผ้าอยู่มันนุ่มมากข้างบนมีผ้าคลุมอยู่แถมมีเศษก้างปลาด้วยและเขาก็เห็นบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ใต้ผ้าเขาค่อย ๆ เปิดดู “กิ้ว ๆๆๆๆ” เสียงเจ้าฮิทชิ่งร้อง มันเป็นสายพันธุ์ใหม่ที่นักวิทยาศาสตร์เพิ่งคิดค้นโดยการนำเอายีนส์ของปลากับสุนัขพวกนี้อาจจะผสมได้ตั้งแต่ 2 – 4 พันธุ์เท่านั้นถ้าเป็นเจ้าตัวนี้ก็น่าจะผสม สุนัข ปลา แล้วก็ปีกหงส์  และปัญหาก็คือมันไม่เคยบินได้เลยถ้าเป็นสัตว์ประเภทนี้ในการผสมสัตว์กินเนื้อในยีนส์ ¾  มักจะกินปลาและราคาก็แล้วแต่การผสม ทั้งสองอย่าง ก็จะมีราคา 23,000 $ ขึ้นไป แต่ถ้าเป็น 3 อย่างก็จะเป็น 45,000 $  ขึ้นไป สัก 5 อย่างก็ประมาณ 63,000 – 70,000 $  เสียงของพวกนี้จะร้องดังมาก จนเธอต้องตื่นขึ้น เธอยังงัวเงีย “ฉันแค่มาตามหาเพชร  แล้วเธอชื่ออะไรหละ” อิลถาม “อลิศเซอร์เบศ มันตาเลียล” อลิสเซอร์เบศตอบ \"ฮืมเหมือนนามสกุลฉันเลย เออขอโทษนะฉันชื่อทิเบียล มัลตาเลียล\" \"แม่เธอชื่อ แอร์มิน่า ส่วนพ่อของเธอชื่อแฮกเตอร์และพ่อแม่ของเธอก็ไปญี่ปุ่นกับพ่อแม่ของฉันด้วย\" อลิศเซอร์เบศแทรกขึ้น