!!Material Girls!!

เนื้อเรื่อง

!!Material Girls!!

                     Living in a material world
                  And I am a material girl
                  You know that we are living in a material world
                  And I am a material girl

                  สายหนังเส้นเล็กจิ๋วสีดำมันปลาบถักทอเป็นรองเท้าส้นสูงปรี๊ด...ฉันดูตระหง่านมั่นใจเหลือเกิน กางเกงยีนส์แนวเซอร์ๆเก๋ๆเข้ากันกับสายเดี่ยวสีขาวโปร่งลายหวานอมเปรี้ยวของกุชชี่ ใบหน้าฉาบด้วยแป้งรองพื้นเนื้อเนียน ปากแดงแวววาว ทรงผมนำสมัยสีน้ำตาลประกายทองปลิวสยายไปตามลมทำให้แลเห็นแก้มสีชมพูเรื่อๆ แต่ภายใต้เปลือกตาที่ทาอายแชโดว์สีฟ้าเฉี่ยวกลับท่วมท้นไปด้วยน้ำใสๆที่เอ่อล้นทำให้มาสคาร่าสีน้ำตาลเข้มเปรอะเปื้อน น้ำตา...รวยระรินอาบสองแก้ม

                  สาววัตถุนิยม...เธออาจจะเรียกฉันและกลุ่มเพื่อนว่าอย่างนั้น แต่รู้บ้างไหมว่า อะไรกันที่เป็นตัวแปรทำให้เราต้องเข้ามาอยู่ในวังวนของความฟุ้งเฟ้อและวิมานลอยในภาพฝัน การวิ่งตามสีสันอันฉูดฉาดอย่างสุดฝีเท้า แม้ความจริงขาที่ก้าวไปอย่างไม่เคยทั้งหยุดพักและหยุดคิดจะอ่อนเปลี้ยเพียงใดก็ตาม ฉันมีความฝัน ฉันฝันว่าอยากจะอยู่ในเมืองหรูอย่างแมนแฮททันใจกลางกรุงนิวยอร์ก เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นบิ๊กแอปเปิ้ลที่ภายนอกดูสีแดงมันปลาบชุ่มฉ่ำน่ากัดกิน แต่กระจกมักมีสองด้านเสมอ ใครจะไปมองเห็นถึงความเน่าผุพังมีหนอนชอนไชฟอนเฟะทั่วผลภายใน คนเราอยากจะอยู่แต่ในที่ดีๆเท่านั้น และเช่นกัน ฉันชอบเมืองหลวง ฉันรักความฟุ้งเฟ้อ ฉันชอบที่คนเรามีกิเลสไม่รู้จักจบสิ้น มันแสดงให้เห็นธาตุแท้ของความเป็นมนุษย์ได้ดีอย่างไม่ต้องแสแสร้ง อย่างที่คนทั้งสังคมต้องฝืนกลืนน้ำลายตัวเองกันยู่

                  มันขัดแย้งกัน แต่เป็นความขัดแย้งบนความอยุติธรรมที่ยุติธรรม เธอสามารถขึ้นไปบนตึกเวิร์ลด์เทรดสูงเสียดฟ้าอย่างคุณนาย แล้วใช้สายตาคมกริบปานเยี่ยวเพชฌฆาตเพ่งเล็งไปที่ย่านคนผิวสีและประณามหยามเหยียดเขาด้วยคำง่ายๆสั้นๆเพียงคำเดียวว่า จน แต่บาดลึกแทรกเข้าสู่ทรวงของคนอีกค่อนโลกคำนั้น แต่ไม่ทันไร เงินในบัญชีที่มีตัวเลขเกินสิบหลักของคุณก็จะสิ้นค่าเพราะอยู่ดีๆไม่ว่าดี ตึกมันก็ดันถล่มลงมา คุณก็คงจะหยุดความคิดของคุณไว้ได้แค่นั้น ที่เหลือต่อไปก็คงจะเป็นเรื่องของอีกโลกหนึ่ง ไม่ใช่โลกวัตถุนิยม ที่เราอาศัยอยู่

                 ไม่ใช่ว่าฉันเห็นใจคนจนหรอกนะ ก็จริงอยู่ ที่มันน่าสงสาร น่าเวทนา ปนน่าสมเพช ก็เพราะว่าพวกเขาทำตัวเอง ใครจ้างให้คุณมีลูกเป็นครอกอย่างนั้น ใครจ้างให้คุณต้องโดนมอมเมา ใครไปปิดกั้นไม่ให้คุณได้ร่ำเรียนสูงๆ พวกคนเหล่านั้นก็เป็นเพื่อนร่วมโลกด้วยกันเอง กดหัวกันเองจนโงหัวไม่ขึ้น เพราะแค่คำตรงข้าม มี กับ ไม่มี

                 ครั้งหนึ่ง กับเกมการทดสอบตัวเอง ลองเล่นกับตัณหา พนันกับนักโฆษณา อาเสี่ยนายทุน และเพื่อนตัวดี ความพ่ายแพ้ก็ถามโถมเข้ามา กับประโยคทดสอบราบเรียบธรรมดา “เธอยังไม่เปลี่ยนมือถืออีกหรอ” ความพยายามในการทดสอบตัวเองก็พังครืนลงมาทันที ไม่ทันไรมือถือเครื่องใหม่เอี่ยมรุ่นล่าสุดก็ได้มาอยู่ในมือของฉัน ถึงแม้ว่าฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันดีกว่าเตรื่องเก่าอย่างไรแต่ฉันก็ทำให้เพื่อนอึ้งได้ก็แล้วกัน เธอขอพ่อตั้งนานกว่าจะได้ แต่ฉันตัดสินใจหนึ่งวินาทีแต่ต้องอดข้าวไปอีกครึ่งเดือน

                การใช่ของมียี่ห้อ ทุกอย่างต้องเบรนด์เนม นาฬิกาแทกฮอยเออร์ รถหรู ความสุข..มักจะผ่านมาแค่ชั่วครั้งชั่วคราว น้ำหอมดิออร์ที่เพิ่งฉีดไป ไม่นานกลิ่นก็จางซะแล้ว และเมื่อกลิ่นจาง ก็คงจะต้องฉีดใหม่ วิ่งตามเขาไปเรื่อยๆอย่างไร้สมอง ความสุข...ใช่ของจริงรึเปล่า

               แค่กิเลส ของคนโดนหลอกกับคนปฏิบัติการ แทนที่เราจะแบ่งปัน กลับทิ้งลงขยะ ไม่มีใครยอมให้ใคร เงินของฉัน ของฉัน ของฉัน ทุกคนคิดเข่นนั้น โลกเรา เป็นเช่นนั้น ฉัน ในเมื่อ ฉันเองก็ถือได้ว่าอยู่ในพวกที่ มี ฉันก็คงต้องวิ่งตามต่อไป แต่ฉันมีวิธีวิ่งในแบบของตัวเอง วิธีธรรมดาๆง่ายๆ ไม่เหนื่อย ประหยัด คุ้มค่า มีความสุขยั่งยืน มีให้อย่างทุ่มเทและจริงใจ ฉันมีความตั้งใจ ความสำเร็จที่จะเกิดขึ้นจะเป็นได้หรือไม่ มีแค่ใจของฉันเท่านั้นที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ และในวันหนึ่งฉันก็คงจะต้องเหนื่อย และหยุด คืนลมหายใจไปสู่ธรรมชาติ.....