รอรักที่ปลายฟ้า

เนื้อเรื่อง

เอ๊ะ! รู้สึกว่าฉันกำลังปีนเขาอยู่นะ ฉันเลยมองลงไปข้างล่าง มันเริ่มมืดแต่ก็รู้ได้ว่าสูงมาก ฉันไม่กล้ามองไปข้างล่างอีกหน ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างทำให้ฉันปีนขึ้นไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีอุปกรณ์ปีนเขาสักชิ้น แต่ละก้าวที่ปีนมันเจ็บมือ ปวดไปทั่วร่างกาย แต่ฉันไม่มีเชือกนี่ แต่พร้อมที่จะไปสู่จุดหมาย เหมือนฉันต้องการอะไรสักอย่างที่อยู่บนนั้น ยอดเขาใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว แต่ความรู้สึกมันกลับหดหู่ และเจ็บหน้าอกแปลบๆ อาจจะเป็นเพราะออกซิเจนน้อยก็ได้

และแล้วก้าวสุดท้ายของฉันก็มาถึง ฉันก็ยืนอยู่ที่นั่น ฉันจำได้แล้ว ฉันปีนขึ้นมาเรื่อยๆ เพื่อมาพบเขาคนนั้น แต่ทุกครั้งที่ปีนขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นภูเขาลูกไหนฉันก็ยังพบว่าตัวเองยังไม่ถึงฟ้า และไม่อาจเอื้อมดาวเหล่านั้น  ฉันทำได้เพียงแค่ตะโกนให้ก้องฟ้า บอกเขาว่า

“ฉันรักเธอ” และนั่งร้องเพลงดังๆอยู่บนนั้น

“สักวันถ้ามีทางที่ดีจะไปถึงเธอได้ ฉันจะไปหาเธอ ไม่ว่าจะนานและทรมานสักเท่าใด ถ้าช่วงเวลาหนึ่งฉันอ่อนแรง ฉันอยากให้เธอช่วยอยู่ปลอบใจ แม้จะไกลกันมากก็ตาม เพราะเธอเป็นคนที่ทำให้ฉันสิ้นเนื้อประดาตัว หาใช่สตรีชั้นสูงในโซเวียต ฉันจะไปหาเธอให้ได้ เพราะฉันเหงามากเหลือเกิน ฉันคิดถึงเธอ ฉันรักเธอ ฉันจะไปหาเธอให้ได้ อาเมน”

นั้นเป็นภูเขาลูกที่ผ่านมาแล้ว เขาก็ไม่มา ลูกนี้คงสูงพอที่เสียงของฉันจะไปถึงนะ

“I love you. I very miss you. I’m tried because you. I sad because you are disappeared form me. This time I need you. I believe that you come back to me again. Amen. My darling.

นี่เป็นชั่วโมงที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่ฉันอยู่บนเขาลูกนี้ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสงดาวดูจะเลือนหาย ฉันอาจต้องลงไปหาภูเขาลูกใหม่ที่สูงกว่านี้แล้วปีนขึ้นไปหาเขาอีกครั้ง ยังไงๆฉันก็ต้องเข้มแข็งให้เขารู้ว่าฉันมีค่า และยอมรับฉันไปอยู่เคียงข้าง เฮ้อ ความรักของเธอมันทำให้ฉันเหนื่อยนะ  “ได้ยินฉันไหมดวงดารา ฉันครวญเพลงแห่งรัก เมื่อฉันระลึกถึงนายของเจ้า ฉันรักนายเจ้าดังราชาท้องทุ่งโรฮัน ดอกซิมเบลมิเนก็บานทั่วทุ่งแห่งนั้น เพื่อเป็นสักขีพยานในรักของฉัน...ทุกยามสนธยาที่หัวใจฉันต้องร้องเรียกนายของเจ้าเสมอ ราชาแห่งโรฮันที่รัก เขาจากไปแผ่นดินเกิด และทิ้งฉันไว้เบื้องหลัง ดวงดาราเอ๋ย บอกนายของเจ้าได้ไหมว่าฉันยังรออยู่เสมอ... ”

คืนนี้เป็นคืนที่มืดมาก แสงดาวแทบไม่มีให้เห็น ฉันเริ่มกลัวที่จะอยู่คนเดียว ฉันเริ่มอ่อนแอ เวลากำลังผ่านไปเรื่อยๆ แสงดาวแต่ละดวงที่มีเพียงน้อยนิดเหมือนจะพร่ามัวมากขึ้น ฉันเหงาเหลือเกิน

“อึก...” ฉันเริ่มสะอึกพร้อมกับน้ำตาหยดแรก เพราะฉันรอใครบางคนนั้น อาจไม่มีความหมายแล้ว ฉันอุตส่าห์เดินทางหาภูเขาสูงแทนที่จะอยู่ในราชสำนัก และรออย่างอ้างว้างหลายครั้ง คำอธิษฐานของฉันไม่เป็นผลเมื่อเริ่มอรุโณทัยฉายแสงบางๆบนฟ้า
“เขาไม่มาหรอกมั้ง” ฉันทำใจไม่ได้ ฉันก้มหน้าร้องไห้ไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นหมอก รอบตัวก็ดูหนาขึ้นอย่างผิดธรรมชาติ ในที่สุดก็มีเสียงๆหนึ่งดังมาจากฟากฟ้า! เป็นเสียงที่ฉันรอคอยมานาน

“เอวา” เสียงนุ่มๆที่เหมือนดังมาจากที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันรู้ว่าใช่ต้องใช่เขาอย่างแน่นอน!

“ฉันยังไม่ไปจากเธอจริงๆ หรอกนะ อุปสรรคบางอย่างทำให้ฉันต้องสละราชบัลลังก์ ฉันสัญญานะ สักวัน ฉันจะกลับไปที่ทุ่งโรฮัน เธอดูแลดอกไม้พวกนั้นดีๆละ” เสียงของเขาจริงๆด้วย!

“...........................” ฉันพูดไม่ออก ฉันกลัวเสียงของเขาหายไป

“เอวา เรายังเจอกันได้ในบางครั้ง แต่ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า ฉันเป็นใคร หึ๊ บอกมาดิ๊” เสียงของเขาแหลมขึ้นเหมือนโมโห

“เอ่อ...ธะ เธอ เธอก็คือ ลูซิเฟอร์ ไง...อึ้ก” แย่ละสิ ฉันตกใจจนสะอึก เขาเป็นอะไรไปหน่ะ

“เฮ้อ...ฉันรู้นะ ว่าเธออธิษฐานให้ฉันบ่อยๆ ขอบใจมาก แต่ไม่ต้อง เอเมน ได้ไหม เธอจะฆ่า ฉันรึไง ฉันเป็นซาตานนะ” เออ จริงด้วย ฉันลืมไป

“เอวา เธอลืมใช่มั้ยล่ะ โธ่เอ้ย กว่าจะทะลวงมนต์แห่งสุรเสียงศักดิ์สิทธิ์ของพระเมสสิยาห์มาให้เธอเห็นได้เนี่ยตั้งนาน เธอก็พูด เอเมน อยู่นั่นแหละ”

และแล้วสุดที่รักของฉันก็โผล่มาแบบผมทันสมัยมากด้วยทรงเม่นตกบันได

“ลูซิเฟอร์ที่รัก ฉัน...เอ่อ...ขอโต๊ดน้า...ลืมปายอ่ะ หึ หึ\" แย่ละซิ ฉันกลั้นขำไม่ได้แล้ว

\"เอวา\" คราวนี้ควันขึ้นหูด้วย ยิ่งเหมือนตัวเม่นโดนบุหรี่เสียบเข้าไปไหญ่

\"ฮึ่ม...\" ฉันยิ่งขำดิ

“เฮ้อ...จบดีกว่ามั้ง”