โมเช็ก

เนื้อเรื่อง

\"ซวบ ซวบ ซวบ...\"เสียงเท้าของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ย่ำลงไปบนหญ้ากรอบๆ ได้ทำลายความเงียบสงัดยามค่ำคืน เขาผอม ดูซีดเซียว
อย่างที่ไม่มีใครเคยคิดว่า มนุษย์จะสามารถผอมได้ถึงขนาดนั้น \"ถึงแล้วหรอเนี่ย...เฮ้อ!แทบแย่\" เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับนั่งพักตรงโคน
ต้นเมเปิ้ลข้างๆแม่น้ำ แม้จะเป็นช่วงเวลากลางคืนแล้ว แต่ใบของมันก็เป็นสีแดงราวกับเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ไม่มีวันมอดมลาย เขาวางกระเป๋า
ไว้ข้างๆตัว แล้วเอามือล้วงเข้าไปควานหาของบางอย่าง \"เจอแล้วๆ ฮ่าๆๆ เอามาจริงๆด้วย\" มันคือหนังสือปกสีดำเล่มหนึ่ง เขาได้มันมา
จากพัสดุที่เขาคิดว่ามันส่งมาผิด เขาเปิดมันด้วยความรีบร้อน จนหน้าหนึ่งของหนังสือหลุดออกมา มันปลิวไปตกข้างแม่น้ำ เขาไม่ได้สนใจมัน
เลย เพราะมัวแต่เพ่งอยู่กับหนังสือ\"เจอแล้ว\"เขาพึมพำ และอ่านตัวหนังสือในหน้านั้นเบาๆ \"หมู่บ้านเดอเมล่า วิลล์ เป็นหมู่บ้านที่อยู่เลียบแม่น้ำ
\"โมเช็ก\" แม่น้ำนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นต้นกำเนิดของสิ่งมีชีวิตที่นี่ และ แน่นอนเมื่อมันเป็นจุดกำเนิด มันก็ย่อมเป็นจุดจบของทุกสิ่งทุกอย่างด้วย หลาย
ชีวิตต้องสังเวยที่นี่ มันก็ไม่เรียกว่าสังเวยซะทีเดียวหรอกนะ เพราะเมื่อปีที่แล้วมีคนสูญหายไปกับสายน้ำนี้ประมาณ 30 กว่าคน ไม่มีใครยืนยัน
ได้ว่าคนเหล่านั้นตายไปหรือยังมีชีวิตอยู่ ไม่มีใครกล้าลงไปงม เพราะต่างกลัวว่าจะสูญหายไปเหมือนกับคนเหล่านั้น ไม่เคยมีบันทึกหลักฐานว่าพบศพของคนเหล่านี้เลย..ไม่เลยแม้แต่คนเดียว ซึ่งในบัน..\" \"สวัสดี\" เสียงแก่ๆเสียงหนึ่งกลบเสียงของเขาทำให้เขาหยุดชะงัก เขาหันไปข้างๆและสะดุ้งทันทีเมื่อเห็นชายแก่คนหนึ่งโน้มตัวลงมาหาเขา \"มาใหม่หรอ\" ชายแก่ถาม \"คะ..คือ..ผมเป็นนักสำรวจครับ ผมชื่อ ซานเช็ก
ฟีนีแกน เดินทางมาจากหมู่บ้านโอเบครับ\" \"หึหึหึหึ ฮ่าๆๆๆ อ๊ะ! โทษทีๆ อืม....โอเบ อยู่ห่างจากที่นี่ไปทางใต้ 214.23 ไมล์ มีพื้นที่ประมาณ 77 ตร.มใช่มั้ย\" \"อ่ะ...ครับ\"เขาตอบชายแก่ \'เก่งแฮะ เราอยู่มาตั้ง 23 ปี ยังไม่รู้เรื่องเลย แล้วเมื่อกี้ เขาหัวเราะทำไมนะ\'เขานึกในใจ \"แล้วมีบ้านอยู่หรือยังล่ะ\"ชายแก่ถามอีก\"ยังครับ แต่ไม่เป็นไรครับผมกะว่าจะนอนใต้ต้นไม้นี้แหละ\" \"งั้นหรอ ตามใจคุณ งั้นผมไปก่อนล่ะนะ เอ้อ!ผมชื่อ โมเช็ก ชาเมียส ไปล่ะ\" ชายแก่ตอบ และเดินจากไปพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่างที่ชายหนุ่มไม่ได้ยิน ชายหนุ่มนึกสงสัย\'โมเช็ก ชื่อเดียวกับแม่น้ำนี่ เกี่ยวอะไรกันนะ โมเช็ก...ซานเช็ก...เช็กงั้นหรอ\'เขาไม่เข้าใจในความสัมพันธ์นี้ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้แน่หรือ...
          เวลาผ่านไปหลายวัน ชายหนุ่มยังนอนที่เดิม กินที่เดิม (และรูปร่างดีขึ้นเมื่อได้กินดีอยู่ดี)เขาใช้เวลาเช้า-เย็นอยู่ที่นี่ ใต้ต้นเมเปิ้ล ข้างๆแม่น้ำโมเช็ก จะมีก็แต่เฉพาะช่วงเวลากลางวันเท่านั้นที่เขาจะออกไปสำรวจ และ เก็บข้อมูล ตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่นี่ เขาพยายามแก้ปัญหาที่ติดค้างคาอยู่ในใจ\"ความสัมพันธ์ระหว่าง เขา กับ แม่น้ำ\" คำตอบนั้นอยู่ใกล้เขายิ่งกว่าใกล้ หนังสือเล่มนั้นที่เขาอ่านค้างไว้ มันแบอยู่ตรงโคนต้นเมเปิ้ล เขายุ่งซะจนไม่ได้อ่านมันเลย ยุ่งกับการไปสำรวจ การกิน และการนอน ในเวลากลางคืนของวันหนึ่ง เขาก็นึกได้ว่าเขาอ่านหนังสือค้างไว้ เขาอ่านต่อจากตอนนั้น\"ซึ่งในบันทึกมีรายชื่อของผู้สูญหายดังนี้ 1.ดาเช็ก มูล 2.บาโรเช็ก จาเมรัส 3.เฮราเช็ก ซามูเอ็ล 4.บูมาเช็ก เช็นเดน 5.คาเช็ก ไรเปส 6....!\"\"ทำไมมีแต่เช็กล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้น ชั้นก็ต้องหายสาบสูญไปด้วยงั้นหรอ แล้วก็คุณโมเช็กอีก ไม่มีทาง!\" เขาวิ่งเข้าไปตามถนนเพื่อหา นายโมเช็กและเตือนเขาในเรื่องนี้ ชายหนุ่มพานายโมเช็กไปที่ต้นเมเปิ้ล และอธิบายเรื่องต่างๆ นายโมเช็กไม่ฟัง แต่กลับกระซิบกับชายหนุ่มว่า\"ไม่ต้องพูดอีกแล้วนายไม่สงสัยชั้นบ้างหรือไง ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ทำไมชั้นถึงมาเดินกลางดึก นายไม่สงสัยในเสียงหัวเราะของชั้นหรือไง นายอ่านรายชื่อบันทึกหรือเปล่าว่า รายชื่อมันมาจากไหน มันมาจากชั้น ชั้นจัดการพวกมันเอง พวกมันก็เหมือนนาย ชอบสืบค้นข้อมูล ชั้นไม่ต้องการให้ใครมาล่วงรู้ความลับของโมเช็ก แต่นายพยายามทำมัน และหนังสือเล่มนั้นมันก็เป็นแผนชั้น ชั้นมีรายชื่อของคนที่มีคำว่าเช็กทั้งหมด นายโมเช็กจับชายหนุ่มและพาเดินไปที่แม่น้ำ และจับเขานั่งลง นายโมเช็กก้มลงไปหยิบกระดาษแผ่นที่ปลิวออกมาจากหนังสือเล่มนั้น มันอยู่ตรงซอกหิน เขายื่นให้ชายหนุ่มดู\"เคยอ่านใบนี้มั้ย คงยังไม่เคย เพราะมันมักจะไม่อยู่กับหนังสือหรอก มันหลุดง่ายน่ะ รู้มั้ยว่ามันเขียนอะไรเอาไว้...\"เสียงนายโมเช็กเบาลงเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน \"มันเขียนไว้ว่า\'สาปผู้ที่มีคำว่าเช็กและสระ อาในชื่อและกำลังพยายามสืบเรื่องโมเช็ก ให้มันจมลงสู่ก้นบึ้งของโมเช็กตลอดกาล\'ยังไงล่ะ ถึงไม่มีใครเจอศพพวกมัน ฮ่าๆๆๆ และนายคือรายต่อไป ลาก่อน\" นายโมเช็กผลักชายหนุ่มให้ตกน้ำ ชายหนุ่มจมลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว เปรียบเสมือนว่าโมเช็กกำลังดูดกลืนเขาอยู่ ไม่ถึง 1 นาที ร่างชายหนุ่มก็ลงไปสู่ก้นบึ้งของโมเช็ก ไม่มีใครพบเห็นนายซานเช็กอีกเลย แม้แต่ร่าง หรือแม้กระทั่งวิญญาณ... \"รายที่ 35\" นายโมเช็กพูดเบาๆ
          หลังจากนั้น นายโมเช็กก็เดินกลับบ้าน เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะ แล้วหยิบแผ่นกระดาษสีแดงออกมาแผ่นหนึ่ง เขาเขียนข้อความลงไปในกระดาษว่า\'สาปผู้ที่อ่านบทความเรื่องโมเช็กนี้ ให้มันจมลงสู่ก้นบึ้งของโมเช็กตลอดกาล\'...
********************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************
\"เจอแล้วรายที่ 36... คุณคือรายต่อไป\" เสียงของนายโมเช็ก แว่วดังมาจากที่ๆหนึ่งที่ไกลแสนไกล
คุณแน่ใจหรือเปล่าว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลังคุณจริงๆ....