ไกลเพียงใดใจฉันยังไปถึง

เนื้อเรื่อง

ฉันกับเธอ รู้จักกันมา 3 ปี แล้วแหละ เธอน่ารักมั๊กมาก เธอหล่อ และเป็นผู้ชายที่ฉันรักคนหนึ่งเชียวล่ะ
แต่ด้วยอุปสรรค ซึ่งก้อม่ายมีใครกำหนดด้าย คิดแต่ว่า เราจะไม่ลืมกัน อุปสรรคนั้นหรอ”อายุ” อายุเราห่างกานมากเลยแหละ ประมาณ 5 ปีได้ ซึ่งฉันอยู่มอ 2  เธออยู่ มอ6 น่ะสิ ให้ตายสิ!! เพื่อนเรายังมีพี่ห่างกานม่ายถึง 3 ปีเลย
วันศุกร์ ที่ 14  กุมภาพันธ์  2547
“แจง!! เร็วๆๆหน่อย เราจะปายกันแล้วน่ะ” เพื่อนฉันตะโกนมาจากนอกบ้าน ฉันกับเพื่อนกำลังจะไปโรงเรียน
“เดี๋ยวสิ!! แปปนึง ” ฉันม่ายสนจายอารายทั้งน้านแหละ ฉันรีบวิ่งปายหยิบดอกกุหลาบสีขาว บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งลงมาหาเพื่อน  เพราะวันนี้เป็นวันอำลารุ่นพี่มอ 6 ซึ่งรุ่นพี่มอ 6 ก้อต้องมีพี่แบงค์น่ะสิ หว้า!! พี่เค้าจาออกจาโรงเรียนแล้วหรอเนี้ย ฉันพึมพรำกับตัวเอง อย่างเบาๆๆ
“เอ้า นักเรียนทุกคน วันนี้เปงวันอำลารุ่นพี่ มอ 6 ของเรา คายมีอารายหรือของขวัญก้อนำมาหั้ยด้ายน่ะคระ”
อาจารย์สุนทรีรัตน์ ซึ่งฉันคิดว่าสวยที่สุดในโรงเรียนเลยแหละ อาจารย์เค้าพูดขึ้น
เพื่อนๆของฉันก้อต่างนำดอกไม้ปายหั้ยรุ่นพี่ที่ชอบ ต่างกับฉันที่มันเจ็บเกินใคร
ฉันรวบรวมกำลังที่มันเฉยๆเอามากๆ ลุกขึ้น ฉันเดินตรงเข้าปายหาพี่แบงค์ แต่รู้มั้ย “แพ็ต” กำลังยื่นดอกกุหลาบสีขาวเหมือนกาน (ก้อเพราะแบงค์ชอบดอกกุหลาบสีขาวน่ะสิ) ฉันตัดจาย เดินกลับหลังหันทันที ม่ายรู้เหมือนกานว่าเดินกลับมาตอนหนาย  
ฉันยังม่ายกล้าให้หรอก ดอกกุหลาบที่ฉันถือมาอ่ะ  จนพิธีอำลาจบลง ก้อเข้าห้องกันเรียนตามปกติ แต่เชื่อมั้ยวันนั้นฉันคงจะต้องเรียนม่ายรู้เรื่องเป็นแน่!! จะหั้ยรู้เรื่องด้ายงัยล่ะ ก้อเพราะมีพิธีบ้าๆๆนี้น่ะสิ ทามหั้ยภาพแห่งความหลังมันผุดขึ้นกลางใจฉันทันที  
“ไอ้แจง!! เป็นอาราย แล้วถือมาทามมายดอกกุหลาบอ่ะ  ม่ายหั้ยพี่แบงค์ล่ะ” ฉันยังถือดอกกุหลาบไว้ในมือและกำมันแน่นมากเลยแหละ ฉันตัดสินใจเดินปายหา “วาม” เพื่อนชายฉันคนหนึ่ง ที่เค้ากำลังแอบรักฉันด้วยสิ
“วาม อ่ะ แจงหั้ย” ฉันหั้ยดอกกุหลาบทั้งๆที่ฉันคิดว่า ดอกกุหลาบนั้นน่าจะเป็นแบงค์มากกว่าที่สมควรด้าย
“จิงหรอแจง” วามแสดงท่าทางดีจายมากเลยล่ะ ก้อเพราะตั้งแต่เค้าชอบฉันมา ฉันม่ายเคยหั้ยอารายเค้าเลย
“แจง อ่ะ วามก้อมีหั้ย” วามยื่นดอกไม้ช่อโตมากเลยล่ะ หั้ยฉัน  แต่ฉันก้อรับมานมาเท่านั้นแหละ  แล้วเดินจากวามมาเลย  
เพื่อนสนิทฉันเห็นท่าทางฉันไม่สบายจายเลยเข้ามาทักทาย
“แจง หั้ยดอกไม้แบงค์ปายหรือยังล่ะ” ฉันคิดว่าการทักทายแบบนี้เปงการทักทายที่ฉันม่ายอยากม่ายอยากด้ายยินเลยแหละ
“หั้ย ปายก้อไร้ค่าน่ะ อย่าปายสนจายเค้าเลย ” ฉันพูดพร้อมน้ำตา เลยแหละ
เพื่อนฉันก้อม่ายรบกวนอารายอีกเลย
“แจง!! มีคนฝากจดหมายมาหั้ย” เพื่อนฉันวิ่งมา นำกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากกระเป๋า
“คายฝากมาหั้ย” ฉันม่ายค่อยสนจายสักเท่าราย จายฉันตอนนี้มีแต่ แบงค์...แบงค์ เท่านั้นแหละ
  “พี่แบงค์”
แค่ชื่อ แบงค์  ฉันรีบดึงกระดาษจากมือเพื่อนมาทันที
“แจง พี่เห็นแจงเดินมาหาพี่ตอนเช้า โกรธอารายพี่หรือป่าว เย็นนี้มาบ้านพี่ด้ายมั้ย เดี๋ยวพี่จะรอ  บายน่ะ”
ฉันรับเก็บจดหมาย และฉันคิดว่าฉันควรจะหาพี่เค้าดีมั้ย แต่ฉันคิดว่าปายจะดีกว่า เพราะบ้านฉันกับบ้านแบงค์ก้อใกล้กันนิดเดียว ถึงฉันม่ายปายหา พี่เค้าก้อต้องมาบ้านฉันอยู่ดี
“แจง ปายเล่นกีต้าร์บ้านมิน ป่ะ” เพื่อนฉันเอ่ยขึ้น
“ ม่ายปายดีกว่า ฉันม่ายค่อยว่าง เอาไว้วันใหม่น่ะ”ฉันเอ่ยพร้อมยกมืออำลาเพื่อนๆ

ติ่ง หน่องๆๆๆๆ
“เอ้า แจง เข้ามาก่อน ” พี่เค้าเดินมาเปิดประตูบ้าน พี่เค้าน่ารักมากเลยล่ะ น่ารักกว่าใส่ชุดนักเรียนสะอีกน่ะ
ฉันกับพี่เค้าเดินปายหลังบ้านพี่เค้า เพราะบ้านพี่เค้าใหญ่ และมีหลังบ้านที่บรรยากาศดีทีเดียว
“แจง พี่มีข่าวดีมาบอก” ข่าวดีของพี่เค้า ส่วนมากเป็นข่าวร้ายของฉันสะมากกว่า
“อารายหรอคระ”
“ พี่ติดมหาวิทยาลัยพะเยา วิดวะโยธา”  โอ้!!! ม่ายจิงมั้ง ฉันม่ายคิดว่าจะมีคำพูดนี้ออกมาจากปากพี่เค้า
พี่เค้าจาปายเรียนที่อื่นแล้วสิน่ะ
“แล้วจะปายเรียนเดือนหนายอ่ะ”
“อีก 1 เดือน” แค่ว่าจะปายเรียนฉันก้อหน้าเสียแล้ว แต่นี้ อีกแค่ 1 เดือน ฉันคงทามจายลำบาก
“แบงค์ อย่าลืมกันน่ะ ” ฉันม่ายรู้ว่าฉันพูดออกปายด้ายงัย คงเพราะตอนนี้ฉันกังวลเรื่องนี้ก้อเปงด้าย
“คับ พี่สัญญา”
ผ่านปายสัก 2 เดือน ฉันกับพี่เค้าม่ายด้ายติดต่อ กันมานานแล้วล่ะ
ทุกวันนี้ฉันก้อเพียงแค่รอ........รอ........รอพี่เค้าตลอดไป เผื่อเธอ เห็นคนนอกใจที่ยังรักเธอ ทุกคืนวันคนนี้จะยังเฝ้ารักเฝ้ารอ และฝากความหวังไว้ที่เธอ เธอสัญญาว่าจะม่ายลืม สัญญา มันจะเป็นจิงหรือป่าวฉันก้อยังม่ายรู้ หรือแค่สัญญา คายๆๆก้อพูดด้าย แต่ฉันคิดว่าพี่เค้าม่ายมีทางทามแบบนั้นหรอก  ฉันแค่ขอหั้ย แบงค์อย่าเปลี่ยนไปเลย

“แล้ววันนี้ก้อม่ายเหมือนวันเก่าๆ
ไม่มีเหงาเธอนั้นหั้ยเฝ้าหา
มาถึงแล้ววันที่เธอต้องจากลา
ทำไมฟ้าต้องหั้ยเธอจากไป
อยากจะบอกดังๆว่าคิดถึง
แม้จะดึงรั้งเธอมาม่ายด้าย
อยากหั้ยเธอด้ายยินเสียงหัวใจ
ส่งไปไกลถึงพะเยาว่ารักเธอ”