ในบางครั้งกาลเวลาในการคบกัน ก็ทำให้คนเปลี่ยนไป ในหลาย ๆ สิ่งหลาย ๆ อย่างที่ร่วมทำด้วยกันมาก็ต้องเปลี่ยนแปลง
“ นี่พวกแกจะไปไหนกัน รอด้วยสิ คม อู๋”
ออยสาวสวย น่ารัก นิสัยดี ร้องเรียกเพื่อนเธออีกสองคนให้รอเธอ
“ก็แกมัวทำอะไรชักช้าอยู่ได้น่าเบื่อจริง ๆ เลย”
“เออน่าคราวน่าจะไม่ช้าแล้ว”
“เออ รีบไปเหอะ มัวมาเดินเป็นคุณหนูอยู่ได้ เร็วเข้าเราช้าแล้วนะออย”
แล้วคมกับออยก็ลากกันเดินไป ปล่อยอู๋ทิ้งไว้เบื้องหลัง
“นี่แกสองคนรอด้วยสิ”
“อู๋เร็วเข้าสิอย่าช้านะ”
แล้วเมื่อทั้งสามคนมาถึงห้องก็พบว่าอาจารย์บอกคะแนนไปแล้ว
“โฮ่ เห็นไหมอาจารย์บอกคะแนนไปแล้วเลย เพราะพวกแกสองคนเห็นไหมเนี่ยอาจารย์บอกคะแนนไปแล้วเลยไม่รู้เลย”
“เออ พวกเขารู้ว่าแกได้คะแนนเท่าไหร่  คมแกได้ 17 ออยได้19 อู๋ได้19”
“โฮ่ ได้น้อยอีกแล้วน่าเบื่อว่ะเมื่อไหร่จะเลิกโง่สักทีว่ะ “
“เออน่าไม่เป็นไร ได้แค่ไหนก้เอาแค่นั้น คมคราวน่าเอาใหม่ก็ได้”
“เออใช่สิเขามันโง่นี่ อู่แกไม่ต้องมาพูดหรอกเวลาขอลอกหน่อยก็ปิดอยู่ได้ ทำเป็น
..แม่เว้ย”
“เออคมไม่เป็นไรน่ะ ไม่เข้าใจตรงไหนก็มาถามสิมา เดี๋ยวเขาอธิบายให้ฟัง”
เมื่อเวลาผ่านไป ออยได้อธิบายให้คมฟังจนเข้าใจ คมขอบใจออยเป็นการใหญ่ และเลี้ยงข้าวออยในตอนกลางวัน
นับตั้งแต่วันนั้นมา คมเริ่มมีความรู้สึกว่าอู๋ ช่วยเธอเรื่องการเรียนไม่ได้ เธอจึงปรึกษาออยเรื่องเรียนตลอด ส่วนอู๋ก็เป็นที่ปรึกษาเพียงเรื่องครอบครัวเท่านั้น จนอู๋เริ่มมีความรู้สึกว่า ตนเป็นที่ระบายความรู้สึกของคมไปเสียแล้ว
จากแต่ก่อนที่ออยจะเข้ากลุ่มมาอู๋ และคมสนิทกันมากยิ่งกว่าอะไร เขาทั้งสองคนช่วยเหลือกันและกันตลอด ไม่ว่าความรัก การเรียน ทางเรื่องครอบครัว แต่พอเมื่อขึ้นม.2 เพื่อนสนิทของออยต้องถูกย้ายไปอยู่ที่ห้องอื่น เธอต้องอยู่เพียงลำพัง ตั้งหนึ่งอาทิตย์ เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาเลย ที่พวกผู้หญิงจะไม่คุยกับใครเลยไปไม่ได้ คมปรึกษาอู๋เรื่องการที่จะรับออยเข้ากลุ่ม
แต่เมื่อพอรับออยเข้ามาในกลุ่มแล้วความสัมพันธ์ระหว่างอู๋และคมต้องเปลี่ยนไป แต่ในความรู้สึกลึก ๆ แล้วนั้นคมกลัวว่าออยจะไม่มีเพื่อน ในตอนแรกคมเลยเทคแคร์ออยเป็นพิเศษ จนทำให้เป็นที่เกิดเรื่องของการทะเลอะกันครั้งแรก
“อู๋แกเป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้เราห่าง ๆ กันนะ”
“ก็แกยังไม่รู้ตัวอีกหรอ”แล้วอู๋ก็เดินจากไป พร้อมกับปริศนา
หลายวันผ่านไป คมก็ปรึกษาออยเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างอู๋และคม
แต่ออยเป็นคนที่เข้ากับใครก็ง่ายออยจึงสนิททั้งกับอู๋และคม ออยจึงไม่มีปัญหาอะไร
และในที่สุดเมื่อกลุ่มเรามีท่าทีว่ากำลังจะแตกแยกแล้วเราจึงโดดเรียนหนึ่งคาบเพื่อพูดคุยกันถึงปัญหา
“คม ถามจริง ๆ เถอะ แกยังไม่รู้อีกหรอว่าเขาเป็นอะไร”
“แหมแกใครจะไปตรัสรู้ทุกเรื่องหละ ว่าแกเป็นอะไร”
“เออดี เขาจะบอกให้นะว่าแกไม่สนใจเขา ตั้งแต่ออยเข้ามา แกก็ดูแลแต่ออย แล้วเขาหละ เคยสนใจบ้างไหม ไม่เคยเลย แกสนใจแต่ออยคนเดียว เขาน้อยใจน่ะคม แกรู้ไหม” แล้วนั่นเป็นครั้งแรกที่คมรู้สึกถึงความน้อยใจของอู๋เป็นครั้งแรก
“หรออู๋แกคิดอย่างนั้นหรอ เขาอยากบอกว่าถ้าแกคิดอย่างนั้น เขาจะบอกว่าแกเป็นคนไม่มีเหตุผลเอามาก ๆ เลยนะ แกไม่เห็นหรอว่า ในตอนนี้ออยไม่มีใคร แล้วเขาเป็นคนเอาออยเข้ากลุ่มมานะ เขาก็ต้องดูและออยหน่อย และแกก็รู้ว่าออยเป็นคนชักช้า เขาเองก็ไม่ชอบทิ้งเพื่อนหรอกนะ แต่ถ้าเขาเดินไปก่อนก็ไม่มีใครรอออยอีกอยู่ดีแหละ เขาเลยบอกให้พวกแกเดินไปก่อน เพราะเขารู้ว่าก้อยไม่ชอบรอใครไงอู๋ เข้าใจหรือยัง”
และเมื่อทุกคนเคียร์กันเรียบร้อยแล้วทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิมจนจบม.2
และปีการศึกษาสุดท้ายก็มาถึง
วันเปิดเทอมกันวันแรกเราก็โทรนัดกันว่าจะไปเจอกันที่โต๊ะเดิม เมื่อมาถึงก็พบว่าทุกคนเปลี่ยนไปหมดอู๋ เปลี่ยนไปมาก เพราะอู๋ แอบชอบผู้ชายคนหนึ่งตอนที่เรียนมวยไทย ย่อมเป็นธรรมดาที่คนมีความรักย่อมจะต้องเปลี่ยนไป ออยก็เป็นคนที่สวยวันสวนคืนอยู่แล้ว
“นี่วันหลังก็พามาแนะนำบ้างนะ”
“เออแฟนแกคนไหนว่ะอู๋  ชื่ออะไรว่ะ “
“คมแกก็รู้จักนะ “
“แล้วไปแอบชอบกันตอนไหนว่ะ “
“ก็ตอนที่เราเรียนมวยไทยกันไง “
“หรอไหนลองเล่ามาดิ”
“ก็ไม่มีไรมากหรอกก็แค่คุยกันเฉย ๆ แล้วมันก็แซวเขาน่ะ “
“หรอแล้วก็ชอบกัน แล้วมันชอบแกหรือเปล่าว่ะ”
“ก็ไม่รู้ว่ามันชอบเขาไหมน่ะ  แต่มันเป็นคนที่แกรู้จักน่ะคม”
“ใครว่ะ อยู่ห้องไหนว่ะอู๋”
“เฮ้ย บอกไม่ได้ว่ะ”
“เอ้าไม่บอกแล้วเขาจะรู้ไหมเนี่ย”
หลายวันเข้าคมก็ถามจนได้เรื่องว่าคนที่อู๋แอบชอบคือใคร และคน ๆ นั้นก็เป็นคนที่คมรู้จักเป็นอย่างดีเช่นกัน
คมและชุเคยเรียนที่เดียวกันตอนอยู่ประธม
อู๋บอกคมว่าอย่าบอกใคร คมก็ไม่บอกใคร แต่ อู๋บอกกับคนอื่นนี่สิ มันเหมือนการไม่เชื่อใจกันเลย
และทั้งสองคนก็ชอบกันเพราะอู๋แอบชอบชุอยู่นั้น ชุก็แอบชอบอู๋อยู่เหมือนกัน
แต่ คมเป็นคนที่กลัวการสูญเสียมากที่สุด เลยตกลงกับอู๋ว่า
“นี่แก ถ้าแกมีแฟนแล้ว แกเปลี่ยนไปน่ะ เขาจะไม่พูดกับแกเลย เข้าใจไหมสัญญาน่ะ”
ทั้งสองก็เกี่ยวก้อยสัญญากัน ว่าถ้าใครมีแฟนแล้วจะไม่ทิ้งเพื่อน
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือ เราทุกคนต่างเปลี่ยนไปกันเอง แต่ไม่มีใครเห็นหรอกว่าตนเปลี่ยนไปอย่างไร เราจะคอยแต่หาว่า คนอื่นเป็นคนที่เปลี่ยนไปทั้งนั้น
และแล้วก็เกิดเหตุการที่ทำให้เกิดเรื่องอีก เมื่ออู๋นั่งอยู่กับชุ คมก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเลยไปนั่งกับกลุ่มตูนเพื่อนเก่าที่เคยคบกัน เพื่อที่จะปล่อยให้อู๋และชุนั่งคุยกันไป ว่าก็ว่าคือ คมพยายามทำตัวให้ห่างจากอู๋  และอู๋ก็คิดว่าคมพยายามหลบหน้าอู๋ และตอนนี้คมก็จะไปอยู่ระหว่างกลุ่มทั้งสอง ก็คือกลุ่มตูนและกลุ่มกิ่งไม้เหล็ก
ในยามเวลาที่อยู่กับกิ่งไม้เหล็ก คมก็จะอยู่กับออยเป็นส่วนมาก และเมื่ออู๋มีเรื่องความรักอะไร อู๋ก็จะไปปรึกษากับก้อย ด้วยเพราะเหตุใด คมไม่รู้หรอก อาจเพราะก้อยมีแฟนอยู่ห้องเดียวกันกับชุแฟนอู๋ หรือเป็นเพราะความไม่เขื่อใจกันเพราะกลัวว่าคมจะเปิดเผยเรื่องราวความลับ หรือว่ากลัวว่าคมจะล้อเรื่องแฟนก็ไม่รู้
และเราก็ทะเลอะกันอย่างรุนแรงมากต่างคนต่างงอนกันและกัน
แต่เพื่อน ๆ ก็ช่วยกันแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้ลงเอยได้ ก็ต้องขอบคุณ ตูนเพื่อนเก่าคนนี้เสมอ
แต่ถึงแม้ว่าคมกับอู๋จะมาคืนดีกันแล้ว แต่ความรู้สึกที่คมเคยมีให้อู๋เหมือนเดิมมันได้เปลี่ยนไป  ความรู้สึกของอู๋ก็เช่นเดียวกันมันหายไปจากคำว่ารัก
.. จนบัดนี้มันกลายไปเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิมแล้ว จากเพื่อนรัก กลายเป็น เพื่อนธรรมดาคนนึงภายในกลุ่ม คงต้องใช้เวลานานกว่าที่จะกลับมาเหมือนเดิมได้
แต่ยิ่งนานเท่าไหร่คำว่าเพื่อนสนิทมันยิ่งหมดลงไป
แต่อู๋ก็ยังเป็นที่ระบายเรื่องครอบครัวเสมอ ถึงแม้อู๋จะทำท่าทางว่าเบื่อเพียงได้ แต่ที่ต้องปรึกษาอู๋เพราะมีอู๋เพียงคนเดียวที่รู้เรื่องเยอะที่สุด
หลายครั้งที่คมท้อใจ และหลายครั้งที่คมหมดกำลังใจ และยิ่งเจอกับเรื่องเพื่อนที่คบกันมานานถึง 3 ปีมาแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นเพื่อนรักกันอีก
บุศเป็นคนที่เชื่อทางด้านเรื่องโหราศาสตร์ ก็มีเรื่องมาบอกพวกเราว่า
“นี่แก เมื่อวานเขาไปดูหมอมาว่า กลุ่มเราอยู่กันได้เพียงแค่ 6 คนเท่านั้น ถ้าไม่เช่นนั้น เราจะต้องทะเลอะกันไปเรื่อย ๆ นะ”
“โฮ่ ไอ้บุศไม่เป็นจริงหรอกว่ะ เราก็แค่ทะเลาะกันนิดหน่อยเองน่า ไม่มีอะไรหรอกน่ะ เดี๋ยวมันก็เหมือนเดิมแล้ว”
เหตุการณ์เป็นเช่นนี้เรื่อยมาตลอดจนวันเกิดของคมในปีนี้ คมพาเพื่อนในกลุ่มไปเลี้ยงกันที่ร้าน My Friends ที่เป็นร้านประจำของพวกเรากิ่งไม้เหล็ก
ออยและเพื่อนคนอื่นเดินข้ามถนนไปแล้ว เหลือก็เพียงแค่คมกับอู๋ แต่อู๋ทำท่าทีว่าไม่อยากอยู่ใกล้คมมากนักเท่าไหร่ อู๋เลยเดินข้ามถนนไปอย่างไม่ระมัดระวัง คมจึงเดินข้ามตามไป แต่ความที่อู๋ไม่ระวังเพียง แค่ความรู้สึกที่อู๋มีต่อคมเท่านั้น ทำให้ต้องเกิดการสูญเสียที่มีค่ายิ่ง
นั้นคือคำที่เหนือกว่าคำว่าเพื่อนไปอีกหน่อย นั้น ก็คือคำว่า  เพื่อนรัก และชีวิต
ชีวิตของคนที่สูญเสียไปนั้นอาจมันอาจไม่สำคัญกับใคร แต่มันอาจเป็นสิ่งที่คน คนหนึ่งจะต้องจำไปจนวันตาย ว่านี่คือเพื่อนที่รักเรา และสามารถแลกมันด้วยชีวิตได้คือคนๆนี้
เมื่ออู๋กำลังจะข้ามถนน แต่เพียงเพราะอู๋ ไม่อยากอยู่ใกล้คมมากนัก จึงรีบเดินข้ามถนนไปพร้อมกับการมองหน้าคมเป็นครั้งสุดท้าย และคมได้วิ่งเข้าไปเพื่อเอาตัวเข้าแลกกับสิ่งที่จะพรากชีวิตที่มีค่าสำหรับคำว่ามิตรภาพของเขาไป
คมยอมเสียสละชีวิตของคมเพื่อที่จะช่วยอู๋  และเหตุการณ์ก็จบด้วยการเสียชีวิตของคนที่อู๋ให้ได้แค่เพียงคำว่าเพื่อน และทั้งคนสองยังไม่เข้าใจซึ่งกังและกันเลย
อู๋ไม่เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก เพียงแต่รู้สึกว่า”ไม่น่าโง่เลย ดีแล้วอยากเสือกเองนี่หน่า ช่วยไม่ได้”  จนกระทั่ง
“อู๋  คมรักอู๋มากน่ะ คมมีเรื่องที่ไม่เข้าใจเกี่ยวกับอู๋เยอะแยะมากมายเลยนะ ถ้าอู๋อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง อู๋ลองอ่านไดอารี่เล่มนี้ดูสิแล้วอู๋จะรู้” ออยพูดพร้อมกับส่งไดอารี่ให้อู๋
13 พ.ค.45
วันนี้เพื่อนคนหนึ่งชื่ออู๋เดินมาคุยกับเราแล้วชวนเราเข้ากลุ่มแล้ว เฮ้อ คิดว่าจะไม่ได้เข้ากลุ่มซะแล้ว
18พ.ค.45
ตอนนี้เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเลยแหละ อู๋รู้ใจเราทุกอย่างเลย
อู๋นั่งอ่านไดอารี่ไปเรื่อยพร้อมกับความซาบวซึ้งที่คมมีให้อู๋มาตลอดจนมาถึงวันที่
19มิ.ย.47
วันนี้น้อยใจอู๋เรื่องชุอีกแล้ว ถามอู๋ว่ามีการบ้านหรือเปล่าอู๋ก็ไม่ตอบ มัวแต่สนใจชุอยู่นั่นแหละ น้อยใจแล้ว
20มิ.ย.47
วันนี้วันอาทิตย์ นั่งรอโทรศัพท์ตั้งแต่เช้าแล้ว ก็ไม่เห็นอู๋โทรมาสักที  สงสัย เราคงไม่สำคัญแล้วหละ เพราะตอนนี้อู๋มีชุแล้วนี่หน่า
21มิ.ย.47
อยากคุยกับอู๋จัง แต่กลัวอู๋จะรำคาญ เพราะตอนนี้อู๋คงจะเบื่อเรามากพอควรอยู่แล้ว
23มิ.ย.47
วันนี้ดีใจน่ะ ที่ได้ปรับความเข้าใจกับอู๋ แต่ดูแล้วอู๋เบื่อเรามากกว่า ความรู้สึกที่อู๋เคยมีให้เราคงหมดไปแล้วละมั้ง คงลืมไปแล้วว่ามีเพื่อนคนนี้อยู่
27มิ.ย.47
วันนี้อู๋ทำท่าเบื่อเราแล้วมาก ๆ เลย อู๋ทำท่ารังเกียจเราแล้วสิน่ะ
3ก.ค.47
เฮ้อเมื่อไหร่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมน่ะอึดอัดจัง
1ส.ค.47
อยากอยู่กับอู๋ตามลำพังจัง อยากปรับความเข้าใจกัน และกับมาเป็นเพื่อนรักเหมือนเดิมน่ะ อู๋คงไม่ลืมวันเกิดเราหรอกนะ พรุ่งนี้แล้วสิน่ะ ของขวัญอะไรเราก็ไม่อยากได้ นอกจากเพื่อนรักเรากลับคืนมา เราอยากให้พรุ่งนี้เหมือนเดิมทุกอย่างเลยนะ  ทุกข์ใจมามากพอแล้ว สัญญาว่ามันจะไม่มีอีกแน่นอนเลย
เราสัญญาน่ะ รักอู๋และเพื่อน ๆ ทุกคนมากน่ะ
คม
เมื่อบทความในไดอารี่จบลง น้ำตาแห่งความเสียใจของอู๋ก็ไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้างของอู๋
“เขาปล่อยให้คมตายไปพร้อมกับความเข้าใจผิด น้อยใจเขา เขากับคมยังไม่กลับมาเหมือนเดิมเลย เรายังไม่กลับมารักกันเหมือนเดิมเลย คม เขาขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ”
มันเป็นสิ่ง สิ่งเดียวที่ ฉันยังไม่ลืมเลือนไปตลอดกาล
                  “เพื่อนรัก”
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น