วันหนึ่งเมื่อหลายครั้งยังเป็นเด็กปวช.เวลาประมาณตี5
ใครเห็นหนังสือภาษาจีนเค้าบ้าง....เงียบ................
เริ่มหาจากตี5เกือบ6โมง......เริ่มรื้อ......................
ภาพในตอนนั้นพ่อนั่งดู..พี่ชายมันนั่งเฉย....แม่นั่งเงียบ
เสียงพี่สาว\"กูเก็บของมึงไปเองวางอยู่ใต้ทีวี\"
แล้วคำด่าทอต่างก็สาดใส่กัน.............................
บทสรุปไปเรียนไม่ทันโดนทำโทษเรียนไม่รู้เรื่องเพราะนั่งถามตัวเองว่าเราผิดหรือมันผิด
วันนี้กระเป๋าสตางค์หายเหมือนเดิมภาพพ่อนั่งดู....พี่ชายกวน---แม่นั่งเงียบ....................
บ้านทั้งหลังถูกรื้อจนข้าวของกระจัดกระจาย
ซ้ำซากเหตุการณ์เหมือนละครน้ำเน่าเป็นแบบนี้ทุกครั้งไม่ว่าเราจะอายุมากขนาดไหนแต่สิ่งหนึ่งที่เราต้องยอมรับ
ให้ได้ว่าไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดในบ้านเราก็คือคนที่อาละวาดบ้าครั่งเรื่องของเราเพียงคนเดียวที่เหลือคือตัวประกอบที่
คอยซ้ำเติมว่าก็มึงไม่....เอง
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น