\"แม่จ๋า...หนูขอโทษ\"

เนื้อเรื่อง

\"แม่จ๋า..หนูขอโทษ\"
                                                           ถึงแม่.....คนที่หนูรักมากที่สุด
                                                           ถึงแม่.....คนที่ไม่มีวันหวนกลับมา
                   มีคนเคยกล่าวไว้ว่าคนที่ดีที่สุดในชีวิตของเรานั้นคือ แม่  แม่ผู้ให้กำเนิดเรา  
                                                                                     แม่  ผู้อาบเหงื่อต่างน้ำกลั่นจากเลือดจากอกเป็นน้ำนมให้ลูกดื่มกิน
                                                                                     แม่  ผู้อดทนเพียงเพื่อให้ลูกๆทุกคนได้อิ่ม
          ฉันกับแม่นั้นไม่ค่อยได้เจอกันเพราะพ่อกับแม่แยกทางกัน  ฉันไปอยู่กับพ่อ ความรู้สึกที่มีกับแม่จึงเหมือนช่องว่างระหว่างกัน ตอนประถมนั้นฉันมักจะถูกเพื่อนๆ แกล้ง รังแก มาเสมอมา  ฉันจึงเหมือนคนมีปัญหา  อีกทั้งยังไม่เป็นคนกล้าแสดงออกอีกด้วย  ตอนประถมฉันมักถูกครูตีเพราะไม่ทำการบ้านมาอยู่เสมอๆ  พ่อของฉันเองก็ไม่ใส่ใจให้แต่เงินเอาไว้  ผลการเรียนของฉันก็ตกลงไปเรื่อยๆ  ตอน ม. 2 นั้น
อาจารยืเค้าเรียกแม่ฉันมาพบ  เพราะพ่อของฉันเชิญมากี่ที  กี่ที ก้ไม่มาซักที เค้าบอกว่าให้ฉันพักการเรียนไป 3 วัน ฉันจึงไปอยู่กับแม่ที่ชานเมือง  ซึ่งเป็นชนบทอันร่มรื่น  ฉันอยู่ที่นี้แล้วรู้สึกคลายเคลียด  เหมือนเป็นอิสระ  พอตกเย็นแม่ฉันจึงเรียกเข้ามาทานข้าว  ฉันทานๆ ไปเรื่อยๆ
แม่ก็คอยมาเซ้าซี่  จนฉันรำคาญจึงบ่นไปว่า  \"โอย ยุ่งอยู่ได้ไม่กินแล้ว\"  ฉันเทข้าวในจานใส่ในจานแม่  แล้วเดินไป  ตอนนั้นรู้สึกเฉยๆ มากกว่า  รุ่งขึ้น  ขณะฉันนอนอยุ่แม่มาปลุกบอกว่า สายแล้วลูก  สายแล้ว  ฉันจึงแกล้งนอนเฉยๆ  อีกสักพัก แม่ก็มาปลุกคราวนี้รำคาญจคง
ลุกจากที่นอนแล้ว เดินเสียงดังลงไปข้างล่าง  เดินไปบ่นไป  \"ยุ่งอยุ่ได้ ว่ะ\"  หลังจากทานข้าวแล้วฉันจึงขึ้นไปฟังเพลง  ตกเย็นแม่เดินขึ้นมาบอกว่า  \"ลูกๆ เตรียมตัวได้แล้วนะ  พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแล้วนะ\"  \"แม่ไม่ต้องมายุ่ง\"  \"ออกไปจากห้องหนู\"  แม่จึงต้องเดินออกจากห้องฉันไป  รุ่งขึ้นฉันไปโรงเรียน  แล้วก็เกิดเรื่องอีก  ฉันทะเลาะวิวาห์กับเพื่อน จนผลักเพื่อนตกบันได  อาจารย์ใหญ่เรียกแม่ฉันมาพบต่อว่า ด่าทอ
แม่ฉัน  แล้วบอกว่าจะไล่ฉันออก  จากโรงเรียน แม่ฉันทั้งอ้อนวอน แล้วร้องไห้ ก้มกราบเท้าอาจารย์แต่อาจารย์ใหญ่ไม่สนใจ  แม่ฉันร้องไห้หน้าห้องอาจารย์ใหญ่พลางพูดอ้อนวอน  จู่ๆ  น้ำใสๆ ในตาของฉันก็ไหลลงมา เป็นระยะระยะ  มีความรู้สึกเสียวๆ ตรงหัวใจ ขณะนั้นเอง ฝน
ก็ตกหนักพลางตอกย้ำชีวิตของฉัน  ฉันวิ่งฝ่าฝนแรงไป  ขณะถึงหน้าบ้านฉันฉัน หมดสติและฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย  จนตื่นขึ้นมาตอนเช้า ได้ยินเสียงแม่ปลุก \"ตื่นเถอะลูกรัก  ลูกรักของแม่\"  แม่กล้าวพลางนำ ผ้าชุบน้ำเย็นลูบหน้า \"ลูกไม่เป็นไรมากแล้วแหล่  สบายใจนะลูก\"
2-3 วันที่ผ่านมานี้ฉันได้มาอยู่กับแม่จึงรู้สึก รักท่านอยู่ ลึกๆ  แต่ไม่กล้าบอก  ขณะไปตลาดกับแม่ แม่ทำให้ฉันไม่พอใจ  แต่แม่ไม่รู้
แม่ไม่สบายอยู่ช่วงนั้น       แม่บอกว่า \"ลูกๆ ซื้อยาให้แม่ทานหน่อยสิร้านอยู่ตรงนั้นข้ามถนนใหญ่ระวัง ระวังละ เดี๋ยวแม่จะไปซื้อจานตรงนั้น\"
  ฉันจึงตอบเสียงไม่พอใจว่า \"แม่ไปซื้อยาเหอะ  หนุไม่ได้ป่วยกับแม่นี่  เด๋ยวหนูไปซื้อจาน\" ฉันจึงเดินไปเลย  ขณะฉันกำลังเลือกซื้อจานอยู่
ฉันคิดในใจว่าเอ่อ ไปขอโทแม่ดีกว่า  ซื้อจานสีที่แม่ชอบเลยดีกว่า..\" พอซื้อจานเสร็จจะเดินไปหาแม่ ได้ยินเสียงดังปัง ใหญ่ ๆ  อยุ่ จานในมือฉันก็หล่น  เพล้ง!!!!  ฉันใตหายวาบทิ้งสิ่งของไปดูแม่  ภาพที่เห็นทำให้ฉันน้ำตาตก  ตัวสั่นเทิ่ม  ขาแขงอ่อน  ฉันเดินไปกอดแม่ที่กำลังเลือดท่วมตัวอยู่  แม่...แม่  แม่  แม่ !! หนู ..หนู นู  ขอโทษ  แม่อย่าตายนะแม่ๆๆ  แม่ไม่จริง  !!!!!!!!!