ผิดใช่มั้ย...ที่หัวใจต้องการ

เนื้อเรื่อง

\"คงจะไม่ผิดใช่มั้ยถ้าจะสละอะรัยให้ใครสักคน\"
\"คงจะไม่ผิดใช่มั้ยถ้าการสละนั้นมันทรมาน\"
\"คงไม่ผิดอีกใช่มั้ยถ้าการสละนั้นขัดกับหัวใจ\"

ป่าน สาวน้อยวัยใสกำลังขี่จักรยานสีชมพูกลับบ้านกับ ปอร์ พี่สาวของเธอที่กำลังขี่จักรยานสีฟ้าอยู่
ป่าน เด็กอายุ17ปี  สาวน้อยที่กำลังจะขึ้นม.5 เป็นคนอัธยาศัยดี
มีน้ำใจ น่ารัก ช่างพูด ช่างคุย
ส่วน ปอร์ พี่สาวของป่าน อายุ18ปี กำลังจะขึ้นม.6 เป็นเด็กนักเรียนทุน เรียนเก่งกิจกรรมดี
ระหว่างทางทั้ง2คุยกันไปเรื่อยๆระหว่างทางกลับบ้าน
\"พี่ปอร์เดี๋ยวเราไปที่ชายหาดก่อนมั้ย\"
\"ก็ได้จ้า แล้วแต่ป่านแล้วกัน\"
ทั้งสองเปลี่ยนทิศทางของจักรยานจากบ้านตรงไปที่ชายหาด ทั้งสองขี่ชมวิวไปเรื่อยๆจนถึงชายหาด ทั้งสองนั่งคุยกัน...
\"ป่าน นี่ก็จะใกล้เปิดเทอมแล้วเนอะ จะได้อยู่ห้องไหนเนี่ย ตื่นเต้นจัง\"ปอร์พูดอย่างสังเกตุอาการตื่นเต้นอย่างชัดเจน
\"โธ่พี่ ปอร์นี่ก็วันๆคิดถึงแต่เรื่องเรียนเนอะ อ้อ!ลืมไปพี่เป็นเด็กนักเรียนดีเด่นนี่ วันหลังแบ่งวิชาให้น้องคนนี้บ้างนะ\"
\"ได้จ้า ถ้ามีเวลานะแต่ตอนนี้พี่ติวหนักน่ะจะเอ็นท์แล้วด้วย\"
\"เข้าใจนะพี่เด็กเรียนน่ะเปลี่ยนเรื่องคุยเหอะพี่ ป่านIQ น้อยน่ะ\"
\"อือแล้วป่านจะคุยเรื่องรัยอ่า\"ปอร์ งงๆ
\"อือ เรื่องรู้แล้วป่านจะคุยกับพี่เรื่อง...\"
\"อุ้ย! ป่านพี่ต้องไปเรียนพิเศษแล้วน่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันได้มั้ย อืมพรุ่งนี้พี่ไม่มีเรียนด้วย \"
\"อืมก็ได้\"ป่านเหมือนอยากจะคุยเรื่องนั้นให้พี่ฟังอย่างเร็ว
\"อ่าจ้ากลับบ้านคนเดียวได้ใช่ป่ะ\"
\"อือ ได้อยู่แล้ว\"
หลังจากป่านพูดจบปอร์ ก็รีบขี่จักรยานไปอย่างเร่งรีบ
ป่านนั่งดูทะเลไปพร้อมกับคิดเรื่องนั้นไปด้วยจนถึงประมาณ4โมงเย็น ป่านเริ่มหาทางกลับบ้านแต่ป่านเริ่มจำทางไม่ค่อยได้
\"อืมตอนนี้มาถึงแยกแล้วเอางัยดีเราอืมสุ่มแล้วกัน\"
ป่านลองเดาว่าไปทางซ้ายแต่ที่จริงบ้านครอบครัวป่านอยู่ด้านขวา
ป่านเริ่มคลำทางไม่ถูกแล้วตอนนี้ก็ประมาณเกือบทุ่มแล้วมั้งจักรยานสีชมพูสดใสของป่านเริ่มกลายเป็นสีชมพูเรื่อๆเนื่องจากมืดแล้ว ป่านขี่จักรยานไปเรื่อยๆจนวนกลับมาที่ชายหาดเหมือนเดิม ป่านเริ่มคิดคิดในใจว่าคงหลงทางแล้วแน่ๆน้ำตาของป่านเริ่มคลอไหลลงมาอย่างช้าๆบวกกับเสียงสะอื้นของป่านด้วย และเสียงคลื่นที่ซัดเข้าชายหาด
ฝั่งปอร์เรียนเสร็จก็กลับบ้าน หลังจากไหว้พ่อแม่แล้วปอร์ถามถึงป่านทันที \"คุณพ่อ คุณแม่ ป่านอยู่ไหนคะ\"
พ่อและแม่ประสานเสียงตอบอย่าง งงๆ \"ยังไม่กลับเลยนี่ ไม่ได้ไปกับเธอหรอกหรอ\"
\"ป่าวนี่คะก็ปอร์ถามป่านว่ากลับบ้านเองได้มั้ยปอร์จะต้องเรียนพิเศษป่านก็บอกว่าได้ปอร์ก็เลยรีบไปเรียนน่ะค่า\"
\"อืมนี่ก็เกือบ2ทุ่มแล้วยัยป่านยังไม่กลับเลย\"
\"เดี๋ยวปอร์ไปตามให้เองก็ได้ค่ะ\"
\"ระวังตัวนะปอร์\"
ปอร์ขี่จักรยานไปเรื่อยๆจนไปถึงชายหาด
\"อ้าวป่านทำไมมานั่งร้องไห้ที่นี่ล่ะ\"
\"ป่านหาทางกลับบ้านไม่ถูกน่ะพี่ปอร์ วนไปวนมาจนกลับมาที่นี่\"ป่านพูดพร้อมกับเสียงสะอื้นเล็กๆ
\"อืม พี่ว่ารีบกลับบ้านกันเหอะ คุณพ่อกับคุณแม่เป็นห่วงเธอแย่แล้ว\"ปอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงอย่างมาก
---ระหว่างทางกลับบ้าน---
\"อืมพี่ว่านี่มันก็3ทุ่มกว่าแล้วนะเรากลับทางถนนใหญ่กันมั้ย\"ปอร์ถามป่าน
\"มันจะดีหรอเรา2คนก็ยังขี่จักรยานไม่ค่อยแข็งเลยอ่าไม่กลัวหรอพี่\"
\"ไม่หรอกมั้งคงไม่มีอันตรายอ่ะดึกแล้วนี่รถคงน้อยอ่ะ\"ปอร์พูดอย่างวิชาการ
\"อืม งั้นป่านว่ารีบไปเหอะพี่\"
ทั้ง2ขี่จักรยานไปด้วยกันระหว่างนั้นมีรถบรรทุกคันใหญ่มา
---รถบรรทุกกันจักรยานของป่านและปอร์เริ่มเข้าใกล้กันเรื่อยๆ---
เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นปอร์นำแรงทั้งหมดที่มีของเธอ
ผลักป่าน น้องของเธอไปอย่างแรงจนไปตกอยู่ที่กอหญ้า
ป่นสลบไป ป่านเธอปลอดภัยแต่ปอร์โดนรถบรรทุกชนอย่างจัง
โชคดีที่ว่าคนขับรถบรรทุกมีมนุษยธรรมพอก็เลยโทรเรียกรถพยาบาลว่ามีเด็กคนนึงถูกรถชนแล้วมีเด็กอีกคนสลบอยู่ที่กอหญ้าแถวๆนั้น หลังจากนั้นรถพยาบาลมาถึงสวนกับรถบรรทุกที่ขับหนีความผิดไปอย่างรวดเร็ว(ตามสันชาตญาน)
คนในรถพยาบาลลงมาแล้วนำเด็กทั้งสองไปโรงพยาบาล
เมื่อถึงโรงพยาบาลป่านเริ่มฟื้นขึ้น
หมอถามเบอร์โทรศัพท์บ้านป่านว่าเบอร์รัย
ป่าน \"อืม 02-***-****ค่ะ\"
หมอ \"แล้วเธอเป็นอะรัยกับเด็กผู้หญิงที่อยู่ห้องไอซียูล่ะ\"
\"คะ มีเด็กผู้หญิงอยู่ห้องไอซียู ฮะพี่ปอร์ๆหมอคะห้องไอซียูไปตรงไหน\"
หมอบอกทางห้องไอซียู ป่านเริ่มวิ่งอย่างรวดเร็ว
\"พี่ปอร์  พี่ปอร์ จิงๆด้วยพี่ปอร์อย่าเพิ่งเป็นอะรัยนะ\"น้ำตาของป่านเริ่มไหลเอ่อออกมา เธอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนนี้ตอนที่พี่ปอร์ ผลักป่านไปตกที่กอหญ้า
\"พี่ปอร์ พี่ปอร์ทำมัยพี่ต้องผลักป่านออกมา ทำมัยพี่ต้องยอมให้ตัวเองถูกชนคนเดียว ทำมัยพี่ต้องช่วยป่านขนาดนี้ ทำมัยพี่ต้อง...\"
คำต่างๆพวกนี้อยู่เต็มสมองของป่านไปหมดแล้ว
\"พี่อย่าเป็นอะรัยไปนะ พี่ปอร์ พี่ปอร์ ฟื้นสิ\"ป่านสะอื้น
แล้วป่านก็พูดด้วยคล้ายความสำนึกผิดที่ปล่อยให้พี่โดนรถบรรทุกชนคนเดียวโดยที่ตนช่วยอะรัยไม่ได้เลย ป่านพูดอยู่หน้าห้องไอซียูพร้อมนึกถึงพี่สาวตัวเอง \"คราวนี้พี่เสียสละให้เค้าคราวหน้าถ้าเค้ามีโอกาสเค้าจะเสียสละให้พี่ถือเป็นการตอบแทนนะ\"ป่านพูดขึ้น
--หลังจากคำพูดนั้นพ่อแม่ของป่านและปอร์ก็มา-
\"ปอร์อาการเป็นงัยบ้างป่าน\"พ่อและแม่ของทั้ง2ประสานเสียงพร้อมกัน
\"อืม...คุณหมอยังไม่บอกอาการเลยค่ะ\"ป่านพูดสะอื้น
--หมอออกมาจากห้องไอซียู-
\"ใครเป็นญาติของคุณปอร์แก้วครับ\"หมอถาม
\"อาการพี่ปอร์แก้วเป็นงัยบ้างคะ\"ป่านพูดขึ้นเป็นคนแรกด้วยความเป็นห่วง
\"คุณปอร์แก้วอาการพ้นขีดอันตรายแล้วครับย้ายออกจากไอซียูได้แต่หลังจากฟื้นต้องเช็คที่สมองและไขกระดูกอีกทีครับ\"
\"ปอร์แก้วจะไม่พิการใช่มั้ยคะ\"แม่ของป่านและปอร์ถาม
\"ทางเรารับรองไม่ได้หรอกครับส่วนมากคนที่รอดมาจากการถูกรถบรรทุกชนได้ก็ถือว่าดีแล้วครับ\"หมอรายงาน
-- ป่านร้องไห้โฮออกมาน้ำตาของเธอเกือบจะเป็นสายเลือดแล้ว
-----อีก3วันต่อมา------
โทรศัพท์ดังขึ้นที่บ้านของครอบครัวป่านและปอร์
ป่านผู้รับสาย
\"สวัสดีค่ะ ต้องการเรียนสายกับใครคะ\"
\"ที่นั่นใช่บ้านครอบครัวคุณปอร์แก้วรึเปล่าครับ\"
\"ค่ะ คุณหมอหรอคะอาการพี่ปอร์แก้วเป็นยังงัยบ้างคะ\"
\"อืม...คุณรีบมาแระกันครับ\"
ป่าน \"ฮะ รีบมานี่มันหมายความว่างัยพี่ปอร์เป็นรัย\"
ป่าน พ่อ แม่รีบไปโรงพยาบาลพอถึงโรงพยาบาล
\"อืม ผมอยากแจ้งให้ทราบว่าคุณปอร์แก้วตอนนี้ยังไม่เป็นอะรัย
เหมือนเดิมทุกอย่างแต่อีกประมาณ4-5ปีคุณต้องหาไขกระดูกที่เบอร์เดียวกับเธอมาให้เธอครับเพราะผมเอ็กซเรย์ดูแล้วเหมือนว่าไขสันหลังของคุณปอร์แก้วคงจะติดเชื้อครับ\"หมอรายงาน
\"แล้วเราจะหากระดูกไขสันหลังเบอร์เดียวกันได้งัยคะ\"ป่านถามด้วยอาการเป็นห่วงพี่
\"ต้องเช็คเบอร์กระดูกไขสันหลังครับต้องเป็นเบอร์เดียวกัน ส่วนมากจะเจอในครอบครัวครับ แต่อาการของคุณปอร์ไม่ร้ายแรงมากอีก4-5ปีค่อยเปลี่ยนก็ได้\"
\"แล้วถ้าหากระดูกเบอร์เดียวกันไม่ได้ภายใน4-5ปีล่ะคะ\"พ่อและแม่ถามพร้อมกัน
\"เธออาจจะเสียชีวิตครับ\"
หลังจากนั้นปอร์ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แต่ทุกคนยังต้องคงนับปฏิทินว่าเหลือเวลาอีกกี่ปีที่ต้องหากระดูกไขสันหลังเบอร์เดียวกันให้เจอไม่งั้นเธอคงต้องจากครอบครัวไป
----อีก2ปีต่อมา----
ปอร์ เด็กเรียนเก่งบัดนี้เธอเรียนถึงมหาลัยปี2ของสถาบันชื่อดังแถมเธอยังเป็นตัวเก็งไปแข่งวิชาการโอลิมปิค
ป่านเด็กวัยใสเรียนมหาลัยปี1ตอนนี้เธอได้เป็นถึงดาวมหาลัยสถาบันเดียวกับพี่เธอแต่เธอเรียนไม่ค่อยเก่งจึงทำให้ไม่ได้รับเลือกแข่งวิชาการโอลิมปิคเหมือนพี่ แต่กิจกรรมเธอก็ดีมากๆเช่นกัน

ป่านคิดในใจ \"เหลือเวลาอีก2-3ปีแล้วสินะที่เราต้องหากระดูกไขสันหลังมาเปลี่ยนให้พี่วันนี้เราไปตรวจเบอร์กระดูกไขสันหลังเราก่อนแล้วไปปรึกษาพ่อ แม่ แต่คงให้พี่ปอร์รู้ไม่ได้แน่\"
หลังจากหมดวิชาเรียนในวันนั้นป่านรีบไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเบอร์ไขกระดูกสันหลังว่าพอเข้ากับเบอร์ของพี่สาวเธอได้รึเปล่า
เมื่อเธอไปถึงโรงพยาบาลแล้วก็โทรบอกพ่อแม่เธอ พ่อแม่ของเธอเห็นว่าไปตรวจกันหมดเลยดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา เลยบอกให้ป่านรอก่อนอย่าเพิ่งไปตรวจ
---เมื่อทั้ง3ถึงโรงพยาบาล----
หมอถามว่า \"คุณจะให้ผมตรวจเบอร์กระดูสันหลังของใครก่อนดีครับ\"
\"อืม ตรวจของผมก่อนดีกว่าครับ\"พ่อของป่านและปอร์ขอตรวจก่อน
\"เชิญด้านนี้ครับ\"
----ผ่านไป30นาที----
\"ผลการตรวจไขกระดูกของคุณเข้ากับคุณปอร์แก้วไม่ได้ครับ\"
หมอรายงาน
\"ดิฉันขอตรวจต่อไปค่ะ\"แม่ของปอร์และป่านพูด
----อีก30นาทีต่อมา----
\"ผลการตรวจไขกระดูกของคุณเข้ากับคุณปอร์แก้วไม่ได้ครับ\"
หมอรายงาน
\"งั้นเดี๋ยวป่านไปเช็คเองค่ะ\"ป่านพูด
----อีก30นาทีต่อมาเช่นกัน-----
\"ผลตรวจของคุณสายป่านพบว่าไขกระดูกสันหลังเป็นเบอร์เดียวกับของคุณปอร์แก้วแต่เราไม่สามารถปลูกถ่ายจากร่างกายของคุณสายป่านให้คุณปอร์แก้วได้เพราะคุณสายป่านอาการไม่ค่อยแข็งแรงครับ\"หมอพูด
\"เราไม่มีวิธีเธอช่วยเลยหรอครับ\"พ่อถามอย่างเป็นห่วง
\"คุณต้องเลือกซักคนน่ะครับ คือว่าถ้าคุณเลือกคุณปอร์แก้วก็ต้องปลูกถ่ายไขกระดูกสันหลังของคุณสายป่านให้คุณปอร์แก้วก็จะรอดครับ แต่คุณสายป่านต้องเสียชีวิตแทนเนื่องจากร่างกายเธออ่อนแอ\"
หมอหยุดพูดซักพักและพูดต่อ \"แต่ถ้าคุณเลือกให้คุณป่านอยู่รอด ก็ไม่ต้องทามรัยมากคับก็ปล่อยไว้เฉยๆ\"
พ่อและแม่ของเธอตัดสินใจที่จะเลือกป่านเพราะตอนนี้ป่านดูจะสนิทกับพ่อแม่มากที่สุด
ระหว่างนั้นป่านได้รู้จักรุ่นพี่คนนึงที่เรียนคณะเดียวกับปอร์ ชื่อ เฟอร์
ป่านสนิทกับเฟอร์เหมือนกัน ครั้งแรกที่เธอได้รู้จักกับเฟอร์ตอนนั้นพี่สาวของเธอแนะนำมาในฐานะเพื่อนสนิทของพี่สาว
เธอเริ่มสนิทกับเฟอร์มากขึ้นโดยไม่ได้เจอกันผ่านทางปอร์แล้ว
ทั้งสองเริ่มสนิทกันมากขึ้นโดยที่พี่เธอไม่รู้
\" ป่าน วันนี้มากินข้าวกับพี่เฟอร์มั้ย\"เฟอร์ถามป่าน
\"ก็ได้ค่ะ\"ป่านตอบงงๆเพราะเธอและเฟอร์ยังไม่เคยกินข้าวด้วยกันเลย
\"พี่เฟอร์รักป่านนะอืมเป็นแฟนกันปะ\"เฟอร์พูดระหว่างกินข้าวกับป่าน
\"อ้าว พี่ไม่ได้ชอบพี่ปอร์หรอ\"ป่านถามแบบงงๆ
++เฟอร์++\"ป่าวหรอก พี่คิดกับปอร์แค่เพื่อนน่ะ\"
++ป่าน++ \"อ้าวหรอ จิงอ่ะ\"
++เฟอร์++ \"อืม สิ แล้วป่านตกลงป่ะ\"
++ป่าน++ \"ก็...ได้ค่ะ\"
จิงๆป่านแอบชอบเฟอร์มานานแล้วแต่ที่เธอไม่กล้าพูดเพราะเธอกลัวว่าจะไปชอบคนเดียวกับพี่สาวของตัวเอง        
+++เย็นวันนั้นเมื่อเธอกลับบ้านไป+++
พี่ปอร์ก็นัดแนะให้ป่านไปคุยกันในห้องนอนของปอร์
\"อืมป่านพี่มีความลับจะบอกล่ะ มันเป็นความลับที่พี่ปิดมาเกือบปีแล้ว พี่อยากจะปรึกษาน้องเรื่องนี้ด้วย\" ปอร์พูด
\"อะรัยหรอพี่ปอร์ เราเป็นพี่น้องกันนิปรึกษากันได้ทุกเรื่องอยู่แล้ว
มีอะรัยไม่สบายจัยรึเปล่าคะ\" ป่านพูดอย่างสงสัย
\"ก็คือว่า... เอออืมๆ... พี่ชอบเฟอร์อ่ะ ช่วยพี่ได้ป่ะ แล้วน้องก็ไม่ได้ชอบเฟอร์ด้วยใช่ป่ะ\" ปอร์พูดอย่างจิงจัง
\"อืม...คือว่าป่าน...ป่าน... ไม่ได้ชอบพี่เฟอร์หรอกค่ะ\"ป่านตอบไปอย่างเศร้าสร้อย เธอเป็นห่วงกลัวโรคของพี่เธอจะกำเริบถ้าไม่สบายจัย
\"งั้นก็ดีแล้วล่ะ พี่นึกว่าป่านชอบเฟอร์ซะอีก พี่จะได้ตัดใจงัย\"
\"ไม่หรอก ป่านไม่ได้ชอบพี่เฟอร์ สบายใจได้ค่ะ\" ป่านพยายาม
ฝืนใจตัวเองเพื่อให้พี่สาวของตนสบายใจ
-----หลังจากคุยกันเสร็จป่านก็กลับเข้าห้อง-----
ป่านเฝ้าแต่นอนร้องไห้คิดเรื่องต่างๆนานา และพึมพำกับตัวเอง
\"ไม่...ป่านชอบพี่เฟอร์ไม่ได้ พี่ปอร์ชอบพี่เฟอร์อยู่ ยังงัยก็ไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้......ไม่ได้\" ป่านพูดพร้อมปาดน้ำตา
\"แล้วอีก2-3ปีข้างหน้าล่ะ ใครจะต้องจากโลกนี้ไป ป่านหรือพี่ปอร์
ไม่สิ....ไม่ พวกเราจะต้องอยู่อย่างนี้ตลอดไป จะต้องไม่มีคัยเป็นอะรัย\" ป่านคิดทั้ง2เรื่องนี้อย่างเคร่งเครียดจนคืนนั้นเธอแทบไม่ได้นอน
-----เช้าวันรุ่งขึ้น-----
\"ป่าน...ป่าน จะ7โมงแล้วนะตื่นได้แล้ว\"เสียงพี่สาวของเธอดังมาจาก
ห้องรับประทานอาหาร
\"ค่าๆ จะรีบไปแล้ว\" ป่านตอบอย่างเร่งรีบ เธอลุกไม่ค่อยไหวซะด้วยสิ ก็เมื่อคืนเธอแทบไม่ได้หลับเรยนินา
-----ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง-----
\"คือพี่เฟอร์คะ คือป่าน...ป่าน ป่านไม่ได้ชอบพี่เฟอร์ค่ะ เลิกกันได้มั้ย\" ป่านฝืนหัวใจตัวเองอย่างรุนแรง
\"ก็เมื่อวานป่านบอกเองไม่ใช่หรอว่าชอบพี่น่ะ\" เฟอร์พูดอย่างงงๆ
\"ป่าวๆ คือว่าเมื่อวาน ป่านมึนๆเรื่องเรียนมั้ง\" ป่านหาวิธีแก้ตัว
\"อ่าว หรอ งั้นก็ไม่เป็นรัยหรอก\" เฟอร์ตอบแบบเรียบๆ
หลังจากนั้นป่านก็แทบจะไม่ได้เจอเฟอร์อีกเลย เพราะเธอไม่อยาก
ให้ปอร์ พี่สาวของเธอเสียใจ เธอจึงเก็บความทุกข์ไว้ แล้วแอบไปร้องไห้คนเดียว
-----2ปีผ่านไป----
ปอร์แก้ว เรียนจบปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยมอันดับ1 เป็นที่ชื่นชม
               ของบรรดาครูอาจารย์และครอบครัว
ป่าน ได้มีบริษัทที่ผลิตค่ายเพลงและละครมาติดต่อ จน ณ บัดนี้
         เธอได้เป็นถึงนักร้องผู้มีชื่อเสียง และนักแสดงผู้มากความ
         สามารถ
-----ณ โรงพยาบาล ที่ปอร์เคยรักษา-----
ป่านรีบเร่ววิ่งมาที่โรงพยาบาลพร้อมพาพี่สาวมาด้วยโดยอ้างว่า
ทางมหาลัยต้องการให้ตรวจกรุ๊ปเลือด พร้อมกับให้หมอตรวจดูอาการ ที่เรื้อรังมากว่า4ปีแล้ว
หลังจากหมอตรวจเส็ด ออกมาบอกกับป่านว่า
\"อาการของคุณปอร์แก้วตอนนี้ถึงระยะเกือบจะสุดท้ายแล้วครับ
เลือของเธอส่วนนึงเป็นสีดำแล้ว ไขกระดูกของเธอก็เริ่มแตกและ
พรุนด้วย เธอคงจะอยู่ได้อีกไม่เกิน1เดือนถ้ายังหาไขกระดูกสันหลังเปลี่ยนไม่ได้\"หมอรายงาน
\"ฮะ แค่เดือนเดียวเอง ป่านจะทำยังงัย ฮือๆ\" ป่านสะอื้น
เมื่อพี่สาวเธอออกมาจากห้องตรวจ ป่านรีบกลบน้ำตาของตัวเองทันที
\"พี่ปอร์ออกมาแล้วหรอคะ\"
\"อ่าจ้า กลับบ้านกันเถอะนะ\"
\"อืมช่ายดิอีก3อาทิตย์วันเกิดพี่ปอร์นิ\"ป่านตื่นเต้น
\"อืม...ใช่จิงๆด้วยพี่ลืมไปเลยง่ะ ช่วงเน้เรียนเยอะด้วย\"
\"จะเอาอะรัยให้ของขวัญวันเกิดดีเนี่ย อืมๆ\" ป่านตื่นเต้นสุดๆ
\"เหอะๆ อีกตั้ง3อาทิตย์แหนะ\"ปอร์บอก
\"เออ งั้นกลับบ้านดีกว่าเนอะ\"ป่านพูด
หลังจากกลับบ้านไปป่านพร่ำคิด
\"อีก1เดือน 1เดือนเท่านั้น แล้วอีก3อาทิตย์ก็วันเกิดพี่ปอร์อีก
เราจะทำยังงัยต่อไป จะเอางัยดีกับเรื่องนี้\"
ช่วงนี้ป่านพยายามพบกับเฟอร์ให้มากที่สุด เพื่อบอกความรู้สึก
ที่เธอมีให้เฟอร์ทั้งหมด รวมทั้งไปดูหนังด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน
ช่วงเวลานี้ป่านเธอมีความสุขมากๆ เธอพยายามใช้เวลาแต่ละวินาที
ให้คุ้มค่าและเป็นประโยชน์ที่สุดสำหรับเธอ ความสุขที่เธออาจ
ไม่มีวันได้สัมผัสอีกเลย เธอใช้เวลา2อาทิตย์กว่าๆกับเรื่องนี้
\"เหลืออีกแค่2วันสินะก็จะวันเกิดพี่ปอร์ เรามีของขวัญ
ให้พี่ปอร์แล้วแหละ\" ป่านนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน พร้อมสมุดโน๊ตเล็กๆ
เล่มหนึ่ง เธอบรรจงฉีกกระดาษแผ่นแรกออกมาเขียนจดหมาย
ถึงเฟอร์ แล้วก็กระดาษอีกแผ่นเขียนจดหมายส่งให้พี่สาวของเธอ
อีกแผ่นนึงส่งถึงพ่อและแม่ หลังจากเธอเขียนเสร็จเธอก็
แยกย้ายจดหมายทั้ง3ฉบับออกจากกัน ฉบับที่ถึงเฟอร์เธอส่งทาง
ไปรษณีย์ โดยคาดว่ากว่าจะถึงก็คงเลยวันเกิดพี่ปอร์ไปแล้ว
ส่วนจดหมายถึงพ่อแม่เธอก็เอาไว้ใต้ลิ้นชักโต๊ะทำงานของพ่อ
โดยคาดว่าพ่อและแม่คงจะมาอ่าน ส่วนจดหมายถึงพี่ปอร์
เธอยังเก็บไว้ในใต้ลิ้นชักของเธอ เพื่อรอเวลาที่เหมาะสม
---2วันต่อมาวันเกิดปอร์---
ตอนเช้ามีการฉลองวันเกิดปอร์กัน พ่อและแม่ให้ของขวัญปอร์
ส่วนป่านขอเลื่อนของขวัญของเธอเป็นให้ตอนเย็นแทน
----เย็นวันนั้น----
\"พี่ปอร์ไปโรงพยาบาลที่เคยไปกันมั้ย\"ป่านถาม
\"ทำมัยหรอ ของขวัญที่เธอจะให้พี่มันอยู่ที่โรงพยาบาลรึงัย\"
ปอร์พูดอย่างแกล้งๆ
\"เดี๋ยวพี่ก็จะรู้เองน่ะ\" ป่านพูดอย่างมีเลศนัย
ป่านไม่ลืมที่จะพกจดหมายที่เขียนเมื่อ2วันที่แล้วไปด้วย
--- ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ---
ป่านขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยที่จริงเธอแอบฝากจดหมายฉบับนั้น
ให้พยาบาลคนนึง พร้อมคุยด้วยนิดหน่อย หลังจากนั้น
ป่านและปอร์เข้าห้องตรวจพร้อมกันโดยป่านอ้างว่า ไปตรวจ
สุขภาพในวันเกิดกันงัย
หลังจากนั้นทั้งคู้ก็ไม่รุสึกตัวประมาณ2ชั่วโมงด้วยฤทธิ์ยาสลบ
เมื่อปอร์ฟื้นขึ้นมา มีพยาบาลคนนึงเข้ามาคุยกับเธอ
ปอร์รีบถามทันที \"คือน้องสาวของหนูอยู่ไหนคะ\"
\"ทำใจดีๆนะคะ คุณสายป่านเธอ ฝากจดหมายฉบับนี้ให้คุณ
ก่อนที่แกจะเสียน่ะค่ะ\" พยาบาลพูด
\"ไม่...ไม่จิง ป่านยังไม่ตาย ไม่จิง...\" ป่านสะอื้นพร้อมรับจดหมาย
ฉบับนั้นมาจากพยาบาล แล้วเปิดอ่านจดหมายฉบับนั้น
เนื้อความในจดหมายฉบับนั้นมีเนื้อความว่า
   ถึงพี่ปอร์สุดที่รักของป่าน
          เมื่อพี่ได้รับจดหมายฉบับนี้ป่านคงจะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
   เพราะอะรัยหรอ ... จำได้มั้ย 4 ปีกว่าที่แล้ว พี่เคยช่วยป่าน
   จากการถูกรถชนใช่มั้ย นั่นทำให้กระดูกไขสันหลังของพี่ติดเชื้อ
   จึงต้องได้รับการเปลี่ยนใน4ปี พ่อแม่และป่านไปตรวจเบอร์
   ไขกระดูกแล้ว มีแต่ไขกระดูกสันหลังของป่านที่เข้ากับพี่ได้
    ถ้าไม่เปลี่ยนพี่ก็ต้องตาย ป่านไม่ยอมหรอกน่า ของขวัญ
    วันเกิดชิ้นสุดท้ายที่ป่านจะให้พี่ได้ก็คือไขกระดูกสันหลังของ
    ป่านเนี่ยแหละ เป็นการตอบแทนงัย พี่เคยช่วยป่านนิ
    ของขวัญวันเกิดปีนี้ คงเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่จะให้ได้
    แล้วเราคงจะเจอกันอีก ในชาติหน้า....
                                                                     รัก   จากป่าน

  \"ไม่จริง ป่านยังไม่ตาย ป่านต้องไม่ตาย ฮือๆ\" น้ำตาของปอร์
  หยดลงบนกระดาษเขียนจดหมายแผ่นนั้น ณ ปัจจุบัน
  จดหมายฉบับนั้นมันก็ยังอยู่ในกรอบไม้สักแสนสวย
  ที่บ้านของนักเหรียญทองโอลิมปิคด้านฟิสิกส์และเคมี
  ที่ชื่อปอร์แก้ว ข้างๆกรอบไม้สักแสนสวยนั่น ยังมีจดหมาย
  ตอบที่ลงชื่อปอร์แก้วว่า เราจะเจอกันอีกในชาติหน้าแน่นอน
  พี่สัญญา ของขวัญปีที่22 ที่ป่านให้พี่มันจะเป็นของขวัญ
  ที่มีค่าที่สุด ในชีวิตชาตินี้ ของพี่ตลอดไป.....