รักแรกวัยเรียน
ความรักของฉันเริ่มต้นขึ้นในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีผิวดำ ตัวอ้วนและสูง
ฉันเป็นคนที่โหยหาความรักอยู่เสมอ ฉันต้องการคนที่จะมาดูแลเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆทั่วไป แต่จะมีใครเล่าที่จะรักฉันเพราะฉันมีหน้าตาอัปลักษณ์ ในวันวาเลนไทน์ฉันไม่เคยได้รับดอกกุหลาบจากใครๆ
จนวันหนึ่งฉันได้พบกับคนๆหนึ่งซึ่งมาเป็นครูสอนวิชาดนตรีสากล ฉันรู้สึกชอบเค้าตั้งแต่แรกเจอ แววตาของเค้าดูสดใสร่าเริงและเป็นมิตร ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ฉันคิดว่านี่คงเป็นความรัก ความรักที่ทุกคนต้องการ ความรักที่ช่วยหล่อเลี้ยงชีวิต  ความรักที่ทำให้ชีวิตดูมีค่า ตั้งแต่วันนั้นที่รู้ว่าชอบเค้า ฉันแอบมองเค้าตลอดไม่ว่าเค้าจะทำอะไร อยู่ที่ไหน แต่เค้าคงไม่รู้หรอกว่ามีใครคนหนึ่งชอบเค้า เวลาเจอฉันไม่กล้าสบตาเค้าตรงๆ แค่ได้อยู่ใกล้เค้า หัวใจมันเต้นแรง ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนในชีวิต ฉันไม่กล้าบอกรักเขาเค้าเพราะกลัวเค้ารังเกียจฉัน จนวันจบการศึกษาฉันก็ยังไม่กล้าบอกรักเค้าไม่กล้าถ่ายรูปกับเค้า ได้แต่พยายามจดจำเค้าไว้ในห้วงความทรงจำของหัวใจ
วันแรกที่เข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งใหม่ฉันรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูกคิดถึงเค้าคนนั้นมาโดยตลอด กลางคืนก็เก็บเอาไปเพ้อฝันอยู่คนเดียวทั้งๆที่ฉันก็รู้ต้วว่าไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลย ตอนขึ้นม.2ฉันได้ถูกคัดเป็น
วงโยธวาทิตของโรงเรียนทำให้ฉันได้พบกับเค้าคนที่ฉันฝันถึงมาตลอด เค้าเป็นครูสอนพิเศษวันเสาร์ ฉันดีใจมาก ฉันเข้าไปทักเค้าและผลที่ได้มา เค้าจำฉันไม่ได้ ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันไม่มีความสำคัญพอที่เค้าจะจำได้
อาทิตย์ต่อมาเค้าทำให้ฉันเสียใจมากกว่าครั้งก่อน1000เท่า เค้าพาแฟนมาด้วย ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเค้ามีแฟนแล้ว ฉันพยายามกลั้นไม่ให้ร้องให้ ทั้งที่ในใจมันอัดอั้นเต็มที ต้องรีบขออนุญาตอาจารย์เข้าห้องน้ำเพื่อไปร้องให้  ระบายทุกๆอย่างออกมากับน้ำตาที่ไหลออกมาราวทำนบทลาย รู้ว่าหัวใจดวงนี้ของฉันนั้นแตกสลาย อยากลืมลบอดีตที่ผ่านมา ลบเค้าคนนั้นออกจากภาพในห้วงความทรงจำนั้นทิ้งไป แต่ทำไม่ได้ รู้ตัวดีว่ารักเค้าอยู่ การรักเค้าทำให้ฉันได้รู้จักความรัก ความรักของฉันแม้จะเจ็บแค่ใหนก็ยังรัก
และรักตลอดไป แม้จะมีความทุกข์ความเจ็บปวดแค่ใหนก็ไม่เลิกรัก ขอแค่ให้คนๆนั้นที่เรารักมีความสุข ก็พอใจ  ความรักไม่เหมือนในนิทานที่แต่งงานและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ชีวิตจริงมีอะไรที่มากกว่านั้นในชีวิตจริงตอนจบของเรื่องไม่ได้มีแต่ความสุข บางคนก็ต้องจากกันทั้งๆที่รักใจแทบขาด ความรักถึงต้องเจ็บปวดแค่ไหน แต่ก็มีคนมากหมายอยากได้ความรักมาครอบครอง ความรักก็เปรียบเหมือนดอกกุหลาบสวยแต่มีหนามที่แหลมคม ถ้าพลั้งมือไปก็ถูกหนามกุหลาบตำให้เกิดบาดแผลและความเจ็บปวด
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ใช่เป็นเพียงนิยายน้ำเน่าที่แต่งมาหลอกลวงชาวบ้าน แต่ทว่านี่คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวของฉันเอง ความรู้สึกทุกๆอย่างของฉันได้ถูกถ่ายทอดมาเป็นเนื้อเรื่อง และฉันขอตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า
“ความรักครั้งสุดท้าย”
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น