ผาสูง.....ที่แห่งนี้รักของเรา

เนื้อเรื่อง

ผาสูง......ที่แห่งนี้รักของเรา

“ผม.....รัก.....คุณ” อาทิตย์ตะโกนสุดเสียง บนหน้าผาสูง ที่ ๆ พรากเธอไปจากเค้าตลอดกาล

------------------------------------------------------------

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” ปฤษฎางค์ร้องสุดเสียง ด้วยความกลัวและอ่อนแรงเต็มที ชายไร้สติเพราะฤทธิ์ของยาบ้า  จับตัวหญิงสาวไว้เป็นตัวประกัน โดยมันใช้มีดจี้ลำคอของหญิงสาวไว้

“ใจเย็น ๆ ปล่อยผู้หญิงไปเถอะ” ตำรวจนายหนึ่งพยายามพูดเกลี่ยกล่อมมันให้ปล่อยตัวประกันไปซะ

ชาวบ้านแถบนั้นเข้ามามุงดูด้วยความสนใจและเห็นใจหญิงสาว  ทั้งยังพยายามพูดจาให้ปล่อยตัวหญิงสาว ซึ่งตอนนี้อยู่ในอาการอ่อนแรงเต็มที มีดที่จี้อยู่ที่คอเธอก็กดลึกจนเลือดเริ่มไหลซึมเป็นทาง อาทิตย์นักข่าวหนุ่ม เขาเพิ่งทำข่าวนี้เป็นข่าวแรก ในชีวิตการเป็นนักข่าวของเขา  
ชายหนุ่มรู้สึกสงสารหญิงสาวจับใจ  จึงตัดสินใจทำบางอย่าง

“นี่ นายปล่อยผู้หญิงไปเถอะ เอาฉันไปเป็นตัวประกันแทนดีกว่า”

“นายดูซิ ผู้หญิงเขาไม่ไหวแล้ว จะเป็นตัวถ่วงนายเปล่า ๆ” ชายหนุ่มพูดกล่อม
และดูท่าว่าคนร้ายจะคล้อยตามคำพูดของชายหนุ่ม

“ก็ได้” แล้วชายหนุ่มก็ค่อย ๆ เดินเข้าไป คนร้ายก็ปล่อยตัวหญิงสาว และจังหวะนั้นเองนายตำรวจนายหนึ่งก็วิ่งเข้าไปจับตัวคนร้ายทันที ส่วนอาทิตย์ก็วิ่งเข้าไปประคองตัวปฤษฎางค์ที่เป็นลมหมดสติไป

------------------------------------------------------------




“ปี รอนานไหม” อาทิตย์ถามหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเขามาผิดเวลาไปมาก

“บูม ขอโทษนะ พอดีมีงานด่วนเข้ามาน่ะ” ชายหนุ่มอธิบาย


“ ไม่เป็นไร ปีเข้าใจ” ปฤษฎางค์ระบายยิ้มออกมา พร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้กับ
ชายหนุ่ม

“สุขสันต์วันเกิดจ้ะ” อาทิตย์รับของขวัญด้วยความอย่างแปลกใจแกมดีใจ

“ขอบคุณนะปี”  ชายหนุ่มยิ้มหน้าบาน

“อืม” หญิงสาวยิ้มให้เขา และก็หวังว่าเขาคงมีของขวัญให้เธอเช่นกันเพราะวันนี้ก็เป็นวันเกิดเธอเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย

“เขาอาจจะลืมก็ได้ งานเขาเยอะนิ” หญิงสาวคิดในใจพลางถอนหายใจอย่างน้อยใจ

“แปปนะ  เดี๋ยวบูมมา” ชายหนุ่มลุกขึ้นไปจากโต๊ะ หญิงสาวแทบจะร้องออกมาดัง ๆ อย่างน้อยใจ น้ำตาปริ่มแต่ก็พยายามไม่ร้องไห้ออกมา

“ ขอโทษนะครับ คุณปฤษฎางค์ใช่ไหมครับ” บริกรหนุ่มของร้านเดินเข้ามาถามหญิงสาว

“ใช่คะ” หญิงสาวตอบด้วยความแปลกใจ

“นี่ครับ” บริกรหนุ่มส่งกระดาษใบหนึ่งให้หญิงสาว

“ เชิญที่ผาสูงหลังร้านครับ” หญิงสาวอ่านข้อความในกระดาษอย่างแปลกใจ
แล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินไปที่ผาสูง แล้วหญิงสาวก็ระบายยิ้มออกมา อาทิตย์ยืนถือเค้กที่สว่างไปด้วยแสงเทียนและร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์อวยพรให้เธอ เมื่อเพลงจบชายหนุ่มก็มายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

“ อธิษฐานแล้วเป่าเทียนซิ ปี”ชายหนุ่มบอกหญิงสาว หญิงสาวก็ทำตาม เมื่อหญิงสาวเป่าเทียนดับทั้งหมด  แสงไฟที่ประดับไว้อย่างสวยงามก็สว่างขึ้น  หญิงสาวหันมองรอบตัว ๆ แล้วหันมายิ้มให้กับชายหนุ่ม

“สุขสันต์วันเกิดจ้ะ.....นี่” ชายหนุ่มยื่นกล่องของขวัญให้หญิงสาว หญิงสาวรับไปอย่าง
ตื่นเต้นและดีใจ  ที่เขาไม่ลืมวันเกิดของเธอ  แถมยังทำเซอร์ไพรต์เธออีกต่างหาก

“ขอบคุณนะ บูม” หญิงสาวยิ้มให้กับชายหนุ่ม แล้วหญิงสาวก็โผเข้ากอดชายหนุ่ม
นี้คือวันเกิดที่หญิงสาวมีความสุขมากที่สุด ตัวอาทิตย์เองก็เช่นกัน

------------------------------------------------------------

( สองปีแล้วซินะที่ฉันได้รู้จักเขา ฉันมั่นใจว่าเขาคือคนดี เขาอยู่ข้างฉันเสมอเมื่อฉันต้องการใครสักคน ยามที่ฉันท้อแท้ไม่มีใคร นี่แหละ รัก ของฉัน แล้วเขาละจะรู้สึกกับฉันแบบนี้บ้างหรือเปล่านะ หวังว่าใจเราสองคนจะตรงกันนะบูม....ปี )

แล้วปฤษฎางค์ก็ปิดไดอารี่ลง อย่างอ่อนใจ เธออยากบอกเขาเหลือเกินว่า รัก แต่เธอก็ไม่กล้ากลัวว่าเขา..................

“ ปี บูมมาแล้ว ไปกันหรือยัง” อาทิตย์ตะโกนเรียกหญิงสาว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงสาว

“ปี อยู่ไหนนะ” ชายหนุ่มยิ่งร้อนใจ เมื่อไม่มีเสียงตอบจากหญิงสาว

ส่วนปฤษฎางค์ก็ยืนหัวเราะอยู่ข้างหลังชายหนุ่ม

“บูม ปีอยู่นี่” หญิงสาวพูดพลางหัวเราะ แต่จังหวะที่เธอจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม  เธอก็สะดุดเข้ากับขาโต๊ะล้มลง และเป็นจังหวะที่อาทิตย์หันมาพอดี

“ปี” ชายหนุ่มรีบเข้าไปประคองหญิงสาว ที่นั่งกองอยู่กับพื้น

“เป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มดูร้อนรนจนหญิงสาวแปลกใจ

“บูม ปีไม่เป็นอะไรก็แค่ซุ่มซ่ามสะดุดข้างโต๊ะเท่านั้นเอง” หญิงสาวพูดพลางยิ้มให้กับ
ชายหนุ่ม  แต่ดูชายหนุ่มยังเครียด ๆ

“ ทำไม  บูมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยละ” หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ

ส่วนอาทิตย์เขาไม่พูดอะไร แต่เขาดึงหญิงสาวเข้ามากอดทันที

“บูม มีอะไรหรือเปล่า” หญิงสาวยิ่งตกใจ

“ปี อย่าทิ้งบูมไปไหนนะ” ชายหนุ่มพูดขึ้น

“จ้ะ ปีจะไม่ทิ้งบูมไปไหน” หญิงสาวตอบและรู้สึกว่าชายหนุ่มจะยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น แต่เธอก็ไม่ว่าอะไร ยังคงให้ชายหนุ่มกอดเธอต่อไปและไม่อยากให้เขาปล่อยเธอด้วยซ้ำไป

------------------------------------------------------------

“ ดูแลคนที่คุณรักให้ดี ไม่งั้นเขาอาจจะจากคุณไป” เขากลับมาคิดถึงประโยคนี้ ที่ยายแก่คนหนึ่งได้ดูดวงให้เขา  ตอนที่เขาไปหาข้อมูลทำสกู๊ปข่าว  หลังจากแยกจากหญิงสาว  เขาจะทำยังไงถ้าหญิงสาวจะจากเขาไป เขาคงจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้แน่ ๆ

“ปี ผมสัญญาว่าผมจะดูแลคุณไปตลอดชีวิต”

อาทิตย์ตัดสินใจว่าเขาจะบอกรัก และ ขอหญิงสาวแต่งงานในวันพรุ่งนี้

------------------------------------------------------------

( แปลกวันนี้เขาทำอะไรแปลก ๆ แถมยังพูดอะไรแปลกๆ อีก เขาเป็นอะไรของเขานะ แต่ก็ช่างเถอะ มันก็ทำให้ฉันมีความสุขมาก การที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  จนอยากจะให้เขากอดฉันไปตลอดโดยไม่ปล่อยเลย แต่สิ่งหนึ่งซิ...ที่เขาไม่เคยแสดงหรือบอกให้ฉันรู้เลย ก็คำว่า รัก ไง เมื่อไหร่...นะที่เขาจะบอกฉัน บอกฉันว่า รัก  ส่วนฉันแทบจะเก็บมันไว้ไม่อยู่แล้ว....ปี )

หญิงสาวปิดไดอารี่ แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล” หญิงสาวกรอกเสียงไปตามสาย

“ ปีเหรอ” เสียง ๆ หนึ่งดังมาตามสาย

“คะ”

“ นี่เราเองนะ”

“อ้าวดาว มีอะไรหรือเปล่า”

“พรุ่งนี้เธอว่างหรือเปล่า เราจะชวนเธอไปที่ผาสูง”

“ผาสูงเหรอ ไปซิ”  หญิงสาวพูดด้วยความดีใจ

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ เพื่อน ๆ เราไปกันหลายคนเลย ยังไงก็ชวนบูมมาด้วยซิ”

“จ้ะ” หญิงสาววางโทรศัพท์ลงอย่างมีความสุข แล้วต่อโทรศัพท์ไปหาอาทิตย์ทันทีแต่ก็ไม่มีคนรับสาย

“เขาทำอะไรอยู่นะทำไมไม่รับสายละ ไม่เป็นไรค่อยโทรหาพรุ่งนี้ก็ได้” แล้วหญิงสาวก็วางโทรศัพท์ลง แล้วก็ไปเตรียมตัวสำหรับไปเที่ยวผาสูงวันพรุ่งนี้

ผาสูงที่ ๆ ทำให้เธอและเขาได้พบกันอีกครั้งหลังจากที่เขาช่วยเธอไว้จากวันนั้น

------------------------------------------------------------

วันนี้อาทิตย์ตื่นขึ้นจากฝันร้าย ทำไมช่วงนี้เขาถึงได้ฝันร้ายซ้ำ ๆ ทุกคืนก็ไม่รู้ วันนี้อาทิตย์ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเลย แล้วก็รู้สึกเป็นห่วงปฤษฎางค์มากอย่างไม่รู้สาเหตุ ไม่นานเขาก็ออกจากที่ทำงานแล้วรีบขับรถไปหาหญิงสาวทันที เขาต่อโทรศัพท์หาหญิงสาวแต่ก็ไม่มีใครรับสาย
ชายหนุ่มก็ยิ่งเป็นห่วงหญิงสาว

“ปี รับสายซิ” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างร้อนรน

แล้วคำพูดของยายแก่ก็แวบขึ้นมาในความคิดของเขาอีก

“ ดูแลคนที่คุณรักให้ดี ไม่งั้นเขาอาจจะจากคุณไป”

------------------------------------------------------------

ทางด้านปฤษฎางค์ก็ติดต่ออาทิตย์ไม่ได้จึงตัดสินใจไปที่ผาสูงคนเดียว แต่ก็ทิ้งโน้ตไว้เผื่อชายหนุ่มแวะมาที่บ้าน หญิงสาวออกไปจากห้องจังหวะที่เธอปิดประตู เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น.......

หญิงสาวเดินทางไปที่ผาสูงด้วยรถเมล์ประจำทาง ระหว่างทางหญิงสาวนั่งหลับ แล้ว
เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น.................................

------------------------------------------------------------

ชายหนุ่มมาถึงที่ห้องของหญิงสาวก็รู้สึกแปลก ๆ ห้องเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ในห้อง

“ปี” ชายหนุ่มร้องเรียกหญิงสาว

“คุณอยู่หรือเปล่า ปี” ชายหนุ่มเดินไปที่ห้องนอนของหญิงสาว จังหวะนั้นกรอบรูปที่ตั้งอยู่ก็ตกลงมาแตก ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยแล้วก็เดินไปเก็บ  จังหวะเขาหันไปเห็นกระดาษโน้ตที่
หญิงสาวเขียนทิ้งไว้

บูมปีไปเที่ยวผาสูงกับดาวนะแล้วก็เพื่อน ๆ ปีติดต่อบูมไม่ได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ...ปี

“ปี” ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวขึ้นมาทันที  รู้สึกใจมันหวิว ๆ ชายหนุ่มรีบขับรถตามไปที่ผาสูงทันที ในใจก็ภาวนาให้หญิงสาวปลอดภัย ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น


“ครับ”

“เอ่อ........บูม นายไปทำข่าวอุบัติเหตุที่ผาสูงหน่อยซิ”

------------------------------------------------------------

หลังจากทำข่าวเสร็จชายหนุ่มก็ไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปรับศพของปฤษฎางค์ เขานั่งลง
ข้าง ๆ ร่างที่ไร้วิญญาณของหญิงสาว  ผู้เป็นดั่งหัวใจของเขา  ชายหนุ่มจับมือของหญิงสาวแล้วหยิบแหวนที่เขาตั้งใจจะสวมให้เธอเพื่อขอแต่งงาน แต่ตอนนี้เขาคงทำอย่างนั้นไม่ได้แล้ว.....เขามาช้าไป เขาสวมแหวนให้กับเธอที่นิ้วนางข้างซ้าย

“ปี ผมรักคุณ” แล้วน้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลออกมา

“ไหนปีสัญญากับผมว่าจะไม่จากผมไปไง  ปี” เขาซบหน้าร้องไห้

หลังจากนั้นอาทิตย์ก็ไปที่ห้องของปฤษฎางค์ บรรยากาศในห้องเงียบสงบ เป็นสัญญาณให้รู้ว่าเจ้าของห้องไม่อยู่แล้ว เข้าเดินไปเรื่อย ๆ ภาพเก่า ๆ ระหว่างเขาและเธอก็เข้ามาในความทรงจำ
น้ำตาของเขาก็ค่อย ๆ ไหลออกมา

“ทำไม ๆ คุณต้องจากผมไปด้วย” พูดจบชายหนุ่มก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา  เขาหันไปมองที่โซฟาสีครีมตัวโปรดของหญิงสาว  ภาพของหญิงสาวปรากฎขึ้นขึ้น  เธอกำลังส่งยิ้มสดใสให้กับเขา  แล้วเอียงคอไปมาอย่างที่เธอทำบ่อย ๆ เขาได้ยินเสียงหัวเราะของเธอดังแผ่ว ๆ มากับสายลม  เขายิ้มให้กับหญิงสาวทั้งน้ำตา  แต่ไม่นานภาพของหญิงสาวก็เลือนหายไป  แล้วชายหนุ่มก็หยิบกองหนังสือตรงหน้าขว้างไปปะทะกับกำแพงอย่างแรง  เพราะความเจ็บปวดมันแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเขา  แล้วก็มีหนังสือเล่มหนึ่งตกลงมาข้างหน้า เขาจำได้มันเป็นไดอารี่ที่เขาให้เป็นของขวัญวันเกิดแก่หญิงสาว เขาเปิดอ่านทีละหน้า ทีละหน้า  แต่ละหน้า แต่ละข้อความ แต่ละตัวอักษร ยิ่งอ่าน     เขายิ่งเจ็บปวด มันเป็นคำตัดพ้อของปฤษฎางค์ ที่เขาไม่เคยเอ่ยบอก รัก เธอเลย  ทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาเขาก็รักหญิงสาวมาตลอดเช่นเดียวกัน  แล้วเมื่อเขาปิดไดอารี่.....



“ปีรักบูมนะ”   เขารู้สึกเหมือนหญิงสาวกระซิบบอกที่ข้าง ๆ หูของเขา เขาก้มหน้าลงยิ้มทั้ง
น้ำตา

    “ผมก็รักคุณ”  ประโยคที่เปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา  แต่ก็หวังว่า   สายลมจะพัดพามันให้ไปถึงเธอ  ให้เธอได้รับรู้ถึงความรู้สึกในใจของผู้ชายคนนี้.....

------------------------------------------------------------

ความทรงจำระหว่างเธอและเขา  ยังคงวนเวียนในความทรงจำของเขา  ภาพของหญิงสาวยังคงปรากฏในที่ ๆต่าง  ที่เธอและเขาเคยไป ที่เคยและเธอเคยอยู่  ชายหนุ่มพยายามทำใจ  แต่ก็ไม่สำเร็จ.... ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินทางมาที่ผาสูง

“ผมรักคุณ” เขาตะโกนสุดเสียง แล้วเขาก็ตัดสินใจทำบางสิ่งบางอย่าง

“รอผมนะปี เราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป” เขาหยิบไดอารี่ของหญิงสาวออกมาแล้ววางไว้ที่พื้น หลังจากนั้นเขาก็ตัดสินใจจบชีวิตของเขาด้วยการกระโดดลงไปจากหน้าผา

------------------------------------------------------------

หน้าสุดท้ายของไดอารี่มีข้อความเขียนไว้ว่า
“ ปี ผมรักคุณ เราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป
ผาสูงก่อเกิดรัก ผูกพัน
ผาสูง ที่พรากเธอ จากไป
ผาสูง ที่รักเรา ตราตรึง
ผาสูง ที่แห่งรัก เป็นนิรันดร์”

-------------------------------------------------------------
                        




Breathe  easy

Cruel to the eye
I see the way he makes you smile
Cruel to the eye
Watching him hold what used to be mine

Why did I lie?
What did I walk away to find

I...can’t breathe easy
Can’t sleep at night
Till you’re by my side
No I... can’t breathe easy
I can’t dream yet another dream
I can’t dream yet another dream
Without you lying next to me
There’s no air

Curse me inside
For every word that caused you to cry
Curse me inside

I won’t forget, no I won’t baby,
I don’t know why (don’t know why)
I left the one I was looking to find

Out of my mind
Nothing makes sense anymore
I want you back in my life

That’s all I’m breathing for --- tell me why

Oh won’t you tell me why

I can’t dream yet another dream
Without you lying my side
There’s no air

I...can’t breathe easy
Can’t sleep at night

Till you’re by my side

Coz I can’t breathe easy

I can’t dream yet another dream
Without you lying next to me
There’s no air

There’s no air
                        


หยุดเวลา

อยากจะมองเธอนาน ๆ ไม่หันไปทางใด
อยากจับมือเธอ....เอาไว้ไม่ให้เธอไปไหนเลย
บอกกับเธอว่า....ฉันนั้นรักเธอจนหมดใจรู้ไหม
แต่เวลาช่างน้อยจนเกินไปที่เราจะอยู่ด้วยกัน

โปรดหยุดเวลาไว้.....ให้เธออยู่กับฉัน
โปรดหยุดยั้งเอาไว้จะได้ไหม
หยุดเวลา....ไว้ให้เธอไม่จากไป
หยุด หยุด ก่อนที่ตัวฉันจะขาดใจ

อาจเป็นนาทีสุดท้ายที่ฉันมีเธออยู่
แค่เพียงมองตาก็รู้ว่า....เธอคงจะต้องไป
ก็ไม่มีสิทธิ์รั้งเอไว้ได้....ฉันก็พอเข้าใจ
แต่เวลาที่เห็นเธอเดินไป
ก็คงจะทนไม่ไหว.....

โปรดหยุดเวลาไว้.....ให้เธออยู่กับฉัน
โปรดหยุดยั้งเอาไว้จะได้ไหม
หยุดเวลา....ไว้ให้เธอไม่จากไป
หยุด หยุด ก่อนที่ตัวฉันจะขาดใจ