การเริ่มต้นของคำว่ารักของชายกับชาย

เนื้อเรื่อง

ก่อนอื่นต้องขอสวัสดี เพื่อนๆทุกคนนะครับ ผม เพิ่งมาเขียนที่นี่ ผม ไม่รู้ว่าจะตรงใจใครหลายๆคนหรือปล่าว อย่างไงก้อ ส่งความคิดเห็นมาแล้วกันนะครับ และจะนำกลับไปแก้ไข.  .......  ขอบคุณครับ ผม ต้องขอบอกว่า เรื่องนี้ป้นเรื่องจริงของผมเอง
(ผมเป็นเคยเป็นผู้ชาย 100%)


..............................  คนเราทุกคนนั้น เมื่อโตขึ้น เราต่างก้อหาความรักจากใครสักคนนึง แต่ว่ถ้ามันหาได้เหมือนการที่เดินไปซื้อของแล้วเลือกซื้อก้อดีซินะ บางคนหาความรักมาตั้งนานก้อกาไม่เจอสักที บางคนเจอแล้ว แต่ก้อ ไม่ใช่ความรักที่แท้จริง มันอาจเป็นความรักในสิ่งๆใดสิ่งหนึ่ม มันไม่ได้มาจากการรักด้วยหัวใจเลย ความรักของเรานั้นเกิดได้ทุกที่  ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นตอนไหน กับใคร?  แต่ที่รู้ๆคือว่า มันเกิดจากหัวใจของเรามันตรงกันเท่านั้นเอง ผมเป็นคนหนึ่งที่ หาความรักไม่ได้เลย ความรักที่จาจากหัวใจของคนอีกคนหนึ่ง  ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆๆ หรือคำว่าแฟน คุณเคยคิดบ้างไหมว่า เพื่อนเรา หรือคนที่เรารุ้จัก เขาไม่เห็น้เราอยู่ในสายตามากมาย นอกจากว่าเขามีเรื่องจึงโทรมาหาเรา นั่นแหละ เขาแค่เรียกได้ว่าคนที่รู้จัก มันไม่ใช่ว่าคำว่าเพื่อน ส่วนคำว่าแฟนนั้นไม่รู้เลยว่า คำนี้จะต้องใช้กับใคร และเมื่อไหร่? เรารุ้แค่ว่าคำว่าแฟนนั้นเป็นคำที่ยิ่งใหญ่มาก  ... แฟน ก้อเป็นอีกคำหนึ่ง ต่างคนก้อต่างความหมาย แต่จะคิดกันไป ....
                วันหนึ่งเราได้เจอกับคนๆนึงเขาเป็นผู้ชาย อยู่ดีๆก้อเข้ามาคุยกับผม ผมก้อเฉยๆ เราก้อคุยๆๆกันไป เริ่มจากที่เราไม่ชอบขี้หน้ากันก่อน ส่วนจากนั้นเราก้อเริ่มคุยโทรศัพท์ ด้วยกัน เอ๊ะ ....! ทำไมน้า.. การคุยโทรศัพท์ครั้งแรกองเราถึงได้คุยได้แบบไม่มีวันจบสักที เริ่มจากการที่เราคุยเรื่องทั่วๆไป ของแต่ละคน จากนั้นก้อเริ่มถามกเรื่องของส่วนตัว  และก้อเรื่องของหัวใจ ที่เป็นจุดเริ่มต้นของพวกเรา ต่างคนต่างต้องการที่จะหารักแท้ๆสักที่หนึ่ง  แต่มันก้อหายากเสียเหลือเกิน
เริ่มจากที่ความคิดของเรานั้นตรงกันอย่างไม่น่าเชื่อ เรื่องส่วนตัวบางเรื่องก้อตรงกันเสียอีก คุยไป หนึ่งชั่วโมงก้อแล้ว  โอ้โห.... ยังมีเรื่องให้คุยกันอีกเยอะเลย  เราคุยกันไปเรื่อยๆจนต่างคนต่างไม่แน่ใจว่า เราเป็นอะไรกัน เรานี่หรอ จะชอบผู้ชายด้วยกัน เอาเหอะๆช่างมัน เรื่องความรัก ของเรา มันเกิดได้กับใครก้อได้... ณุ้แต่ว่าตอนนี้ หัวใจเราเต้นแรงเสียเหลือเกิน คุยกันไปเรื่อยๆจนไม่อยากที่จะวางสายเลยแม้แต่น้อย พอึงเวลาที่เราต้องเลิกคุยก้อ รู้ว่าต้องทำนะ แต่ ทามมาย มันถึงตัดสินใจยากอยางงี้ อยากนอนก้อน้อ แต่ก้อ อยากที่จะคุยไปเรื่อยๆ กลัวที่เขาจะหนีเราไป หลังจากนั้นเราก้อไปอาบน้ำนอน วันนั้เป็นอย่างไงว่ะ ทามายนอนไม่หัวสักกะที อยากหลับๆๆ คิดแต่เรื่องอะไรก้อไม่รู้  เราไม่เคยเป็นอย่างงี้นี่นา  เขาเรียกว่า อาการของคนที่ มีดอกรัก เบ่งบานในหัวใจหรอ .. นี่หรอ ที่เขาเรียกกันว่ารัก.. ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะมีความสุขขนาดนี้ พอตี่นเช้ามมา เราก้อ มีสิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในความคิดถือ เสียของเขาที่เราคุยโทรศัพท์กันเมื่อคืนนี้... เฮ.....เรา ไปจำคำพูดเขาทามมายว่ะ ไม่น่าเลยเรา  หลังจากนั้นก้อไปเรียน วันนี้ มีความสุขชอบกล..เพื่อนๆก้อทัก แต่ทามมายนั่งเหลม่อ อ่า เรียนอาไรก้อไม่รู้เรื่อง พูดผิดพูดถูก ยากให้ถึงเย็นเร็วๆจังเลย จะได้คุยโทรศัพท์กันอีก แต่ว่า เขาจะโทรมาไหมนะ พอเลิดเรียนเราก้อรีบวิ่งกลับหอทันที พอปิดประตู้ห้อง เสียงโทรศัพท์ ก้อดัวขึ้น ฮัลโหล...สวัสดีครับ ขอสายxxx หน่อย พอเราได้ยินแค่เสียงเราก้อรู้เลยว่าเป็นเขาแน่นอน เราถามว่า มีอะไรหรือครับ เขาก้อบอกว่า ไม่มีอาไร แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทามายถึงอยากโทรมาหานาย เราก้อบอกว่า เราก้อเมือนกันแหละ ไม่รู้เป็นอย่างไงอยากได้ยินเสียงนาย อยากคุย อยากที่จะ.... จะอะไร? จะบอกว่าเรารู้สึกอย่างไงไม่รู้กับนายอ่า เป็นความรู้สึกที่เราไร้สึกมาก่อนเลย มันเกิดขึ้นได้อย่าง ไร นายช่วยบอกเราทีดิ .........  (อ่านต่อคราวหน้านะครับ)