แด่พี่ชายผู้แสนดี

เนื้อเรื่อง

ณ  สถาบันกวดวิชาชื่อดังแห่งหนึ่ง
     มีเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งยืนรอผู้ปกครองมารับกันอยู่และในนั้นก็มีฉันรวมอยู่ด้วย  ขณะที่ฉันกำลังคุยกับหวานเพื่อนสนิทอยู่นั้นเอง มีนเพื่อนที่เรียนที่สถาบันกวดวิชาด้วยกันก็เข้ามาพูดด้วยกับฉันและหวาน
\"นี่ๆพวกเธอรู้หรือยัง\"
\"รู้อะไรของเธอเหรอมีน\"หวานถาม
\"ก็...หนุ่มนะตายแล้ว\"
\"ห๊า...ว่าไงนะ\"ฉันและหวานพูดพร้อมกัน
\"หนุ่มไหน  มีน\"ฉันรีบถามอย่างร้อนใจ
\"ก็หนุ่มที่ตัวสูงๆผิวคล้ำหน่อยไง  ที่เคยเรียนที่นี้ด้วยไงล่ะแล้วลาออกไปตอนม.1นะ\"
\"จริงๆเหรอมีน\"ฉันถามด้วยท่าทางที่ตกใจมาก
\"ไม่รู้สิว่าจริงไหม  เป็นอะไรเหรอโน้ต\"มีนถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเพราะฉันหน้าซีดมาก
\"ป่าวๆ  ไม่มีอะไรหรอก\"ฉันรีบตอบเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของหวานและมีน
\"งั้นฉันไปก่อนนะพ่อฉันมารับแล้ว\"มีนพูด
\"จ๊ะ  บาย\"หวานตอบมีน

หลังจากที่มีนขึ้นรถไปแล้ว  หวานรีบถามฉันทันที
\"เป็นอะไรไปหรือป่าว  โน๊ต...เธอหน้าซีดไปนะ\"
\"อือ...หวานเธอคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือป่าวนะ\"
\"ไม่รู้สิ  ถ้าเป็นจริงขึ้นมาล่ะ\"
\"............\"ฉํนไม่ตอบไม่ใช่ไม่อยากพูดแต่ไม่รู้จะหาคำพูดที่ไหนมาตอบต่างหาก
ดูเหมือนหวานก็เข้าใจจึงไม่ถามเซ้าซี้ต่อ

ที่โรงเรียนวันเดียวกัน
ฉัน บอย ผึ้ง ตั้ม พลอยและภูมิ  มาที่บ้านพลอย  เพื่อที่จะมาทำรายงานเกี่ยวกับวิชาภาษาไทย
\"นี่ๆรู้แล้วยังหนุ่มนะตายแล้วนะ\"ผึ้งพูดขึ้น
\"จริงๆเหรอ\"บอยถามเพราะเริ่มสนใจที่ผึ้งพูด
\"อืม...ใช่มีคนบอกมาอีกทีนึง\"
ทุกคนทำสีหน้าตกใจมากเพราะทุกคนรู้จุกหนุ่มหมอโดยเฉพาะฉัน  ภูมิหันมามองฉันแล้วพูดขึ้นว่า
\"โน๊ตเป็นอะไรหรือป่าว  หน้าซีดเป็นไก่ต้มเชียว\"
\"ก็ต้องเข้าใจโน๊ตนะพี่ชายมันตายทั้งที\"พลอยพูดเหมือนเดาใจฉันออก
\"เป็นพี่น้องกันแท้ๆเหรอแต่คนละนามสกุลไม่ใช่เหรอนี่\"ตั้มถาม
\"ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆหรอก  ก็หนุ่มนะรักโน๊ตเหมือนน้องสาวเลยนะและอยากให้โน๊ตเป็นน้องสาวของมันด้วย\"พลอยต้องมาชี้แจงให้ตั้มฟังแล้วพูดต่อไปว่า\"หนุ่มน่ารักมากๆเลยนะคอยช่วยดูแลทุกๆอย่างเลยล่ะ  เวลาสอบก็คอยช่วยติวให้  ใครจะมารังแกโน๊ตไม่ได้เลยนะดูแลดีมากๆเลย  ฉันยังอิจฉาเลยนะ แหมก็รักและเป็นห่วงโน๊ตจะตาย  และยังให้รูปโฯ๊ตด้วยนะ\"
\"เธอจำได้เหรอพลอย\"ฉันถาม
\"จำได้สิทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อนฉันจำได้หมดแหละ\"พลอยตอยฉันพลางยิ้มให้
\"เพื่อนคือคนที่เป็นกำลังใจให้เราคอยพยุงเราเวลาเราล้ม  ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกคบเธอพลอย \"ฉันคิดในใจ
\"ทำงานกันเหอะเดี๋ยวก็ไม่เสร็จหรอก\"บอยพูดตัดบท
..................................................................................................................................................................................
ที่โรงเรียน(ตอนเช้า)
ข่าวเรื่องหนุ่มตายก็แพร่กระจายไปทั่ว  คนที่รู้จักต่างพากันเศร้าโศกไปตามๆกันเพราะหนุ่มเป็นคนดีน่ารักและรักเพื่อนๆทุกๆคนมาก  เป็นที่รักของทุกคน
ที่แถว  ขณะที่ฉันกำลังเดินไปเข้าแถวกับหวาน  พลอย  แตงกวา(เพื่อนๆในแก๊งค์)ก็เจอกับอาย  เพื่อนที่อยู่ต่างห้องกัน  อายมีหน้าตาที่แคงมากเหมือนกับผ่านการร้องไห้มาแล้ว
\"โน๊ต  หนุ่มตายเพราะอะไรเหรอ\"อายถามฉัน
\"เห็นเขาลือกันว่า  จมน้ำตายนะ\"ฉันตอบ
\"เหรอ  ฮือๆๆๆๆน่าสงสารหนุ่มจัง\"
\"ทำใจเถอะอาย\"ฉันก็ได้แค่ปลอบอายเพราะเมื่อคืนฉันก็ร้องไห้มากเหมือนกันแต่ร้องเสียงดังมากไม่ได้นะเดี๋ยวพ่อกับแม่และพี่หนิงพี่สาว(แท้ๆ)ที่นอนห้องข้างๆตื่นแล้วจะเดือดร้อน
\"โน๊ต  เย๊นนี้ไปงานศพหนุ่มไหม\"อายถาม
\"อืมไปสิเดี๋ยวขออนุญาติพ่อแม่ก่อนนะ\"
\"พวกเธอล่ะไม่ไปเหรอ\"อายชวนหวาน  พลอย  และแตงกวา
\"ไม่ล่ะฉันต้องไปงานแต่งงานของเพื่อนแม่\"หวานปฎิเสธ
\"ส่วนฉันก็ต้องเลี้ยงน้อง\"แตงกวาปฎิเสธอีกคน
\"ฉันไปได้\"พลอยตอบ
\"งั้นเย็นนี้เจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ\"อายนัดพลอยกับฉัน
\"จ๊ะ\"พลอยตอบก่อนที่อายจะเดินไปเข้าแถวห้องตัวเอง

หน้าโรงเรียน
ทุกคนนั่งรถของพ่ออายไป  ในรถนั้นมีฉัน  อาย พ่ออายและพลอย
เมื่อถึงบริเวณวัด ฉัน อายและพลอยลงจากรถส่วนพ่ออายรออยู่ในรถ  ฉันและทุกคนเข้าไปกราบศพ  บรรยากาศเป็นไปด้วยความเศร้า  พ่อแม่ของหนุ่มร้องไห้เสียใจมาก
ฉัน อายและพลอยเข้าไปกราบศพอย่างเงียบๆความรู้สึกของฉันตอนนี้เหมือนอยากจะร้องไห้มากๆ  เมื่อเสร็จแล้วก็กลับออกมาขึ้นรถโดยที่พ่อของอายพาไปส่งที่บ้านโดยไปส่งที่บ้านของพลอยก่อนเพราะบ้านพลอยอยู่ใกล์ที่สุดและไปส่งที่บ้านฉันซึ่งอยู่ใกล้บ้านของอายถัดไป 1 ซอยก็ถึงบ้านของอาย

เมื่อมาถึงบ้านพ่อกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ส่วนแม่ก็กำลังเตรียมจะทำอาหารเย็น  พี่หนิงกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่ห้องรับแขกฉันเข้ามาในบ้านเก็บรองเท้าให้เรียบร้อยพร้อมทั้งบอกว่า\"กลับมาแล้วค่ะ\"
ฉันขึ้นไปอาบน้ำด้านบนฉันปล่อยให้น้ำจากฝักบัวไหลลงมาผ่านตัวฉันไหลพาคราบน้ำตาจากตัวฉันไป
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วฉันลงมาด้านล่าง  ทุกคนกำลังฉันอยู่เมื่อฉันลงมาต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่สุดท้ายมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี(ไม่มีน้ำตาไหลออกมาจากตาของฉัน)ฉันล้างจานแล้วขึ้นไปด้านบนทำการบ้านจัดกระเป๋าให้เรียบร้อย
กลางดึก
ฉันนอนไม่หลับ  น้ำตามันชอบไหลออกมาตลอดเวลาในหัวฉันมีแต่เรื่องหนุ่มเท่านั้น  ในที่สุดฉันตัดสินใจเข้านอนในห้องของพี่หนิง  
ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก  เสียงเคาะประตูห้องพี่หนิงดังขึ้น  พี่หนิงเดินมาเปิดประตูและต้องตกใจมากที่เห็นฉันร้องไห้
\"โน๊ต  เป็นอะไรไปร้องไห้ทำไมเนี่ยเข้ามาก่อนสิ\"
\"ค่ะ  ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ\"
\"เอ้าบอกมาสิใครทำอะไรเราเหรอ\"พี่หนิงถามหลังจากที่พาฉันมานั่งที่เตียงนอนส่วนพี่หนิงนั่งบนเก้าอี้เขียนหนังสือที่อยู่ใกล้กับเตียงนอน
\"หนุ่ม ตายแล้วพี่\"ฉันตอบ
\"หนุ่มที่ตัวสูงๆผิวคล้ำๆหน่อยใช่มั๊ย\"พี่หนิงถาม
\"ค่ะ\"
\"อย่าร้องนะคนเรามันต้องมีเกิดแก่เจ๊บตายเป็นเรี่องธรรมดา\"พี่หนิงปลอบหวังให้ฉันหยุดร้องแต่นั่นกับทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีก
คืนนั้นฉันยิ่งร้องไห้จนเหนื่อยแล้วหลับไป
..................................................................................................................................................................................
หลังจากวันนั้นฉันเริ่มทำใจได้  ไม่ร้องไห้อีก  ฉันเขียนลงในไดอารี่หน้านึงถึงความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมีต่อหนุ่มและบรรทัดสุดท้ายฉันได้เขียนไว้ว่า
ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะหนุ่มหลับให้สบายเถอะ  ฉันจะพยายามทำตัวให้เป็นคนดีไม่ทำให้นายต้องเป็นเหมือนที่แล้วๆมาอีก  นายจะไม่มีวันหายไปจากความทรงจำของฉันตราบเท่าที่ฉันยังมีสมหายใจอยู่
                                                                                
                                                                                              รักและคิดถึงเสมอ(จากใจจริง)
                                                                                                                 โน๊ต
และข้างล่างฉันก็ได้ติดรูปถ่ายที่ฉันได้ถ่ายกับหนุ่มเอาไว้


เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว  แต่หนุ่มก็ไม่ได้หายไปจากความทรงจำของฉันเลย  ทุกๆวันฉันจะพยายามตักบาตรและอุทิศบุญกุศลให้หนุ่มเสมอ ฉันหวังว่าหนุ่มคงได้รับกุศลนี้  มันคงเป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะทำให้หนุ่มได้ในตอนนี้......................................................................................................................................................