++ตะวันนา++

เนื้อเรื่อง

เสียงคลื่นกระทบกับหาดทรายสีขาวสะอาดตา  สีเขียวและฟ้าใสของน้ำทะเลระยิบระยับ และรอยยิ้มของผู้ให้บริการ …….นี่กระมั้งที่ทำให้ชายทะเลแห่งนี้เป็นที่ท่องเที่ยวที่มีผู้คนสนใจมาท่องเที่ยวเป็นจำนวนมาก  แต่ในวันนี้ ผู้คนกลับบางตาและดูเงียบเหงาชอบกล

“ห้อง 725 ว่างค่ะ”  เสียงใสๆของพนักงานสาวในร้านที่พูดพร้อมกับยื่นกุญแจห้องพักให้ชายหนุ่มนักเดินทางร่างสูงผู้มาใหม่ อย่างมีมิตรไมตรี

“ขอบคุณครับ”  ชายหนุ่มพูดพร้อมกับรับกุญแจในมือของเธอมา  สายตาคู่คมก็มองไปรอบๆที่พัก  “ที่นี่ดูสงบดีนะครับ  ช่วงนี้ไม่มีแขกมาพักหรือ ตอนนี้ก็ยังพึ่ง 5 โมงเย็นเองนะ”

“วันก่อนๆก็มีกันเยอะค่ะ….แต่”  เธอพูดพร้อมกับระบายยิ้มสวย  โดยไม่พูดอธิบายอะไรให้กระจ่างแจ้งอีก

สงสัยจะเป็นคนเงียบๆ…… ชายหนุ่มคิดในใจ ไม่คิดจะคะยั้นคะยออะไรให้มากมายนัก เดี๋ยวจะถูกหาว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง

“นอนหลับให้สบายนะคะ”  หญิงสาวพูดเสียงใสตามหลัง  เขารู้สึกได้ว่าตอนที่เดินมาเธอจะยิ้มกับตัวเองด้วย


ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้วในยามนี้  สิ่งที่มาทดแทนคือดวงจันทร์กับแสงสลัวๆของดวงดาวที่มาประดับประดาและทอประกายอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมิด

อรินทร์สาวเท้าก้าวลงไปยังชั้นล่างของโรงแรม    ด้วยว่าหวังจะรับสายลมเย็นสบายที่พัดมาจากชายหาดเสียบ้าง  
….ดูจะไม่มีพนักงานคนอื่นเลยนะเนี่ย…. ชายหนุ่มคิดในใจ เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณ  และสายตาเขาก็สะดุดกับหญิงสาวผมยาวเหยียดตรงสลวย  ผิวสีซีดขาวนวล  ในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนๆ ที่นั่งเหงาๆอยู่ริมชายหาดทะเลอยู่เพียงลำพัง

…..พนักงานในโรงแรมนั่นนี่นา  มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวดึกดื่นนะ….

“คุณครับ”  เสียงเรียกที่ทำให้หญิงสาวหันควับกลับมามอง  และยิ้มให้เมื่อรู้ว่าเป็นใคร

“ห้องพักดีไหมคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความเอาใจใส่ในการให้บริการ  “เดี๋ยวนายตำรวจใหญ่อย่างคุณไม่ถูกใจห้องพัก ก็บอกฉันได้นะคะ”

“ห้องพักดีมากเลยครับ”  อรินทร์พูดพร้อมกับยิ้มตอบให้เธอ ค่อนข้างจะแปลกใจอยู่บ้างว่าหญิงสาวรู้อาชีพเขาได้ยังไงกัน  “เดี๋ยวเพื่อนผมอีกสองคนก็จะมาพักอีก “



หล่อนเงียบไปอยู่พักใหญ่  สายตาคู่สวยเหม่อมองดูน้ำทะเลอยู่เนิ่นนาน  ชายหนุ่มมองหน้าของเธอที่มีแววเศร้าหมอง  จึงเริ่มถามด้วยความห่วงใยแบบเพื่อนมนุษย์   “คุณมาอยู่ริมชายทะเลดึกๆแบบนี้ ไม่กลัวเป็นหวัดเหรอ”  

“ไม่หรอกค่ะ”  หญิงสาวพูดพร้อมกับยิ้มเล็กๆ “ฉันไม่มีทางเป็นหวัดได้อยู่แล้วล่ะ”

“อืม….”  ชายหนุ่มพยักหน้ารับ  “เป็นพนักงานที่ทำงานอยู่คนเดียวก็คงเหนื่อยและอยากมีเวลาพักผ่อนบ้างสินะ”

เธอทำหน้าแปลกๆสักพักหนึ่ง ก่อนจะกลับเป็นปกติ  “อืม… ค่ะ”

“คุณจะรู้สึกยังไงคะ  ถ้าคุณรู้ว่า วันพรุ่งนี้ คุณจะไม่มีลมหายใจเหลืออยู่แล้ว”  หญิงสาวเริ่มชวนคุยในเรื่องแปลกๆ ให้เขาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ  “คุณจะเสียใจหรือเปล่า”

“ผมคงปลงใจล่ะมั้ง” อรินทร์พูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด  “อย่างไรสักวันหนึ่ง  ทุกคนก็ต้องตายอยู่ดีแหล่ะ แต่ผมอาจจะเศร้าสักนิด ที่ต้องจากบ้านเกิด และเพื่อนที่ผูกพันธ์ไป”

“ฉันคงไม่รู้จะทำอย่างไรดี”  เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าขึ้น  “ไม่มีทางไป เหมือนถูกกักขัง ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น “

“อย่าพูดเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นสิ”   ชายหนุ่มพูดปลอบ  “คุณนี่คิดมากเหลือเกินนะ ผมชื่ออรินทร์ คุณล่ะ”

“ตะวันนา…” หญิงสาวตอบ

“ชื่อเพราะนี่นา” อรินทร์เอ่ยชม “ ผมว่า พ่อแม่อยากให้คุณเป็นที่รักของทุกคน เลยตั้งชื่อนี้ให้”

“แต่ความหมายกลับตรงกันข้าม” ตะวันนาพูดเสียงเรียบ  “ ฉันอยู่ในโลกที่หลอกลวง  ไม่มีใครรักฉันเลย  แม้แต่สามีก็ยังทิ้งกันไปง่ายๆ”

ชายหนุ่มรับฟังด้วยสีหน้าที่ไม่บอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น  หญิงสาวผู้ท้อแท้สิ้นหวังที่นั่งอยู่ข้างๆคงต้องการให้มีใครรับฟังหล่อนบ้าง และเขา ควรจะทำหน้าที่เป็นผู้รับฟังอยู่เงียบๆ

“พูดอย่างนี้คุณคงจะเบื่อแย่เลยล่ะสิ”  เธอพูดพร้อมกับระบายยิ้มสวย  “ฉันไม่เคยมีความสุขในชีวิตตัวเองเลยสักครั้ง  แค่สักครั้งเดียว”

“คุณดูที่ท้องทะเลนั่นนะ”  ชายหนุ่มพูดพร้อมกับชี้ไปที่ท้องทะเลยามราตรี  “ สวยใช่ไหม”

เธอพยักหน้ารับ   พร้อมกับเหม่อมองดูท้องทะเลอีกครั้ง

“ทะเลที่เห็นว่าสวยนั่น เหมือนจะแบ่งเบาความทุกข์ของเราด้วย” อรินทร์พูดกับขยับรอยยิ้มให้เธอ “บางครั้ง  เวลามองดูท้องทะเล  มันอาจจะทำให้หญิงสาวที่ฉุนเฉียว กลายเป็น ผู้หญิงที่ร่าเริงไปตลอดกาลก็ได้”

“ฉันมองดูท้องทะเลทุกๆคืนเหมือนเป็นคำสาป” ตะวันนาพูดพร้อมกับมองหน้าคมเข้มของเขา  “บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนจะถูกฝังตราตรึงไปกับผืนน้ำนี้”

ราตรีอันยาวนานกับการสนทนาที่ดูเหมือนจะไม่มีวันจบ  ดวงดาวทอประกายระยิบระยับเหมือนแสงเทียนนับล้านที่ช่วยกันทำให้เกาะแห่งนี้สว่างไสว  และร่างของชายหญิงสองคนที่ระบายยิ้มให้กันและกันอย่างจริงใจ


“อรินทร์ เฮ้ย อรินทร์….”

เสียงห้าวๆของชายหนุ่มสองคนที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่  อรินทร์พบว่าตัวเองนอนอยู่บนผืนทรายสีขาว มองทอดยาวไปก็เห็นน้ำทะเลสีเขียวใสระยิบระยับ

เมื่อวานเขาหลับไประหว่างที่พูดกับเธอเหรอเนี่ย……

“เอ่อ…. ทำไมเล่า”  ชายหนุ่มพูดอย่างรำคาญเต็มแก่   “ว่าแต่พวกนายมาถึงตั้งแต่เมื่อไรล่ะนี่”

“ก็ตั้งแต่เมื่อคืนแหล่ะ”  ธิษณะพูดพร้อมกับสั่นศีรษะ “เห็นใครก็ไม่รู้คุยอยู่คนเดียว  ที่แท้ก็แกนี่เอง”

“คุยอยู่คนเดียวอะไร”  อรินทร์พูดอย่างแปลกใจ  คิ้วเข้มขมวดมุ่น  

“ก็แกคุยอยู่คนเดียวชัดๆ”  โอมเถียงขึ้นบ้าง  “ เอ่อ  ว่าแต่เข้าไปในห้องพักแล้ว  ไม่เห็นมีเสื้อผ้าแกอยู่เลย”

“เฮ้ย….อะไรกัน” ชายหนุ่มพูดโวย  “ก็เอาไปวางไว้แล้ว ที่นั่นไง”  พูดพร้อมกับชี้ไปที่โรงแรมที่เขาเอาเสื้อผ้าไปเก็บเอาไว้

“จะบ้าเหรอไง”  เพื่อนหนุ่มทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน  “ที่นี่มีโรงแรมอยู่ที่เดียวนั่นแหล่ะ  ส่วนที่ที่แกชี้น่ะ โรงแรมร้างชัดๆเลย”

ไม่มีใครสามารถจะพูดอธิบายอะไรให้กระจ่างแจ้งได้   อรินทร์จึงไปถามเจ้าของโรงแรมที่เพื่อนสองคนบอกว่ามีอยู่เพียงแห่งเดียวในชายหาดแห่งนี้ให้คลายความสงสัย

“ตอนแรกโรงแรมนั้นก็เปิดอยู่นะคะ เป็น โรงแรมที่ดังมากๆเลย” เจ้าของโรงแรมอธิบายด้วยเสียงเฉยเมยเหมือนไม่มีความรู้สึก   “ แต่ว่าคนก่อตั้งโรงแรมนั้น ดันมีชู้สาวและภรรยาเห็นเข้า   ด้วยอารามตกใจ เขาเลยแทงมีดเข้าที่กลางหลังภรรยา และปกปิดหลักฐานโดยการเอาไปลอยทะเล แต่ชาวบ้านเห็นเข้า  ตานั่นก็เลยถูกตำรวจจับ มีโทษประหารค่ะ   โรงแรมนั้นก็เลยขาดคนบริหาร ต้องปิดลงโดยฉับพลัน”

ทั้งสามฟังแล้วคนลุกวาบ  ธิษณะและโอมมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น  ยกเว้นอรินทร์ที่ชิงถามขึ้นมาก่อนด้วยว่ายังมีสติอยู่บ้าง

“แล้ว ภรรยาของเจ้าของโรงแรมนั่นชื่ออะไรครับ”

“อืม  … ชื่อหรือคะ…”  “จำไม่ค่อยได้  คลับคล้าย ว่าจะชื่อ ทัดตะวัน  หรือ ตะวันนา อะไรสักอย่างนี่แหล่ะค่ะ”

ตะวันนา…….  ชื่อที่ตอกย้ำอยู่ในหัวสมองของชายหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ชื่อเพราะนี่นา ตะวันนา…” อรินทร์เอ่ยชม “ ผมว่า พ่อแม่อยากให้คุณเป็นที่รักของทุกคน เลยตั้งชื่อนี้ให้”

“แต่ความหมายกลับตรงกันข้าม” ตะวันนาพูดเสียงเรียบ  “ ฉันอยู่ในโลกที่หลอกลวง  ไม่มีใครรักฉันเลย  แม้แต่สามีก็ยังทิ้งกันไปง่ายๆ”

และยังคำถามแปลกๆที่เธอได้เอ่ยถามเขาอีก

“คุณจะรู้สึกยังไงคะ  ถ้าคุณรู้ว่า วันพรุ่งนี้ คุณจะไม่มีลมหายใจเหลืออยู่แล้ว”  หญิงสาวเริ่มชวนคุยในเรื่องแปลกๆ ให้เขาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ  “คุณจะเสียใจหรือเปล่า”

“ผมคงปลงใจล่ะมั้ง” อรินทร์พูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด  “อย่างไรสักวันหนึ่ง  ทุกคนก็ต้องตายอยู่ดีแหล่ะ แต่ผมอาจจะเศร้าสักนิด ที่ต้องจากบ้านเกิด และเพื่อนที่ผูกพันธ์ไป”

“ฉันคงไม่รู้จะทำอย่างไรดี”  เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าขึ้น  “ไม่มีทางไป เหมือนถูกกักขัง ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น

“














ดวงตะวันสีแดงสดกำลังจะลาลับจากขอบฟ้าที่ทาด้วยสีส้มอ่อนๆ   ทะเลสีครามระยิบระยับ และชายหนุ่มในชุดสบายๆที่เหม่อมองดูชายทะเลจากบนผืนทรายเนื้อละเอียดสีขาวนวล  ฉับพลันที่ดวงตาคู่คมเข้มเห็นหญิงสาวใบหน้าซีดเซียว ผมยาวเหยียดตรง ในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนระบายยิ้มสวยให้เป็นครั้งสุดท้าย  เป็นยิ้มจริงใจที่ส่งให้เขาจากดวงตาคู่สวยของเธอ


“ฉันมองดูท้องทะเลทุกๆคืนเหมือนเป็นคำสาป” ตะวันนาพูดพร้อมกับมองหน้าคมเข้มของเขา  “บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนจะถูกฝังตราตรึงไปกับผืนน้ำนี้”



+++++++++++++++++++++++++++++