เรื่องเล่าจากความฝัน

เนื้อเรื่อง

24/7/47


\"เย็นนี้ไปทานข้าวกับเพื่อนพ่อด้วยนะ\" น้ำเสียงเรียบง่ายแกมบังคับของพ่อ
ทำให้ลูกสาวรู้สึกว่าปฏิเสธไม่ได้
\"แม่พีไม่อยากไปทานข้าวเย็นนี้เลย\" ลูกสาวอ้อนวอนแม่
\"ไปเถอะลูกพ่อไม่ได้ให้เราไปกับเค้าทุกวันสักหน่อย\"
\"แต่พีอยากอยู่บ้าน\"
\"โถลูกแม่ว่าพ่อเค้าคงอยากแนะนำเพื่อนให้รู้จัก อีกหน่อยลูกจะได้รู้จักคนเยอะ ๆ ไง ไม่เห็นเสียหายอะไรนิ\"
ผู้เป็นแม่พยายามเกลี้ยกล่อมลูกสาวตัวดื้อ

\"พ่อคะ ถึงหรือยังคะ\" พีถามพ่ออย่างไม่ต้องการคำตอบ
\"ใกล้แล้วล่ะเลี้ยวตรงหน้านี่เอง\"
....เมื่อถึงร้านพีเดินตามพ่อไปโดยที่ไม่ทันสังเกตเลยว่า
ภาพที่เธอเดินเข้ามาในร้านได้ทำให้เกิดความประทับใจแก่สายตาคู่หนึ่ง
\"พ่อคะนั่งตรงนี้ละกัน\" พีเลือกที่นั่งให้เพราะเห็นพ่อลังเลอยู่
\"โต๊ะนี้ดีกว่าพ่อเลือกโต๊ะใหม่ที่ติดกำแพงในร้าน
\"สั่งอะไรดีล่ะพี\" พ่อถามพีแล้วยื่นเมนูอาหารให้
พีหยิบขึ้นมาดูแล้วยื่นให้แม่ต่อ\"คุณแม่สั่งเถอะคะพีทานได้ทั้งนั้นแหละ\"
สายตาคู่นั้นที่มองพีด้วยรอยยิ้มทำให้รู้สึกเหมือนกับว่ามีดาวมากมายอยู่เต็มที่แห่งนั้น
พีทำได้เพียงหลบสายตาคู่นั้นมาอยู่ที่เมนูอาหารที่มือของแม่

เพื่อนพ่อเข้ามาในร้านแล้ว ขณะเดียวกับที่พีหลบสายตาคู่นั้นเป็นครั้งที่สาม
ชายผู้นั้นลุกขึ้นมาจากโต๊ะแล้วไปหยุดที่กำแพง
ฝั่งตรงข้ามกับพี เขาหยุดยืนอยู่ตรงข้างหน้าพี มือไขว้ไปที่ข้างหลัง
ทำหน้าเอียงอาย แต่สายตาคู่นั้นไม่ได้ละไปจากพีเลย
ภาพที่พีเห็นตรงหน้าคือภาพที่สวยงามมากเท่าที่พีเคยเห็นมา
แสงไฟสลัวทำให้ภาพเป็นสีน้ำตาลนวลนวล
เสื้อสีขาวที่ชายคนนั้นใส่กลายเป็นสีครีมที่ดูเข้ากับบรรยากาศของร้าน
อีกทั้งแววตาที่ดูเป็นประกายคล้ายดวงดาวในสายตาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
....เธอเผลอยิ้มตอบสายตาคู่นั้น....
ทำให้ดวงตาคู่นั้นพองโตขึ้นสะท้อนกับแสงไฟดูเป็นประกายเหมือนดวงดากำลังเปล่งแสงออกมา
ยิ่งทำให้ภาพที่อยู่ตรงหน้าสวยขึ้น

\"อุ้ย\" พีอุทานขึ้น เนื่งจาแม่เริ่มรู้สึกว่าพีไม่ได้สนใจที่โต๊ะอาหารเลย
สายตาทุกคู่จับจ้องที่พี ทำให้พีต้องละสายตาจากภาพตรงหน้า แล้วมาสนใจที่โต๊ะอาหารแทน
ชายผู้นั้นดูเหมือนจะผิดหวัง เขาหันไปมองเพื่อนที่คอยให้กำลังใจอยู่ที่โต๊ะข้าง ข้าง
\"วันนี้แม่ซื้อแคนตาลูปมาด้วย\"
\"จริงหรอคะ\" พีดีใจมาก และแม่ก็คงดีใจที่หลอกล่อพีให้ไม่สนใจกับผู้ชายคนนั้นสำเร็จ
\"อยู่ในกระเป๋าแนะไปดูซิ\"แม่บอกพีให้ไปดุ
แต่วินาทีที่ก้าวขาออกไปนั้นมีความรู้สึกอย่างหนึ่งวูบเข้ามาทำให้พีไม่กล้าที่จะลุกไปดู
พีลังเลที่จะก้าวขาออกไปอีกครั้งหนึ่ง
....พื้นที่ตรงนั้นทำให้พีรู้สึกว่า ตนเองกำลังล่องลอยอยู่ในอวกาศ
เธอหันไปมองชายผู้นั้นอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขากำลังยืนอยู่บนพื้นแบบเดียวกับที่เธอยืนอยู่
แต่เธอก็ถูกสะกดด้วยสายตาคู่นั้น
เธอเดินกลับมาหาแม่ \"แม่....อยู่ไหนอะ พีหาไม่เจอ\"
พีเดินกลับมาทั้งที่ตนเองยังไม่ได้หา
\"อยู่ในย่ามไงลูก\" แม่ตอบ
พีเดินกลับมาอีกรอบ \"แม่พีหาไม่เจออะ\" พีทำเสียงอ้อนวอนแม่
\"แค่นี้ก็หาไม่เจอ\" แม่พูดแล้วเดินมาหาให้ หลังจากที่พีเห็นแล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
นั่งมองภาพตรงหน้าต่อ \"แม่พีไปเข้าห้องน้ำนะ\"
ความเขินอายทำให้พีไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังหน้าแดงจนชายผู้นั้นแอบยิ้มเพราะความน่ารัก....
\"ไปไหนครับ\"เพื่อนของชายผู้นั้นถาม
\"ไปห้องน้ำค่ะ\"
\"เชิญครับ\" เพื่อนของชายผู้นั้นเปิดประตูห้องน้ำให้
หลังจากที่พีออกมาจากในห้องน้ำ
\"นี่....มานี่ก่อน\" เพื่อนของชายผู้นั้นเรียก
พร้อมกันกับที่ชายผู้นั้นยกเก้าอี้ให้
ช่วงเวลาที่นั่งคุยตรงนั้นเธอรู้สึกว่าเธอเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย น้อย
แสงไฟตรงนั้นสว่างกว่าที่อื่นอื่น
เหมือนกำลังอยู่ในงานเต้นรำ ที่เธอกำลังพูดคุยกับเจ้าชาย
และนั่งดูผู้คนในงานที่กำลังมีความสุขกับงานเลี้ยง
หลังจากบทสนทนาจบลง เธอได้เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
นั่งอมยิ้มและมองภาพตรงหน้า ภาพที่ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่
กับแสงไฟสลัวสลัว สายตาที่เปล่งประกาย รอยยิ้มของทั้งคู่
ความเขินอายของฝ่ายหญิงที่นั่งมองฝ่ายชายที่กำลังเอียงอายอยู่เช่นกัน
อาหารมื้อนี้จบลง เธอไม่ได้หันหลังกลับไปมองหน้าชายผู้นั้นอีกครั้ง
เธอขึ้นรถพร้อมที่จะกลับบ้าน สายตาของเธอหันไปมองหน้าร้านอีกครั้งหนึ่ง

ถึงวันนี้ เด็กผู้หญิงคนนี้พอจะเข้าใจแล้วว่าสิ่งทีชายคนนั้นทำกับความรู้สึกของเธอตอนนั้น
คืออะไร แต่ไม่รู้ว่ามันจะสายเกินไปหรือไม่ถ้าจะบอกว่าอยากเจอชายคนนั้นอีกครั้ง