บรรพบุรุษ

เนื้อเรื่อง

“บรรพบุรุษ”

“เอ้า  เดินมาเข้ามาชิดๆกันตรงนี้ลูก เห็นรึยังเอ่ย นั่นล่ะบรรพบุรุษของเรา ท่านต่อสู้เพื่อมนุษยชาติของเรานะลูก ถ้าไม่มีท่านล่ะ ป่านนี้ไม่รู้ว่าโลกมนุษย์แห่งนี้จะเป็นยังไงบ้างน้า “ ( ยิ้มน้อยๆจากผู้อำนวยการ ถ่ายทอดสืบต่อไปยังเด็กรุ่นเล็ก ก่อนที่จะหันหน้าไปมองรูปปั้น “บรรพบุรุษ” ที่ถูกกลั่นกรองความงามจากจิตรกรชื่อดังแถวย่านพาหุรัด )

ผมกดหยุดเล่น เทปวีดีโอไว้แค่นั้น นั่นเป็นบันทึกการไปทัศนศึกษาครั้งแรกที่ทางโรงเรียนส่งให้ผู้ปกครองของเด็กทุกๆคน  ผ่านมากี่ปีแล้วน้า นับจากตอนนั้นที่ผมยังเป็นเพียงเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง จะว่าไปหลังจากวันนั้นนั่นเอง ที่จิตใจผมเริ่มเปลี่ยนแปลงไป . . .ผมค้นพบว่าตัวเองเริ่มเป็น โรคบรรพบุรุษนิยม ( นั่นเป็นชื่อโรคที่ผมตั้งขึ้นเอง ) ผมควานหา  ภาพถ่าย  ภาพวาดเหมือน  ประวัติ  เทปอัดเสียง  หรือแม้แต่ดินสอที่ท่านบรรพบุรุษเคยใช้  ยังไม่พอหรอกครับ ผมค้นหาไปจนรู้  ยี่ห้อนิตยาสารที่ท่านอ่านเป็นประจำ  ร้านอาหารที่ท่านชอบเข้าไปบ่อยๆ หนังเรื่องโปรดของท่าน  ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับท่าน ไม่รู้ทำไมมันถึงเข้ามาอยู่ในสมองของผม จนกลายเป็นเหมือนชีวิตของผม

“ที่รักคะ สายแล้วนะคะ ไปทำงานได้แล้วน้า”  เสียงตะโกนค่อยๆของผู้หญิงร่างเล็ก ดังมาจากทางประตูบ้าน รู้มั้ยครับ ทำไมผมจึงเลือกให้เธอเป็นคนที่จะมาใช้ชีวิตอยู่กับผมและเป็น เอ่อ  . .ต้องใช้คำว่าอะไรนะ  อ้า!!  “ภรรยา\"  ใช่แล้วครับ เหตุผลง่ายๆครับ เพราะว่าเธอมีนิสัยและหน้าตาคล้ายๆกับ ภรรยาของบรรพบุรุษท่านนั้น
. ...ผมลุกขึ้นเดินไปตามทางที่เสียงเดินทางมา เมื่อถึงต้นเสียง ผมจูบเบาๆที่หน้าผากของเธอ ( ไม่ต้องห่วงครับ จากประวัติของท่านบรรพบุรุษ  เขามักจะจูบหน้าผากของภรรยาก่อนออกจากบ้านไปทำงานเป็นประจำ ) ก่อนที่จะเอื้อมมือไปผลักประตู ผมหันไปยิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหารถคันหรูของผม หันไปมองบ้านหลังใหญ่อีกครั้งนึง ก่อนจะยิ้มด้วยความภูมิใจ บ้านของผมมีหน้าตาและความหรูหรา เหมือนๆกับของท่านเลยนะครับ...ท่านบรรพบุรุษ

ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างในแต่ละวันของผมที่ผ่านไปในแต่ละส่วนหนึ่งของชีวิต มันเหมือนถูกกำหนดเอาไว้แล้วอย่างงั้นล่ะครับ ผมมีทุกๆอย่างที่เหมือนกับ บรรพบุรุษ บรรพบุรุษที่คนยกย่อง ..แล้วแน่นอน  ใยผมจะไม่ได้เป็นบรรพบุรุษอย่างเขาล่ะครับ  จริงมั้ยครับ? เพียงแค่เดินทางไปตามรอยใคร เราก็จะเป็นอย่างคนๆนั้น ผมก้มลงมองนาฬิกาเรือนใหญ่ เข็มหน้าปัดบนข้อมือชี้ว่าเป็นเวลา บ่ายโมง สี่สิบแปดนาที ยี่สิบสองวินาที .. ฮ่า อีกไม่ถึง สิบนาที ที่ตัวผมจะกลายเป็นบรรพบุรุษแล้วครับ จากประวัติ ระบุไว้ว่า วันที่ ยี่สิบสอง พฤษภาคม เวลา บ่ายโมง ห้าสิบสองนาที สี่สิบแปดวินาที ท่านบรรพบุรุษได้ช่วยกอบกู้โลก เป็นการกอบกู้โลกครั้งใหญ่ และเป็นที่น่าแปลกประหลาดยิ่งนัก พวกเขาเพียงแค่นั่งอยู่เฉยๆในรถ  ฮ่า . . . ทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมต้องการ วันนี้วันที่ ยี่สิบสอง พฤษภาคม ผมชักจะรอเวลานั้นให้มาถึงแล้วซี ...บ่ายโมง สี่สิบเก้านาที ห้าสิบเก้าวินาที ผมเริ่มหันมองรอบๆตัว มองออกไปยังถนน เห็นผู้ชายในรถคันข้างๆกำลังป้อนข้าวลูกสาววัยประมาณสามปี ....อ้า  ทุกๆอย่างช่างเป็นใจอะไรอย่างนี้ อีกไม่นานแล้ว อีกไม่นาน ...บ่าย


โมง ห้าสิบเอ็ดนาที สามสิบเจ็ดวินาที   สามสิบแปดวินาที   สามสิบเก้าวินาที  โอ้ววว...ผมตื่นเต้นเหลือเกิน มันใกล้เข้ามาแล้ว ความเป็นบรรพบุรุษของผม โอ้วว .... มันใกล้เข้ามาแล้ว อีกไม่นาน อย่าตื่นเต้นไป ผมข่มความรู้สึกตื่นเต้นและดีใจเอาไว้ สายตายังคงจ้องมองนาฬิกา .... ห้าสิบสองนาที สามสิบเอ็ดวินาที  สามสิบสองวินาที ก้อนๆตูมๆเล็กๆภายใต้อกข้างซ้ายของผม เต้นไม่เป็นจังหวะแล้วครับ สี่สิบห้าวินาที   สี่สิบหกวินาที  ผมหลับตารอคอยความเป็นบรรพบุรุษของผม ความเงียบเข้ามาแทรกอยู่ภายในสมองและร่างกายของผม    ...     ติ๊ก   ติ๊ก   ติ๊ก  เสียงเคลื่อนตัวของเข็มวินาทีปลุกผมออกจากภวังค์  เอ๊ะ!!  นี่กี่โมงแล้วเนี่ย?  สมองยังคงทำการสร้างคำถามขึ้นมา   ลืมตาดูสิ ผมสร้างคำตอบให้กับสมองของตัวเอง  ลืมดูสิจะกลัวอะไรในเมื่อเราเป็นบรรพบุรุษแล้วนี่  สติยังคงเตือนให้กับผม. . ..ผมค่อยๆลืมตาดูนาฬิกาอีกครั้ง เข็มบนหน้าปัดชี้บอกว่าเวลา
บ่ายโมง ห้าสิบห้านาที สองวินาที
  
                                                                                            (สร้างสรรค์)   โดย  พู่กัน~