ขออุทิศให้บิดาผู้หลับไหลบนเสียงประณามแทนคำสวดของสวรรค์

เนื้อเรื่อง

ความเย็นยะเยือกที่ผมได้สัมผัสบนใบหน้าของพ่อเป็นสัญญาณของศพที่แข็งทื่อและไม่มีวันลุกขึ้นได้อีก
                  \"พ่อฮะ ตื่นซิฮะ ไหนเคนบอกว่า ถ้าเป็นผมปลุกจะลุกไงฮะ พ่อ!\"
                ผมเขย่าร่างไร้วิญญาณนั้นแล้วร้องไห้ เสียงสะอื้นและหยาดน้ำตาที่ไหลริน
            แม้แต่ นักโทษอุจฉกรรณ๕ยังหลั่งน้ำตาร่วมกับผม........
                \'ฆาตกรโหด 50 ศพ ตายในห้องขัง\' พาดหัวข่าววันนี้ดูน่าดีใจสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับผม
            มันคือคำประกาศที่มิอาจลืมเลือนไปได้ชั่วชีวิต
                             \"อิสรภาพ คือ สิ่งที่ลูกควรนึกถึงเป็นอันดับแรก
                                       มันจะนำมาซึ่งสิ่งที่ลูกพอใจ\"
                 นี่เป็นคำสอนที่เฝ้าบอกผมตั้งแต่วันแรกที่ผมฟังออกว่าพ่อพูดอะไร.....
             พ่อฮะ...นี่เป็นจดหมายฉบับที่ 16 แล้วที่ผมเขียนถึงพ่อ จากวันนั้น 6 ปีแล้วสินะ
             ตอนนี้ผมอายุ 13 แล้วนะพ่อ ถึงแม้จะไม่มีการตอบกลับจากพ่อเลย แต่ผมก็รู้ว่าพ่อ
             ต้องได้อ่าน ผมเบื่อ เซ็ง อยากไปอยู่กับพ่อ แต่ผมรู้ว่าผมต้องอยู่ต่อไป เพื่อพ่อด้วยเช่นกัน...
                 คำประณามจากสังคม ช่างน่าอึดอัดเสียจริง ทำให้ผมมาระบายกับพ่ออย่างเนี้ย...
             ทำไมพ่อพ่อไม่ฆ่าไปด้วยล่ะ เอาให้มันล้างโลกไปเลย แต่...ไม่ต้องตอบก็ได้นะฮะ
             เพราะผมรู้ว่า พ่อตอบไม่ได้
                 จริงสิ ผมรวบรวมกลอนที่พ่อแต่งในคุกไว้ให้ มีบางบทที่ผมแต่งเองจากอัตชีวประวัติพ่อด้วย
             ถ้าผมเขียนจดหมายฉบับนี้เสร็จก็จะเผาไปให้พ่อเหมือนเดิมนะครับ
                                   \"ความตายคือชะตากรรมนะลูกเอ๋ย
                                         จำคำที่พ่อเอ่ยอย่าสับสน
                                       มันนำความเศร้าโศกมาสู่คน
                                        มอบวังวนแห่งชะตามาสู่ใจ\"
                                                               วันที่ xx เดือน XXXX ปี 199x
                  \"สุขนี้พ่อให้
                   ทุกข์นี้พ่อมอบ
                   ชีวิตเหมือนกระสอบ
                   ให้พ่อได้ทุบตี\"
                            (ผมแต่งตามชีวิตพ่อสมัยเด็กน่ะครับ)
                    พ่ออาจเลือกที่จะตายเพื่อผม แต่ผมมิอาจตายเพื่อพ่อได้ อาจดูเหมือนลูกอกตัญญู
               แต่ผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ใช่เพื่อผมคนเดียวแต่เพื่อ\"พ่อ\"ด้วย
                                                                \"กาลเวลาอาจสูญสิ้น
                                                                 ถูกกัดกินอย่างหมักหมม
                                                                 มิอาจเดินเพราะโสมม
                                                                 การฆ่าคนก็เช่นกัน\"
                                                                          วันที่ xx เดือน xxxx ปี 199x
                                  \"ฆาตกรคำนี้มีความหมาย
                                   คือผู้มอบความตายสู่ทุกหน
                                   ไม่มีใครที่จะสามารถทน
                                    ชีวิตคนไร้ค่าอย่างผมเลย\"
                     วันที่ xx เดือน xxxx ปี199x
                    
                    สิ่งที่ผมอยากจะบอกกับพ่อคือ ผมนับถือพ่อที่วางอุดมการณ์ไว้บนการปฏิวัติ            
                                                          
                                                        











***ประวัติผู้เขียน ( 2533- ปัจจุบัน)
           เด็กชายไม่ปรากฎชื่อ ปัจจุบันอายุ 14 แต่ในเนื้อจดหมายอายุ 13
       เป็นบุตรชายฆาตกรในช่วงปี 2534-2537(ถูกจับได้ในปี 2538)
       เนื่องจากมารดาเสียชีวิตไปตอนให้กำเนิดเด็กชาย และตัวเด็กไม่ยอมออกห่างจากพ่อ
       จึงได้รับอนุญาตให้เข้าไปอยู่ในห้องขังด้วย โดยประชาชนทั่วราชอาณาจักร
       หลังจากที่บิดาเสียชีวิต ก็ได้รับการเลี้ยงดุจากนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง