รักซ้ำๆ กี่ครั้งไม่เคยลืม

เนื้อเรื่อง

เจ็บซ้ำๆ กี่ครั้งยังไม่ลืม
    

     ครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง มันทำให้ใจของเธอรู้สึกดี เพียงแต่ได้ความรู้สึกที่เป็นมิตรภาพ เธอก็รู้สึกมีความสุขมากแล้ว ในตอนนั้นความรักของเธอกับผู้ชายคนนั้นเริ่มก่อตัวขึ้น เธอยู่โรงเรียนเดียวกับผู้ชายคนที่เธฮหลงรัก เธอแอบมองเขาทุกวัน และในตอนเข้าแถวทุกครั้งเธอก็ต้องมองหาด้วยเช่นกัน เธอคิดอยากให้เขามารัก แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ เรื่องนั้นเธอรู้ดี เพราะเขายังไม่รู้เลยว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมาแอบชอบเขาอยู่ ตั้งแต่วันนั้นเหตุการณ์ต่างๆก็เริ่มเกิดขึ้น
    
     เพื่อนของเธอก็รู้นะ ว่าเธอแอบชอบเขาอยู่ เพื่อนของเธอพยายามแสดงท่าทางให้เขารู้ว่าเธอนั้นมีใจให้เขา แต่ทุกคครั้งที่เธอเจอเขา เขามักทำเป็นไม่สนใจและจะมองข้ามเธออยู่เสมอ เธอฝืนยิ้มต่อหน้าเพื่อนๆเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง แต่เธอไม่เคยท้อ เป็นเวลานับเกือบ 2 ปีทีเธอต้องเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เธฮต้องเจ็บปวดร้าวใจ แม้เธอจะมีความหวังอยู่บ้าง เวลาที่เธฮมองเขาแล้วยิ้มให้ เขาก็ยิ้มตอบกลับมา แม้ว่าจะไม่ทุกครั้งก็ตาม
    
     และแล้วก็ใกล้จะมาถึงวันนั้น อีก 1 วันที่ใกล้จะถึงวันแห่งความรัก วันที่คู่รักจะยื่นสิ่งที่แทนความหมายดีๆให้แก่กัน เธอก็เช่นกัน เธอเตรียมช๊อกโกแลตและคุกกี้เพื่อจะให้เขา เมื่อวันนั้นมาถึงเธอรวบรวมความกล้าที่เธอมี นำช๊อกโกแลตกับคุกกี้ยื่นให้เขา เธอเดินมาตรงหน้าเขาแล้วยื่นของให้ เขาทำหน้างงๆ แต่ก็พูดขอบคุณเธอ เพียงคำนั้นทำให้เธอรู้สึกมีความสุขและยิ้มออกอยู่ได้หลายวัน
    
     1เดือนผ่านไป เขาเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย เพราะเขาอยู่ม.6 แล้ว แต่เธอนั้นยังอยู่ม.3 เธอคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเธอคงไม่มีวันได้เจอเขาอีกแล้ว ในช่วงนั้นเธอไม่เป็นอันทำอะไรทั้งสิ้น  เธอคิดถึงแต่หน้าเขา


    
     เพื่อนของเธอก็บอกให้ตัดใจ เพราะยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เธอรู้และเข้าใจทุกอย่างดี แต่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเอง
ปากบอกว่าจะเลิกแต่ใจก็ยังเลิกไม่ขาด เธอได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่านไป แม้มันจะนานเหลือเกิน เธอเอาแต่ซึมเศร้าตลอดเวลา
    
     จนวันนั้นมาถึงเมื่อเขาได้จากเธอไป ตอนนั้นเธอเดินอย่างคนไร้สติ เหมือนคนไม่มีชีวิต เธอปล่อยโฮ ร้องไห้ จนตาบวม ตาก็แดงกล่ำ เพื่อนของเธอได้แต่คอยปลอบใจ ว่าสักวันคงเจอคนที่รอเธออยู่ แต่เธอก็เข้าใจความรู้สึกของเพื่อนที่มีต่อเธอดี
    
     เมิ่อมาถึงช่วง ปิดภาคเรียน เขาได้ลืมเรื่องราวบางอย่างที่ยังฝังใจ เธอได้ลดความเจ็บปวดไปทีละนิด แต่เธอก็ยังไม่ลืมเขา  เวลาร่วงโรยไปหลายวัน แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็ได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่ง เธอได้รู้จักกับเขาทางอินเตอร์เน็ตแต่เธอยังไม่คิดอะไรหรอก เพียงแต่เธออยากมีเพื่อนสักคน ในช่วงที่กำลังเหงา
      
     เธอรู้สึกว่า เขาคนนี้ทำให้เธอมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง เธอเริ่มสนิทกับเขามากขึ้น เขาโทรมาหาเธอทุกวัน ใจของเธอเริ่มหวั่นไหวขึ้นมาทุกครั้งที่เขาโทรมาหาเธอ เธอไม่รู้ใจตัวเองว่าเป็นยังไง ได้แต่คิดว่า พรุ่งนี้เขาจะโทรมาอีกมั้ยนะ
    
     ผ่านไปหลายอาทิตย์ เธอคิดถึงเขาคนนั้นอยู่ตลอด เวลาผ่านไปๆ เธอเริ่มไม่แน่ใจกับความรู้สึกตัวเอง แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นรู้สึกยังไงกับเธอกับเธอกันแน่ เขาเป็นคนอารมณ์ดีมาก เขาเป็นคนน่ารัก สำหรับความคิดของเธอนั้น ตอนนี้น่าจะมีแต่เขาคนนั้นอยู่ในใจ แต่เธอก็ยังไม่ปักใจที่จะชอบหรือรักเขามากมาย เพียงแต่เกิดความรู้สึกดีๆก็เท่านั้น เธอยังคิดเรื่องอดีต มันคอยย้ำเตือนตลอดเวลา ว่าอย่าไปเผลอรักใครง่ายๆ เพราะจะเป็นอย่างที่เคยเป็น
    
    


     เธอมีความสุขทุกวัน ในช่วงนั้นเธอแทบจะไม่มีวันไหนที่ไม่ได้ยิ้มเลย เธอรู้สึกเหมือนว่าช่วงนี้เธอเปลี่ยนไปมาก ไม่เหมือนคนเก่าเลย เพื่อนของเธอก็คิดอย่างนั้น
    
     ทุกคืนเธอจะรอรับโทรศัพท์จากเขา รอเวลาที่เขาจะโทรมาหาเธอ เธอไม่รู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ที่รู้ก็คือเธอต้องได้คุยกับเขา ก่อนที่จะเข้านอน และเป้นอย่างนี้เรื่อยๆ
    
     จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาดูแปลกไปจากวันเก่า เขามีท่าทางแปลกๆ เหมือนคนมีความทุกข์ หรือ อกหักอะไรประมาณนั้น แต่เธอคงยังไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เธอถามเพื่อนของเขา และได้รับคำตอบมาว่า เขาทะเลาะกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเสียใจมาก ทันทีที่เธอได้ยินอย่างนั้น ก็ทำเอาน้ำตาไหลเอ่อลงมาอาบน้ำ เธอรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังโดนหลอกจากผู้ชายคนหนึ่ง เธอไม่รู้อะไรทำให้เธอคิดอย่างนั้นและแสดงกิริยาอย่างนั้นออกไป ในเมื่อเธอยังไม่รู้เลยว่าเธอคิดยังไงกับผู้ชายคนนั้นกันแน่
      
     ก่อนหน้านั้น เธอก็เคยรู้สึกเหมือนว่า เขาดูแปลกๆ เพราะมักจะเอ่ยชื่อผู้หญิงคนหนึ่งให้ได้ยินอยู่บ่อยๆ เหมือนกับว่า เรียกชื่อเธอเป็นผู้หญิงคนนั้นแทน แต่พอเธอถามว่าใคร เขาก็มักจะตอบกลับมาว่า เพื่อนกัน แต่เธอก็ไม่รุ้สึกเอะใจอะไรมากมายนัก เพราะเธอคิดว่าเขาน่าจะพูดเรื่องจริง
    
      เธอตัดสินใจถามเพื่อนของเขาไปอีกว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เพราะเพื่อนคนนี้ของเขาสนิทกันมาก และเขาก็เคยบอกว่าเพื่อนคนนี้เขาไว้ใจที่สุด และเพื่อนเขาคนนี้ก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว แต่พอถามก็ได้คำตอบกลับมาว่า ไม่รู้ คำตอบนี้ทำให้เธอคิดได้ว่า เขาคงไม่กล้าบอกว่า ทั้ง 2 คนอาจเป็นแฟนกัน แต่เขาเคยพูดกับเธอว่า เขายังไม่มีแฟน เพื่อนของเขาให้เธอไปปลอบใจ เธอพยายามเข้าใจและรับฟังเรื่องของเขา เธอคิดแต่เพียงว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ที่ทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ เธอเริ่มเข้าใจอะไรในตัวเองมากขึ้น หากเป็นเธอก็คงจะไม่ทำให้เขาเสียใจอย่างแน่นอน
    

     ผ่านไปหลายวัน เขาก็ยังโทรไปหาเธออยู่เรื่อยๆ  เธอคิดว่า เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาทะเลาะกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า เธอทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ ว่าเพราะอะไร หากถามเขาก็คงจะไม่สู้ดีนัก เพราะอาจทำให้เขาเจ็บหนักไปกว่าเก่า เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ในเมื่อเขาไม่เหมือนเขาคนเก่าอีกแล้ว
    
     เธอตัดสินใจเป็นฝ่ายโทรไปหาเขา แล้วปลอบว่า “อย่าคิดมากเลยนะ ยังไงๆ ก็เครียกันได้อยู่แล้ว เป็นแบบนี้เด๋วจะไม่สบายไปซะปล่าวๆ” แต่แล้วหลังจากที่เธอพูดจบนั้น เขาก็พูดว่า “อะไร ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย พูดเรื่องอะไร” ประโยคนี้ ได้แต่ทำให้เธองุนงง และไม่เข้าใจในตัวเขา ว่าทำไมเขาลืมเรื่องนั้นไปอย่างง่ายดาย จากที่เคยเศร้าอยู่หลายวัน
    
     เธอพูดกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ใจของเธอยังคอยถามอยู่เสมอว่า เพราะอะไรกันนะ เพราะอะไร เธอพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้นอีก เพราะรู้ดีว่า เขาก็คงอยากจะให้เราหยุดคิดเรื่องนี้เหมือนกัน
    
      และแล้ว2วันผ่านไป เขาคนเก่ากลับมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงกีต้าร์และเสียงร้องของเขา เขามีความสุขกับการได้ร้องเพลง เขาร้องเพลงให้เธอฟังทุกครั้งที่เขาโทรมาหาเธอ และมีบ้างที่เธอร้องเพลงให้เขาฟังแต่ไม่บ่อยนัก เขาเป็นนักดนตรี เป็นมือกลองของวง แต่เขามักจะเล่นกีต้าร์ให้เธอฟัง เพราะเธอก็ชอบฟังเพลง โดยเฉพาะเวลาที่เขาร้องเพลงและเล่นกีต้าร์ให้ฟัง
    
     เธอเริ่มคิดว่าเธอน่าจะมีใจให้เขาบ้างแล้ว หลังจากที่ได้ทบทวนมาตลอดทั้งคืน เช้าวันนั้นเธอจึงตัดสินใจส่งเมล์ไปหาเขาโดยการบอกความรู้สึกที่เธอนั้นคิดกับเขา เธอส่งเมล์ไป 2 ฉบับ ซึ่ง 2 ฉบับนั้นเป็นข้อความเดียวกัน เธอบอกความรู้สึกผ่านทางเมล์แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่า เขาจะคิดยังไง เมื่อได้รับเมล์ฉบับนั้น
    
    


     เธอได้เขียนข้อความ ซึงในข้อความนั้น เธอได้เล่าเรื่องความรักครั้งแรกของเธอให้เขาได้รู้ แล้วก็เชื่อมโยงมาถึงเรื่องของเขาว่า “ตั้งแต่ฉันได้รู้จักกับเธอ เธอทำให้ฉันได้รับแต่สิ่งที่ดีๆ และมีความสุขทุกครั้ง ที่ฉันได้คุยกับเธอ ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันคิดยังไง
ฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ฉันอยากบอกกับเธอว่า ฉันชอบเธอ ชอบเธอมากขึ้นทุกวัน ฉันรู้และเข้าใจว่า เธอคงลำบากใจ แต่ฉันจะไม่ขอร้องให้เธอมาชอบฉัน ฉันชอบเธอ เธอไม่ต้องมาชอบฉันก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันก็ได้ หากนั่นคือความสบายใจของเธอ”
    
      หลังจากวันนั้นเธอพยายามหลบหน้าเขา โทรศัพท์ก็จะดึงสายออก อินเตอร์เน็ตก็จะไม่เล่น เธอพยายามทำอย่างนี้อยู่หลายวัน แต่แล้ว ก็ไม่เป็นผล เพราะเบอร์ของเขา โชว์อยู่บนมือถือของเธอแม้เธอจะไม่อยากรับ แต่ถ้าตัดสายทิ้งก็คงจะทำร้ายจิตใจกันเกินไป เขาถามว่า เป็นอะไร โทรศัพท์ไม่ยอมรับสาย เธอรู้ดีว่า เขาได้อ่านเมล์ฉบับนั้นแล้ว แต่เขาทำเป็นไม่รู้เรื่อง เธออดคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้ เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ เธอไม่รู้จริงๆ เธอเดาใจของเขาไม่ออก เพื่อนของเธอบอกกับเธอว่า เขาอาจเป็นแค่ผู้ชายที่อบอุ่นคนหนึ่งแค่นั้นก็ได้ แต่เรานั้นคิดมากไปเองว่าเขาก็มีใจให้เรา
  
     แต่แล้วในวันนั้น เขาก็ถามเธอว่า เธอชอบใคร แต่เธอก็บอกไปว่า ไม่รู้เหมือนกัน ( แต่ในตอนนั้นใจของเธอ อยากจะบอกออกไปว่าชอบเธอแค่ไหน หรืออาจจะเรียกว่ารักเลยก็ว่าได้ )เขายังคงถามอยู่อย่างนั้น วนเวียนกับคำถามเดิม เธอบอกว่า รอให้ถึงเวลาแล้วจะบอก ( เธออาจจะรอจนกว่าเธอจะแน่ใจว่า เขานั้นรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ )เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะถามเรื่องนั้นเพราะอะไร และเธอก็ชักจะเริ่มไม่แน่ใจกับการกระทำของเขาในวันนี้ เธอได้แต่คิดวกไปวนมา ตอบคำถามตัวเองอยู่ตลอด แต่ก็ไม่ได้คำตอบซักที
    
     วันเวลาของการเปิดภาคเรียนก็มาถึง เธอได้เจอเพื่อนคนหนึ่งเพื่อนของเธอเจอปัญหาคล้ายๆกับเธอ และเพื่อนคนนั้นก็เป็นที่ปรึกษาให้เธอได้อย่างดี
    


     หลายอาทิตย์ผ่านไป เขาโทรไปหาเธอแล้วบอกว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรมาหาเขา ถามว่าเขามีแฟนรึยัง เขาตอบกลับไปว่า ยังไม่มีแฟน แต่พอผู้หญิงคนนั้นถามกลับมาว่า มีคนที่ชอบรึยัง เขาก็บอกว่า ก็มีเหมือนกัน และบอกชื่อไปว่าเป็นผู้หญิงที่ชอบ เพียงแค่ได้ยินคำนั้นทำให้เธอถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ ใจเหมือนจะหยุดเต้น เมื่อได้รับฟังสิ่งที่ไม่อยากรับรู้ เธอกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่อยู่ มันค่อยๆหลั่งไหลออกมาเป็นทาง แต่พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เธอกดเสียงมือถือให้เสียงดัง เหมือนกับว่ามีคนโทรมา เธอขอวางสายจากเขา แต่เขาก็บอกว่า เดี๋ยวจะโทรไปหาใหม่ เธอไม่ได้พูดอะไรต่อจากนี้ หลังจากที่วางหูแล้วเธอก็ดึงสายโทรศัพท์ออก แล้วรีบวิ่งขึ้นไปอยู่บนห้อง
    
     น้ำตามันไหลเป็นทางมันท่วมท้นจนไม่อาจหยุดมันได้ เธอตอกย้ำตัวเอง ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ จะร้องไห้ทำไม ความรู้สึกในตอนนั้น หัวใจมันเจ็บปวดรวดร้าว จนยากที่จะอธิบายออกมาได้ เธอนอนร้องไห้อยู่ในห้องของเธอ และนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา ว่าเป็นเพราะอะไร
    
    เธอนอนพึมพำจนเสียง“ไม่สงสารกันบ้างรึไง พูดออกมาได้ยังไง เอ่ยขึ้นมาได้ยังไง รู้มั้ยว่าเจ็บแค่ไหน รู้บ้างมั้ย  ทำไมกันนะ ทำไมเรารักเขามากขนาดนั้น ทั้งๆที่เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของเราซักนิด ไม่เคยเลยซักครั้ง แล้วที่ผ่านมาหละมันคืออะไรกันแน่ ทำไมถึงได้ใจร้ายถึงขนาดนี้ แกล้งมาพูดให้ความหวัง หลอกให้ฝันลมๆแล้งๆ ไปข้างเดียว ชีวิตของฉัน ต้องเจอเรื่องแบบนี้ไปอีกซักกี่ครั้ง และถึงอีกนานเมื่อไหร่ที่ฉันจะไม่ต้องเจอเรื่องความผิดหวังแบบนี้อีก ฉันไม่ต้องการให้เป็นมันแบบนี้
    
    เสียงมือถือดังขึ้น เธอหันขวับไปคว้ามือถือ เบอร์ของเขาโชว์ขึ้นมา เธอพยายามเอาหมอนปิดไว้ ไม่ให้ได้ยิน แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะเสียงยังดังอยู่เรื่อยๆ เธอหยิบมือถือออกมาจากใต้หมอนและรับสายเขาไป เขาถามว่า เป็นอะไรไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย เธอได้แต่บอกว่า ปล่าว  เขาบอกให้เธอไปกินยาซะ แต่เธอก็บอกว่า ไม่ได้เป็นอะไร เขาขอร้องให้เธอลงมารับโทรศัพท์แต่เธอบอกว่า “วันนี้เพลียๆ ขอนอนได้มั้ย” และก็พูดต่อไปว่า “หากจะคุย ก็โทรไปหาผู้หญิงคนนั้นซะสิ จะดีกว่ามาคุยกับฉันนะ เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”
     หลังจากนั้นเขาก็ได้แต่หัวเราะ เธอถามว่าขำอะไร มีอะไรน่าขำ เขาก็เงียบไปซักพัก ก็พูดว่า “อะไรๆ”เธอไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา เธอจึงถามไปว่า “พูดอะไรไม่เข้าใจ”เขาก็ได้แต่พูดว่า ปล่าว เธอจึงขอไปอาบน้ำ เพราะไม่อยากนึกถึงเรื่องนั้นอีก และไม่อยากได้ยินเสียงเขาอีก
    
    ผ่านไปนานวันเธอเริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงของตัวเองและเขา เวลาเจอเขาทางอินเตอร์เน็ตก็จะทำเป็นไม่ค่อยว่าง รวมทั้งเขาด้วย เวลาเจอกันเขาก็มักจะบอกว่า “เดี๋ยวมานะ” แล้วก็หายไปนาน จนเลิกไปซะดื้อๆ ทั้งที่เธอนั้นก็ยังรอเขาอยู่ว่าเขาจะมาเมื่อไหร่
    
     ทุกอย่างดูเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเก่า เธอรู้ว่าใจของเธอไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้น แต่ยังไงก็ต้องทำใจ ตัดใจไปซะ แต่ก็ทำไม่ได้ซักที เพราะใจมันลืมภาพเขาไม่ลง    
    
     จนวันหนึ่งตอนที่เขาโทรไปหาเธอ เธอถามเรื่องราวสมมติ แต่มันเค้ามูลมาจากเรื่องจริง เธอถามอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในตัวเธอ แม้เขาอาจจะรู้ในบางเรื่องก็ตาม ใกล้เวลาที่จะเข้านอนและต้องวางสายจากกัน เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่เธอมี พูดสิ่งหนึ่งที่เธออยากให้เขาได้รับรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง ในตอนนั้นความเงียบงันก็เกิดขึ้น ต่างฝ่ายต่างก็ไม่มีใครพูด เขารอฟังเวลาที่เธอจะพูดออกมา และแล้วเธอก็พูดออกมา เธอถามเขาว่า ชอบกับรัก เหมือนกันมั้ย และเขาก็ตอบว่า “รักมีความหมายลึกซึ้งกว่า รักเป็นอะไรที่ดีกว่าคำว่าชอบ”เธอจึงบอกเขาไปว่า “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าฉันรักเธอ”เธอพูดด้วยเสียงค่อยๆ ทำให้เขาต้องบอกให้พูดอีกครั้ง ทั้งๆที่เขาก็ได้ยินอยู่แล้ว เธอบอกเขาไปอีกรอบ และพูดต่อไปว่า “รู้ว่าเธอจะตอบว่ายังไง ฉันรู้ดีเธอคงคิดกับฉันแค่พี่ชายกับน้องสาว ฉันรู้ดีอยู่แล้ว”เขาได้ยินอย่างนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “คำตอบเธอก็รู้ดีอยู่แล้ว” เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลลงอย่างช้าๆ เขารู้ว่าเธอร้องไห้ เขาพยายามปลอบใจ แต่ในความคิดของเธอนั้นเธอก็รู้ดีว่าคำตอบต้องเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว แต่เธอก็ยังอยากที่จะบอกเขา เพื่อให้เขาได้รู้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของเธอเป็นยังไง
      
    
เธอเดินเข้าห้องไปอย่างใจลอย นัยต์ตาแดง จมูกแดง ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา เธอรวมผม แล้วเงยหน้ามองดูกระจก คอยตอบคำถามตัวเองว่า  “ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ เขาคิดกับเราอย่างนั้นจริงๆหรอ เขาไม่เคยคิดมากไปกว่านี้เลยใช่มั้ย”เธอวนเวียนอยู่กับคำถามเดิมๆ แต่ในความคิดของเธอตอนนั้น รู้สึกเหมือนไม่เสียใจมากเท่าครั้งก่อนที่ผ่านมา เพราะเธอคิดว่า เขายังกล้าพอที่จะบอกความจริงว่าเขารู้สึกยังไง และยังพูดอย่างเป็นปกติได้ แต่สำหรับเธอแล้ว คงไม่มีทาง เธอได้สัญญากับตัวเองว่าเธอจะไม่ร้องไห้ กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว แต่สัญญาก็ไม่เป็นสัญญา เมื่อเรื่องราวในวันนั้นเขาทำให้เธอได้รู้ว่า คำที่เขาเคยบอกว่าเขาจะเป็นเหมือนเดิม จะเป็นพี่ชายที่ดีให้น้องสาว เป็นแค่คำพูดเพียงลมปากแค่นั้นเอง เธอถึงกับน้ำตาซึม เมื่อเธอโทรไปหาเขา แล้วเขาพูดเหมือนรำคาญ หรือรู้สึกเบื่อ เธอคิดว่าเธอคงทำให้เขาลำบากใจไม่น้อยที่จะต้องคุยกับเธอ เธอคงเป็นคนน่ารำคาญมากจริงๆ เธอจึงบอกเขาไปว่า จะไม่รบกวนเขาอีก


เรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งจะลงเอยอย่างไร โปรดติดตามต่อไป ....