มิตรภาพ...กับลมหายใจที่เหลืออยู่

เนื้อเรื่อง

\"ถ้าฉันตาย แกจะร้องไห้ไหม \"

                       เสียงของเด็กสาวคนหนึ่ง เอียงคอถามเพื่อนรักซึ่งตัวสูงกว่า ค่อนข้างมาก เพื่อนสาวของเธอ ตาโตขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ปรับสีหน้าให้ดูธรรมดา พร้อมกับตอบไป

                      \"พูดอะไรบ้าๆ กล้วย ร้องซิ ก็แกเป็นเพื่อนฉันนี่\"  เธอตอบไปตามใจคิด และทั้งสองคนก็เดินไปที่ประจำที่ทั้งสองจะเดินไปด้วยกัน  นั่น คือคหกรรม ร้านเบเกอรรี่ ขนาดย่อมๆของโรงเรียน และมันก็เป็นฝีมือของทั้งสองคน ที่จะมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อทำขนม



                    เรื่องราวในวันนั้น ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ อาหารเช้าที่กินค้างไว้ ยังคงกองอยู่ตรงนั้น เธอมองโทรศัพท์หลายครั้ง เพื่อเตือนตัวเองว่า เรื่องราวที่เพิ่งได้ยินเมื่อสักครู่เป็นความ เพื่อนรักของเธอ (กล้วย) หัวใจหยุดเต้น ไม่หายใจ  --- บ้าน่ะ มันแค่ฝันไป กล้วยไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย --- หากแต่ผู้คนรอบข้าง น้ำตา และทุกๆอย่างทำให้เธอรู้ว่ามันคือเรื่องจริง


               เพื่อนของเธอ เพิ่งเข้าโรงพยาบาลเมื่อวาน หลังจากที่หยุดโรงเรียนไปวันหนึ่ง สภาพของกล้วย หอบ เหนื่อย หายใจไม่ออก จนเธอต้องตามไปส่งที่โรงพยาบาล  เธอรู้
          
                 .....ว่า กล้วยกลัว หวาดวิตก เพราะกลัวจะเป็นโรคร้าย  แต่...เธอก็อยากให้เพื่อนเธอไปหาหมอ สีหน้าท่าทางของกล้วยไม่ดีนัก ไม่เหมือนทุกๆวัน ไม่มีรอยยิ้ม แม้ปกติจะสีหน้าไม่ค่อยยิ้ม แต่ในความรู้สึกเธอ กล้วยก็ยังคงสดใสเสมอ

             เธออยากให้เพื่อนหาย ไม่ว่าสิ่งที่ตามากล้วยจะเป็นอะไร แต่มันก็ดีกว่าการไม่รู้อะไรเลย  คำพูดที่พูดปลอบเพื่อนไป เป็นเพียงประโยคสั้นๆ แต่เธอก็รู้ มันทำให้เพื่อนของเธอรู้สึกดีแค่ไหน

                  .....ไม่เป็นไรน่ะกลัวย ไม่ต้องกลัวอะไรหรอก เชื่อหมอ แกไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น พรุ่งนี้แกก็จะได้กลับบ้านแล้ว ....

            
               วันนี้ ภาพตรงหน้าที่เธอเห็น เพื่อนของเธอยังคงนอนแน่นิ่ง มีเพียงเสียงลมหายใจของเครื่องช่วยหายใจ ที่ดังกลบเสียงรอบข้าง กล้วยนอนอยู่ในห้อง ไอซียู หลับตาพริ้ม มีสายต่อทางจมูกกับปาก น้ำตาของเธอไหลออกมาปานสายฝน เพื่อนของเธอคงเจ็บมาก เหมือนกับหัวใจของเธอ ที่บอบช้ำเหลือเกินในยามนี้ แต่ปาดน้ำตาที่อาบแก้ม กัดฟัน พูดไปโดยไม่ให้มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา

          \"กล้วย ๆ ๆ ๆๆ นี่เงินน่ะ ฉันมาเยี่ยมแก แกต้องฟื้นน่ะ ต้องตื่นน่ะ ต้องตื่นมาพูดกับฉันเหมือนเดิมน่ะ แกต้องตืนน่ะกล้วย  แกหลับนานเกินไปแล้ว รู้ไหม \"  เธอยังคงพูดประโยคนี้ซ้ำๆกัน หลายครั้ง แต่เพื่อนของเธอก็ยังนอนนิ่ง ไม่ไหวติง  

                
           ในที่สุด ....เธอก็ได้แต่นิ่ง มองเพื่อนของเธอที่นอนอยู่บนเตียง ไม่รับรู้อะไร แม้น้ำตายังคงไม่หยุดไหล แต่เธอก็ยังคงมีความหวัง ว่าปาฏิหาริย์ ....จะต้องเกิดขึ้น เพื่อนของเธอจะต้องฟื้น ต้องตื่นมาโรงเรียนแต่เช้าเหมือนเดิม ตื่นมานั่งข้างหน้ากับเธอ นั่งข้างๆเธอ เรียกเธอว่าไออ้วน ยามที่เธอล้อเพื่อนว่า ไอลิง ต้องตื่นมากลับบ้านพร้อมเธอ มามอบรอยยิ้มที่สดใส บนหน้าตาที่บึ้งตึงในสายตาคนอื่น  ทุกอย่างเหมือนที่มันเคยเป็น เธอเคยได้ทำร่วมกัน ตลอดการใช้ชีวิตอยู่ในรั้วขา-น้ำเงิน ตลอด 3 ปี


          อยากให้รู้ไว้ ทุกครั้งที่แกเจ็บ มีอีกคนที่เจ็บไม่น้อยกว่าไปกว่าแก ทุกครั้งที่เหนื่อยเพื่อนคนนี้ก็เหนื่อยไม่น้อยไปกว่าที่แกเป็น ทุกครั้งที่แกร้องไห้ แม้ในความรู้สึกของฉะนแกจะเข้มแข็งมากแค่ไหน น้ำใสๆ ของเพื่อนรักคนนี้ ก็จะไหลไปพร้อมๆกับน้ำใสๆของแก
  
                     ไม่ว่าแกจะทำอะไร จะรู้สึกยังไง เจ็บแค่ไหน สุขทุกข์ยังไง ยังมีอีกคน...ที่รู้สึกอย่างงั้น แต่เขาก็พร้อมจะอยู่เคียงข้าง จับมือแก และพร้อมจะเจ็บไปพร้อมๆกับแกเช่นกัน เพราะฉันคือ...เงิน ฉันคือเพื่อนแกนะ  กล้วย

            

             วันนั้นแกฟื้นแล้ว ฉันเห็นน้ำตาแกไหล แกรู้ไหม ว่าฉันต้องฝืนทนแค่ไหน ฝืนเก็บความเจ็บปวด เก็บน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้แกเห็น แกพูดไม่ได้ เพราะท่อหายใจขวางอยู่ แต่ฉันรับรู้ ว่ารู้ทุกอย่าง ที่ฉันพูด เห็นรอยยิ้มของเพื่อนคนนี้  คำพูดปลอบโยนเล็กๆ ที่กลั้นออกมาจากหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยมิตรภาพที่งดงาม เพื่อมอบให้ แกไง  กล้วย....


          \"ไม่เป็นไรหรอก แกไม่ได้เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวแกก็หายแล้ว แกต้องพักผ่อนให้มากๆรู้ไหมจ๊ะ ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องเครียดเรื่องอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม ทำใจให้สบาย พอแกหาย เราจะไปโรงเรียนด้วยกันนะ\"

       กล้วย พยักหน้ารับ ทั้งๆที่เสียบท่อหายใจอยู่อย่างนั้น เธออยากร้องไห้ออกมาใจจะขาด แต่ต้องอดกลั้นเอาไว้ เพื่อให้เพื่อนเธอเห็นว่า เธอไม่เป็นอะไร เธอสบายดี ยังคงยิ้มได้ และพรุ่งนี้ เธอทั้งสองคนก็จะกลับมาด้วยอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม


        แม้ว่าวันนี้ เพื่อนของเธอยังคงต้องอยู่ในห้องไอซียู ยังคงต้องใช้เครื่องช้วยหายใจอยู่ก็ตาม เธอคงโทษสวรรค์ไม่ได้ ที่ทำให้ทุกอย่างเป็นเช่นนี้ เพราะอย่างน้อย สวรรค์ก็ได้มอบเพื่อนรักที่ดีที่สุดให้กับเธอแล้ว  เธอน่าจะขอบใจสวรรค์ที่อย่างน้อย เหตุการณืทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันก็ทำให้เธอได้รู้ว่า ....


                       มิตรภาพ สวยงามแค่ไหน  และความรักที่พวกเธอทั้งสองมีให้กัน มันมากมายแค่ไหน ไม่ต้องรอให้ใครอีกคนเป็นอะไร ไม่ต้องรอให้ใครคนนึงไม่มีลมหายใจ ไม่ต้องให้รอให้เวลาและระยะทางไม่พิสูจน์มิตรภาพของเขาทั้งสอง ไม่มีใครรับรู้ ว่าต้นไม้แห่งมิตรภาพที่เติบโอยู่ในใจของเขาทั้งสองงดงามแค่ไหน มีเพียงหัวใจสองดวง ที่รับรู้ และจะผูกพันธ์ มีรักให้กันและกันตลอดไป .....ชั่วนิรันดร์




                     นี่คือ เรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับฉัน ฉันเข้าใจแล้วแหละ ว่าบางครั้งชิวิตคนเราก็ยิ่งกว่านิยาย ที่แน่ๆ ในชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน วันนึงคุณอาจจะมีคนที่คุณรักยืนอยู่เคียงข้างคุณ แต่ในวันใหม่ วันที่พระอาทิตย์อันแสนงดงาม ขึ้นอีกครั้ง เขาคนนั้นอาจจะไม่ได้ยืนเคียงข้างคุณก็ได้  

                ทำไม ? เราต้องรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ เพื่อที่จะเซอร์ไพรเขา  ทำไมต้องรอให้พรุ่งนี้ เราถึงจะบอกเขาว่ารักเขามากแค่ไหน ทำไม ต้องรอ ให้วันเวลามาเป็นตัวแปรสำคัญที่จะพรากเขาและคุณ ให้จากกันตลอดกาล


               ใช่ว่าวันนี้ เราจะไม่มีโอกาสบอก ใช่ว่าวันนี้ เราจะไม่มีโอกาสได้ทำ  


                       ขอให้ทุกคนตระหนักไว้ว่า ถึงพรุ่งนี้ จะไม่มีเขา จะไม่เราอีกแล้ว แต่เราก็จะไม่มีวันเสียใจ ที่วันนี้ เราไม่ได้บอกเขาว่าเรารักเขา  เหมือนที่ฉันกำลังจะทำในอีกวินาทีต่อไปนี้

              แด่....กล้วย  เพื่อนรัก          

                             เรารักกล้วยน่ะ  รักกล้วยที่สุด  ดีใจที่สุดที่ได้เกิดมารู้ตักแกน่ะกล้วย ฉันสัญญา เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป

                                                                                                                              จาก....เงิน
                                                                                                                                       เพื่อนรักเหมือนกัน