Pansy\'s Story

เนื้อเรื่อง

Fiction : Pansy’s story
By : a-m-i


.................ฉันไม่เคยรู้จักกับคำว่า ‘ผิดหวัง’
ใช่ ฉันนี่แหละ ยิ่งเป็นเรื่องของความรัก ฉันยิ่งพูดได้เต็มปากว่า ‘ไม่เคยผิดหวัง’ กับมันแม้สักครั้งเดียว
ก็ดูชีวิตของฉันสิ มันโรยด้วยกลีบกุหลาบ........ ฉันอยากได้อะไรต้องได้ ฉันเกลียดอะไร สิ่งๆ นั้นต้องออกไปจากชีวิตฉันทันที
คุณจะเรียกว่าฉัน ‘เห็นแก่ตัว’ ก็ได้นะ เพราะใครๆ เขาก็เรียกกันแบบนั้นแหละ
......แต่แล้ว ความคิดของฉันก็ผิดไป
มีคนๆ หนึ่งที่ฉันรักเขามาก ..แต่เขาไม่รักฉัน เขาไม่เคยที่จะรักฉันแม้แต่ครั้งเดียว
ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม เพราะอะไร ฉันรู้เพียงว่า ฉันรักเขามาก....มากที่สุด
เรื่องมันเริ่มจากตอนไหนกันนะ คงจะเป็นตอนที่ฉันย่างก้าวเข้ามาในโรงเรียนเวทมนตร์ฮอกวอตส์กระมัง
ใช่ เมื่อเขาอยู่ที่นี่ เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป..
จากที่เคยพูดคุยกับฉันบ้าง เขากลับเงียบ นิ่งเฉย ไม่สนใจฉัน เหมือนไม่มีฉันอยู่บนโลกใบนี้
มันน่าเศร้าไหมล่ะ ที่คนๆ หนึ่งพยายามอดทน ตามตื้อเขาหลายต่อหลายหน  แต่อีกคนหนึ่งกลับเฉยชา บึ้งตึงใส่ แถมบางครั้งกลับไล่ให้ไปไกลๆ อีกด้วย
ถ้าเป็นคุณ คุณคงจะตามตื้อเขาได้ไม่นานหรอกนะ เพราะเขาคนนั้นน่ะ ดุเอามากๆ เวลาโกรธก็จะไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เขาเลย  เขามักจะใช้ถ้อยคำที่รุนแรงเวลาที่เขาไม่พอใจ เขาจะทำร้ายคุณเมื่อไหร่ก็ได้ และอย่างสุดท้ายก็คือ....เขาคนนั้น มีหัวใจเหมือนหิน แต่ฉันก็ยังตามตื้อ.....หวังเพียงว่าหัวใจที่เป็นหินของเขานั้น อาจจะค่อยๆ กร่อยละลายไปตามกาลเวลาก็ได้..
แต่ฉันก็คิดผิด ใช่ เมื่อไม่กี่วันมานี่เองที่ฉันเริ่มสังเกตความผิดปกติของเขา
เขาเริ่มมองเธอคนนั้นแปลกๆ ใช่..เธอคนที่ฉันเกลียด เพราะมีสายเลือดไม่เหมือนกับพวกฉันไงล่ะ
ฉันคอยมองเขา มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาไปที่ห้องสมุด แน่นอนว่าฉันตามเขาไปอย่างไม่คลาดสายตา และสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ เขาคุยอยู่กับเธอ ไม่...มันเป็นไปไม่ได้เป็นอันขาด เขาคนนั้น คนที่ประกาศว่าเกลียดพวกเลือดสกปรกมากที่สุด ในตอนนี้กลับพูดคุยอยู่กับคนสกปรกพวกนั้นซะเอง
ไม่นะ..นี่ฉันต้องฝันไปแน่ๆ ....รีบตื่นทีเถอะ อย่าให้ฉันเห็นภาพที่น่าบาดตาบาดใจไปมากกว่านี้เลย..
แต่มันไม่ใช่ฝัน ที่คือความเป็นจริง ความเป็นจริงที่ฉันต้องยอมรับมัน
ไม่มีทาง..ฉันไม่มีวันยอมรับภาพที่เห็นนี่ได้หรอก เขากับเธอ คนที่มีเลือดต่างกันจะไม่มีวันลงเอยกันได้แน่นอน
แล้วคุณรู้ไหมว่าฉันทำอะไรลงไป ...ฉันทำสิ่งที่เลวร้ายลงไปเสียแล้ว
ฉันเดินเข้าไปแทรกระหว่างเขากับเธอผู้นั้น ฉันมองหน้าเธอ และทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำมากที่สุดลงไป
นั่นก็คือ.........
ฉันเงื้อมือตบหน้าเธอ ใช่...แล้วฉันก็หันมาถามเขาว่า เขาทำอย่างนี้เพื่ออะไร เขาอยากจะผูกมิตรกับคนที่เลือดสกปรกงั้นหรือ
คุณรู้ไหมว่าเขาตอบฉันว่าอะไร ?
เขาตอบฉันว่า อย่าเรียกเธอแบบนั้น ..นี่ฉันหูฝาดไปรึเปล่า เขาก็เรียกอยู่บ่อยๆ นี่ แล้วทำไมกัน...ทำไมฉันจะเรียกด้วยไม่ได้
เขาจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าที่ฉันกลัวที่สุด มันเป็นสีหน้าโกรธจัดของเขาที่ฉันไม่เคยเห็นเขาโกรธอะไรมากมายอย่างนี้มาก่อน
ฉันถามเขาว่า เขาโกรธอะไร แต่เขาไม่ตอบ เขากลับหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาพร้อมที่จะเสกคาถาใส่ฉัน
ฉันมองเขาด้วยสายตาปวดร้าว.........ฉันร้องไห้ น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว..
แต่แล้ว เธอคนนั้นก็ห้ามเขาไว้
เธอคนนั้นพูดเหมือนเห็นใจฉัน เธอบอกว่าต้องอธิบายให้ฉันเข้าใจก่อน .......นี่ฉันต้องเข้าใจอะไรงั้นหรือ?
เขาอ่อนลงเมื่อเธอพูดด้วย แต่เมื่อหันกลับมาหาฉัน เขาก็มองฉันด้วยสายตาเกลียดชังฉันจับใจ พร้อมกับพูดสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่า จะเป็นคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเขาได้
เขาบอกว่า เขากับเธอรักกัน.......
หา....นี่มันอะไร แล้วฉันล่ะ ฉันคนที่รักเธอมากกว่าใครๆ ทั้งหมดล่ะ เธอจะทิ้งฉันงั้นหรือ?
เขาตอบว่า เขาไม่ได้ทิ้งฉัน เขาบอกให้ฉันยอมรับความจริง ความจริงที่ว่านั่นคืออะไร ฉันเดาได้ไม่ยาก...
แต่ตอนนี้ หัวใจของฉันมันรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรออกมาอีก ตอนนี้ คำพูดของเขาถูกสายลมอ่อนๆ กลืนหายไปแล้ว
ฉันได้ยินแต่เสียงของหัวใจ ใช่...เสียงของหัวใจมันร่ำร้องอยู่ภายใน ...ร้องอย่างหยุดไม่ได้
ในตอนนี้ หัวใจของฉันคงจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วสินะ และตอนนี้ฉันก็รู้แล้วล่ะว่า ‘ความผิดหวัง’ และ ‘การอกหัก’ นั้นเป็นอย่างไร
น้ำตาของฉันยังไหลต่อไปเรื่อยๆ ฉันไม่รู้เลยว่าจะมีสักนาทีไหมที่น้ำตาของฉันจะหยุดไหลได้...
ฉันบอกเขาว่าพอเถอะ ฉันไม่อยากฟังอะไรอีกต่อไปแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว.......เข้าใจหมดทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะฉะนั้น ............ลาก่อน
ฉันวิ่งออกมาจากที่แห่งนั้น........ที่ๆ ทำให้หัวใจฉันแตกสลาย ...ที่ๆ ทำให้ฉันรู้จักกับคำว่า ผิดหวัง
ฉันเดินมาตามทาง เดินมาเรื่อยๆ หัวสมองของฉันมันว่างเปล่า ฉันไม่มีอะไรที่ต้องคิดอีกต่อไปแล้ว.....ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่า เวลามันย้อนกลับได้หรือไม่ ถ้าย้อนเวลาได้ ฉันอยากจะให้มันย้อนกลับไป ฉันอยากจะให้ฉันไม่ต้องเจอเขาตั้งแต่แรก ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งผิดหวังอยู่อย่างนี้ไงล่ะ
แต่ฉันรู้...รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เวลานั้นมันเดินไปเรื่อยๆ ไม่มีวันหยุด และไม่มีวันย้อนกลับไปได้เช่นกัน...
ฉันได้แต่บอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร แต่ดูเหมือนหัวใจของฉันจะไม่ได้สัมพันธ์กับคำพูดจากลมปากของฉันซะเลย..

..................ตอนนี้ เวลาได้ผ่านมาหลายปีแล้ว หัวใจฉันเริ่มดีขึ้น แต่ฉันก็ยังไม่พร้อม......ยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นความรักครั้งใหม่หรอก
เพราะหัวใจของฉันได้ทุ่มเทให้กับเขาคนนั้นไปหมดแล้ว...
และฉันหวังว่า........สักวันหนึ่ง ต้องมีสักวันหนึ่งแน่นอน ที่ฉันจะลุกขึ้น เริ่มต้นต่อสู่กับความรักครั้งใหม่ของฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไปก็ตามที.....

The End…


**************************

* คุยกันหน่อยนะ *

ขอให้เพื่อนๆ อ่านเรื่องนี้กันให้สนุกนะคะ คือเราเพิ่งเคยเขียนเรื่องสั้นที่เป็นยังงี้เป็นครั้งแรก หมายถึงใช้คำว่า \'ฉัน\' เป็นตัวนำเรื่องน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าบรรยายความรู้สึกได้ดีรึยังนะ ช่วยกันติด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

**อ่านเพื่อความเข้าใจ - > เขา = เดรโก มัลฟอย
                              - >  เธอ = เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์