ที่แท้ก้อรัก

เนื้อเรื่อง

ผมกับแจงเป็นเพื่อนกันมานาน
                                   ใคร ๆก็มักจะเห็นผมกับแจงชอบกัดกันอยู่บ่อย ๆ  ก็เรื่องที่ไม่ค่อยจะเป็นเรื่องนักหรอกครับ  แต่เท่าที่ผมจำได้  เราไม่เคยโกรธกันเพราะเรื่องที่เรากัดกันอยู่หรอกครับ  แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองนักก็คือ  ทำไมผมต้องน้อยใจเสมอ ๆ  เมื่อเห็นแจงไปคุยกับผู้ชายคนอื่น  แต่มันคงจะเป็นการเข้าข้างตัวเองเกินไป  ที่ผมจะห้ามแจงไม่ให้ไปคบกับผู้ชายคนไหนเลย  นอกจากผม

                               “แจงเธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอน่ารักมากเลยนะ”  ผมเคยชมแจง
    “จะบ้ารึไงน่ะ  จู่ๆ  ก็มาชมคนกันเอง  อีกอย่างนะ  คนอย่างชั้นน่ะน่ารักอยู่แล้ว  ไม่ต้องรอให้นายมาชมหรอกย่ะ  “  แจงโม้  แต่ผมรู้ว่าแจงไม่ใช่คนที่ชอบโอ้อวด

                                    แต่แจงจะชอบพูดขัดคอผมซะมากกว่า  แบบที่ว่าสงครามระหว่างปากกับปากของผมและแจง  แจงจะชนะผมทุกครั้งเลย  ซึ่งผมก็จะยอมยกธงแต่โดยดีละครับ

    วันหนึ่งผมเห็นรุ่นพี่คนหนึ่งถือจดหมายส่งให้แจง  ผมขอแจงอ่าน  ผมเลยได้รู้ว่าจดหมายนี้คือ  จดหมายที่เขียนมาจีบแจง  ผมเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูกผมหึงแจงหรือเปล่า  ผมเป็นอะไรไป  
                                ผมตัดสินใจถามแจงว่าจะตอบจดหมายพี่คนนั้นหรือเปล่า
                               คำตอบจากแจงทำให้ผมต้องทำใจแล้วล่ะครับ  เพราะแจงบอกผมว่า

                               “ตอบหรือไม่ตอบมันก็เรื่องของชั้น  นายมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”

เห็นผมอึ้งไปแจงก็เลยพูดขึ้นว่า
                               “นายเป็นเพื่อนชั้นมานาน  นายน่าจะรู้นะว่าชั้นไม่ใช่คนใจง่าย”

                               แจงทำให้ผมงงกับคำพูดของเธอ  จริงซินะ  คนอย่างแจงคงไม่ตอบรับรักใครไปง่าย ๆ  อย่างนั้นหรอก

                                “แล้วเค้าคนนั้นจะคิดยังไงล่ะ  ถ้าแจงไม่ตอบจดหมายเค้า”

    “ทำไมเราต้องแคร์เค้าด้วยล่ะ  นี่นายไม่ต้องยุชั้นนะ  ชั้นไม่เล่นด้วยหรอก  ว่าแต่ตัวนายเองเถอะชอบมายุให้คนอื่นเค้ารักกัน  ถามจริงเหอะเคยมีแฟนกับเค้าสักคนมั่งรึยัง  ถามจริง”    แจงประชดเข้าให้

                                 “ได้แต่แอบรักเค้าข้างเดียวน่ะ”

                                   “แล้วทำไมไม่บอกเค้าไปตรง ๆ  เลยล่ะ”    
                                    
                                    “กลัวโดนกัด”

                                    “ต๊าย….อะไรกันยะ  เค้าดุขนาดนั้นเลยเหรอ”

                                    “แล้วแจงคิดว่าแจงดุรึเปล่าล่ะ”

    คำถามของผมทำให้แจงต้องอึ้งไป  ผมสังเกตได้เลยว่าแจงเขิน  และแจงก็ตอบกลับมาว่า

    “เชื่อมั๊ย  ว่าชั้นน่ะ  รอคำพูดคำนี้จากปากของนายมานานแล้วนะ  นี่ถ้าพี่เค้าไม่ส่งจดหมายมาหาแจง  เธอก็คงไม่ยอมพูดคำนี้ออกมาแน่ๆ  เลย  ในที่สุดชั้นก็ได้ยินจากปากของนายซะทีนะ”

    ในที่สุดผมก็ได้รู้ว่าผมไม่ได้คิดกับแจงเกินเพื่อนไปคนเดียว  รู้มั๊ยครับว่าผมตอบกลับไปยังไง  บอกให้ก็ได้ผมบอกแจงว่า

    “ แล้วเชื่อมั๊ย  เราก็คิดกับแจงเกินเพื่อนมานานแล้ว  เหมือนกัน”

                                            “เรารักแจงนะ”