สายเกินไป... สำหรับคำว่ารัก

เนื้อเรื่อง

ครั้งแรกที่เห็นน้ำฟ้าก็ตอนที่รับน้องใหม่ ผมเป็นรุ่นพี่รหัส เธอเป็นเด็กปีหนึ่ง หน้าตาสดใสน่ารัก ในแววตาที่แฝงความไม่มั่นใจง
จำได้ว่าเป็นตอนประมาณสามปีที่แล้ว
               ตั้งแต่ตอนนั้น ผมก็กลายเป็นที่ปรึกษาของน้ำฟ้า ด้วยความที่เราเรียนคณะเดียวกัน และเอกเดียวกัน
               ตลอดเวลาสามปี ผม.. เป็นคนมองน้ำฟ้ามาตลอด ในใจผม มีเพียงเธอเท่านั้น
               สามปีมานี้ ผมเฝ้ามองฟ้าหัวเราะ โกรธ หรือร้องไห้ หลายต่อหลายครั้ง และทุกครั้ง ผมก็เป็นคนยืนข้างเธอเสมอ แม้ว่าผมจะช่วยอะไรได้ไม่มาก
               น้ำฟ้าเป็นคนสวย น่ารัก เรียนเก่ง แม้ไม่ได้เป็นลูกผู้ดีมากจากไหน แต่ก็เป็นที่รักของหลายๆคน ทั้งเพื่อนหญิง ชาย หรือกระทั่งบรรดาผู้ชายที่อยากได้น้ำฟ้าไว้ในครอบครอง แต่น้ำฟ้าก็ไม่เคยลงเลยกับใครเลย ผมจึงเป็นผู้ชายที่ใกล้เธอมากที่สุด และรู้ถึงตัวตนของฟ้ามากที่สุด
               บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่า เธออาจจะรอผมอยู่ รอ รอให้ผมบอกออกไป แต่.. ตั้งแต่ตอนนั้น และจนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลย
               ผมกลัวว่า ผมจะไม่ดีพอ ผู้ชายหลายๆคนที่เข้ามาในชีวิตเธอ ต่างก็เป็นคนที่ดีเลิศเลอและเพียบพร้อมทุกอย่าง และ น้ำฟ้ามักพูดเสมอว่า
               “พี่เป็นคนที่ฟ้าไว้ใจที่สุด เป็นคนที่ไม่อยากเสียไปเลยจริงๆ”
               “พี่ก็ไม่อยากเสียน้องสาวคนนี้ไปหรอกนะ”
               ผมก็ไม่อยากเสียเธอไปเช่นกัน ผมรักเธอ แต่ผมกลัว กลัวว่า การที่บอกว่ารักจะทำให้น้ำฟ้าลำบากใจ และต้องเสียเธอไป จึงขอเก็บมันไว้คนเดียว ให้เธอเป็นน้องสาวของผมคนเดียวไปตลอดแล้วกัน อย่างน้อย ก็จนกว่าเวลานั้นจะมาถึง เวลาที่ผมกล้าพอ

               แต่วันนี้
               น้ำฟ้า เดินเคียงข้างกับนิสิตใหญ่สุดป๊อป ลูกคนมีอิทธิพล ไม่แปลกเลยที่ฟ้านึกจะชอบใครบ้าง เพราะเธอเองก็มีสิทธิของเธอ
               ฟ้าบอกว่าเขารักเธอ และความรักของเขาจะช่วยเธอได้ เธอพูดแบบนั้น ทั้งๆท่สายตาเธอบอกว่า มันไม่ใช่ ถึงเธอจะฝืนยิ้ม
ผมอยากจะบอกน้ำฟ้าเสียเหลือเกินว่า ผมรักเธอ ไม่อยากให้เธอไปกับเขา แต่ทุกทีที่เห็นหน้าตายิ้มแย้ม มีความสุขขนาดนั้น ผมก็คิดว่า ผมไม่เลวพอที่จะไปลบรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ทั้งๆที่ใจผมอยากดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน ไม่ให้ใครได้เตะต้องเธอเลย

               แล้ว เธอก็ไปปาร์ตี้กับนิสิตคนนั้น
               ผมจะห้ามเธอไว้ก็ไม่ได้ เพราะนั่นเป็นสิทธิของเธอที่จะรักใครหรือไปกับใคร ถึงแม้ผมจะหวงแหนเธอแค่ไหนก็ตาม

               และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นน้ำฟ้าที่มหาลัย
               น้ำฟ้าหายตัวไปสองอาทิตย์ ไม่มีใครรู้เรื่องฟ้า
               นอกจากผม
               ผมไปหาน้ำฟ้าที่บ้านหลังเลิกจากงานพิเศษ เธอเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ตั้งแต่เดือนที่แล้ว กินข้าวเพียงมื้อเดียวแถมน้อยมากจนไม่น่าเชื่อว่าฟ้ายังมีชีวิตฮยุ่ในห้องไร้แสงไฟนั่น
               ไม่ว่าใครมาหา ฟ้าก็ไม่ยอมเปิดประตู ให้ใคร ผมแวะเวียนมาหาฟ้าทุกวันๆ จนเดือนที่สองเวียนมา  ทั้งคุณพ่อคุณแม่เธอต่างก็เป็นห่วง แต่ฟ้ากลับยืนยันจะไม่พบใคร

                ทั้งหมดนี่ต้องเป็นเพราะไอ้หมอนั่นแน่ๆ เธอเก็บตัวตั้งแต่ตอนนั้น มันทำอะไรฟ้า? เกิดอะไรขึ้น?

                แล้วไม่นาน คำตอบก็ออกมา
                ภาพของผู้ชายปี 1 สี่คนกับน้ำฟ้าในสภาพที่น่าอดสูที่สุด อยู่ในเวปบอร์ดที่ไอ้เด็กนั่นเป็น Webmaster
    
                เย็นวันนั้นผมรีบตรงไปบ้านน้ำฟ้า ยังไงผมจะต้องเจอเธอให้ได้ ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลยทั้งๆที่มันสองเดือนมาแล้ว? ฟ้าไม่ยอมบอกผม ทำไมเธอไม่พูด ทำไม

                ผมนั่งที่หน้าประตู รอ ผมรู้ว่าน้ำฟ้าต้องออกมา อย่างน้อยก็ตอนที่มาหยิบถาดข้าว
ผมจะไม่ยอมให้เธอจมอยู่กับตัวเองอีก เธอต้องออกมา เธอต้องดีขึ้น ผมจะไม่ปล่อยให้ฟ้าอยู่คนเดียวอีกแล้ว แม่ว่าผมจะไม่ช่วยอะไรเลย ผมก็จะอยู่ข้างเธอ
               แล้วเธอก็ออกมา เธอผอมลงมากจนน่ากลัว ผิวที่เคยขาวมีสุขภาพ กลับเปลี่ยนเป็นเหลืองซีด และแผล! แผลถลอกที่ต้นขาและเนินอก แม้จะดีขึ้ยแล้ว แต่รอยช้ำที่เปลี่ยนเป็นสีเหลือง

    น้ำฟ้าล้มลงร้องไห้ต่อหน้าผม
    คืนนั้นผมอยู่ดูแลน้ำฟ้าทั้งคืน คุณพ่อคุณแม่เองก็เช่นกัน

    น้ำฟ้าเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง  เรื่องที่มันมอมเหล้าเธอ และเรื่องของไอ้ผู้ชายสี่คนนั่นด้วย
    
    มันทำฟ้า! มัน!
    
    วันรุ่นขึ้น ผมตรงไปปะทะหน้ากับไอ้เด็กอ่อนปี 1 พวกนั้นในโรงอาหาร     เหตุการณ์รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และผมก็พลั้งมือ!
    มือผมสองข้างเต็มไปด้วยเลือด ส้อมนั่นปักอยู่ที่คอหอยของนิสิตปี 1 ตรงหน้า ใบปลิวในกระเป๋ามันกระจายเต็มพื้น รูปน้ำฟ้าจมอยู่ในกองเลือด
    รูปน้ำฟ้าดึงสติผมกลับมา

    ผมต้องกลับไปหาเธอ อย่างน้อยก็เป็นครั้งสุดท้าย
    ผมหนีจากกลุ่มคน ขับรถไวที่สุดเท่าที่ผมทำได้..
    พอผมถึงบ้านเธอ สิ่งที่ผมเจอคือคุณพ่อถือโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลอยู่ในห้องนั่นเล่น
    
    ผมวิ่งขึ้นบันได้ไปห้องฟ้า ทุกๆก้าว คิดแต่ให้ฟ้าปลอดภัย คิดว่า ไม่ให้มันเกิดอะไรขึ้น
    
    ภาพฟ้านอนสงบนิ่ง ลมหายใจแผ่วเบา อยู่ในชุดขาว กับฟ้าปูที่นอนเปื้อนเลือดแดงฉาน คุณแม่กำลังห้ามเลือดอยู่ ใบหน้าเธอสงบไร้อารมณ์
    
    ผมทรุดเข่าลงโอบมือเล็กของข้างที่ไม่มีบาดแผลของเธอ ประกบมือเย็นซีดข้างนั้นกับแก้ม
ตอนนี้สติฟ้าคงไม่อยู่กับตัวแล้ว เธอคงไม่เจ็บแล้วซินะ คงล่องลอยไปไกล ที่ไหนซักแห่งที่เธอไม่ต้องทนทรมานทั้งทางใจและทางกาย
    แต่ตอนนี้ แผลพวกนั้นกำลังทิ่มแทงผมต่างหาก ทรมานเหลือเกิน
น้ำตาไหลออกมาระแก้มหยดลงบนเสื้อเปื้อนเลือดที่ผมสวมอยู่
“น้ำฟ้า อย่าตายนะ”
    
    เสียงไซเรนดังออกมาจากนอกบ้าน ตำรวจเจอตัวผมแล้ว ผมไม่หนี เพราะผมรู้ดีว่าหนีไม่รอด และอย่างน้อย ผมก็อยากอยู่กับฟ้า อยากเห็นหน้าของคนๆนี้อีกสักครั้ง
    คนๆนี้ ที่ผมไคว่ขว้ามาตลอด ก่อนที่เขาหลุดลอยไปไกลแสนไกลจนไม่อาจคว้าไว้ได้

    ตำรวจบุกเข้ามาในบ้าน ผมโดนตรงเข้าล็อคทันที        
    “ฟ้า พี่ขอโทษ พี่คงต้องไปแล้วล่ะ อยู่เพื่อพี่นะ อย่าตายนะ”
    ผมพูดคำเหล่านั้นเบาพร้อมน้ำตาที่ร่วงลงมาจากตาที่ไร้แวว

    รถพยาบาลสวนมากับรถตำรวจที่ผมนั่ง


    
วันรุ่งขึ้น ในเรือนจำมีจม.ฉบับนึงส่งมา จากคุณพ่อของน้ำฟ้า แจ้งเรื่องการตายของฟ้า และมีกระดาษเปื้อนเลือดแผ่นเล็กๆแนบมา เขียนว่า

                                      ถึงพี่วุฒิ
                                               ฟ้าขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่เรื่องที่เกิดขึ้น
                                               ฟ้าไม่อยากให้พี่รู้ว่าฟ้ามี ใคร เพราะฟ้ายังตัดใจจากพี่ไม่ได้
                                               ฟ้าคิดว่าคนๆนั้นจะช่วยฟ้าได้แต่มันไม่มีประโยชน์เลย ทุกวินาที ฟ้ายังมีแต่พี่เท่านั้น
                                               ทุกครั้งที่เจอพี่ ฟ้าอยากจะบอกพี่ว่าฟ้ารักพี่มากขนาดไหน
                                               แต่น้องสาวคนนี้ คงเอื้อมมือไปคว้าพี่ไว้ไม่ถึง
                                               ขอบคุณสำหรับเวลาที่แสนยาวนาน
                                               คนนี้ๆไม่ใช่น้องน้ำฟ้าที่แสนดีของพี่อีกแล้ว
                                               เป็นแค่คนที่ทรยศความรู้สึกของตัวเอง และความไว้ใจของคนที่รัก
                                               แต่ ขอให้รับความรู้สึกที่มีกับพี่ตลอดมาไว้
                                                                             “ฟ้ารักพี่ค่ะ”

    ฟ้า มันสายไปแล้ว
    “พี่รักฟ้า”
    และเสียงนี้
    คงไปไม่ถึงเธออีกแล้ว