You are my first love of me and I love only you

เนื้อเรื่อง

You  are  my  first  love  of  me  and  I  love  only  you  forever

อากาศยามบ่ายอันอบอุ่น แดดไม่ร้อนจัดมากนัก เด็กชายตัวเล็กๆผมสีทอง ผิวสีขาวซีดอายุประมาณ5-6ขวบ เดินอยู่กับชายร่างสูงใหญ่พ่อของเขา

“เดรโก ไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนแล้วอีก2ชั่วโมงมาหาฉันที่นี่”ผู้เป็นพ่อก้มหน้าลงพูดกับเด็กชาย

“ทำไมผมต้องมาด้วย แล้วยังต้องแต่งตัวแบบมักเกิ้ล ที่นี่มีมักเกิ้ลเยอะแยะด้วยนะฮะ”เด็กชายบ่นกับผู้เป็นพ่ออย่างยาวเหยียด

“ฉันสั่ง ไม่ต้องถามมาก”เขาพูดแล้วเดินจากไปในทางเดินแคบๆของมุมตึก

“เชอะ มีแต่มักเกิ้ล”เขาบ่นไล่หลังบิดา แล้วเดินไปอีกฝากของถนน เขาเดินเล่นไปเรื่อยๆจนถึงสวนสาธรณะแห่งหนึ่ง เขาเดินเข้าไปนั่งใต้ต้นไม่ใหญ่ ต้นหนึ่ง พลางมองไปรอบๆตัว

“พึลึก”เขาพูด เมื่อเห็นเด็กคนนึง เล่นชิงช้า แล้วเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างบนศรีษะ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปก็ต้องตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นเด็กผู้หญิง ตกลงมาจากต้นไม้แล้วตกลงมาบนตัวเขาพอดี

“อ๊ะ- -โทดที”เด็กคนนั้นพูดแล้วลุกขึ้นจากตัวเขา “ทะ..เธอขึ้นไปบนนั้นทำไมล่ะ”เด็กชายถาม
“ก็อยากขึ้นไปนั่งเล่นดู”เธอพูดแล้วนั่งลงข้างๆเขา เธอมีผมสีน้ำตาลหยิกฟู แล้วดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเหมือนตาของกวาง

“ไม่กลัวตกรึไง”เด็กชายถาม “ไม่กลัวหรอก”เด็กหญิงตอบ แล้วหันมองหน้าเขา “อ๊ะมีเศษใบไม้ติดด้วย” เธอพูดแล้วหยิบเศษใบไม้ออกจากแก้มของเขา นั่นให้เขาหน้าแดง และน่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย

“เธอชื่ออะไร”เด็กชายถาม “ฉันหรอ- -เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เธอล่ะ” เด็กหญิงถามกลับ
“เดรโก- -เดรโก มัลฟอย”เด็กชายตอบ “ชื่อแปลกจัง” เฮอร์ไมโอนี่พูด “แปลกงั้นหรอ ฉันว่าไม่นะ” เดรโกพูดอย่างใช่ความคิด “ก็มันชื่อเธอนี่ จะแปลกได้ไงเล่า เธอเรียกฉันเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้”
เด็กหญิงว่าแล้วยิ้มให้ “งั้นเธอก็เรียกฉันเดรโกสิ ฉันให้เธอเรียกคนเดียวเลยนะ”เดรโกตอบแล้วยิ้มที่มุมปาก

“ทำไมล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่สงสัย “ความลับ” เดรโกตอบอย่างกวนๆแล้วฉีกยิ้ม “บอกหน่อยซี่”เด็กหญิงอ้อน “ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”เดรโกตอบ แล้วยิ้มกวนๆ “อืมม- -ก็ได้ว่ามาสิ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“งั้นหลับตา”เดรโกพูด “ทำไมล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย “เอาน่าหลับตาเร็ว!!”เดรโกเร่ง เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลง แล้วก็รู้สึกถึงริมฝีปากของใครบางคนมาสัมผัสที่แก้ม

“เดรโก!!”เฮอร์ไมโอนี่อุทานแล้วเอามือจับที่แก้ม “เอาล่ะนี่คือข้อแลกเปลี่ยน ที่ฉันให้เธอเรียกฉัยว่าเดรโกได้เพราะเธอคือคนพิเศษ” เดรโกตอบแล้วหันหน้าไปทางอื่น

“นายก็เหมือนกันฉันไม่เคยคุยกับเด็กผู้ชายเลย”เฮอร์ไมโอนี่ตอบมาอย่างใสซื่อ เดรโกขยี้ผมหยิกฟูของเธอเล่นเบาๆ

“ฉันคงจะต้องกลับแล้วล่ะ”เดรโกบอกพลางลุกขึ้นยืน “งั้นตามฉันมาแปบนึงนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วฉุดเดรโกไปอีกฝากของ สวนสาธรณะ แล้วไปหยุดอยู่แผงเร่ขายของ

“เอาอะไรดีจ๊ะหนู”หญิงชราถามเด็กทั้งสอง “คือเพื่อนของหนูเขาต้องไปแล้ว หนูอยากได้บางอย่างไว้เป็นเครื่องหมายถ้าเดิกเราจะได้เจอกันอีก”เฮอร์ไมโอนี่พูด เดรโกมองเธออย่างเศร้าศร้อย เราจะเจอกันได้ยังไง เธอเป็นมักเกิ้ลฉันเป็นพ่อมด เราอยู่กันคนละโลกนะ เขาคิด

“พ่อหนูอย่าคิดอะไรที่เรายังไม่ได้เจอนะจ๊ะ”หญิงชราหันมาพูดกับเดรโก เขายืนอ้าปากค้างหญิงชราคนนี้จะรู้ได้ยังไงว่าเขาคิดอะไร

“เอาล่ะฉันจะให้สร้อยเส้นนี้กับพวกเธอ ฉันไม่คิดเงินนะจ๊ะโชคดี”หญิงชราพูดแล้วยัดสร้อยลงในมือของเด็กทั้งสอง สร้อยที่ทำจากหินสีชมพู ถูกแบ่งออกเป็น2ซีก มีตัวอักษรสลักไว้ว่า ‘Love’
เขาได้ตัวอักษร Lo มา ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ได้ตัวอักษร ve

“มันแปลว่าอะไรหรอค่ะ”เด็กหญิงถามหญิงชรา เธอยิ้ม “มันเป็นคำที่มีความหมายมากจ๊แล้วสักวันนึงหนูจะรู้สึกถึงมันเอง” หญิงชรากล่าวแล้วเดินจากไป

“เราจะได้เจอกันอีกใช่มั้ย”เฮอร์ไมโอนี่ถาม “ใช่- -ฉันสัญญา”เดรโกตอบแล้วเดินจากไป เขาเหลียวหลังมามองเธอครั้งหนึ่งแล้วจึงเดินไปหาพ่อเขาที่มุมตึกนั้น…
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

นี่เป็นเรื่องแรกยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะค่ะ