สายไปรึป่าว

เนื้อเรื่อง

Knife13 write:
                    พูดว่ารักตอนนี้จะสายไปมั้ย...
                คืนวันแห่งความฝัน        เวลาสั้นอันแสนหวาน
                ความคุ้นเคยนั้นยาวนาน        มันผ่านไปไม่ย้อนมา..
            ในค่ำคืนที่มีดวงดาวระยิบระยับ ฉันมองดวงดาวเหล่านั้นด้วยความเพลิดเพลินท่ามกลางความเงียบสงัด
        ของค่ำคืนแห่งความฝัน ดวงดาวเหล่านั้นกำลังถามฉัน\"เธอรักเค้ารึป่าว\"ดวงดาวกระพริบตาให้ฉันหลังจากถาม
        \"ฉัน..รักเค้ามาก มากกว่าสิ่งใด เค้าจะกลับมามั้ย\"ฉันถามดวงดาวด้วยหัวใจที่มีความหวังแฝงอยู่
        \"เชื่อมั่นในเค้าคนนั้น แล้วเธอจะได้เค้ากลับมา\"ดวงดาวตอบคำถามฉัน แล้วฉันก้อผลอยหลับไป...
            รุ่งเช้าของวันใหม่ แสงตะวันบดบังแสงดาว เป็นอีกวันที่ฉันได้ใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่าอีก1วัน วันนี้ฉันต้อง
        ทำงานบ้านเพราะวันนี้เป็นวันหยุด ฉันกวาดบ้านถูบ้านสะอาดเรียบร้อย เก็บของที่วางไว้ทั่วบ้านให้เข้าที่ จัดห้องให้
        สวยงาม ซักผ้าตากผ้าแล้วก้อรีดผ้าเรียบทุกตัว ฉันเคยมีคนช่วยงานบ้านเมื่อ3เดือนที่แล้ว เค้ามาอยู่กับฉันได้ครึ่งปี
        ก่อนที่เค้าจะเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเมื่อ3เดือนที่แล้ว เค้าทั้งดีกับฉันเช่าบ้านหลังเล็กๆหลังนี้ให้ฉันอยู่
        ฉันกับเค้าเป็นมากกว่าเพื่อนสนิท เราไม่เคยมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง แต่เราก้อได้ใช้ชีวิตด้วยกัน เพราะเค้าให้ฉัน
        ให้ความจริงใจและหลายๆอย่างที่ฉันไม่เคยได้รับจากใครคนไหนมาก่อน เค้าให้ทั้งความอบอุ่น นุ่มนวล และความสุข
        แต่พอเค้าคนนั้นต้องจากไป ฉันก้อเสียใจจนยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เพราะฉันกลัวว่าเค้าคนนั้นจะจาก
        ฉันไป เค้าบอกแค่ว่า \"ซักวันฉันจะกลับมา\" ฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ก้อเพราะเค้าเลือกที่จะไป เลือก
        ที่จะมีอนาคตที่ดีขึ้น เค้าถึงไปเรียนต่อ พอฉันคิดได้แบบนี้ฉันก้อหายเสียใจ กลับชื่นชมในตัวเค้าคนนั้น เค้าอาจจะ
        ให้ความหวังฉัน แต่ฉันก้อไม่เคยจะให้ความหวังมาทำร้ายฉัน ฉันคิดอยู่เสมอว่าถ้าเค้าไม่กลับมา ตัวฉันเองจะทำไง
        แต่ก้อได้คำตอบว่า คนดีๆอย่างเค้าถึงแม้จะไม่กลับมาก้อไม่เป็นไร แต่ขอให้เค้ามีความสุขก้อพอ เก็บความทรงจำ
        ของระหว่างฉันและเค้าไว้ก้อพอ...หลังจากงานบ้านทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันมานั่งอ่านหนังสือเพื่อที่จะหาความรู้
        โดยฉันจะอ่านหนังสือหลายประเภท ฉันอ่านหนังสือเก่งและรักหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ มันให้ทั้งความรู้ ความ
        เพลิดเพลิน และให้ทั้งเนื้อหาสาระต่างๆ ฉันมีหนังสือเป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา ฉันทานข้าวพอดีๆ ไม่มากไม่น้อย
        จนเกินไปเพราะมันทำให้ร่างกายฉันไม่เสียสมดุลย์ วันนี้ฉันใช้เวลาอย่างคุ้มค่า ฉันคิดว่าอย่างนั้น เพราะทุกนาที
        ของฉันมีแต่สิ่งที่มีสาระ พอฉันอยากพักฉันก้อเปิดคอมเพื่อฟังเพลงและหาข่าวสารทางอินเตอร์เน็ต ฉันคุยกับเพื่อน
        บ้างเป็นบางครั้ง แต่มันก้อไม่บ่อยหรอกเพราะคนในโลกอินเตอร์เน็ตจะโกหกกันเยอะเสแสร้งเยอะฉันเลยไม่ค่อย
        เข้าไปคุยซักเท่าไหร่ ฉันเข้าไปเช็คE-mailเจอจดหมายจากคนๆนั้น เขียนมาเป็นภาษาอังกฤษหมดเลย ฉันอ่านได้
        ฉันแปลได้ เค้ายังไม่ลืมฉันฉันก้อไม่เคยลืมเค้า แต่เราไม่เคยที่จะพูดว่า \'รัก\' ซักครั้งเลยฉันและเค้าต่างก้อไม่เคย
        ปริปากพูดออกมาก เค้าไม่เคยบอกความรู้สึกของเค้า ฉันก้อไม่เคยเหมือนกัน แต่ในวันนี้ในE-mailของเค้า เค้า
        เขียนมานัยๆว่า i\'ve many feel in my heart but i can\'t to tell you.ข้อความนี้ไม่รู้ว่าเค้ามีไรจะบอกฉัน
        เค้าจะบอกอะไรกับฉันรึป่าว แต่ฉันก้อไม่คิดว่าเค้าจะคิดอะไร..หลังจากเช็คE-mail ฉันก้อเปิดเพลงฟังเบาๆและล้มตัว
        ลงนอนอ่านหนังสือเกี่ยวกับคำพูดภายในใจ ฉันอ่านไปเรื่อยๆจนจบ หลังจากนั้นฉันก้อไปซื้อของที่ห้างฯฉันซื้อของใช้จำเป็นต่างๆและต้องสือหนังสือกลับมาด้วย วันนี้ฉันซื้อหนังสือเกี่ยวกับนวนิยายแนวผจญภัย และก้อกลับบ้านของฉัน
        ตกกลางคืน ฉันอ่านหนังสือที่ระเบียงบ้านโดยมีแสงจากบนเพดานและแสงดาวอยู่รอบข้าง วันนี้ดวงดาวบอกกับฉันว่า
        \"เค้าจะกลับมาในปีหน้า เธอกล้าที่จะรอเค้ารึป่าว\"ดวงดาวขยิบตาเป็นแสงวูบวาบ ฉันเลยตอบไปว่า \"กล้าสิ ฉันรอได้\"
        ดวงดาวเลยบอกกลับมาว่า \"ดีๆ ขอให้เธอจงเชื่อมั่นในตัวเค้าคนนั้นแล้วเค้าจะอยู่กับเธอตลอดไป\" ดวงดาวขยิบตา
        อีกครั้ง ฉันก้อพยักหน้ารับ ในคืนนั้น ฉันอ่านหนังสือกับหมู่ดาวและความหวังที่ฉันมี...
            วันแต่ละวันผ่านไป ความรู้สึกที่มีเท่าไหร่ก้อมีเท่าเดิม มันไม่มากจนเกินไป แต่มันก้อไม่น้อยซักเท่าไหร่
        การรอคอยคนๆนั้นทำให้ฉันรู้สึกว่าเค้าคนนั้นยังมั่นคงต่อฉัน และฉันก้อมั่นใจในตัวเค้า ช่วงเวลาเกือบ1ปีที่ฉันต้องรอ
        คอยเค้า รอคอยเพื่อที่เค้าจะกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ดวงดาวก้อคอยกระซิบบอกฉันอยู่เสมอว่ายังไงๆ เค้าคนนั้นก้อจะกลับมา ฉันก้อได้แต่รอ ชีวิตฉันไม่หรูหราเหมือนคนอื่น ฉันมีชีวิตที่เรียบง่าย ทำงานในออฟฟิสเล็กๆ เงินเดือน
        ไม่น้อยซักเท่าไหร่ ฉันต้องนั่งทำงานหน้าคอมทุกวัน ยกเว้นวันเสาร์ของทุกสัปดาห์ เพราะวันนั้นคือวันหยุดของฉัน
        ส่วนมากฉันจะใช้ชีวิตในวันหยุดของฉันกับการอยู่บ้านเป็นซะส่วนใหญ่ ฉันไม่ค่อยได้ไปเที่ยวในที่ต่างๆ ฉันชอบที่จะ
        อยู่ในบ้านหลังเล็กๆหลังนี้มากกว่าที่จะออกไปเจอกับโลกข้างนอก ฉันเป็นแบบนี้มาเกือบปีแล้วตั้งแต่เค้าจากไป แต่เค้าก้อกำลังจะกลับมา จะมาหาฉันในฐานะคนรักกัน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าความรักคืออะไร แต่ฉันก้ออยากที่จะพูดคำนั้น อยาก
        ที่จะฟังคำนั้น อยากบอกความรู้สึกให้กับคนๆนั้นได้รู้ สิ่งต่างๆในชีวิตถ้ามันจะสมบูรณ์แบบก้อต้องมีเค้าคนนั้นอยู่ด้วย
        ฉันและเค้าก้ออายุ30+แล้ว เราต่างก้อจะแก่ลงทุกวัน ไม่รู้ว่าเค้าจะคิดรึป่าว และวันที่ฉันรอคอยก้อมาถึง วันที่เค้าคนนั้นกลับมาหาฉัน ฉันเฝ้ารอเวลานี้มานานแล้ว เค้ากลับมาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ และคำพูดบางคำที่ฉันต้องการที่จะฟัง
        เค้าขอฉันแต่งงาน แต่ฉันไม่กล้าพอที่จะตอบรับ ฉันเลยปฏิเสธเค้าไป เค้าโกรธฉันทันที ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากฉันคิดว่า ทำไมนะเราถึงไม่เลือกแต่งงานกับคนที่เรารักหละ หรือว่าเรายังไม่พร้อม ฉันคิดวกไปวนมาอยู่เสมอๆ ว่าทำไม
        ฉันอาจจะไม่กล้าพอก้อได้ใครจะไปรู้ ตอนนี้เราก้อคุยกันปรกติเหมือนเดิม แต่การแต่งงานก้อยังไม่มีท่าทางว่าจะเกิดจนวันนึง ชายคนนึงเข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉัน ชายคนนั้นดีต่อฉันมาก ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจชายคนนั้น เรารู้จักกันได้3เดือน
        เค้าคนนั้นก้อบอกรักฉัน ฉันทำไรไม่ถูกทั้งๆทีฉันก้อมีคนรักอยู่แล้ว แต่ความรู้สึกในตอนที่อยู่ต่อหน้าชายผู้นั้นมันช่าง
        สับสนเหลือเกิน คำพูดนี้เป็นคำพูดที่ฉันอยากฟังจากเค้าคนนั้นไม่ใช่ชายคนนั้น แต่ทำไม ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเค้าคือคนที่ฉันรอ แทนที่น่าจะเป็นเค้าคนนั้น ฉันนึกสงสัยตัวเองว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกสับสนแบบนี้ ชายคนนั้นก้อขอฉันแต่งงาน
        เค้าคนนั้นก้อขอฉันแต่งงาน แต่3เดือน มันจะสู้2ปีได้ไง ใครๆก้อคิดอย่างนั้นฉันรู้ แต่ปากฉันเกิดตอบรับการแต่งงานของชายผู้นั้น พอตกยามค่ำคืน ฉันอ่านหนังสือเล่มโปรดอยู่ที่ระเบียงบ้านเหมือนเคย แต่คราวนี้ฉันอ่านมันไม่รู้เรื่อง เพราะในหัว
        มีแต่เรื่องของเค้าคนนั้นและชายผู้นั้น ฉันเลยลองถามดวงดาวดูว่า \"ทำไมฉันถึงไม่กล้าปฏิเสธชายคนนั้นไปหละ ฉันไม่เข้าใจแล้วเค้าคนนั้นของฉันหละ เค้าจะอยู่ยังไง ฉันขาดเค้าไม่ได้นะ...\" ดวงดาวนิ่งไปซักพักแล้วกระซิบมาว่า \"เทอเลือกเอง\"
        ฉันรู้สึกว่าฉันเองที่ผิด ฉันเสียใจมากที่ทำไมตอนแรกไม่เลือกเค้าคนนั้น คนที่ฉันรัก แต่ทำไมถึงเลือกชายคนนั้น ชายคนที่พร้อมจะบอกความรู้สึกโดยไม่เสียใจในภายหลัง ฉันไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้เลย...
            แต่สิ่งต่างๆมันก้อเกิดขึ้นได้ ฉันเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายในกระเพาะอาหาร ฉันเป็นมันตอนไหน ฉันเป็นได้ไงฉันไม่รู้ แต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้น เริ่มที่จะเหินห่างและจากไป แต่เค้าคนนั้นกลับคอยอยู่ใกล้ๆคอยให้กำลังใจ ฉันดีใจที่เค้าคนนั้น
        ยังไม่หนีฉันไป แต่เวลาของฉันมันก้อเหลือไม่มาก ฉันรู้ตัวดีว่าฉันคงจะอยู่ไม่เกินเดือนนี้ ฉันกำลังจะตายในท้ายปี แต่เค้าคนนั้นก้อยังอยู่เคียงข้างคอยให้กำลังใจฉันอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่มีทางช่วยฉันได้ แต่เค้าก้อพยายามที่จะทำทุกสิ่งเพื่อฉันในตอนนี้เค้าเคยบอกความรู้สึกให้ฉันฟัง แต่ไม่เคยบอกรักฉันเลย จนวันนี้ฉันคิดว่าฉันควรบอกเค้าก่อน เพราะฉันอาจจะไม่มีโอกาสได้
        บอกความรู้สึกอีก ฉันพูดกับเค้าว่า \"ตลอดเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน ฉันรู้สึกว่าชีวิตฉันมีค่า เทอคือคนที่ทำให้ฉันมีความสุข.....มันจะสายไปมั้ยถ้าจะบอกว่า ฉันรักเทอ..\" เค้าคนนั้นหลั่งน้ำตาออกมา พร้อมกับพูดว่า \"ถึงมันจะสายไป แต่ความรู้สึกของฉัน
        ก้อยังมีให้เทอเหมือนเดิม รักเทอมากนะ ฉันหนะนะ ไม่กล้าที่จะบอกคำนี้ให้กับเทอ ฉันมันเป็นผู้ชายไม่เอาไหนจริงๆ.....\"และเค้าก้อเข้ามาจับมือฉันข้างๆเตียงที่ฉันนอนอยู่ มือของเค้าช่างอบอุ่น เค้าเข้ามาโอบกอดฉันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะพูดว่า
        \"ฉันรักเทอ...\" เค้าได้เข้ามาจูบที่หน้าผากเบาๆ มีน้ำตาหยดเล็กๆของเค้าร่วงลงมาที่ใบหน้าของฉัน ฉันรู้สึกถึงความสูญเสียมันเป็นความรู้สึกครั้งสุดท้ายที่ฉันได้รับรู้ก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายจะหมดลง...